Vəsiyyətnamənin bu hissəsində Əmirəl-möminin Əli (ə) imam Həsənə (ə) buyurur: «Ruzi iki qisimdir: birini sən axtarırsan, o biri isə səni axtarır və sən onun ardınca getməsən, o sənin ardınca gələsidir». Tövsiyyənin bu hissəsində Qurani-kərimdə və Əhli-beyt (ə) rəvayətlərində dəfələrlə xatırladılmış etiqadi mövzulara toxunulur. Başqa sözlə, bu hissə həmin etiqadi bəhsin əməli nəticələrindəndir. Buyurulur ki, Allah-təala bəndələrinin hər biri üçün ruzi müəyyənləşdirmişdir. Beləcə, əvvəlcə həmin etiqadi məsələnin müxtəsər şərhini verir, sonra isə onun əməli məqamlarını araşdırırıq.

Dinimizin qəti bildirişlərindən biri Allah-təalanın hər bir mövcud üçün ruzi müəyyənləşdirməsidir: «Yer üzərində elə bir canlı yoxdur ki, Allah-təala onun ruzisini verməmiş olsun».(«Hud» surəsi ayə 6.) Əslində bu etiqadi nöqtə ilahi hikmətin birbaşa əsərlərindəndir. Allahın hikməti tələb edir ki, xəlq olunmuş mövcudun həyat şəraiti təmin olunsun. Əgər Allah-təala hansısa bir möcudu yaradıb, onun həyat şəraitini təmin etməsəydi, həmin mövcudun yaradılması yersiz olardı. Bu isə ilahi hikmətlə, tədbirlə uyuşmur. İlahi hikmətə əsasən, yaradılmış mövcudun ehtiyacları da təmin olunmalıdır. Allah-təala ən xəlvət guşələrdə xəlq etdiyi mövcudların da həyat şəraitini təmin etmişdir. Eləcə də, yer üzünün ən ucqar nöqtələrində yaşayan insanların həmin əraziyə uyğun bitki örtüyü, heyvanları, yeraltı və yerüstü sərvətləri mövcuddur. Əgər soyuq şimalda da insanlar yaşayırsa, demək, onların da həyat şəraiti təmin olunmuşdur. Xəlq olunmuş hər bir canlının həyat şəraiti əvvəlcədən nəzərdə tutulur. Bu məsələyə etiqad ilahi hikmətə etiqadın şərtidir.

Allah-təala istər insan, istər heyvan, bütün mövcudların ruzisini müəyyənləşdirmişdir. Allah-təala yer üzünü elə xəlq etmişdir ki, müxtəlif canlılar həyatını davam etdirə bilsin. Hər bir yaranmış üçün xüsusi ruzi, xüsusi həyat şəraiti yaradılmışdır. Bütün bunlar ilahi hikmətin tələbləridir. Yəni hər bir canlının özünəməxsus ruzisi mövcuddur. Sual oluna bilər ki, əgər Allah-təala hamının ruzisini müəyyənləşdirmişdirsə, ruzi üçün çalışmaq nəyə lazımdır? Müəyyənləşmiş ruzidən ötrü çalışmaq nə üçündür? Əsas sual isə budur ki, Allahın qəzavü-qədəri insanın ixtiyarı ilə zidd deyilmi?

Ümumi şəkildə belə cavab vermək olar ki, insanın ixtiyarı da ilahi təqdir vasitələrindəndir. Allah-təala belə müəyyənləşdirmişdir ki, hər kəs xüsusi bir yolla çalışaraq müəyyən edilmiş ruzini əldə etsin. Əcəl çatana qədər müəyyən olmuş ruzi sahibinə çatasıdır. Demək, ilahi təqdir nəinki insanın çalışması ilə zidd deyil, hətta bu müqəddərat onun təlaşı ilə gerçəkləşir. Əslində təqdir odur ki, məhz müəyyən bir yolla ruzi əldə edilsin. Deyilənlər bütün hallara tətbiq ediləsi ümumi bir cavabdır.

Allah-təalanın qəzavü-qədərinin digər bir nümunəsi bizim əməllərimizdir. Əgər bir şəxs avtomobil qəzasına düşüb, bədən üzvünü itirirsə, həlak olursa, deyə bilərikmi ki, bu qəzavü-qədərdir və həmin şəxs müqəssir deyil? Bəli, belə bir sonluq əvvəlcədən müəyyən olunmuşdur. Amma o sizin vasitənizlə həyata keçir. İnsan, məsələn, yol qaydalarını pozaraq, belə bir hadisəyə düçar olur. Bu hadisə hökmən kiminsə ehtiyacsızlığı üzündən baş verir. Demək, bu hadisədə həm qəzavü-qədər var, həm də sizin ixtiyarınız. Demək, insanın ixtiyarı ilə qəzavü-qədər arasında ziddiyyət yoxdur. İnsanların seçimi və təlaşı qəzavü-qədərin tərkib hissəsidir. Beləcə, ruzi də müəyyən olunmuşdur və rəvayətlər bu məsələni israr edir.

Müqəddəratlardan biri də əcəl, həyatın sona çatmasıdır. Hər bir insan üçün müəyyən müddət dünya həyatı nəzərdə tutulmuşdur. Müqəddəratlardan biri də səhhət və xəstəlikdir. Rəvayətlərdə bu mövzuda da geniş şəkildə danışılmışdır. Nümunə olaraq, Həzrət İbrahimin (ə) Nəmruda cavabını xatırlayaq. Nəmrud soruşur ki, sənin Allahın kimdir? Həzrət İbrahim (ə) cavabında buyurur: «Məni yedirən də, içirən də Odur; xəstələndiyim zaman mənə yalnız O şəfa verir; məni öldürəcək və sonra dirildəcək də odur».(«Şuəra» surəsi, ayə 79-81.) Bəli, həyat da, ölüm də, xəstəlik də, şəfa da, ruzi də Onun əlindədir. Bu məsələlər rəvayətlərdə geniş şəkildə zikr olunmuşdur. Amma diqqətli olmalıyıq ki, bu müqəddəratların sadalanması insanın azad olmamasının göstəricisi deyil. Mövzuya giriş üçün deyilənlər kafidir. Əvvəldə zikr olunmuş məsələləri dərindən öyrənmək üçün uyğun mövzuda ədəbiyyatlara, Quranın təfsirinə müraciət edə bilərsiniz. Qəzavü-qədər məsələsinin incəlikləri bir çox ədəbiyyatlarda geniş şəkildə izah olunmuşdur.

Belə bir sual da yaranır ki, nə üçün Quranda və rəvayətlərdə müqəddərat məsələsi üzərində bir bu qədər dayanılmışdır. Məsələn, nə üçün Allah-təala buyurur ki, bütün baş verənlər onun müqəddəratıdır, yazısıdır? «Yer üzərində cərəyan edən və sizin başınıza gələn elə bir iş yoxdur ki, onu biz yaratmamışdan əvvəl bir kitabda yazılmamış olsun».(Hədid» surəsi, ayə 22.) Nə üçün digər mövzu və məsələlərdə təkidlə buyurulur ki, bu işlər Allah-təala tərəfindən təyin olunmuşdur və Onun qəzavü-qədəridir? Yalnız müəyyən işlərin təkid olunmasının sirri nədir? Məgər bütün işlər Onun tərəfindən müqəddər olunmamışdırmı?

Cavab budur ki, belə ayə və rəvayətlər insanın tövhid mərifətini möhkəmləndirir, onun vahid Allaha inamını sabitləşdirir. İnsanın kamilliyi tələb edir ki, Allahı yaxşı tanımaq lazımdır. İnsan zati tövhidi, ibadət və əməl tövhidini tanıdıqda Allaha daha diqqətli olur. Əməli tövhidin nümunələrindən biri budur ki, bütün işlərin Allah-təalanın əlində olduğuna inanaq. Bu işlərdən nə qədər çox xəbərdar olsaq və bilsək ki, Allahın bütün işlərdə iştirakı var, Onu daim yadda saxlayarıq. Həyatını, ruzisini və müqəddəratını Allahdan asılı bilən insan Allahı unutmur. İnsan Allah-təalanı yaxşı tanıdıqca onun kamilliyi artır. Çünki insanın kamilliyi Allahı, Onun sifətlərini və tədbirlərini tanımasından asılıdır. Allaha mərifət kamillik olmaqla yanaşı, əməli təsirlərə də malikdir. Ayə və rəvayətlərdəki uyğun bəyanatlar isə həmin bu mərifəti gücləndirir. Əmirəl-möminin (ə) öz vəsiyyətində rəftar qaydalarını açıqladıqdan sonra buyurur: «Ruzi iki qismdir». Belə bir sual yaranır ki, nə üçün Həzrət (ə) müəyyən əməli göstərişlərdən sonra belə bir mövzuya keçir? «Ruzi iki qismdir: birini sən axtarırsan, biri isə səni axtarır». Bu da qeyd olunur ki, insan bu ruzinin ardınca getməsə, ruzi onun ardınca gələsidir.

Uyğun suala cavab tapmaq üçün bir çox problemlər doğuran gündəlik ehtiyaclarımızı yada salmalıyıq. Əgər diqqətlə baxsaq, görərik ki, müəyyən bir yolla ruzi qazanmaq istəsək də, bəzən Allah-təala onu başqa yolla yetirir. Hər birimizin həyatında belə hallar baş verir. Çox vaxt Allah-təala bizə ruzini ağlımıza gəlməyən bir yerdən yetirir. Bu gerçəklik bizə xatırladır ki, ruzi əldə edilməsində təkcə özümüzə güvənməyək. Ruzi Allahın əlindədir və ruzidən sarı onun-bunun qapısında üzülməyə dəyməz. Ruzinin əldə edilməsində yalnız öz qüvvəsinə arxalanan insan bir az da hərisləşir və daha çox qan-tər axıdır. Əslində belə bir ruhiyyə dünyapərəstlərə məxsusdur. Onların bütün fikri-zikri daha çox var-dövlət toplamaqdır. Belələri dünya malı ardınca qaça-qaça öz dini vəzifələrindən uzaq düşürlər. Əxlaq qaydalarına əməl etmək, insani münasibətləri qorumaq onların yadına da düşmür. Şübhəsiz ki, belə bir ruhiyyə bütün bəşəriyyət üçün, xüsusi ilə müsəlmanlar və müsəlmanlara rəhbərlik edənlər üçün çox təhlükəlidir. Yalnız var-dövlət toplamaq fikrində olan insan heç vaxt ali hədəflərə çata bilməz. Hətta bir tələbə bu xəstəliyə yoluxsa, təhsilini davam etdirmək fikrindən daşınar. Ruzinin yalnız insan əlində olmadığına və ilahi iradə ilə bağlılığına diqqətin yönəldilməsi səbəbi insanın hərislikdən çəkindirilməsidir. Bu tövsiyyələr insanı tamahkarlıqdan uzaqlaşdırır, onda təvəkkül ruhiyyəsi yaradır. Bu mövzuda xeyli maraqlı nümunə göstərmək olar. Olsun ki, sizlər də bu mövzuda əhvalatlar eşitmiş, maraqlı hadisələrin şahidi olmusunuz. Bəşər tarixində böyük bir zəhmət çəkmədən misilsiz var-dövlətə çatmış insanlar az deyil.

Əlbəttə ki, ruzi təkcə qidadan ibarət deyil. İnsanın bu dünyada və axirət dünyasında istifadə edəcəyi hər şey ruzi adlanır. Ruzinin təkcə şəxsi səylərdən asılı olmadığına inanan adam başqaları ilə münasibətdə ifrata varmır. Orta həddi gözləyir. Çünki o inanır ki, başqalarını sıxma-boğmaya salmaqla, hərislik göstərməklə ruzini artırmaq mümkünsüzdür. Çoxları qan-tər axıtsalar da, heç nə əldə edə bilmir, bəzən sərmayəni də əldən çıxarırlar. Kimi az zəhmətlə böyük sərvət qazanır, kimi də gecə-gündüz çalışmasından asılı olmayaraq, heç bir şey əldə edə bilmir.

Digər bir tərəfdən vasitələrin də öz rolu var. Məsələn, böyük var-dövlət əldə etmək üçün böyük planlar cızıla bilər, hesablamalar aparırlar. Amma bütün bunlara baxmayaraq, işin sonunda qazanc əvəzinə zərər ortaya çıxar. Sırf özünə güvənib, Allaha təvəkkül etmədən meydana girən insan məğlub olduqda dərin sarsıntı keçirir. Belə bir hal insanın psixoloji durumuna çox zərərlidir. İşin uğursuzluğuna tab gətirməyib, həyatını əldən verənlər də olur. İşdə yalnız özünə güvənənlər zərərə düşdükdə ruhi tarazlıqlarını itirirlər.

Məsələn, insan bir şəxslə ailə həyatı qurmaq üçün min bir plan cızıb, Allaha təvəkkül etmədən illər uzunu zəhmət çəkərsə, nəhayətdə mənfi cavab aldıqda, böyük zərbə alıb, rahatlığını itirər. Amma ruzinin qədərləndiyinə inanan və bu inam əsasında çalışan insan zərərə düşdükdə heç vaxt sınmır. Ümumiyyətlə, Allaha təvəkkül edənlər heç vaxt uğursuzluqdan əzab çəkmirlər. Onlar Allahın məsləhətini üstün tutur və inanırlar ki, bu uğursuzluqda da bir fayda var. Ola bilər ki, uğursuzluğun səbəbi hansısa günah olsun. Dünyada günaha görə uğursuzluğa düçar olan insan həmin günaha görə axirətdə cəzalanmır və qiyamətdə əzab yükü yüngül olur. Axirət əzabının dünya uğursuzluğu ilə əvəzlənməsi Allahın öz bəndəsinə mərhəmətidir. Allah-təala bəzən müəyyən çətinliklər vasitəsi ilə insanın günahlarını yuyur. Bəzən isə həyatdakı çətinliklər insanın təkamülünə səbəb olur. Çətinliklə üzləşən insan səbr etsə, onun diqqəti Allaha yönələr və bəndəlik məqamı ucalar. Mömin insan Allahın razılığını qazanmaq üçün bütün problemlərə səbrlə yanaşır. Müəyyən uğursuzluqlar insanın mənəvi məqamını ucaldır. Çətinliyə dözməklə ali məqama çatanların sayı ibadət yolu ilə ali məqama çatanların sayından az deyil. Allah-təala bir çox bəndələrinə çətinliyə səbr müqabilində mənəvi məqam əta etmişdir. Qarşımıza çıxan acılı-şirinli hadisələrin arxasında ilahi hikmət dayanır. Allah-təala buyurur ki, başınıza gələn bütün müsibətlər ilahi müqəddəratdır. Yer üzündəki bütün bəlalar, zəlzələlər, daşqınlar, tufanlar və ya çeşidli xəstəliklər əvvəlcədən yazılmışdır. Bəs bunun hikməti nədir? Yoxsa Allah-təala səbəbsiz yerə öz bəndələrinə əziyyət vermək istəyir?

Bütün bu işlərin dəlilləri və hikmətləri vardır. Biz nadanlığımız səbəbindən bu hikmətlərdən xəbərsiz də ola bilərik. Düşünəndə ki, bu işlər Allahın qəzavü-qədəridir, insan rahatlıq tapır, şikayətlənmir və imanını qoruya bilir. Bir çoxları bu nöqtəni nəzərə almadıqlarından imanlarını əldən vermişlər. Şeytan insanda vəsvəsə yaradır ki, varlıq aləmini hikmət sahibi olan Allah xəlq etmişdirsə, nə üçün bir bu qədər müsibətlər baş verir?! Zəif imanlı insanlar bütün bu çətinlikləri Allahın hikmət sahibi olmaması ilə əlaqələndirirlər. Amma hadisələrin mahiyyətinə varanlar dərk edirlər ki, bütün bu işlərin köklü səbəbləri vardır. Olsun ki, insanın dayaz düşüncəsi bu həqiqətləri dərk etməkdə aciz qala. Amma bu həqiqətləri anlamasaq da, inanmalıyıq ki, Allah hikmət sahibidir və bütün baş verən hadisələr səbəbsiz deyil. Belə düşüncə tərzi öz imanını qorumaqda insana yardımçı olur və insan təkamül yolunda irəliləyir. Allah-təala bu etiqadın iki əməli nəticəsinə işarə edərək buyurur: «Bu qəzavü-qədər yazıları əlinizdən çıxanlara kədərlənməməyiniz və əlinizə gələnlərə qürrələnməməyiniz üçündür».(«Hədid» surəsi, ayə 23.) Beləcə, çətinliyə düşdüyünüz vaxt imanınızı qoruyun. Həddən artıq narahat olmayın və bilin ki, hikmət sahibi olan Allah belə məsləhət görmüşdür.

Bilməliyik ki, ilahi müqəddəratla yanaşı olan dini vəzifələr özü də bir mövzudur. Məsələn, əgər qonşunuza bir müsibət üz verərsə, öz dini vəzifənizə əsasən, onun köməyinə tələsməlisiniz. «Allah belə istəyib» deyə, başqalarının müsibətinə rahatca tamaşa etmək mövhumatçılıqdır. Ətrafdakı problemlərin həlli ilahi müqəddəratdan fərqli bir məsələdir. Əgər bir məntəqədə zəlzələ baş verirsə, minlərlə insan çətinliyə düçar olursa, onlara yardım əli uzatmaq bizim dini və insani vəzifəmizdir. Zəlzələnin baş verməsinin hikməti isə tamamilə ayrıca bir sualdır.

İnsanın öz başına gələn hadisələrdə də çıxış yolu eynidir. Bəziləri çətinliyə düşən kimi şikayətlənməyə başlayır və «Allah bu bəlanı bizim başımıza nə üçün gətirdi» deyə, gileylənirlər. Amma insan əmin olsa ki, ətrafda baş verən bütün hadisələr Allahın hikmətinə əsaslanır, heç vaxt şikayətlənməz. Allah üçün hadisələrin müəyyənləşdirilməsi onları öncə görməkdən daha asandır. Düşünməyin ki, bizim üçün çətin olan işlər Allah üçün də çətindir. Allah-təala üçün heç bir iş çətin deyil: «Bir şeyi istədiyi zaman Allahın buyuruğu yalnız «ol» deməkdir; o da dərhal olar».(«Yasin» surəsi, ayə 82.) Bütün hallarda alim və qadir Allahın hikmət və tədbirlərinə diqqət problemlərə münasibətdə insanı dözümlü edir və onun nigarançılığını aradan qaldırır. Eləcə də, əlinizə bir nemət gəldikdə qürrələnməyin. Çünki dünyanın həm xeyirləri, həm də zərərləri bir imtahandır. «Biz sizi xeyir və şərlə sınağa çəkərik».(Ənbiya» surəsi, ayə 35)Əgər həm çətinliklər, həm də rahatlıqlar insanın sınaq vasitəsidirsə, demək, əlimizə nemət gəldikdə qürrələnib, Allahı unutmamalıyıq. Çətinliklə üzləşdikdə isə təəssüf etməməliyik. Allahın sizə verdiyi nemətləri özünüz üçün sərvət hesab edib, şadlanmağa tələsməyin. Onların olub-olmaması əslində fərq etməməlidir. Elə bir mənəvi məqama çatmalısınız ki, dünya nemətləri sizin halınızı dəyişməsin. Bütün nemətlərə və zərərlərə imtahan vasitəsi kimi baxın. Bütün nemətlərin Allah tərəfindən verildiyinə inanan insan heç vaxt özünü itirib, qürrələnmir. Eləcə də müxtəlif bəlalar onun imanını sındırıb, küfrə sövq etmir. Unutmamalıyıq ki, çətinliklər də sınaq vasitəsidir.

Belə düşüncə tərzinin faydalarından biri budur ki, insan dünya malı ardınca qaçmır. Belə bir etiqadın əxlaqi bəhrəsi isə budur ki, insan ruzi qazanarkən ölçü-biçili hərəkət edir, hər qapını döymür, hər kəsə ağız açmır, bu işdə həd gözləyir. Bu düşüncənin digər bir bəhrəsi odur ki, insan əxlaqi fəzilətlərdən və dini vəzifəsindən uzaq düşmür. Bu cür düşünən insan bütün güc və ağlını var-dövlət qazanmaq üçün sərf etmir. İnsan inananda ki, ruzi yalnız çalışmaqla əldə olunmur və bəzən özü insanı tapır, artıq bu yolda özünü həlak etmir. Belə bir baxış insanın hərisliyinin qarşısını alır, onu orta yolla getməyə sövq edir.

İnsanın ruhu da onun cismi kimi eyni halda qalmayıb, təbəddülatlar keçirir. İstər ruhdakı, istər cismdəki dəyişikliklər qəbul olunmuş bir gerçəklikdir. Məzəmmət olunan isə kiçik bəhanələr səbəbi ilə ruhun sarsılmasıdır. Əgər bu dəyişikliyə ciddi səbəb varsa, o məzəmmət olunmur. Amma heç bir ciddi səbəb olmadan ruhun böhran keçirməsi bəyənilməmiş bir haldır. Bəzilərinin əhvalı körpə uşaqlarda olduğu kimi bir anda dəyişir. Onlar ciddi dəlil olmadan şadlanır və ciddi dəlil olmadan qəmlənirlər. Əhəmiyyətsiz bir hadisə onları sevindirir və xırda bir problem qanlarını qaraldır. Başqalarının kiçik bir köməyinə görə qula çevrilir və bu köməkdən imtina edildikdə onunla düşmənçiliyə başlayırlar. Belə insanlar həyatda heç vaxt ruhi tarazlıq əldə edə bilmirlər. Hansı ki, mömin şəxs aram olmalıdır. Əlbəttə ki, insan eyni bir ruhiyyədə ola bilməz. Amma bu da düzgün deyil ki, ruh daim haldan-hala düşsün. Bəziləri kimdəsə kiçik bir yaxşı iş gördükdə onu mələy hesab edir və az sonra həmin şəxs bir qüsura yol verdikdə onu şeytan sayırlar. Belə bir mühakimə forması möminə yaraşmır.

İnsan öz ruhunu tarazlıq vəziyyətində saxlamaq üçün bir sıra biliklərə yiyələnməlidir. Əvvəla, həqiqətlər yaxşı dərk olunmalıdır və insan bilməlidir ki, vücudun müxtəlif halları təbii bir prosesdir. Məsələn, bəzən insanda ibadət əhvalı güclənir, bəzən isə bu əhval zəifləyir. O, bəzən ünsiyyətə meyl göstərir, bəzən isə ünsiyyətdən qaçır. Ümumiyyətlə, müxtəlif şəraitlərdə insanın maraqları dəyişir. Gəncliyin öz əhvalı, qocalığın öz ruhiyyəsi, orta yaşın öz durumu olur. Belə bir hal dəyişkənliyi hamının qarşısına çıxır. İnsan gah sağlamdır, gah da xəstə, gah varlıdır, gah da yoxsul.

Ünsiyyətdə olduğumuz insanların da halı dəyişkəndir. Onlar da bir gün şad, o biri gün qəmgindirlər. Bu ruhiyyə onların rəftarlarına da təsir göstərir. «Bil ki, oğlum dövran dəyişməkdədir». Dövran hamı üçün dəyişməkdədir və insan öz mühakiməsini bu dəyişkənliklərlə çiyin-çiyinə əvəz etməməlidir. İnsan nisbi də olsa, sabit rəftara malik olmalıdır.

Dövran dəyişdikcə insan öz ətrafındakıları tanımaq üçün müxtəlif üsullardan istifadə etməli, insanların keçmişini araşdırmalıdır. Əgər bir şəxslə uzun müddət dostluq etmişsinizsə, bu dostluq yolunu nəzərdən keçirməlisiniz. Yalnız bir istəyinizə əməl etməyib deyə, onun haqqında nahaq mühakimə yürütməyin. Olsun ki, onun bu dəfə sizə kömək etmək imkanı olmayıb. Bizim mühakimələrimiz səthi və şəraitin təsiri altında olmamalıdır. Əksinə, rəftarlarımız nisbi sakitlik halına malik olmalıdır. Əgər bir şəxsdən mənfi əməl müşahidə etmişiksə, dərhal mühakimə yürütməməliyik. Bir qədər səbr edib, düşünmək lazımdır. Həzrət (ə) buyurur: «Məzəmməti ağır, xalq yanında üzrü az olanlardan olma».

Əgər bir şəxsin gördüyü iş bizə pis görünürsə, bu heç də o demək deyil ki, həmin iş həqiqətən də pisdir. Hətta bu iş pis iş olmuş olsa da, bu bir işə görə həmin şəxsin üzərindən qara xətt çəkməməliyik. Səbr etməli, araşdırma aparmalı və olsun ki, onun bu işinə göz yummalıyıq. Məbada, bir əmələ görə qarşı tərəfə münasibətimizi dəyişmiş olaq. Müxtəlif halları nəzərinizdə canlandırın və əsəbi halda heç bir iş görməyin. Ən əsası isə budur ki, bizim ruhi vəziyyətimiz maddi dəyişikliklərdən asılı olmamalıdır.

Demək, dövranın dəyişikliyinə baxmayaraq, insan nisbi ruhi tarazlıq halına malik olmalıdır. Mömin şəxs aram ruhi vəziyyət əldə etmək üçün səy göstərməlidir. Əgər şərait dəyişdikcə insanın rəftarı dəyişsə, insanın iman məqamı tənəzzülə uğrayar. İnsanın həyatında eniş-yoxuşlar çox olur. Bəzən insan yoxsulluğa düşür, hətta zəruri ehtiyaclarını da təmin edə bilmir. Belə bir məqamda qəfildə ələ sərvət gələrsə, insan qürrələnib, öz keçmiş dostlarını unutmamalıdır. Həyatın gözəlliyi ondadır ki, insan sərvətli olduğu halda təvazökarlıq göstərsin. Amma yoxsul halda ikən təvazö nəinki yaxşı deyil, hətta çox pisdir. Həzrət (ə) buyurur: «Ehtiyaclı olanda təvazö, varlı olanda sərtlik necə də pisdir».