1. Daim bizi təqib edən düşmənlərimiz var. Onlar iman və mərifət sərmayəsini bizdən oğurlamaq istəyirlər.

2. Təkbaşına bu düşmənlərin öhdəsindən gələ bilmərik. Buna görə Əmirəl-möminin (ə) buyurur: "İlahi, qəlbim hicablanmış, nəfsim nöqsanlı, əqlim məğlub və nəfs istəklərim qalib olmuşdur.”(Biharul-ənvar", c. 84, s. 341.)

3. Düşmənlərin çəngindən elə bir kəsə doğru qaçmalıyıq ki, bizi nəfsimizin, cin və insandan olan şeytanların şərindən qorusun.

4. Bu qaçış qəlbin qaçışı və həvəslərdən ayrılmaqdır. Əks halda nəfs daim bizimlədir və ondan qaçmaq mənasızdır; Allah isə hər yerdə mövcuddur, Onun xüsusi yeri yoxdur: "Hansı tərəfə yönəlsəniz, Allah oradadır.”("Bəqərə”, 115.)

ƏRƏBCƏ

"Və vəqəftu bəynə yədəykə mustəkinən ləkə mutəzərriən iləykə raciən lima səvabi lədəykə”

"Qarşında miskin, yalvarıb-yaxaran və yanındakı savablara ümidli olan halda dayanmışam.”

Həyat çöllərində vəhşi canavarlardan qaçıb əzəmətli dərgaha sığındıqda bu dərgahın sahibi ilə üzləşirik.

İnsan hansısa bir şəxsin hüzurunda bir neçə formada dayana bilər:

Yalnız üçüncü halda insan kamil şəkildə qarşı tərəflə üzləşir. Bu qarşılaşma halına ərəb dilində "bəynə yədəyk” deyilir.

Kamil formada Allah qarşısında dayandıqda bütün diqqətimizi Ona yönəltməliyik ki, minacatlarımız hal ilə və ah-zarla olsun. Bu hal əlindən heç bir iş gəlməyən şəxsin təslim olduğu haldır. Bütün sərvətini əldən vermiş şəxs, yaxud can verməkdə olan xəstə kimi! Bu şəxslərin heç bir iradə və ixtiyarı yoxdur. Bu hal biçarəlik, mütilik və yalvarış halıdır. Psixoloqlar deyirlər ki, şadlıq, qəm, gülmək, ağlamaq və qorxu insan fitrətində formalaşmışdır. Bunlardan hər birinin öz yeri var. Beləliklə, bütün bunların faydasız olmadığı aydınlaşır. Demək, bəzən sağlamlıq və şadlıq əldə etmək üçün gülmək lazımdır; bəzən mərhəmətli hislərə cavab vermək üçün ağlamaq lazımdır; bəzən qəzəblənmək lazımdır; bəzən qəmlənmək lazımdır.

Allah-təala buyurur: "...Haqqı bildikləri üçün onların gözlərinin yaşla dolduğunu görürsən.” ("Maidə”, 83.) Bəzi keşişlər və rahiblərin haqqı tanıdıqları üçün gözlərindən sevinc yaşı axdığını görərsən. Həzrət Şüeyb (ə) ilahi görüş sevincindən uzun müddət ağlamışdı.

Mütləq qüdrət sahibi olan Allah dərgahında heç bir tələbimiz yoxdur. Əksinə günah sahibiyik. Buna görə ağlamaq və yalvarışla hacətlərimizi bildirməliyik. Allahın savab və mükafatına ümidvar olmalıyıq. Minacat edən şəxs bu dua ilə vücudundakı iki hala işarə edir:

1. "Düşmənlərimdən qaçmışam;

2. "İndi isə burada özümə etimad göstərməyərək, yalvarış halında dayanmışam.”

"Və tələmu ma fi nəfsi və təxburu hacəti və tərifu zəmiri və la yəxfa ələykə əmru munqələbi və məsvayə və ma uridu ən ubdiə bihi min məntiqi və ətəfəvvəhu bihi min təlibəti və ərcuhu liaqibəti və qəd cərət məqadirukə ələyyə ya səyyidi fima yəkunu minni ila axiri umri min sərirəti və əlaniyəti vəbiyədikə la biyədi ğəyrikə ziyadəti və nəqsi və nəfsi və zərri.”

"Sən qəlbimdə olanları bilirsən və hacətimdən xəbərdarsan. Daxilimi tanıyırsan, dəyişdiyim və ayaq saxladığım məqamların sonu sənə gizli deyil. Dilə gətirmək istədiyim hacətlərimi və işlərimin sonu üçün ümidvar olduğumu bilirsən. Ey rəbbim, ömrümün sonunadək istər gizli, istər aşkar sənin qəza-qədərinə bağlıyam. Artımım, nöqsanım, xeyir və ziyanım heç kəsin yox, Sənin əlindədir.”

İnsan minacat zamanı öz nöqsanlarını və kiçikliyini düşünməlidir. Eyni zamanda qarşısında dayandığı Allahın xüsusiyyətlərinə nəzər salmalıdır. "Şəbaniyyə” minacatının bu hissəsində Allahın bəzi xüsusiyyətlərinə işarə olunur:

1. İnsanın hansı mövqedə olduğunu Allahın bilməsi;

Duanın bu hissəsində Allahın işarə olunmuş ilk xüsusiyyəti Onun insanı əhatə edən hərtərəfli və geniş elmidir. Çünki insanı tanımayan, onun mövqeyini bilməyən və aldadılması mümkün olan şəxsə sığınıb, onunla minacat etmək olmaz. Allahın elmi bir neçə təbirlə bəyan olunmuşdur:

a) "Qəlbimdə olanları bilirsən.” Allahın onun bütün vücudundan xəbərdar olduğunu bilən insan insanların qarşısında rola girdiyi kimi Allah qarşısında yalan işlədə bilməz. Əksinə, insan vücudunun bütün sirlərindən xəbərdar olan Allah qarşısında düzgün şəkildə hazır olmalı, heç bir şeyi gizlətməməli, yalan və hiylədən uzaqlaşmalıdır.

b) "Hacətlərimdən xəbərdarsan.” İlahi, Sən mənim ehtiyaclarımı məndən daha yaxşı bilirsən! Bəzən insan öz ehtiyaclarını düşünmür. Yalnız bir sıra heyvani meyillərin (aclıq, susuzluq, soyuq, isti, şəhvət və sair) təsiri nəticəsində yeməyə, suya, qadına, məskənə və sair şeylərə ehtiyaclı olduğunu düşünür. Lakin insanın duymadığı minlərlə başqa ehtiyacları var. Bu ehtiyaclar mərhələ-mərhələ onun qarşısına çıxır.

Bəzi daxili istəklərimiz özümüzə də gizli qalmışdır. Bir çox hallarda insan görmək istədiyi işin səbəbini bilmir. Məsələn, bir çox rəftarlarının səbəbi paxıllıq və ya özünü bəyənməkdir. Baxmayaraq ki, bu rəftarlar xeyirxahlıq və ya savab əldə etmək formasında zahir olur. Bu şəxsə qəflətən xəbərdarlıq edilsə, inanmayacaq və xəbərdarlıq edən şəxsi bədgümanlıq etdiyi üçün ittiham edəcəkdir. Bu psixologiyada açıqlanmış "xəbərdar şüur qarşısında xəbərsiz və yarıxəbərdar şüur” məsələsidir.

Ruhumuzdan xəbərsiz olsaq da, Allah-təala ruhumuzun dərinliklərindən xəbərdardır. Biz bəzən görmədiyimiz, eşitmədiyimiz, hansı təsirə malik olduğunu dərk etmədiyimiz şeylər arzulayırıq. Lakin Allah bütün bu ehtiyacları bilir.

v) "Daxilimi tanıyırsan.” İlahi, Sən batinimi məndən daha yaxşı tanıyırsan; yəni batinimdə və qəlbimdə mənim bilmədiyim istəklər var. Lakin sən bütün bu istəklərimdən xəbərdarsan.

q) "Dəyişdiyim və ayaq saxladığım məqamların sonu sənə gizli deyil.” Yalnız mövcud olanlardan yox, hətta gələcəyimi, dəyişkənliyimi və harada ayaq saxlayacağımı bilirsən. Çünki mənim halım hər gün dəyişməkdədir. Lakin bu belə qalmayacaq və mən sabit bir yerdə dayanıb və hərəkətsiz qalacağam. Beləliklə, təkcə indini yox, sonadək gələcəyimizi bilən bir kəsin qarşısında dayanmışıq; yalnız hal-hazırda qəlbimizin dərinliyindən xəbərdar olan kəsin yox, sonadək taleyimizi bilən birinin qarşısında dayanmışıq!

Bir neçə dəfə təkrarladıq ki, Allah-təala baş verən bütün hadisələri özünə aid edir. Eyni zamanda zahiri səbəbləri və vasitələri inkar etmir. Məsələn, günəş saçır, dənizin suyu buxarlanır və buludlar yaranır. Buludlar havanın qızıb, soyuması nəticəsində hərəkət edir. Suya çevrilir və yağış yağır. Yağışın səbəbləri təkcə elmin inkişaf etdiyi dövrdə yaşayan xalqlar üçün yox, qədim zamanlarda yaşayan insanlar üçün də aşkar olmuşdur. Lakin Allah-təala Quranda yağışın yaranma mərhələlərini özünə aid edir: "Biz yüklənmiş küləklər göndərdik.”("Hicr”, 22.); "Göydən su endirən Odur”("Ənam”, 99.); "...Biz onları ölü bir məmləkətə tərəf qovuruq...”(Əraf”, 57.); "Allah buludları hərəkətə gətirir və ölü məmləkətlərə tərəf qovur; "Şübhəsiz ki, toxumu da, çərdəyi də cücərdib çatladan Allahdır...”("Ənam”, 95.)

Allah-təala yalnız təbii işləri yox, insanların işlərini də onların fəaliyyətini inkar etmədən özünə aid edir. Bu məsələ feli tövhid mövzusu altında kəlam elmində açıqlanır.

Böyük tövhid qəhrəmanı Həzrət İbrahim bu mövzuya işarə edərək buyurur: "Məni yedirən də, içirən də Odur! Xəstələndiyim zaman mənə yalnız O şəfa verir.”("Şuəra”, 79, 80.) Maraqlıdır ki, həzrət İbrahim "suyu qaba töküb əlimə verir” yox "mənə su içirir və məni yedirir” deyir. Allah-təala buyurur: "Onu bitirən sizsiniz, yoxsa Biz?!”("Vaqiə”, 64.)

Siz yalnız Allahın verdiyi vasitələrlə toxumların üstünü torpaqla örtüb onlara su verirsiniz. Lakin toxumu bitirmək, artırmaq və qida formasına salmaq Allahın işidir. Rəvayətdə bildirilir ki, aləmdə yaranmış hər bir varlıq bir neçə mərhələ keçməlidir: "Allahın elmi, Allahın izni, iradə (və "məşiyyət”), qəza, qədər, imza.” (Bu sözlərin hər birinin xüsusi mənası var. Diqqət yetirdikdə sözlər arasındakı fərqi müşahidə etmək olar.)

Quran bu yeddi mərhələni bir cümlədə xülasələşdirib buyurur: "Bir şeyi istədiyi zaman Allahın buyurduğu ona ancaq: "Ol!”—deməkdir. O da dərhal olar.”("Yasin”, 82.)

Allah-təala iman kimi ixtiyari bir işin baş vermə mərhələlərini də özünə nisbət verərək buyurur: "Allahın izni olmadan heç bir insan iman gətirməz.”("Yunus”, 100.) Necə ki, ölüm kimi insanın ixtiyarında olmayan işləri də özünə aid edir: "Allahın izni olmadan heç bir insan ölmür.”("Ali-İmran”, 145.)

d) "Dilə gətirmək istədiyim hacətlərimi bilirsən.”

e) "İşlərimin yaxşı sona çatması üçün ümidvar olduğumu bilirsən.”

Bütün bunlar minacatın Allahın ilk xüsusiyyətinə (ilahi elmə) işarə edən hissəsi idi.

2. Allahın təkvini (təbii) müdiriyyəti.

Burada bəyan olunan Allahın ikinci xüsusiyyəti Onun təkvini müdiriyyətidir. Allahın təkvini müdiriyyəti iki formada açıqlanmışdır:

1. "Ey Rəbbim ömrümün sonunadək istər gizli, istər aşkar sənin qəza-qədərinə bağlıyam.” Yəni Sən məndən və bütün aləmdən xəbərdarsan. Həmçinin mənim və aləmin işləri Sənin tərəfindən təqdir olunmuşdur. (Təqdir, yaxud qəza-qədər rəvayətlərdə və kəlam, hikmət elmində alimlər tərəfindən müzakirə olunan həssas mövzulardandır. Bəziləri isə bu məsələni həll olunmayan məsələ kimi tanıtdırmışlar. Bəziləri də bu barədə çox düşünməyi qadağan etmişlər. Rəvayətdə bildirilir ki, imam Hadi (ə) Allahın fəaliyyətinin bir mərhələsini mühəndisin işinə bənzədir. İmam (ə) buyurur: "Binanın tikilməsi üçün mühəndis layihə hazırlamalıdır. Binanın harada və hansı ölçüdə tikilməsini bildirməlidir. Bina tikilməmiş bütün bunlar yalnız bir çizgidir və bu cizgini dəyişmək mümkündür. Allahın varlıq aləmindəki tədbirləri işlərdə mühəndislik, zəmin yaratmaq kimidir. İş qəza və labüdlük mərhələsinə çatanadək onun müxtəlif mərhələlərində dəyişiklik ola bilər. Bəzi dini təlimlərə əsasən Allahın labüd qəzası da dəyişə bilər. Necə ki, İmam Rizanın (ə) ziyarətindən sonra oxunur: "Pərvərdigara, səni azca dua ilə dəyişən qəti qəzana and verirəm...”

Bu məsələ kəlam elmində "bəda” adlandırılır. Yəni Allah-təala müqəddərat lövhəsində yazmış və mələklərə vəhy etmişdir. Sanki bu yazılar heç zaman dəyişməyəcəkdir. Lakin bəzən Allah onları dəyişir. Məsələn, filan şəxsin 50 il ömür sürməsi yazılmışdır. Lakin sileyi-rəhim, ata-anaya yaxşılıq etdiyi üçün onun ömrü 80 ilədək artır. Misal üçün Allah-təala gecə-gündüz xalqa xidmət edən, xalq üçün istixarə edən və onların yuxusunu yozan mərhum Siddiq İsfahaninin ömrünü etdiyi xidmətlərə görə 10 il artırdı.) Mən sənin müqəddərat yolundayam. Maraqlıdır ki, müqəddəratın həyata keçməsi cərəyan ünvanı ilə bəyan olunur. Çünki müqəddərat icra məqamını keçməlidir. Demək, müqəddəratın hərəkətə gəlməsi lazımdır. Allahın təqdiri keçmişi, bu günü və gələcəyi əhatə edir. Müqəddərat insan ömrünün başlanğıcından sonunadək davamdadır. Gizli və aşkar bütün işlər dəqiq şəkildə proqramlaşdırılmışdır.

2. "Və biyədikə la biyədi ğəyrikə ziyadəti və nəqsi və nəf’i və zərri”. Yəni insan müqəddəratının proqramlaşdırılması doğrudur. Lakin əməl məqamına çatanadək onu dəyişdirə bilərsən. Onu dəyişdirmək Sənin əlindədir və heç kəs onu dəyişdirə bilməz. Artımım, nöqsanım, xeyirim və ziyanım yalnız və yalnız Sənin əlindədir. Demək, aydın olur ki, insan bu kimi mövzulara nəzər salıb, Allah ilə minacat edir. İnsan öz ləyaqətsizliyinə, Allahın elminə və bütün müqəddəratının Allahın əlində olmasına nəzər salır!

"İlahi in hərəmtəni fəmən zəlləzi yərzuquni və in xəzəltəni fəmən zəlləzi yənsuruni”

"İlahi, əgər məni məhrum etsən, kim mənə ruzi verəcək. Əgər məni tərk etsən, kim köməyimə çatacaq?”

Minacatın bu cümləsini izah etmək üçün iki müqəddiməyə ehtiyac var:

1. Müxtəlif hallarda və məqamlarda danışıq fərqli olur. Etiqad mövzusunda söhbət edərkən dediklərimizi fəlsəfi və riyazi dəlillərlə sübut edirik. Bəzən öz sözümüzü mümkün formada ucaldır və qarşı tərəfi bu sözləri qəbul etməyə vadar edirik. Birinci üsul dəlil üsulu, ikinci üsul höcət adlanır. Bu iki üsulda məqsəd qarşı tərəfi qane etməkdir.

Bəzən səmimi bir dostla üzürxahlıq edərək söhbət edirik. Bu növ söhbət dəlil, yaxud höcət üsulu ilə söhbətdən fərqlidir. Bu növ söhbət zamanı qarşı tərəfin lütf və məhəbbət göstərib səhvimizi bağışlaması üçün bəhanə axtarırıq.

Məhəbbət aləminin xüsusi dili var. Mərhum şeyx Məhəmməd Hüseyn İsfahani (Kompani kimi tanınmışdır), həzrət imam Xomeyni və Əllamə Təbatəbai məhəbbət dilindən istifadə edib xüsusi məzmunlara malik qəzəllər söyləmişlər. "Əbu-Həmzə” minacatı kimi minacatlar və dualarda bu kimi məzmunlarla rastlaşırıq: "Əgər məni cəhənnəmə atsan, cəhənnəm əhlinə hələ də Səni sevdiyimi deyəcəyəm.”

Bu, dəlillər və ya höcətlə (cidalla) müşayiət olunan dil deyil. Bu nə Allahı hədələyən xəbərdarlıqdır, nə də fəlsəfə və ya riyaziyyat dərsi. Əslində bu bir eşq dilidir. Yəni höcət yox, ərköyünlük tərzi! Ərköyünlük edənlərin, naz-qəmzə ilə danışanların dilində bəzən şadlıq, bəzən qəm-qüssə müşahidə olunur. İnsan bəzən həm özü, həm də başqaları üçün dua edir. O sanki okean sahilində dayanıb bütün məxluq üçün mərhəmət diləyir və aza qane olmur.

"İftitah” duasındakı bəzi cümlələr uşağın anasının yanında ərköyünlük etməsini xatırladır.

Günah içində qərq olmuş şəxs Allah dərgahında və peyğəmbərlərin, imamların və övliyaların məclisində iştirakçı olmağa layiq deyil. İnsan Allah dərgahında iştirakçı olmaq üçün günahlarını təmizləyə bilmirsə dəlillər gətirib, höcətkeşlik edib "Allah məni bağışlamalıdır” deməməlidir. Əksinə, üzürxahlıq edib, Allahın adlarına sarılmaq lazımdır.

Təqribən "Şəbaniyyə” minacatının yarısı üzürxahlıq, sarılmaq və bəhanələrdən ibarətdir. İnsan bu yolla özünü bağışlanmağa layiq edir. Daha sonra ayrı-ayrı istəklərin növbəsi çatır. Üst-başı çirkli və pis qoxulu şəxs hörmətli bir topluma daxil olmaq üçün öncə paltarlarını dəyişmək və yuyunmaq üçün xahiş etməlidir.

2. Əqli dəlillər, tövhidi rəvayətlər, "Nəhcül-bəlağə” və İslam maarifinə əsasən, Allahın zatı heç zaman dəyişmir. (Haqqında az söhbət olduğu üçün burada uyğun məsələyə izah veririk: Bəzən düşünülür ki, Allahın da razılıq və qəzəb kimi müxtəlif halları olur. "Üsuli-Kafi” kitabının tövhid fəslində Hişam ibn Həkəmdən nəql olunmuş bir rəvayətdə deyilir ki, bir zındıq həzrət Sadiqin (ə) hüzuruna gəldi. (Zındıq təhqiqatçı, elm əhli və həmfikirləri arasında ideoloq kimi tanınan kafirə deyilir. Buna görə onun verdiyi suallar güclü və imamların verdiyi cavablar dəyərli idi). Zındıq Həzrət Sadiqdən soruşdu: "Allahın razılığı və qəzəbi varmı?” O Quran oxuduğu üçün Quranda "rəziyəllahu ənhum” və "ğəzibəllah ələyhim” tərkiblərinin təkrarlandığını bilirdi. Həmçinin Həzrət Sadiqin (ə) bu tərkibləri inkar etməyəcəyinə əmin idi. Buna görə söhbətdən öncə həzrətin etiraf etməsini istəyirdi. Həzrət buyurdu: "Bəli, Allahın razılığı və qəzəbi var.” Amma qarşı tərəfin iradına yer qoymamaq üçün dərhal buyurdu: "Allah öncə razılığı, sonra qəzəbi büruzə verən insanlar kimi deyil. Çünki yaranmışlarda boşluq var və uyğun boşluq bu sayaq şeylərlə dolur. Süni yaradılmışlarda boşluq tapmaq mümkündür. Allaha münasibətdə bu sözləri demək olmaz. Çünki Allahın sifətləri eynən Onun zatıdır. (Bu sifətlər xarici təsirlə formalaşmır.) Bu səbəbdən də Allahın zatına yol yoxdur.”

Sual yaranır ki, bəs uyğun razılıq və qəzəb harada görünür? Cavab budur ki, elmi dillə desək, bütün bunlar zatdan kənar, fe’lə aid sifətlərdir. Yəni uyğun sifətlər yalnız fe’l zamanı Allaha aid edilir. Allahın felindən (işindən) məlum olur ki, O savab verilən insandan razıdır, günah qazanan insanı qəzəbinə düçar edir. Demək, Allahın razılığı mükafatda, qəzəbi cəzada özünü göstərir. Onun razılıq və qəzəbi zati halını dəyişmir, Onda həyəcan yaratmır. Aqillərin təbirincə, qəzəb qanın cuşa gəlməsindən ibarətdir. Demək, bu sifət Allaha yox, aciz və ehtiyaclı məxluqa aid sifətdir.

Tanınmış natiqlərdən biri olan Ömər ibn Übeyd Mötəzili Həzrət Baqirə (ə) dedi: "Sənə fəda olum, "hər kim qəzəbimə düçar olsa, mütləq məhv olar”("Taha”, 81.)—ayəsinin mənası nədir? Yoxsa Allah da insanlar kimi qəzəblənir, rəngi qızarır və boyun damarları gərilir?” Həzrət Baqir (ə) buyurdu: "Qəzəb dedikdə cəza, qəzəbə düçar olmaq dedikdə isə cəzalandırılmaq nəzərdə tutulur.” Sonra buyurdu: "Hər kəs Allahın halının dəyişdiyini güman etsə, Allahı məxluqatın sifətləri ilə vəsf etmiş olur.”

Bir şəxs düşünsə ki, yalnız Allahın razılığı aradan götürüldükdən sonra ilahi qəzəb onun yerini tutur, yaranmışlara məxsus bir sifəti Allaha aid etmiş olur. Hansı ki, Allahın zatı bu sayaq hal və dəyişikliklərdən uzaqdır. Əlbəttə, Quranda göz, əl, ayaq və bu kimi başqa üzvlərin Allaha aid edildiyini görürük. Çünki biz maddiyyatdan üstün həqiqətləri dərk edə bilmirik. Yalnız maddiyyata bənzətməklə onlar barəsində düşünmək azacıq asanlaşır.

Həzrət Baqir (ə) buyurur: "Zehninizdə Allah barəsində hər nə düşünsəniz, öz düşüncənizin məhsuludur. Bu təsəvvürlər ən dəqiq mənasında belə sizin üçündür. Çünki sizin tərəfinizdən yaradılmışdır.”

Beləliklə, zehnimizdə təsəvvür etdiyimiz bu sifətlərin kökü özümüzdə və başqa məxluqlarda gördüyümüz işlərə bağlıdır. Çalışırıq ki, bu sifətləri nöqsanlardan təmizləyib Allaha aid edək. Görəsən, nəticədə həmin sifətləri layiqli tərzdə nöqsanlardan təmizləyə biləcəyik, yoxsa yox?

Həzrət Əli (ə) buyurur: "Elə bir Allah ki, Onda öncədən olmayan heç bir yeni hal yaranmaz.”("Nəhcül-bəlağə”, x. 65.) Allaha heç bir vasitə ilə təsir etmək olmaz; Həzrət Seyyidüş-şühəda (ə) buyurur: "İlahi, sənin razılığın razı qalmağın üçün səbəb yaratmağından daha üstündür. Onda qalmış sənin razılığın üçün mən səbəb olmaq istəyəm!”("Ərəfə” duası.)

Demək, Allahın qəzəb və ya razılığına heç nə təsir göstərə bilməz. Bu isə bəndələrin əməllərinin nəticəsilə əlaqədar qəzəb və razılığını bildirən sadəcə söhbət əsnasındakı ifadələrdir: "Bizi qəzəbləndirdikdə onlardan intiqam alıb hamısını qərq etdik.”("Zuxruf”, 55.); "Allah ona qəzəb və lə’nət edər, onun üçün böyük əzab hazırlayar!”("Nisa", 93.) Demək, bütün bu sözlər (razılıq, qəzəb, intiqam) sadəcə Allahın insanla söhbət əsnasında işlətdiyi təbirlərdir.

Qeyd etdiyimiz iki müqəddimədən sonra (Birinci nöqtə: minacat dili dəlil axtarmaq və höcətkeşlik deyil. İkinci nöqtə: Allah insanlarla sadəcə söhbət edir. Çünki Onun razılığı və qəzəbi heç nəyin təsirinə bağlı deyil.) "Şəbaniyyə” minacatının bu hissəsində ərz edirik:

İlahi, əgər məni öz rəhmətindən məhrum etsən, kim mənə nə isə bağışlamaq istəyəcək? Elə bir şəxs varmı ki, mənə nə isə bağışlaya bilsin? Elə bir kəs varmı ki, düşmənin əlində olduğum vaxt Sən tərk etsən, o məni xilas edə bilsin? Əgər Sən mənə kömək etməsən, kimsə mənə kömək edə bilərmi?

Beləliklə, üzrxahlıq edib, rəhmət istəməklə (tələbkarlıq formasında olmamaq şərti ilə) Allahın kömək və rəhmətinə çatırıq. Özümüzü kiçik sayıb rəhmət və mehribanlıq istəsək, Allahın lütfünə çatacağıq. Günah çirkabının paklanmasından əlavə, ilahi rəhməti dərk etmək üçün tutum əldə edəcəyik.

"İlahi, əuzu bikə min ğəzəbikə və hululi səxətikə”

"İlahi, qəzəbinə düçar olmamaq üçün Sənə pənah aparıram.”

Bəzi günahlar insanı Allahdan uzaqlaşdırır, Onun qəzəbinə səbəb olur. Bu günahlar insan vücudunu tamamilə qaranlığa bürüyür və onun Allah tərəfindən qovulmasına səbəb olur.

Bəzi insanlar həyatın başlanğıcında yaxşı əməllər edirlər. Lakin bəzi hallarda günah çirkabına batırlar. Bu çirkab onların nəinki keçmişini qaralayır, hətta gələcəkdə islah olmaları üçün ümid yeri qoymur.

Əhli-beyt (ə) bizə dəfələrlə İblisin əhvalatını xatırlatmışdır. Əmirəl-möminin Əli (ə) buyurur: "Şeytan Allaha 6000 il ibadət etdi. Bu 6000 ilin dünya, yoxsa axirət illərindən olduğu məlum deyil.(Nəhcül-bəlağə”, xütbə Qasiə.)

Şeytan Adəmin yaranışından öncə 6000 il Allaha ibadət etdi. Mələklər onu özlərindən hesab edirdilər. Bu 6000 ilin dünya, yoxsa axirət illərindən olması məlum deyil. Bəlkə də bu barədə izah vermək məsləhət olmayıb. Şübhəsiz həzrət 6000 ilin dünya, yoxsa axirət illərindən olduğunu bilirdi.) Ehtimal verilir ki, bu 6000 ilin hər bir günü 1000 ilə bərabərdir. Lakin bu ibadətlər Allahın şəri idarəçiliyinə etiqad və imanla yanaşı olmayıb. Baxmayaraq ki, şeytan Allahın varlığını, Onun yeganəliyini, təbii (təkvini) idarəçiliyini qəbul etmişdi və qiyamətə inanırdı. (Şeytanın "Sənin izzətinə, qüdrətinə and olsun ki, onların hamısını azdıracağam; yalnız Sənin sadiq bəndələrindən başqa”("Sad”, 82, 83.) və "ey Rəbbim, insanların (qəbirlərindən qalxıb) diriləcəkləri günə qədər mənə möhlət ver.”("Hicr”, 36.) Deməsindən aydın olur ki, o Allahın varlığına, idarəçiliyinə, izzətinə və qiyamətə inanmışdır.("Ğiyasi-Kermani.”)

Demək, şeytanda küfrlə sonuclanan, yaxud küfrdən qaynaqlanan köklü üsyan var idi. Şeytan Allahın şəri idarəçiliyinə inanmırdı. Yəni Allahın göstərişinə itaət etməyin vacib olduğunu qəbul etmirdi. Buna görə Allah Adəm qarşısında səcdə etmək göstərişini verərkən dedi: "Mən ondan daha yaxşıyam, çünki, Sən məni oddan, onu isə palçıqdan yaratdın...”(Əraf”, 12.) İblis bu cavabı ilə Allahın hökmünə etiraz etdi ki, üstün olan kəs məqamı aşağı olan şəxsə necə səcdə edə bilər?” Bu həmin təkəbbür ruhiyyəsi, şəri idarəçiliyin inkarı və küfrdir. "İmtina etdi, təkəbbür göstərdi və kafirlərdən oldu.”("Bəqərə”, 34.) Bu səbəbdən bəzi insanların küfrünü İblisin küfrünə bənzədirlər. Çünki İblisin küfrü ən pis küfrlərdəndir.

Həmin şeytan Allaha belə ərz etdi: "Əgər məni Adəmə səcdədən azad etsən sənə indiyədək heç kəsin etmədiyi ibadəti edərəm.” Allah ona belə cavab verdi: "Mənə öz istədiyim kimi itaət olunmasını istəyirəm.”("Biharul-ənvar", c. 2, bab 32, s. 262.)

Əgər mənə pərəstiş etmək istəyirsənsə, dediyim kimi pərəstiş etməlisən. Əks halda özünə pərəstiş etmisən. Beləliklə, 6000 il ibadətdən sonra kafir olub ilahi dərgahdan qovulmaq mümkündür.

Həzrət Əlinin (ə) baş vermiş bu cərəyanı açıqlamaqda məqsədi odur ki, biz ibadət, əməl, dərs, fiqh, üsul, fəlsəfə, təfsir və təbliğatımızla qürrələnməyək. Daim işlərimizin aqibəti üçün nigaran olaq. Hətta 6000 illik ibadətin puç olması mümkündür. Allah-təala Quranda buyurur: "Ayələrimizi verdiyimiz kəs özü onlardan üz çevirdi... Əgər biz istəsəydik, onu həmin ayələrlə ucaldardıq. Lakin o yerə meyl edib nəfsinin istəklərinə uydu.” (Əraf”, 175, 176.)

Beləliklə, Allah ilə minacat edən insan günahlarının onu haqq dərgahından uzaqlaşdırıb, qəzəbə düçar etməsini mümkün sayır. Allah-təala buyurur: "Qəzəbimə düçar olan isə mütləq məhv olar.” ("Taha”, 81.)

Beləliklə, duanın bu hissəsində deyirik: Qəzəbinə düçar olmamaq üçün sənə pənah aparırıq.

Adətən, lüğətşünaslar "səxət” kəlməsini "ğəzəb” kəlməsi ilə eyni mənada işlədirlər. Bəziləri isə "səxət” kəlməsindən şiddətli qəzəb mənasının anlaşıldığını bildirirlər. Biz insanların bəzi şeyləri bəyənməməsi mümkündür. Lakin o qədər də pis olmayan şeylərə nifrət etmirik və qəzəblənmirik. Allah da günahlar arasında fərq qoymuşdur. Allah bağışlanası kiçik günahları və tövbə, yaxud şəfaət vasitəsi ilə əfv ediləsi böyük günahları Allah üzərinə qılınc çəkməyə bərabər olan, ağır cəza ilə nəticələnən günahlarla eyni bilmir.

Qurani-kərimdə razılıq və savab (mükafat) arasında fərq mövcuddur. Məsələn, "Allah onlardan, onlar da Allahdan razıdırlar və Allah onlar üçün əbədi qalacaqları, altından çaylar axan cənnət hazırlamışdır.” ("Tövbə”, 100.)ayəsindən məlum olur ki, razılıq, behiştdən üstün nemətdir. Behişt tamahı ilə ibadət edənlər öz istəklərinə çatacaqlar. Lakin Əmirəl-möminin (ə) və digər imamlar kimi ibadət edən insanlar behiştdən daha üstün olan ilahi razılıq əldə edəcəklər.” Allahdan olan razılıq daha böyükdür.("Tövbə”, 72.)

İsti yay günü sərin meh tək bizə xoş gələn bir şey haqqında üç nöqtəni qeyd etmək olar:

1. İsti yayda sərin mehin təbimizə uyğunluğunu dərk etmək:

2. Sərin havanın özü;

3. İsti yayda uyğun sərinlikdən duyduğumuz ləzzət.

Allah haqqında deməliyik: "Allah istənilən bir kamilliklə mülayim, istənilən bir qeyri-kamilliklə müxalifdir.” "Bəqərə” surəsinin 222-ci ayəsində buyurulur: "Allah tövbə edənləri, təmiz və pak olanları sevər!” ; həqiqətən, Allah heç bir özündən razını, lovğalanıb fəxr edəni sevməz!”("Loğman”, 18.)

Allahın zatı ilə Onun xarici feli məqamları arasında mərtəbələr nəzərdə tutmaq istəsək, məsələn "Allah sevir, yoxsa sevmir”, deməliyik ki, kamilliyin sevilməsi eynən Allahın zatı və razılığıdır, qeyri-kamilliyin sevilməməsi isə onun qəzəbidir. Ayrıca götürüldükdə günaha batmış insan dərhal qəzəbə gəlmir. Əks-təqdirdə, ona möhlət verilməzdi.

İnsanın pis əməlləri həddi aşdıqda o, "qəzəbə düçar olmuşlar” sinfinə daxil olur və səadətdən məhrum qalır. Bu həddə çatmayan insanın islah olacağına ümid etmək olar. Nəql olunmuş bir minacatda oxuyuruq: "İlahi, məni qəzəbinə düçar etmə. Əgər hələ qəzəbinə düçar olmamışamsa, islah olacağıma ümid edirəm və qəm yemirəm.”

İnsan Allahın qəzəbinə düçar olmamaq üçün Ona pənah aparmalıdır. Allahın qəzəbinə səbəb olan əməllərdən uzaq olmaq üçün Ondan tövfiq istəməlidir. Əgər insan ilahi qəzəbə düçar olarsa, bu halda əfv olunmağa ümid yoxdur.

"İlahi in kuntu ğəyrə mustəhilin-li rəhmətikə fəəntə əhlun ən təcudə ələyyə bifəzli siətikə”

"İlahi, sənin rəhmətinə layiq olmasam da, sən geniş fəzlinlə mənə ehsan etməyə layiqsən.”

Duanın bu hissəsində Allaha belə ərz edirik: Rəhmətinə layiq deyiləm və pis əməllərim çoxdur. Lakin rəhminə ümidvaram. Çünki sənin rəhmin yalnız layiq olanlar üçün deyil. Sənin rəhmin çox genişdir və fəzlin hamıya şamil olur. Allahın fəzli insanların ləyaqətindən çox ucadır. Hikmətə zidd olmadıqda layiq olmayanlar da ilahi rəhmətə qərq olurlar. Yalnız o şəxslərə rəhm olunmur ki, onlara rəhm etmək ilahi hikmətə zidd olsun. Məsələn, peyğəmbərləri və imamları öldürənlər, bəndələri bilərəkdən və inadkarcasına azdıranlar. Əgər Allah bu insanlara rəhm edərsə, öz hikmətinə zidd iş görmüş olar. Beləliklə, ilahi rəhmətə layiq olmayanlar müəyyən halda Allahın feyzinə qərq olmağa ümid edə bilərlər.

İman, diqqət, övliyalara təvəssül rəhmətə layiq olmağa səbəb olur. hikmət də bunu tələb edir. Çünki əsil rəhmət Həzrət Peyğəmbər (s) və onun əhli-beytinə şamil olmuşdur. Onların kölgəsində qərar tutanlar və hələ ki, ilahi qəzəbə düçar olmayanlar bu rəhmətdən faydalanırlar.

"İlahi kəənni binəfsi vaqifətun bəynə yədəykə və qəd əzəlləha husnu təvəkkuli ələykə fəqultə ma əntə əhluhu və təğəmmədtəni bi əfvikə”

"İlahi, sanki özümü sənin qarşında görürəm. Elə bir halda ki, sənə təvəkkülüm başım üzərinə kölgə salmışdır. Demək, sən layiq olduğunu mənə deyirsən və məni öz əfvinə şamil edirsən.”

Minacatın bu hissəsində insan Allah qarşısında dayandığını fərz edir. O, ilahi rəhmətə layiq olmadığını bilir. Lakin Allaha təvəkkül etdiyi üçün rəhmət buludu onun üzərinə kölgə salmışdır. O, əməllərini dəyərsiz hesab edir, bağışlanması üçün bütün işlərini Allahın öhdəsinə buraxır. Beləliklə, ərz edir: İlahi, sənə təvəkkül etdim. Mənim bu dəyərli təvəkkülüm rəhmətinin nazil olması üçün zəmindir.