Şeyx çox mehriban, gülərüz, xoşəxlaqlı, mətanətli və ədəbli bir şəxs idi. Həmişə dizi üstə əyləşər, arxasına qoyulan mütəkkəyə söykənməz və həmişə ondan bir az aralı oturardı. Bir kəslə əl verib görüşsəydi, əlini həmin kəsdən tez çəkməzdi. Çox aram idi. Söhbət zamanı əksər hallarda gülərüz olar, çox az hallarda əsəbləşərdi. Yalnız şeytan və nəfs onu öz toruna salmaq istədikdə narahat olardı. Belə olan halda vücudunu büsbütün qəzəb bürüyər, evdən çıxıb özünü nəfsinə qalib etdikdən sonra aram halda geri qayıdardı.

Şeyxin gözəl əxlaqında diqqəti cəlb edən nöqtə və eləcə də onun başqalarına tövsiyə etdiyi məsələ bu idi ki, insan Allah xatirinə xoş əxlaqlı olmalı və camaatla gözəl rəftar etməlidir. Bu barədə belə buyurur: «Təvazökarlıq və gözəl əxlaqlı olmaq Allaha görə olmalıdır, camaatı özünə cəlb etmək və riyakarlıq məqsədi ilə yox.»

Şeyx çox az danışardı. Onun hərəkət və rəftarı göstərirdi ki, o, həmişə Allaha diqqət yetirir, Onu yad edir və Onun barəsində fikirləşir. Söhbətinin əvvəli də, axırı da Allah idi. Ona nəzər salmaq insanı Allahla tanış edirdi. Hər kəs ona baxsaydı, Allahı yad edərdi. Bə᾽zi vaxtlar ondan soruşurdular ki, harada idin?

Buyururdu: İndə məlikin muqtədir. (Qur᾽an ayəsi: iqtidarlı məlik olan Allahın yanında).

Dua məclislərində, Hafizin, yaxud Taqdisin şe᾽rləri oxunanda bərk tə᾽sirlənib ağlayardı. Ağladığı zaman təbəssüm etməyi də bacarar, yaxud müəyyən lətifə nəql etməklə hamını yorğunluq halından çıxarırdı. Həzrət Əmirəl-mö᾽minin Əli (ə)-a qarşı həmişə eşq bəsləyər, pərvanə kimi onun vücud şamının ətrafında qol-qanad çalardı. Oturan zaman hər bir neçə dəqiqədən bir «Ya Əli, ədrikni» zikrini təkrar edərdi.

Doktor Fərzam bu barədə belə deyir: Şeyx başqaları ilə ünsiyyətdə olarkən çox təvazökarlıq göstərirdi. Qapını həmişə özü açar və gələnləri evə də᾽vət edərdi. Bə᾽zi vaxtlar bizi dərzilik avadanlıqları olan iş otağına aparardı. Bir dəfə qış idi. Ona iki nar gətirdilər, birini mənə verib dedi: Ye, Həmid can!

Çox təkəbbürsüz bir adam idi, ümumiyyətlə onun şəxsiyyətində lovğalıq və kobudluq xüsusiyyəti yox idi. Sanki özü ilə başqaları arasında heç bir fərq qoymurdu. Nəsihət etməsi yalnız Allaha görə və camaata yol göstərib onlara şər᾽i vəzifələrini öyrətmək məqsədi ilə olardı. Həmişə qapının ağzında oturar, gələnləri içəri də᾽vət edərdi.

Şeyxin şagirdlərindən digər biri deyir: Dostları ilə birlikdə olanda onlardan qabaq evə daxil olmazdı.

Başqa birisi deyir: Məşhəddə Şeyxin otağına getmişdim. Hərəmin ziyarətinə getdik, Heydər Əli Mö᾽cüzə (mərhum Mirzə Əhməd Mürşid Çəluyinin oğlu) dəlisov adam kimi özünü Şeyxin ayaqlarına atdı və ondan istədi ki, ayağını onun gözlərinin üstünə qoysun. Şeyx buyurdu: Ey qeyrətsiz! Allaha bu qədər itaətsizlik etmə və bu işlərindən xəcalət çək. Mən kiməm ki?!

Cənab Şeyxin çox əhəmiyyət verdiyi mühüm əxlaqi məsələlərdən biri də ayrı-ayrı kəslər arasında barışıq yaratmaq idi. Bir-biri ilə küsülü olan şəxsləri də᾽vət edib Qur᾽an və islam hədislərinə istinadən onları barışdırardı.

Şeyx, seyyidlərə çox ehtiram göstərərdi. Çox hallarda onların əllərindən öpər və başqalarına da seyyidlərə ehtiram qoymağı tövsiyə edərdi.

Alicənab bir seyyid bə᾽zən Şeyxin görüşünə gəlirdi. O, qəlyana adət etmişdi. Şeyx siqaret çəkən olmamasına baxmayaraq, qəlyan hazırlandıqdan sonra seyyid xəcalət çəkməsin deyə, əvvəlcə ondan bir neçə qüllab çəkər, özünü siqaret çəkən kimi göstərər və sonra onu seyyidin qarşısına qoyardı.

Şeyxin dostlarından biri belə nəql edir:

Soyuq bir qış günündə Şeyxin hüzurunda idim. O buyurdu: Gəl birlikdə Tehranın qədim məhəllələrindən birinə gedək.

Birlikdə yola düşdük. Qədim küçələrin birində uçub-dağılmış bir mağaza var idi. Orada, yaşı ötməsinə baxmayaraq hələ də subay olan qoca bir seyyid kişi yaşayır və gecələr həmin dükanda qalırdı. İşi də kömür satmaqdan ibarət idi.

Mə᾽lum oldu ki, keçən gecə onun buxarısı od tutmuş, bütün paltarları və iş avadanlıqları yanıb tələf olmuşdur. O qoca seyyidin həyat şəraiti elə ağır və acınacaqlı idi ki, heç kəs onun yanında beş dəqiqə oturmağa razı olmazdı. Şeyx son dərəcə təvazökarlıqla onun yanına gedib hal-əhval tutduqdan sonra çirkli paltarlarını yuyub-təmizləmək üçün götürdü. Qoca kişi dedi: Ağa, sərmayəm qurtarıb, artıq kömür sata bilmirəm.

Şeyx mənə dedi: Ona bir şey ver ki, əlində sərmayə kimi istifadə etsin.

Cənab Şeyx təkcə seyyidlərə deyil, bütün insanlara ehtiram göstərirdi. Bir şəxs səhvə yol versəydi, onu başqalarının yanında təhqir edib yüngül saymazdı. Heç kəsin xətasını üzünə çəkməz və zahirdə onunla mehriban rəftar edərdi.

Şeyxin ömrünün axırlarında böyük şəxsiyyətlər tədriclə onunla tanış olmağa başlayırdılar. Təkcə elmiyyə hövzələri və universitetlərin böyük və tanınmış şəxsiyyətləri deyil, həm də ölkənin siyasi və hərbi məqamları da müxtəlif məqsədlərlə onun hüzuruna gəlirdilər.

Şeyx yoxsul və kasıb sinifdən olanlar, xüsusilə seyyidlər arasında təvazökarlıq etməsinə baxmayaraq, dünyəvi məqamları böyük olan şəxsiyyətlərə əsla e᾽tina etməzdi. Onlar Şeyxin evinə gəldikdə Şeyx buyurardı:

«Qoca arvadın» sorağına gəliblər.()Yə᾽ni, axirət işi üçün deyil, dünya çətinliklərini həll etmək üçün mənim yanıma gəliblər. Şeyx dünyanı «qoca arvad» ifadəsi ilə bəyan edərdi. Bu da ərəb dilində olan islam hədislərində «əcuz» kəlməsi kimi işlənmişdir. Kitabın 3-cü bölməsinin 3-cü fəslinə «Allah məhəbbətinin bəlaları» adlı hissəsinə müraciət edə bilərsiniz.)

Şeyxin oğlu deyir: Şeyxə çox məhəbbət göstərən ordu başçılarından biri mənə dedi: Bilirsən sənin atanı nə üçün çox istəyirəm?! İlk dəfə onun hüzuruna gələndə o, otağın qapısının ağzında əyləşmişdi. Salam verdim, salamımı aldı və ayağa durmadan oturmaq üçün yer göstərdi, mən də keçib oturdum. Bu zaman kor bir kişi gəlib çıxdı. Şeyx ayaq üstə qalxaraq onu ehtiramla qarşıladı, qucaqlayıb görüşdü və üzündən öpüb öz yanında oturtdu.

Mən burada qəribə işlər gördüm və hər şeyi gz gözlərimlə müşahidə etdim. Axırda bu kor kişi yerindən qalxıb getmək istədi. Şeyx onun ayaqqablarını cütləyib qabağına qoydu və ona on tümən pul da verdi!

Lakin mən getmək istəyəndə əsla yerindən tərpənmədi və mənimlə oturduğu yerdəcə xudafizləşdi.

Şeyx öz uzun, bərəkətli və nurani ömründə Məşhədə, Kaşana, İsfahana, Mazandarana, Kermanşaha səfərlər etmişdi. Xaricə isə yalnız İraqa, İmamların qəbirlərini ziyarət etmək məqsədilə getmişdi. Adətən öz dostları ilə birlikdə etdiyi bu səfərlərdə çox ibrətli xatirələr yadigar qalmışdır ki, bu kitabda onlardan yalnız səfər əxlaqına aid olanlarını qeyd edəcəyik.

Şeyxin dostlarının dediyinə görə, o, çox gözəl səfər yoldaşı idi, öz səfər yoldaşları ilə gözəl davranardı. Özü ilə şagirdləri və müridləri arasında heç bir fərq qoymazdı. Əgər səfər vəsaitini daşımaq lazım olsaydı, o da daşıyar, öz payına düşən səfər xərclərini də özü verərdi.