Əmirəl-mömininin (ə) şəhadət yatağında bəyan olunmuş son vəsiyyəti mövcud ictimai zərurət baxımından İslam cəmiyyəti və müsəlmanlar üçün çox dəyərli nöqtələrə malik olmalıdır. Həzrətin buyuruqları zahirən çox sadə görünə bilər. Amma bilməliyik ki, uyğun buyuruqların olduqca həyati və mühüm təsirləri var. Əgər bu vəsiyyətlərə əməl etmiş olsaq, fərdi və ictimai xoşbəxtliyimizi təmin etmiş olarıq. Əlbəttə ki, uyğun vəsiyyətlərə arxa çevirsək bədbəxtliyə düçar olacağımız qaçılmazdır.

Bəzi işlər bizim onlara əhəmiyyət verib-verməməyimizdən asılı olmayaraq həyatımızda dərin iz qoyur. Məsələn, çox vaxt nəfəs aldığımız hava haqqında düşünmürük. Hansı ki, bir an nəfəs almasaq həyatımıza nöqtə qoyular. Amma havaya diqqət yetirməməyimiz onun əhəmiyyətini azaltmır. Biz ardıcıl şəkildə havadan istifadə edir, ondakı oksigendən faydalanırıq. Amma Əhli-beytin, o cümlədən həzrət Əmirəl-mömininin (ə) buyuruqları hava kimi deyil. Əgər uyğun buyuruqlara diqqət yetirib əməl etməsək bədbəxtliklə üzləşəsiyik.

Əhli-beyt və məsum imamlar yalnız bəşəriyyət üçün zəruri olan göstərişləri bəyan etmişlər. Təəssüf ki, çox vaxt bu bəyanatlara əhəmiyyət vermir, çox adi yanaşırıq. İstənilən bir halda unutmamalıyıq ki, onların bəyanatları bəşəriyyətin, xüsusi ilə də biz Əhli-beyt ardıcıllarının qurtuluş nüsxəsidir. Əgər onlara diqqətsiz olsaq böyük zərərlər görəsiyik. Uyğun nöqtəni nəzərə almaqla vəsiyyəti nəzərdən keçirib, onun ayrı-ayrı göstərişlərini araşdıraq.

Əmirəl-möminin (ə) bu vəsiyyətində təqvaya çağırışdan sonra «əlinizdən alınan dünya matahına görə qəmlənməyin» deyə buyurur.

Əmirəl-möminin (ə) "Nəhcül-bəlağə"də möminlərə və öz ardıcıllarına ciddi tapşırır ki, dünyanı dəyərli sayıb, ona könül bağlamasınlar, onun bərbəzəyini özləri üçün qiblə və məşuq seçməsinlər. Pirinsipcə, əgər "Nəhcül-bəlağə"dən təqva və dünyadan həzər qılmaq mövzuları çıxarılarsa, çox az mövzu qalar. Yəni təqva və dünyadan həzər qılınması "Nəhcül-bəlağə"dəki bir çox bəyanat və buyuruqların əsasını təşkil edir. İşarə etdik ki, həzrətin vəsiyyətindəki dünya məhəbbəti məsələsi bir sıra suallar doğurur. Suallardan biri budur ki, rəvayətlərdə dünyanın məzəmməti necə anlaşılmalıdır? Nə üçün rəvayətlərdə dünya bir bu qədər məzəmmət olunur, hətta lənətlənir?("Biharul-ənvar", c.77, s.82, rəvayət 3, bab 4.)

Belə bir nəticə çıxardıq ki, dünyanın məzəmməti dedikdə yerin və göyün, təbiət və canlıların məzəmməti nəzərdə tutulmur. Məzəmmət olunan bizim dünyaya münasibətimizdir. Dünyanın məzəmməti dedikdə bizim dünyaya bağlılığımız, ona əsarət nəzərdə tutulur. Dünya özü Allahın yaratdıqlarındandır və onda heç bir eyb yoxdur. Allah hər şeyi gözəl və eybsiz yaratmışdır: «Yaratdığını gözəl yaradan kəs!»("Səcdə", 7.)Göy, yer, ulduzlar, təbiət hadisələri ilahi hikmət və ilahi nizama tabedir. Əslində vasitəni məqsədlə, yolu mənzillə, müqəddiməni nəticə ilə səhv salan bizlər məzəmmət olunuruq. Fərz edin ki, ixtiyarımıza rahat bir avtomobil verilib. Avtomobil daha sürətlə hərəkət edib mənzilə daha tez çatmaq üçün nəzərdə tutulmuş nəqliyyat vasitəsidir. Əgər bir insan ondan istifadə əvəzinə onu yuyub-təmizləməklə, ətirləyib-parıldadmaqla məşğuldursa, bu bir axmaqlıqdır. Dünya da vasitədir. Rəvayətdə buyurulur: «Dünyaya pis deməyin, çünki dünya möminin süvar olub xeyirə çatdığı və onun vasitəsi ilə şərdən qurtulduğu minikdir.»("Biharul-ənvar", c.77, s.180, rəvayət 10, bab 7.)Dünya mömin üçün gözəl bir vasitə və minikdir. Mömin bu miniklə xeyrə çatıb, onun vasitəsi ilə şərdən nicat tapa bilər. Amma bir şərtlə ki, insan dünyanı minik və vasitə hesab etsin. Amma bütün diqqətini bu miniyə yönəldib, onu yuyub-təmizləmək, bəzəməklə məşğul olan insan düzgün mövqe tutmayıb. Dünya məqsəd yox, vasitədir. Miniyə yalnız ona görə qulluq edilməlidir ki, o səni məqsədə çatdıra bilsin. Bundan artıq diqqət və qulluq ağılsızlıq və uşaqlıqdır.

Bəli, eyb dünyada yox, bizim dünyaya baxışımızdadır. Bizlər dünyanın əsas məqsədə çatmaq üçün vasitə olduğunu unudub düşünürük ki, dünya məqsəddir. «Dünyaya aldanmayın» xəbərdarlığı da insanı qəflətdən oyatmaq üçündür. Dünyaya aldanış elə budur ki, insan onu məqsəd saysın. Hansı ki, dünya yalnız və yalnız məqsədə çatmaq üçün bir yoldur. Əgər dünyaya vasitə kimi baxsaq, bunun heç bir eybi yoxdur, hətta belə bir yanaşma faydalıdır. Əmirəl-möminin (ə) özü dünyanı pisləyən bir şəxsi danlayaraq buyurur: «Dünya Allah dostlarının ticarət məhəllidir. Onlar dünyada ilahi mərhəmət əldə edir, behiştdən bəhrələnirlər.»("Nəhcül-bəlağə", Feyzül-İslamın tərcümə və şərhi, kəlam 126.)

Digər bir məqamda həzrət buyurur ki, axirətə, axirət nemətləri və səadətinə çatmaq üçün dünya bir yoldur. Dünya olmasa, axirət də olmaz: «Axirət dünya vasitəsi ilə əldə olunur.»("Nəhcül-bəlağə".)Əgər dünya olmasa, insan dünyada xeyir bir iş görməsə, axirətdə savab və mükafata çatmaz. Bizi axirət xoşbəxtliyinə çatdıran dünyadır.

Demək, ayə və rəvayətlərdəki məzəmmət dünyaya yox, bizim baxışımıza ünvanlanmışdır. Öncə qeyd etdiyimiz kimi, məzəmmət olunan bizim dünyaya baxış növümüzdür. Ədəbi dillə desək, məzəmmət gerçəkdə bizim dünya ilə rəftarımıza aiddir. Uyğun məzəmmət məcazi olaraq dünyaya aid olunur. Bu sayaq məcaziliyə adi həyatda da rast gəlirik. Gündəlik danışığımızda dəfələrlə belə məcazlardan istifadə edirik.

Amma başqa bir sual yaranır: Əgər biz fitri və təbii olaraq dünyaya meyilliyiksə, nə üçün bu məhəbbətin qəlbdə kök atmaması tapşırılır? Biz dünyada doğulub boya-başa çatır, onun ləzzətlərindən faydalanır, onunla ünsiyyətdə oluruq. Buna görə də dünyaya məhəbbətimiz, könül verməyimiz tam təbiidir. Bununla belə rəvayətlər bu məhəbbətin qəlbdən çıxarılmasını göstəriş verir. Məgər dünya Allahın yaratdığı deyilmi? Məgər Allah bütün yaratdıqlarını hikmət və nizam əsasında yaratmamışdırmı?! Ayəni xatırlayaq: «Yaratdığı hər şeyi gözəl yaradan kəs!»("Səcdə", 7.)Bəs nə üçün dünyanı sevməməliyik?

Buraya qədərki söhbətlərimizdə uyğun suala cavab verildi. Dünya məhəbbəti o zaman məzəmmət olunur ki, dünya bizi əsil məqsəddən uzaqlaşdırır. Bizi axirətə çatdıracaq dünyanı sevməyin heç bir eybi yoxdur; məzəmmət olunan, dünyanı məqsəd olaraq sevməkdir. Allahın razılığını qazanmaq, axirətə çatmaq, əbədi səadətə çatmaq üçün dünya yaxşı vasitədir. Axirət nəzərə alınmadan dünya sevgisi baş qaldıranda məzəmmət də başlayır. Məsələni daha da aydınlaşdırmaq üçün misal göstərmək pis olmaz:

Təsəvvür edin ki, övladınız xəstələnib və siz onun üçün dərman hazırlamısınız. Bu dərmanın qutusu və şüşəsi çox gözəl və rəngarəngdir. İndi uşaq dərmanı qəbul etmək əvəzinə onunla oynayır və əylənir. Hansı ki, bu dərman onu qəbul edib sağalmaq üçündür! Təsəvvür edin ki, körpəniz üçün bir libas almısınız və onun çox gözəl qutusu var. O bu libası geymək əvəzinə həmin qutu ilə oynayır. Siz böyük və düşüncəli olduğunuz üçün anlayırsınız ki, onun bu yanaşması səhvdir.

Axı libas onu geymək üçündür! Körpənin dərmanın və libasın qutuları ilə oynaması onun məqsədlə vasitəni səhv salmasından irəli gəlir.

Təsəvvür edin ki, uşaqlar yox, böyüklər dünyanın zahirinə məşğul olub onun hansı məqsədlə yaradıldığından qəflətdə qalır! Əksər insanların nöqsanı budur ki, dünyadan axirətə çatmaq üçün istifadə etmək əvəzinə onunla əylənirlər. Onlar dünyaya vasitə yox, məqsəd gözü ilə baxırlar. Məsələn, güzgü onda nəyəsə baxmaq üçündür. Əgər bir şəxs güzgünün özünə göz dikib dayanırsa, onun haşiyələrinə, çərçivəsinə göz gəzdirirsə, onda olanı görə bilməz. Güzgüyə baxmaqda məqsəd onun özünə tamaşa etmək yox, onun əks etdirdiyini görməkdir. Dünya da belədir. Biz dünya vasitəsi ilə onun fövqünə, axirətə baxmalıyıq. Bütün baxışımız dünyaya dikilib qalırsa, bu düzgün deyil. Dünya ona göz dikmiş insanı kar, kor, zəlil edir. Dünya qarşısında heyrətə düşən insanın həqiqəti görmək və eşitmək gücü qalmır. Günah insan üçün zəhər kimidir, o insanın axirətini, bütün bəşər cəmiyyətini puça çıxarır. Dünyaya məhbus olan insan bu sayaq sözləri eşidə bilmir. Sanki o bir şeylə üzbəüz dayanıb, amma onu görmür. Belə bir insan başqalarının haqlarına, fəqirlərə, yetimlərə, miskinlərə biganədir. Dünyaya aşiq insana moizə təsir etmir. Hətta Allahın rəsulu onu nəsihət edərsə, faydası olmaz: «Onlar kardırlar, laldırlar, kordurlar; ağıllarını işlətməzlər.»("Bəqərə", 171.)

İnsanı axirətdən qəflətdə saxlamayan dünya sevgisi zərərli deyil. İnsanın iki qəlbi yoxdur ki, onun birində dünya sevgisi, o birisində ilahi sevgi bəsləsin. Hətta zəif dünya sevgisi qəlbdə yer tutduqda ilahi sevgiyə yer daralır. Ən təhlükəlisi budur ki, bu dünya məhəbbəti qəlbə hopub gözü kor, qulağı kar etsin. Bəli, məhz bu məqamda insana moizə-nəsihət təsir etmir. Dünyaya məftun qəlbə gecə-gündüz nəsihət ver, nə faydası?! Onlar hətta deyilən sözlərə rişxənd edib, məsxərəyə qoyurlar! Belələri moizə-nəsihət məclisində otura bilmir. Nəsihətamiz sözlər onlarda ikrah doğurur. Onun qəlbi tamam başqa yerdədir. Yox, əgər dünya məhəbbəti qəlbimizdə axirətin yerini tutmasa, gözümüzü kor, qulağımızı kar etməsə, bir o qədər də qorxulu deyil. Amma unutmaq olmaz ki, dünya məhəbbəti tədricən zühur edib qəlbə hakim olur. Dünya ləzzəti çoxaldıqca dünyaya məhəbbət də artır. Dünya məhəbbəti gücləndikcə insanın gözü həqiqəti çətin seçir. Bu halda insanın axirətə, Allaha, Allahın övliyalarına marağı sönükür. Bir qabı bir neçə şey ilə doldurmaq olmaz. Əgər bir qab su ilə doludursa, o suyu boşaltmadan ona sirkə tökmək mümkünsüzdür. İnsan qəlbi də dünya məhəbbəti ilə dolduqda ilahi məhəbbətə yer qalmır. Dünya məhəbbətinin təhlükəsi bundadır!

Belə bir sual yaranır ki, bu təhlükəli bağlılıqdan necə xilas olmaq mümkündür? Bu dərdə hər birimiz az-çox yoluxmuşuq. Yalnız Allahın layiqli bəndələri onun lütfü ilə dünya məhəbbətindən azad ola bilir. Əlbəttə ki, Allahın bu işi səbəbsiz deyil. İnsanlar öz ləyaqətləri əsasında belə bir lütfə çatırlar. Onlar ilahi lütf və diqqət üçün zəmin hazırlayır və nəticədə dünya məhəbbətindən birdəfəlik xilas olurlar. İmam Hüseyn «Ərəfə» duasında deyir: «Dostlarının qəlbində nur icad edən Sənsən! Nəticədə Səni tanıdılar, Səni yeganə saydılar; dostlarının qəlbindən biganələri Sən çıxardın ki, Səndən qeyrisini sevməyib Səndən qeyrisinə sığınmasınmasınlar.»("Məfatihul-cinan", "Ərəfə" duası.)

Bəli, Allah ləyaqətli bəndələrinin qəlblərini öz mənəvi nuru ilə işıqlandırmışdır. Onlar bu nur sayəsində öz Rəblərini tanımış, «mərifətullah» məqamına çatmışlar. Qəlbin nura boyanması bizim dərk edə bilməyəcəyimiz bir həqiqətdir. Bu nur insanı "mərifətullah" məqamına yüksəldir. Belə bir məqam Allah övliyalarının arzusudur. Bu nurun yaratdığı mərifət o qədər güclüdür ki, insan qəlbini həzrəti Haqq sevgisindən başqa bütün sevgilərdən təmizləyir. Özündə belə bir ləyaqət yaratmış Allah övliyalarının xoş halına! Allah onların qəlbini özününki etmişdir. Onların qəlbində Allah məhəbbətindən savay heç bir məhəbbətə yer yoxdur. Biz bu sayaq insanları yetərincə dəyərləndirməli, qəlblərindəki mərifət nurundan faydalanmaq üçün onlarla yaxınlığa çalışmalıyıq. Əlbəttə ki, biz belə bir mərifətdən ümidimizi kəsməmişik. Arzulayırıq ki, Allah öz mərhəmət süfrəsindən bizi də faydalandırsın, bizə də belə bir ləyaqət əta etsin. Nəticədə qəlblərimiz əğyar sevgisindən təmizlənsin, mərifətullah nuruna boyansın. İnsanların əksəriyyəti az-çox bu dərdə mübtəladır. Bəs bu dərddən qurtuluş yolu nədir?

Bu xəstəliyin müalicə yollarından biri dünya sevgisinin nöqsanları haqqında düşünməkdir. İstənilən bir işə münasibətdə insan üçün ölçü həmin işin xeyir və zərəridir. İnsan bir işin onun üçün faydalı olduğunu gördükdə həvəslənir. Amma zərərli və təhlükəli görünən bir işdən hər birimiz çəkinməyə çalışırıq. Bəli, dünya sevgisinin eyblərini bilmək lazımdır. İnsan həm dünya məhəbbətinin nöqsanlarını, həm axirət sevgisinin faydalarını hesablamalı, müəyyənləşdirməlidir ki, ötəri dünya ləzzətlərinə görə əbədi axirətdən məhrum olmağa dəyərmi?! Əmirəl-mömininin (ə) "Nəhcül-bəlağə"dəki bir çox bəyanatları digər məsum imamların buyuruqları kimi diqqətimizi uyğun nöqtəyə yönəldir. Qayda budur ki, insanı bir işdən çəkindirmək istədikdə həmin işin eybləri və nöqsanları sadalanır. Həzrət Əmirəl-möminin (ə) "Nəhcül-bəlağə"də dəfələrlə bu qaydadan istifadə etmişdir. Həzrət müxtəlif bəyanlarla dünyanın dəyərsizliyini yada salır: «Sizin bu dünyanız mənim üçün bir keçi asqırağından dəyərsizdir!»("Nəhcül-bəlağə", Feyzül İslamın tərcümə və şərhi, xütbə 3.)Həzrət buyurur ki, azca fayda götürməkdən ötrü bir bu qədər könül verdiyiniz, yolunda çalışıb ömür sərf etdiyiniz dünya bilirsinizmi mənim nəzərimdə nə qədər dəyərsizdir? Əgər soyuqlamış keçi asqırsa və onun burnundan su damsa, necə xoşagəlməz mənzərə yaranar? Bu dünya mənim nəzərimdə bundan da dəyərsizdir! Digər bir məqamda buyurur: «And olsun Allaha, sizin bu dünyanız mənim gözümdə xora xəstəliyinə düçar olmuş şəxsin əlində tutduğu donuz sümüyündən də alçaqdır!»("Nəhcül-bəlağə", qısa kəlamlar, kəlam 228.) Donuz sağ olduğu vaxtda çirkin və mənfurdur. Xüsusi ilə onu murdar, ətini haram sayan müsəlmanların nəzərində. Bəlkə də heyvanlar arasında donuzdan çirkini yoxdur. Bu heyvan istənilən bir çirkin, qoxumuş, çürümüş şeyi yeyir. Bu səbəbdən diri vəziyyətdə də nifrət doğurur. İndi təsəvvür edin ki, belə bir heyvan ölüb, onun əti çürüyüb, yerdə sümükləri qalıb. Bu sümüyü cüzam xəstəliyinə yoluxmuş bir şəxs əlində tutsa, bu mənzərə insana necə təsir edər? Axı cüzam və ya xora xəstəliyinə tutulmuş insanın əlində tutduğu donuz sümüyü ikrah hislərindən savayı hansı hissi yarada bilər?! Əmirəl-möminin (ə) buyurur ki, dünya mənim nəzərimdə bu cürdür! Bəli, bu sözləri Əmirəl-möminin (ə) buyurur. Hətta onun imamət məqamına inanmayanlar da həzrəti hikmət və fəzilət sahibi kimi tanıyır və sözlərini lazımınca dəyərləndirir. Biz isə həzrətin şiələriyik. Məgər bu sözlərdən sonra iynə ucunca dünyaya könül verə bilərikmi?!

Digər bir məqamda Siffeyn döyüşündən öncə İbn-Abbas həzrət Əlinin (ə) xeyməsində belə bir səhnə ilə rastlaşır: Əmirəl-möminin (ə) xeymədə əyləşib çarıqlarını yamayır! Onun çarıqları başdan-başa yamaqdır! İbn-Abbas təəccüblənir. Müaviyə kimi bir düşmənlə savaşa yola düşən sərkərdənin belə bir işlə məşğul olması ona qəribə görünür. Bundan əlavə, həzrət elə bir çarığı yamayır ki, bu çarığı atmaqdan başqa yolu yoxdur. İbn-Abbas etirazla ərz edir: «Belə bir məqamda bu nə işdir?!» Həzrət buyurur: «İbn-Abbas bu çarığın qiyməti nə qədərdir?» İbn-Abbas deyir: «Heç nə qədər!» Həzrət buyurur: «Bu hakimiyyət və rəyasət mənim üçün bu yırtıq çarıqdan da dəyərsizdir!»("Nəhcül-bəlağə", xütbə 33.)

İstənilən bir halda bu qrup bəyanatlar dünyanın dəyərsizliyini açıqlamaqla insanları dünya məhəbbətindən daşındırmaq məqsədi daşıyır. Uyğun bəyanatlardan əlavə ağıl əsasında araşdırmalar insanı uyğun qənaətə gətirə bilər. Məgər biz dünyada nə qədər yaşayırıq? Tutaq ki, yüz il! Əbədi axirət ömrü ilə müqayisədə yüz il nədir?! Məgər ağıllı insan yüz il ömrə görə əbədi həyatı əldən verərmi?! Üstəlik bu yüz il dünya ömrü çeşidli ağrı-acılar, bəlalarla müşayiət olunur. Dünyada ağrısız ləzzət yoxdur. Sadəcə bir qidadan ləzzət almaq üçün çənələri işlətmək lazım gəlir. Bəs süfrədə olanları əldə etmək üçün nə qədər əziyyət çəkirik?! Dünyanın bütün ləzzətləri belədir. Onun əvvəli də, axırı da ağrıdır. Həqiqi ləzzət isə yalnız axirətdədir: «Bu (nemətlər) dünya həyatında nemət gətirənlər üçündür, Qiyamət günü onlara məxsusdur.»("Ə`raf", 32.)

Bəli, ayə və rəvayətlər olmasaydı belə, insan ağılı hökm edərdi ki, min bir əziyyətlə başa gələn ləzzətlərə görə xalis və əbədi ləzzətləri əldən vermək olmaz. Bir sözlə, istər nəqli, istər əqli dəlillər əsasında dünya əsarətindən qurtulmaq lazımdır. Mömin dünyaya istənilən bir şəkildə bağlılıqdan çəkinməlidir. Ən azı dünyaya maraq insanı dini vəzifələrindən ayırmamalı, axirəti yaddan çıxarmamalıdır. Əgər kimsə dünya məhəbbəti adlı xəbis ağacı qəlbindən qopara bildisə, xoş halına! Bu işi bacarmayanlar heç olmaya uyğun bağlılıq və sevgini cilovlasınlar, vacib vəzifələri tərk etməsinlər, günaha sürüklənməsinlər. Cilovlanmayan dünya sevgisi mənəvi təkamül və axirət səadətinə mane olur. Əgər bir insanda dünya malına maraq varsa, heç olmaya vacib dini vergiləri (xüms və zəkat) ödəsin, yoxsul qonşulara və qohumlara əl tutsun. Əks təqdirdə, dünya malına məhəbbətin böyük təhlükəsi var.

Dünya məhəbbətini qəlbdən çıxarmaq asan iş deyil. Biz dünyaya gəldiyimiz gündən bu məhəbbətlə yaxınıq. Bu dünyada duyduğumuz ilkin ləzzət maddi olmuşdur. Dünyaya gələn körpə hər şeydən öncə ana südündən ləzzət alır. Təbii ki, ana südü də dünya matahlarındandır. Ömrümüzün ilk illərində bu dünya həyatında istifadə etdiyimiz hər nə maddidir. Müəyyən yaş həddinə çatanadək mənəvi ləzzətlər duymaq mümkünsüzdür. Yalnız yetkin insan mənəvi ləzzətlərdən zövq ala bilir. Bəli, insan öz ömrünün ilk illərini dünya ləzzətləri içində keçirir. Təbii ki, həmin illərdə bu bağlılıq qəlbdə kök atır. Dünyaya gəldiyi an Allahın adını çəkən, onun birliyinə şəhadət verən, Ona təsbih deyənlər olsa da, bu məqamı dərk etmək bizlər üçün çətindir. Biz adi insanlardan danışırıq. Biz adi insanlar istəsək də, istəməsək də dünyaya gəldiyimz gündən dünya ilə əlaqədəyik. Yetkinlik yaşına çatanadək artıq dünya məhəbbəti vücudumuzda kök atır. Demək, söhbət bu bağlılığı zəiflətməkdən, əgər mümkün olsa birdəfəlik qırmaqdan gedir.

İlk addımda düşünməliyik ki, dünyanın ötəri ləzzətləri daha üstün, daha davamlı şəkildə axirət dünyasında mövcuddur. Həmin əbədi ləzzətlərə çatmaq üçün bu dünyanın bəzi ləzzətlərinə göz yummaq lazım gəlir. Sanki körpəyə şirniyyat verilir və ona deyilir ki, əgər bunu yeməsən bir saat sonra sənə daha yaxşı şirniyyatlar veriləcək. Uşaq verilən vədin əməli şəkildə təsdiqini gördükdə növbəti dəfə təkliflə dərhal razılaşır. Demək, əsas məsələ inanmaqdır. Əgər insan inanırsa ki, ötəri ləzzətlərə əsir olmasa, ona əbədi ləzzətlər daddırılacaq, şübhəsiz, pəhriz edər. Məsum imamların tərbiyə üsullarından biri məhz bu üsuldur. Bizlər dünya həqiqətlərini dərk etməyən körpə kimiyik. Buna görə də dünyanın dəyərsiz matahlarına könül veririk. Varlıq aləminin həqiqətindən xəbərdar olan peyğəmbərlər isə tövsiyə edirlər ki, daha üstün və daha davamlı ləzzətlər mövcuddur: «Amma siz dünya həyatını seçirsiniz; hansı ki axirət daha üstün və daha davamlıdır»("Ə`la", 16, 17.)

Siz dünyanı üstün tutub onun ləzzətlərinə əsir olsanız da, bilməlisiniz ki, daha üstün, daha davamlı ləzzətlər mövcuddur. Əgər dünya nemətlərinin bəzilərindən bir qədər çəkinsəniz, harama yol verməsəniz, əbədi nemətlərə çatarsınız. Söhbət dünyadan tamamilə üz çevirməkdən getmir. Halal nemətlərdən faydalanın, amma haramdan çəkinin. Əgər belə etsəniz daha üstün və daha davamlı axirət nemətləri sizin intizarınızdadır. Əlbəttə ki, bütün bu deyilənləri axirət dünyasına inanan insan qəbul edə bilər: «O kəslər ki, qeybə iman gətirər və axirətə əmin olarlar.»("Bəqərə", 3.)

Peyğəmbərlərin başlanğıcda Allah və Qiyamət etiqadına istinad edib çalışmasının səbəbi budur ki, bütün növbəti təlimlər bu iki etiqad üzərində qurulmuşdur. Cin və insan nəslindən olan şeytanlar bu iki əsası sarsıtmağa, insanlarda Allah və Qiyamətlə bağlı şübhə yaratmağa səy göstərirlər. Qəlbimizdə dünya məhəbbətini zəiflətmək üçün hökmən Allah və Qiyamətə etiqadı gücləndirməliyik. Bunu da qeyd edək ki, Allah və Qiyamətə imanı zəiflədən səbəblərdən biri də elə dünya məhəbbətidir. Əmirəl-möminin (ə) bu barədə buyurur: «Dünya (məhəbbəti) dinin puça çıxmasına və əminliyin aradan qalxmasına səbəb olur.»("Ğurərul-hikəm", hədis 2174.) Demək, dünya məhəbbəti din və əminliyin ziddinə yönəlmişdir. Dünyaya könül bağlayıb onun haram ləzzətlərini dadmış insan bu yoldan dönməyə meyl göstərmir: «(Məada etiqadsızlığın səbəbi budur ki,) insan qeyd-şərtsiz azad olmaq istəyir.»("Qiyamət", 5.) İnsan məhdudiyyətdən qaçır, hansısa şərtləri qəbul etmək istəmir. Bu səbəbdən də kafirlər daha çox məad inancına qarşı vuruşurdular. Çünki məadı qəbul etdikdən sonra bir çox şeyləri, qəbul etmək lazım gəlir. Bəli, axirətə etiqad insan üçün bir sıra məhdudiyyətlər yaradır. Kafirlər axirəti qəbul etməməklə məhdudiyyətlərdən qurtulmaq, qeyd-şərtsiz azad olmaq istəyirlər. Ona görə də ardıcıl şəkildə təkrarlayırlar: «Biz bilmirik Qiyamət nədir…»("Casiyə", 32.); «Güman etmirik ki, Qiyamət olacaq.»("Fussilət", 50.)İstənilən bir halda axirətə əminlik olarsa, dünya məhəbbətindən qurtuluş asanlaşar. Əgər insan əmin olsa ki, müvəqqəti dünya ləzzətləri onu daha üstün əbədi ləzzətlərdən məhrum edir, dünya məhəbbətinə qarşı müqavimət göstərər. Quranda oxuyuruq: «İman gətirib saleh işlər görənlərə müjdə ver ki, onları altından çaylar axan bağlar gözləyir. Onun meyvələrinlən yesələr deyərlər: «Bu əvvəllər yediyimizdir. Onlar üçün oxşarları gətirilər.»3

Əgər cinsi yaxınlıq ləzzəti duymaq istəyirsənsə haram yaxınlıqlardan çəkin və bil ki, səni qarşıda dünyadakı ləzzətlərlə müqayisə olunmayacaq bir ləzzət gözləyir: «Orada pak zövcələr olacaq və onlar orada əbədidirlər.»(Həmin mənbə.)

İmarət və ya villa sahibi olmaq üçün halal-haram hökümlərinə göz yumma. Sənin düşündüyündən qat-qat üstün nemətlər əldə etmək üçün yalnız qısa bir müddət dözməli olacaqsan. «Sizin üçün əbədi behiştlərdə altından çaylar axan bağlar və gözəl məskənlər var.»("Səff", 12.)

Bəli, peyğəmbərlər bəşəriyyəti tərbiyələndirmək üçün çalışır, yol göstərirlər. Amma çox çalışan və yüksək mərifət əldə edən, Allahla ünsiyyətin və münacatın ləzzətini azca dadanlar üçün daha üstün yollar var. Əgər bir insan ibadətin ləzzətini duysa, Allahla ünsiyyətin şirinliyini hiss etsə, bu ünsiyyətin bütün dünya ləzzətlərindən üstün olduğunu anlayar. Vacib namazdan sonra ariflərdən birinin xidmətində idik. O buyurdu: «Əgər soltanlar bilsəydilər ki, namazda necə ləzzət var, öz səltənətlərindən əl çəkərdilər! İnsanların çoxu bu qəbil ləzzəti dadmamışdır və Allahla ünsiyyətin şirinliyi onlar üçün qaranlıqdır. Amma zərrəcə bu ləzzətdən dadsalar dünya ləzzətlərinin əhəmiyyətsiz olduğunu anlayarlar: «Bu dünya həyatı əyləncə və oyundan başqa bir şey deyil.»("Ənkəbut", 64.)

Əlbəttə ki, müəllif dünyanı əyləncə adlandırıb həqiqi ləzzətlərin axirətdə olduğunu qeyd edərkən bu həqiqətləri dərk etdiyini iddia etmir. Müəllif yalnız Allah və Onun övliyalarının buyuruqlarına əsaslanır. Bəli, biz Allah buyuruqlarını təkrarlayırıq. Amma bu ünsiyyətin ləzzətini dadanlar dünya ləzzətlərinin puçluğunu dərk edirlər. Bəzən görürsən ki, torpaqla-daşla oynayan bir dəstə uşaq vuruşmağa başlayır. Böyüklər təəccüb edirlər ki, axı daş-torpaq nədir ki, uşaqlar onun üstündə bir-birinə hücum çəkir? Axirət ləzzətlərini dərk etməyənlər də dünya matahı üstə bu uşaqlar tək vuruşur. İlahi ünsiyyət ləzzətini dərk edənlərsə dünya matahı üstə vuruşanlara təəccüb edir. Bəli, ilahi mərifət nuru ilə qəlbi işıqlanmış insanın dünya məhəbbətindən qorxusu yoxdur. Onlar üçün bu məhəbbəti qəlbdən qoparıb atmaq çox asandır. İnsan Allahla ünsiyyət ləzzətini duyduğu andan hər şeyi bu ünsiyyətə qurban verməyə hazır olur. Sadə dünyəvi sevgidə də belədir. Aşiq məşuqu yolunda hər şeydən keçir. Məgər aşiqi dünya malı düşündürürmü?! O susuzdur, amma susuzluğunu hiss etmir, o acdır amma aclığını hiss etmir. Çünki məşuqla ünsiyyət ləzzəti hər şeyi yaddan çıxarır! Məgər məşuqla ünsiyyət ləzzəti şişdəki kababla müqayisəyə gələrmi?! Adi insanları özünə cəzb edən dünya matahı məşuq üçün puç və mənasızdır.

Hər halda dünya məhəbbətini qəlbdən çıxarıb atmaq mümkünsüz iş deyil. Övliyaların məqamı deyilənləri sübut edir. Əlbəttə ki, adi insanlar üçün bu iş asan başa gəlmir. Hər halda qəlbi təravətli gənclər üçün dünya məhəbbətindən qurtuluş daha asandır. Sevimli gənclər öz gəncliklərini lazımınca dəyərləndirməli, dünya məhəbbəti qəlblərində kök atmamış qəlblərində ilahi məhəbbət nihalını becərməlidirlər. Allahla münacat üçün ramazan gecələri daha münasibdir. İnsan həmin bərəkətli gecələrdə Allahla söhbətə qatıla bilər, Quran oxuyar, namaz qılar, diqqətini Allaha yönəldər və beləcə ilahi ünsiyyət ləzzətini təcrübədən keçirər. Allahla ünsiyyət anlarının nə vaxt ötüb keçdiyindən insan xəbər tutmur. Bu ləzzəti təcrübədən keçirdikdə dünya məhəbbətindən qurtulmaq asanlaşır. İnsanın daha şirin şey tapanadək əlindəki şirnini vermək istəməməsi ümumi bir qanundur. Biz hamımız dünya ləzzətlərini duymuşuq. İstəsək də, istəməsək də qəlbimizdə dünyaya bağlılıq var. Bu ləzzətlərdən yalnız o vaxt imtina etmək olar ki, daha üstün bir ləzzəti duymuş olaq. Bütün dünya ləzzətlərinə qalib gələsi ləzzət Allahla ünsiyyət ləzzətidir. Allahın övliyaları ilə ünsiyyət də dünya ləzzətlərindən çox-çox üstündür. Həzrət Mehdinin (ə) müqəddəs vücudu insan üçün ilahi zövq mənbələrindəndir. Əgər insan öz diqqətini həzrətlə ünsiyyətə yönəldə bilsə, onun nuru bütün vücudunu isidər. Olsun ki, həzrətlə ünsiyyət dünya məhəbbəti ilə bağlı bütün dərdlərimizə çarə qıla!