Əmirəl-möminin Əlinin (ə) imam Həsənə (ə) vəsiyyətnaməsi haqqında söhbəti davam etdiririk. Bu dürlü kəlamın ümdə hissəsini təşkil edən son bölmədə qısa kəlamlar şəklində bəyan olunmuş tövsiyyələr yer tutur. Bu kəlamlar dünya həyatı dərsini və axirət səadəti yolunu açıqlayır. İlk baxışdan bir-birləri ilə o qədər də əlaqəli görünməyən bu kəlamların bir qədər düşündükdən, ilahi və islami baxışla, Əhli-beyt (ə) məktəbi ilə tanışlıqdan sonra sıx əlaqəli olduğu üzə çıxır, bu sonsuz maarif və hikmət okeanından bəhrələnmək mümkün olur. Nəql olunan hissədə Həzrət (ə) digər bir maarif çeşməsini tanıtdırır. Bu çeşmə başqalarının bəhrələnməli olduğumuz təcrübələridir.

Bu namədə təkid olunan məsələlərdən biri keçmişin təcrübəsindən istifadə olunmasıdır. İnsan çalışmalı, öz təcrübələrindən lazımi və faydalı şəkildə istifadə etməlidir. Həyat təcrübələrini unudub, onlardan istifadə etməmək ağılsızlığın son həddidir. İnsan dünya səhnəsinə daxil olarkən, Quran təbirincə, elmi məlumatlara və sərmayəyə malik olmur.(«Nəhl» surəsi ayə 78.)Düzdür, Allah və bəzi həqiqətlər haqqında vaxtında istifadə olunan örtülü fitri biliklər olur. Amma uyğun ayədən məlum olur ki, insan anadan olarkən agah məlumatlara malik olmur. O, düşüncə qüvvəsini tədricən əldə edir. İnsanın ağıl qüvvəsi tədricən güclənir, müxtəlif məsələlərlə rastlaşmaqla daha çox məlumat toplayır. Daha artıq məlumat əldə etməkdə insana bir çox şeylər köməkçi ola bilər. İnsan özünün və başqalarının təcrübələrindən əlavə, öz təfəkkür gücünü işə salmalı, elm sərmayəsini artırmalıdır. Bütün elmlərin fövqündə Allah-təalanın peyğəmbər və övliyalara göndərdiyi elmlər durur. Bu yol insanın öz məlumatını artırıb kamilləşməsi üçün mövcud olan yollardan biridir.

Beləcə, insanın öz ağlını işlətməməsi, müxtəlif elmlərdən faydalanmaması axmaqlığın son həddidir. İstər Allah-təalanın xaricdə qərar verdiyi elmlər, istər peyğəmbərlərə vəhy etdiyi elmlər, istər qədim alimlərin araşdırıb açıqladığı elmlər, istər müəllimlərin tədris etdiyi elmlər, istərsə də insanın həyatda qazandığı təcrübələr onun xoşbəxtliyi üçündür. Bu elmlərdən üz döndərən insan xəzinə üstündə oturub, yoldan ötənlərə əl açan axmaq kimidir. Təəssüf ki, bu işdə az çox hamımız təqsirkarıq. Həm ağıl gücümüzdən düzgün faydalanmırıq, dünya işlərinə aludə olub təfəkkür fürsətini əldən çıxarırıq, həm də başqalarının bizim üçün topladığı elmlərdən faydalanmırıq. Hətta bir kitabı açıb oxuyacaq qədər təpərimiz yoxdur. Minlərlə faydasız işlərə vaxt sərf edir, amma rəfdəki kitablardan əlimizə götürmürük. Bu cəhətdən biz müsəlmanlar hamıdan daha böyük zərərdəyik. Çünki daha çox sərmayəni əldən çıxarır və böyük mənəvi sərvətləri hədərə veririk. Bizlər Qurani-kərim elmlərindən istifadə etməli, intəhasız Əhli-beyt (ə) biliklərindən yararlanmalıyıq. Amma bu elmlərin qədrini bilmir, onlara ciddi yanaşmırıq. Ən kamil, ən dəyərli biliklərin Quranda və Əhli-beyt (ə) buyuruqlarında olduğuna inandığımız halda, bu biliklərdən istifadə etmirik. Bu misilsiz və sonsuz xəzinə həmişə ixtiyarımızda olduğu halda, ayə və rəvayətlər kövsərindən bir qurtum içməklə, bu elmlərin mütaliəsi ilə susuzluğumuzu yatırmırıq. Təəssüf ki, bu sahədəki geniş imkanlardan-ustad və alimlərdən, özümüzün və başqalarının təcrübələrindən, misilsiz İslam kitabxanasından ehtiyacımız olan qədər faydalanmırıq.

Hamı üçün müyəssər olan və həyatda hamının istifadə edə biləcəyi şey təcrübədir. İstər insanın özünün, istərsə də başqalarının topladığı təcrübələr həyat yolunun çırağıdır və gələcəyə aparan yolu işıqlandıra bilər. İlk öncə kara gələn şəxsi təcrübələr olur. Amma təəssüflər olsun ki, insan həyatını sərf edib, üzücü hadisələr ağuşunda geniş təcrübələr əldə etsə də, münasib məqamlarda ondan istifadə etmir, bəzən isə dəyərli təcrübələri tamamilə yaddan çıxarır. Məgər mərifət çeşməsinə belə bir münasibət axmaqlıq deyilmi?! Şübhəsiz ki, hər bir insan öz yaş və həyat şəraitinə uyğun olaraq, fərdi, ailəyə aid ictimai, siyasi, hətta təhsil, ünsiyyət, səyahət təcrübələrinə malikdir və bu təcrübələrdən istifadə etməlidir. Amma çox əfsus ki, əksəriyyətimiz dəyərli şəxsi təcrübələrimizi unudur, ya da heç vaxt onlardan istifadə etmirik.

Olsun ki, bəzən bir məsələ haqqında malik olduğunuz təcrübəni başqalarının nəzərinə çatdırırsınız, amma özünüz bu şəxsi təcrübədən istifadə etməyi unudursunuz. Başqaları sizin təcrübənizdən faydalandığı halda, siz özünüz həmin təcrübəyə diqqətsizlik göstərirsiniz. Ətrafdakılar bizim təcrübəmiz vasitəsi ilə inkişaf edir, biz isə geri qalırıq. Məgər belə bir münasibət nadanlıq deyilmi?!

Bu sərmayəni boş yerə əldən verməmək üçün ixtiyarımızda olan sərmayənin inkişafımızdakı rolundan agah olmalı, bilməliyik ki, düzgün həyat yolunu tapmaq üçün bu yolu işıqlandırası təcrübəmiz var. Əlbəttə, başqalarının təcrübəsindən də qəflətdə qalmamalıyıq. Vəsiyyətnamənin başlanğıcında İmam Əli (ə) buyurur ki, o, qədimdəkilər haqqında o qədər məlumatlıdır ki, sanki onlarla bir yerdə yaşamışdır. Yəni başqalarının təcrübəsindən xəbərdar olanlar onların da həyatını yaşamış kimidir. Amma biz nəinki başqalarının təcrübələrindən istifadə etmirik, hətta öz təcrübələrimizi də bir kənara qoymuşuq. Bu isə düşüncəsizliyin son həddidir. Aqil o kəsdir ki, başqalarının təcrübələri ilə yanaşı, öz təcrübəsini də hifz edib, onlardan istifadə edərək öz həyat yolunu işıqlandırsın. Deyildiyi kimi, Allahın verdiyi dini mərifətdən faydalanan kəs özünün və başqalarının təcrübələrindən əlavə bütün təcrübələrdən üstün olan peyğəmbər və övliyaların maarifindən və dini elmlərdən istifadə edir. Bu biliklərin qədrini bilib onlardan istifadə etmək lazımdır.

Diqqəti cəlb edən başqa bir nöqtə budur ki, bu maarif, bu elmlər, bu moizə və nəsihətlər hamının faydalana biləcəyi bir şəkildə bəyan olunmuşdur. Quran və sünnə bütün hallarda hamı üçün yararlıdır. Əgər insanın özünün və başqalarının təcrübələrindən istifadə etməsi və həyat yolunu işıqlandırması təkid olunursa, hər bir aqil insan bu işi görə bilər və həyatının bütün mərhələlərində onlardan faydalanar. «Ağıl təcrübələrin hifzidir» qaydası ümumi qaydalardan biridir.

Hazırkı əsrin fəlsəfi məsələləri ilə tanış olanlar üçün Həzrətin (ə) uyğun buyurduğu empirizmə (təcrübənin əsas götürülməsi baxışı) meyl kimi görünə bilər. Hansı ki, bu ifadələr uyğun mətləbin bəyanı məqamına uyğun deyil. Həzrət Əli (ə) «ağıl təcrübələrin hifzidir» buyurarkən bütün elmləri təcrübə çərçivəsində məhdudlaşdırmır. Həzrət (ə) sadəcə təcrübəni aqillik üçün şərt sayır. Həzrət (ə) buyurmur ki, bütün elm və biliklərin mənbəsi təcrübədir. Empirizm isə istisnasız olaraq bütün biliklər üçün təcrübəni əsas götürür. Həzrət Əli (ə) buyurur ki, ağıl insanın öz təcrübəsini hifz etməsi və həyat yolunda bu təcrübədən yararlanmasıdır. Yəni ağılın şərti və ya aqilliyin nişanəsi insanın özünün və başqalarının təcrübəsini öyrənib münasib məqamlarda bu təcrübələrdən istifadə etməsidir. Əlbəttə ki, məqsəd bu təcrübələrin sadəcə öyrənilməsi deyil. Çoxları öz həyatının bütün hadisələrini nöqtəbə-nöqtə xatırlaya bilir. Əgər təcrübələrin yadda saxlanılmasında ifrata varılmasa və bu iş başqa işlərə mane olmasa, bu təcrübələrdən faydalanılacağı halda uyğun iş çox yaxşıdır. Şübhəsiz ki, təcrübələri sadəcə yadda saxlamaq kifayət deyil. Əsas məqsəd bu təcrübələrdən əməldə istifadə olunmasıdır. Belə ki, təcrübələr rəftarımıza təsir etməli, bizi yaxşı işlərə həvəsləndirib, pis işlərdən çəkindirməlidir. İnsanın təcrübələrdən nəticə çıxarıb, onlara əsasən əməl etməsi halı «moizə və nəsihətin qəbulu halı» adlanır. Əgər təcrübələr insan üçün nəsihətçi olarsa, bu təcrübələrdən əməldə istifadə edilərsə, demək, təcrübələr faydalı olmuşdur. Ağıl təcrübələrin yadda saxlanılmasını tələb etsə də, yalnız əməl və rəftara təsirli təcrübələr xeyirlidir. «Təcrübələrin ən üstünü səni moizə edən təcrübədir», buyurulmuşdur. Yəni təcrübə insanın əməlinə təsir etməli və insan təcrübədən ibrət almalıdır.

«İbrət», «etibar», «ibrət götürmək» kimi təbirlər Qurani-kərimdə, rəvayətlərdə və «Nəhcül-bəlağənin» özündə dəfələrlə bəyan olunmuşdur. İnsan üçün çox işlər ibrət ola bilər və bu işlərdən biri də təcrübədir. Həzrət Əli (ə) bizi təcrübələrdən ibrət götürməyə çağırır. İnsanın öz təcrübəsi ona daha artıq təsirli olur. Bu təcrübə başqalarının təcrübəsindən daha yetərli görünür. Olsun ki, Həzrət Əli (ə) məhz bu səbəbdən bizim diqqətimizi öz təcrübələrimizə yönəltmişdir.

İnsan daim başqaları ilə ünsiyyətə ehtiyac duyur. Ətrafdakılarla ünsiyyət insan həyatının zərurətlərindəndir. Bu ünsiyyət o zaman insanın tərəqqisinə səbəb olur ki, insanın dözüm həddi yüksək olsun. İnsan ətrafdakılarla ünsiyyət zamanı dözüm qüvvəsinə malik olmalıdır ki, onların yaxşılıqlarından faydalana bilsin. Şübhəsiz ki, insanların düşüncə üsulları, rəftarları və əməlləri bir-birlərinkindən fərqlənir. Bəziləri bizimlə fərqli baxışlarına əsasən bizim xoşlamadığımız tərzdə rəftar edə bilərlər. Bəziləri isə əməlləri qüsurla olduğundan başqalarının hüquqlarını poza bilərlər. Onlar bu yolla ətrafdakıların haqqını tapdayar, onlara qarşı zülmə və hömətsizliyə yol verərlər. Məhz bu səbəbdən biz bəzilərini xoşlamaya bilərik. İnsan öz ictimai həyatında başqalarının hörmətsizliyindən amanda deyil. Əlbəttə, biz, adətən, öz eyiblərimizdən xəbərsiz olur və başqalarının yersiz hərəkətlərindən inciyirik. Çox az adamlar öz əməllərindən narazıdırlar. Biz başqalarının eyiblərinə daha çox diqqətliyik. Məsələn, yalnız başqalarından zülm gördükdə zülmün nə qədər pis iş olduğunu anlayırıq. Amma özümüz on qat artıq zülmə yol verdikdə bunun nə qədər pis olmasının fərqinə varmırıq. Biri bizə qarşı hörmətsizlik göstərdikdə çox narahat oluruq. Hansı ki, özümüz başqalarına hörmətsizlik etdikdə bunun onlara nə qədər ağrı verdiyini hiss etmirik. Hər halda bizim hər birimizin həyatında bu sayaq ölçü-biçisiz hərəkətlər tez-tez baş verir. Çünki biz məsum deyilik və hər birimizin nöqsanları var.

Əgər insan öz ictimai həyatında başqalarının yalnız qüsuruna diqqət yetirib narahat olsa, heç vaxt onların yaxşılıqlarından bəhrələnə bilməz. Hər bir insanın həm müsbət, həm də mənfi cəhətləri var. Əgər insan başqaları ilə ünsiyyət zamanı onların nöqsanlı cəhətlərindən inciyib əlaqəni kəssə, onların bir çox yaxşı cəhətlərindən məhrum olar. Öz ictimai həyatında başqalarının yaxşı xüsusiyyətlərindən faydalanmaq istəyən şəxs onların mənfi xüsusiyyətlərinə dözməyə vərdiş etməlidir ki, həmin yaxşı xüsusiyyətlərdən bəhrələnə bilsin. Biz hər birimiz Allahın bəndəsiyik, Onun maddi və mənəvi nemətlərini bir-birimizin vasitəsi ilə əldə edirik. Bu işin acılıqlarına dözmək lazımdır. İnsan öz sözünü başqalarına qəbul etdirmək üçün onlarla düzgün əlaqə qurmalıdır. Əgər Allahın bəndələri ilə sərt rəftar etsək, nə özümüz onlardan istifadə edə bilərik, nə də onlara bir xeyirimiz dəyər. Belə etsək, Allahın ictimai həyatımızda qərar verdiyi nemətdən həm özümüz məhrum olarıq, həm də başqalarını məhrum edərik. İnsanın mənəvi böyüklüyü ondan tələb edir ki, xoşxasiyyətli olsun. Öz ictimai həyatında başqalarının köməklərindən faydalanmaq istəyən ağıllı insan xoşxasiyyətli və gözəl əxlaqlı olmalıdır ki, başqaları onunla ünsiyyətə maraq göstərsin. Eləcə də, başqalarına faydalı olmaq üçün şirindilli, xoşrəftarlı olmaq lazım gəlir. Başqalarının faydalanması, hidayəti, tərbiyəsi üçün xoş rəftar münbit şərait yaradır, insanın sözü eşidilir, insanlar öz nöqsanlarını anlayıb, bu nöqsanlardan uzaqlaşırlar.

Əhli-beytin (ə) buyuruqlarında və bu ailənin böyüklərinin bütün kəlamlarında diqqət mərkəzində olan məsələlərdən biri fürsətin qənimət sayılmasıdır. İnsan öz məqsədlərinə nə vaxt gəldi çata bilməz. Yəni hər bir işin həyata keçməsi üçün münasib şərait lazımdır. Ümumiyyətlə, insan öz məqsədini həyata keçirmək üçün münasib şərait, fürsət axtarışında olmalıdır. Əslində insan həyatının hər bir anı müəyyən bir məqsədin həyata keçməsi üçün daha münasibdir. İnsanın fiziki və mənəvi durumu hər yaş dövründə-növcavanlıqda, gənclikdə və qocalıqda müəyyən bir vəziyyətdə olur. Hər yaş dövrünün öz tələbləri vardır. Bəzən yaşlı bir adamın gördüyü hansısa işi bir gənc bacarmır. Əksinə də ola bilər, bir gəncin asanlıqla gördüyü iş yaşlı adamın əlindən gəlmir. Demək, hər bir yaş dövrü hansısa işlərin görülməsi üçün daha münasibdir. Çünki hər bir yaş dönəmində insanın fiziki və ruhi halı, psixoloji durumu, ictimai mövqeyi müəyyən bir iş üçün daha münasib olur. Hər hansı bir işin görülməsi üçün hətta məkan da şərtdir. Yəni bir işin görülməsi üçün konkret münasib məkan mövcuddur. Məsələn, təhsil almaq məqsədi ilə insanlar öz şəhərlərini tərk edib, hər hansı bir şəhərdə cəmləşirlər. Çünki onların öz şəhərlərində təhsil almaq üçün münasib şərait mövcud deyil. Demək, müəyyən bir işin görülməsi üçün müxtəlif zəruri şərtlər eyni zamanda ödənməlidir. Əgər bütün şərtlər ödənməsə, işin həyata keçməsi üçün münasib şərait yaranmaz. Bir işin görülməsi üçün müxtəlif şərtlərin eyni zamanda həyata keçməsi, ödənməsi, münasib məkan, münasib ruhi durum, münasib fiziki hal kimi şərtlərin ödəndiyi məqam «fürsət» adlandırılmışdır. «Fürsət» bir işin həyata keçməsi üçün müxtəlif amillərin toplandığı bir haldır. İnsan düşünməlidir ki, görən bu yaşda, bu zamanda, bu məkanda, bu ailə vəziyyətində nəzərdə tutduğu işi həyata keçirmə bilərmi? Hal-hazırda mövcud olan şəraitdə insanın özü və başqaları üçün faydalı olan işin necə gerçəkləşməsi müəyyənləşdirilməlidir. Müxtəlif amillərin və şərtlərin mövcud olduğu halı müəyyən məqsədin həyata keçməsi üçün qənimət saymaq lazımdır və bu hal «fürsət» adlanır. Çünki yaranmış şəraitin bir də ələ düşüb-düşməyəcəyi məlum deyil. Bu məsələlər ona görə ciddi vurğulanır ki, insan unutqan və qafil bir mövcuddur. Cavanlığın daimi olmadığını hamımız bilirik. Amma özümüzü elə aparırıq ki, guya həmişə cavan qalacağıq. Unuduruq ki, bir gün yaş ötəcək və gücümüz azalacaq. Bu gün görə biləcəyimiz işi, mümkündür ki, sabah görə bilməyək. Bəzən o qədər qəflətdə oluruq ki, başqaları nə qədər nəsihət etsə də, bu nəsihətlər kəsərsiz olur və bir-birinin ardınca fürsətləri əldən veririk. Həqiqət budur ki, biz ixtiyarımızda olan nemətlərə diqqətsizik. Hansı nemətlərin ixtiyarımıza verildiyinə kifayət qədər diqqət göstərmirik, yalnız fürsət əldən çıxdıqdan sonra həmin nemətlər haqqında düşünürük. Məsələn, təhsil müəssəsində olduğumuz vaxt böyük ustadların, alimlərin, tərbiyəçilərin, əxlaq müəllimlərinin qədrini bilmirik. Elə düşünürük ki, bu fürsət həmişə olacaq. Bir də ayılırıq ki, fürsət əldən çıxmışdır. Bu məsələnin böyük əhəmiyyəti və müqəddəs İslam dininin ona diqqəti səbəbindən şərif rəvayətlərdə müxtəlif təbirlərlə bu məsələyə geniş yer ayrılmışdır. Tapşırılır ki, fürsətləri qənimət sayın, onlar təkrar buludlar tək ötüb keçir. Bu mövzuda Həzrət Peyğəmbərin (s) Əbuzərə (ə) dəyərli öyüdləri olmuşdur.(«Biharul-ənvar» 77-ci cild, səh.77, 3-cü rəvayət.)

Vəsiyyətnamənin bu hissəsində Əmirəl-möminin Əli (ə) da qısa və mənalı cümlələrlə tapşırır ki, fürsətləri qənimət sayın, bu fürsətlərdən öz təkamülünüz üçün istifadə edin, əgər istifadə etməsəniz, sabah peşiman olacaqsınız və bu fürsətlər qüssəyə çevriləcək. Nə qədər ki bu fürsətlər əlinizdən çıxmayıb, qəm-qüssəyə çevrilməyib, onu qənimət sayın!

Adətən, şeytan zahirən hikmətli şəkildə olan öz batil təlqinləri ilə insanı aldadır. Çünki şeytan bizdən heç də savadsız deyil. Hətta yüz şəxsin elmi üst-üstə toplansa, İblisin elminə çatmaz. Şeytan Həzrət Adəmdən altı min əvvəl dünyaya gəlmişdi. O, özünün və başqalarının təcrübələrindən istifadə edir. Ona görə də bizdən daha elmlidir və başqalarını aldatmağın yolunu çox gözəl bilir. Düşünməyin ki, biz çox fürsətliyik və şeytana qalib gəlməyimiz labüddür. O bizdən cəld tərpənir və zahiri gözəl sözlərlə qəlbimizi tora salır. Məsələn, insana təlqin edir ki, «yaxşı götür-qoy et, tələsmə, qabaqda vaxt var» və bu yolla da işlərimizi təxirə salıb, yubadır, fürsətləri əlimizdən çıxarır. Biz də ona aldanaraq deyirik: «Tələsmək şeytan işidir, tələsməyək!» Düşünürük ki, fürsət var, həmişə təhsil almaq olar və bir gün gec alim olsaq, nə eybi var! Məsələn, ibadətlərdə və müstəhəb işlərin icrasında bizi aldadaraq belə təlqin edir ki, «hələ rəcəb ayı təzəcə başlayıb, qarşıda otuz gün var, tələsməyə dəyməz, hələ oruc tutmaq üçün çox imkan olacaq. Beləcə, min bir təlqinlə fürsətləri əlimizdən alır. Şeytan növbənöv sözlərlə, şirin dil və bəhanələrlə insanı xeyir işdən çəkindirir. Sözü də budur ki, tələsmə, səbr et, hövsələn olsun, hələ ki cavansan, ibadət və təhsil üçün qabaqda vaxt çoxdur. Təlqin edir ki, nə vaxt elm əldə edib, daha ağıllı olarsan, onda edəcəyin ibadətlərin də savabı çox olar.

İnsanı aldatmaq üçün şeytanın nüfuz yollarından biri qarşıda böyük fürsətlərin olmasını təlqin etməkdir. O, bu yolla insanı ləngitməyə, yubatmağa çalışır. Əmirəl-möminin Əli (ə) şeytanın bu qurğusunu məhv etmək üçün buyurur: «Əzm və iradə uzaqgörənlikdəndir». Uzaqgörənlik tələb edir ki, insan cəld qərar qəbul edib, işə başlasın. Əgər ibadət, təhsil, xalqa xidmət üçün fürsət yaranmışdırsa, insan bu fürsətdən istifadə etməlidir. Allahın razılığı, Ona yaxınlaşmaq üçün öyrənilən elm çox böyük ibadətdir. Əgər rəcəb ayının başlanğıcında, yəni orucluq ayı ramazandan qabaq ibadət və oruc tutumaq üçün fürsət yaranmışdırsa, bu fürsəti qənimət saymaq və bu bərəkətli ayda ibadətə məşğul olmaq lazımdır.

Uzaqgörənlik insandan tələb edir ki, fürsəti qənimət saysın. Fürsət yarandığı vaxt onu qənimət sayıb, addım atmaq lazımdır. Çünki bu fürsət ikinci dəfə ələ düşməyə də bilər. Məbada, günü-günə satıb, işi yubadaq. İşin təxirə salınması insanı bir çox faydalardan məhrum edir. Bu yubanmanı səbr, hövsələ, uzaqgörənlik adlandırmaq olmaz. Bəlkə də, səhlənkarlığın ən kamil nümunəsi şeytana uyaraq yubanmaq, işi təxirə salmaqdır. Çünki əlindən xeyir iş gələn insan bu yolla fürsəti əldən verir və xeyir işin savabından məhrum olur. Əlbəttə ki, xeyir işi görərkən, fürsətlərdən faydalanarkən şərtlər nəzərə alınmalıdır. Çünki çoxsaylı xeyir işlər və müxtəlif imkanlar mövcuddur. Hətta vacib dini əməllər arasından ən üstün olanı seçilməlidir. Bəzən eyni bir vaxtda bir neçə vacib vəzifənin yerinə yetirilməsi üçün şərait yaranır. Belə hallarda daha üstün olan vəzifəni seçmək lazımdır. Diqqət edib hansı işin daha dəyərli və mühüm olduğunu təyin etməliyik. Vəzifə təyin olunduqdan sonra səbr edib, yubanmaq olmaz. Çünki «əzm və iradə uzaqgörənlikdəndir». Uzaqgörənlik işə başlanılmasını tələb edir. İşin təxirə salınması və süstlük fürsətin əldən çıxmasına səbəb olar.