 «Qurani Məcid»dən nümunələr. Bəni-İsrail barədə ayələr: "Qurani-Kərim”də bəni İsrail barədə buyurulur: "(Ey İsrail oğulları! Yadınıza gətirin o vaxtı ki) Firon əhli sizə (babalarınıza) ən ağır işgəncələr verdikləri, oğlan uşaqlarınızı (kəniz etmək məqsədilə) sağ buraxdıqları zaman Biz sizi onların əlindən xilas etdik. Bunda (sizdən ötrü) Rəbbiniz tərəfindən böyük bir imtahan var idi.”(«Bəqərə»-49). "(Yadınıza salın ki) Biz sizdən ötrü dənizi yarıb sizə nicat verdik və Fironun adamlarını siz baxa-baxa suda qərq etdik.”(«Bəqərə»-50). "(Bir daha) xatirinizə gətirin ki, Biz Musaya (Tur dağında vəhy üçün) qırx gecəlik vədə vermişdik. (O, Tur dağına gedəndən) sonra siz buzovu özünüzə (tanrı) qəbul etdiniz və (bu hərəkətlərinizlə-Allahdan başqasına ibadət etməklə-) zalim oldunuz (özünüzə zülm etdiniz). («Bəqərə»-51). " "Allah kasıbdır, biz isə dövlətliyik!”-deyənlərin sözlərini Allah, əlbəttə, eşitdi. (Ya Mühəmməd!) Biz onların dediklərini və peyğəmbərləri haqsız yerə öldürdüklərini (mələklər vasitəsilə əməl dəftərlərinə) yazacaq və (qiyamət günü) onlara: "Atəşin əzabını dadın!”-deyəcəyik.”(«Ali-İmran»-181). "Allah (Tövratda) bizə odun yandıracağı bir qurbanı gətirməyincə heç bir peyğəmbərə inanmayaq!”-deyənlərə belə cavab ver!: "Məndən əvvəl də sizə peyğəmbərlər açıq-aşkar möcüzələrlə və dediyinizlə gəlmişdilər. Əgər sözünüz doğrudursa, bəs nə üçün onları öldürdünüz?”(«Ali-İmran»-183). Sual Axı yuxarıdakı ayələrdə sadalanan hadisə, qarət, qətl, bəlalar Rəsulullah(s)-ın dövründə yaşayan yəhudilərə deyil, onların ata- babalarına aid olmuşdur. Cavab: Peyğəmbər(s)-in müasiri olan yəhudilər öz əcdadlarının əməlləri ilə razılaşdıqlarına görə günahda da onlarla şərikdirlər. İmam Sadiq(ə) bu barədə buyurur: ""Biz Allah ilə əhd bağlamışıq ki, heç bir peyğəmbərə iman gətirməyəcəyik” deyən yəhudilərlə peyğəmbərləri öldürən yəhudilər arasındakı məsafə beş yüz il zaman məsafəsi olmuşdur. Allah Təala isə gələcəkdəkiləri keçmişdəkilərin günahına görə cəzalandırır, çünki onlar öz ulu babalarının əməlləri ilə razı idilər.”(«Təfsiri Safi» İslamiyyə
çapı: I c/s-318; «Təfsiri bürhan» I c/s-328; «Təfsiri Əlmizan» IV c/s-89;
«Vəsailüş-şiə» XI c/s-412.) Səmud qövmü və Salehin dəvəsi barədə ayələr. Yuxarıda qeyd etdiyimiz mətləblə əlaqədar olaraq müqəddəs Kitabımızda nəql olunan əhvalatlardan biri də Səmud qövmü və Saleh peyğəmbərin əhvalatıdır. Allah-təala "Qurani-Kərim”də buyurur: "Səmud qövmünə də qardaşları Salehi (peyğəmbər göndərdik). O dedi: "Ey camaatım! Allaha ibadət edin. Sizin ondan başqa heç bir Tanrınız yoxdur...”(«Hud»-61). Lakin Salehin müxalifləri onun dəvətini qəbul etməyib dedilər: "...İndi atalarımızın ibadət etdiyinə (bütlərə, tanrılara) ibadət etməyi bizə qadağanmı edirsən? Doğrusu, biz sənin bizləri dəvət etdiyin (tövhid) üçün şəkk-şübhə içindəyik.” («Hud»-62). Həzrəti Saleh(ə) qövmünün ona qarşı çıxdığını gördükdə istədi ki, onları möcüzə yolu ilə Allah yoluna dəvət edib bununla da öz həqiqi çağırışını onlara isbat etsin. Buna görə də Peyğəmbər belə dedi: "Ey camaatım! Allahın bu dişi dəvəsi sizin üçün bir möcüzədir. Qoyun Allahın torpağında otlasın, ona bir pislik etməyin, yoxsa şiddətli bir əzaba düçar olarsınız!”(«Hud»-64). Lakin əfsuslar olsun ki, Saleh peyğəmbər(s)-ın nəsihətləri onlara az da olsa, təsir göstərmədi, əksinə, həzrəti-Salehi gözü götürməyən bir neçə nəfər dəvəni məhv etmək qərarına gəldi, nəhayət, öz çirkin niyyətlərinə nail olub onu öldürdü. "Qurani-Kərim”də bu barədə buyurur: "Sonra o dəvəni tutub kəsdilər və (bununla da) Rəbbinin əmrini saymazyana pozub (istehza ilə): "Ey Saleh! Əgər sən (həqiqi) peyğəmbərlərdənsənsə, bizi qorxutduğunu (bizi təhdid etdiyin əzabı) gətir görək!”-dedilər.”(«Əraf»-77). Onlar dəvəni öldürəndən sonra Saleh peyğəmbər(ə) üzünü onlara tutub dedi: "...Daha üç gün yurdunuzda yaşayıb kef çəkin. Bu elə bir vəddir ki, yalan çıxmaz.” («Hud»-75). "Amma onlar (dəvəni) tutub kəsdilər, sonra da (əzab qorxusu ilə) peşman oldular. Artıq əzab onları yaxaladı (hamısı məhv oldu). Halbuki onların əksəriyyəti iman gətirmədi.” («Şuəra»-157,158). "Qurani-Kərim”də bu əzab barədə bir yerdə belə buyurulur: "Buna görə də onları dəhşətli bir sarsıntı (yerdən zəlzələ, göydən tükürpədici bir səs) bürüdü, öz evlərində diz üstə düşüb qaldılar (bir göz qırpımında həlak oldular.” («Əraf»-78). Allah başqa bir yerdə isə buyurur: "O zülm edənləri qorxunc bir səs bürüdü və evlərində diz üstə düşüb qaldılar (bir göz qırpımında həlak oldular)” («Hud» - 67). Deməli, bir nəfərin etdiyi günaha görə Allah-təala bütöv bir tayfanı təqsirkar bilib onların hamısını zalım adlandıraraq buyurur: "..Biz Səmud tayfasına açıq-aşkar bir möcüzə olaraq dişi dəvə verdik, lakin onlar ona zülm etdilər (dəvəni tutub kəsdilər)....” («İsra»- 59). Dəvəni bir nəfərin öldürməsinə baxmayaraq, onun əməlindən razı qaldıqlarına görə başqaları da Allahın əzabına düçar oldular. "Qurani-Kərim”də buyurulur: "Sanki onlar orada heç yaşamamışdılar. Bilin ki, Səmud tayfası Rəbbini inkar etmişdi. Xəbəriniz olsun ki, Səmud tayfası (Allahın mərhəmətindən) kənar (uzaq) oldu!” («Hud» - 68). Beləliklə, Allahın buyurduğu kimi, onların kökü kəsildi: "Artıq o zalım tayfanın kökü kəsildi. Həmd olsun aləmlərin Rəbbi Allaha!” («Ənam» - 45). Rəvayətlərdə bu hadisə necə təsvir edilmişdir Hədislərdə bu mühüm məsələyə çox diqqət yetirilmişdir. Onlardan bir neçəsini nümunə olaraq burada qeyd edirik. Əmirəl-möminin Əli(ə) xütbələrinin birində Saleh peyğəmbərlə Səmud tayfası arasında baş vermiş əhvalata toxunaraq buyurur: "Camaat, adamlar arasında birlik yaradan (əqidə və məqsəddə insanları birləşdirən) razılıq və narazılıqdır. Saleh peyğəmbərin(ə) dəvəsini təkcə bir nəfər öldürmüşdü, amma bu əməlin cəzası bütün tayfaya şamil oldu, çünki qohumları da bu işin həyata keçməsinə razılıq vermişdilər. Allah-təala buyurur: "Onu öldürdülər, lakin bəla nazil olandan sonra peşman oldular”. Onların şəhəri yumşaq yerə hopan ərimiş dəmir kimi bir dəfəyə guruldayıb yerə çökdü. Bununla da öz xilaf əməllərinin cəzasını çəkdilər.” («Nəhcül-bəlağə», Feyzül İslam, xütbə - 192). Başqa bir hədisdə Əbdüssəlam ibn Saleh Hərəvi adlı bir nəfər səkkizinci İmam Əli ibn Musa Riza(ə)-dan belə soruşdu: - İmam Sadiq(ə)-in buyurduğu "Həzrəti-Qaim Mehdi Sahibəzzəman (əccələllahu təala fərcəhuş-şərif) zühur edəndə İmam Hüseyn(ə)-nin qatillərinin övladlarını atalarının bu cinayətinə görə öldürəcəkdir.” - hədisi barədə siz nə deyə bilərsiniz? Həzrət buyurdu: - Bu, elə belə də olacaqdır. Soruşdum: - Belə isə bəs "Qurani-Kərim”də buyurulduğu «Heç bir günahkar başqasının günahını daşımaz» - ayəsinin mənası nədir? Buyurdu: -Allahın buyurduğu kəlamların hamısı düzdür. Amma İmam Hüseyn(ə)-nin qatillərinin övladları öz ata-babalarının cinayətindən razı qalıb onunla fəxr etdiklərinə görə günahda onlarla şərikdirlər, çünki başqasının əməli ilə razı olan şəxs həmin əməli yerinə yetirən insan kimidir. Məğribdə yaşayan biri məşriqdə günahsız yerə öldürülmüş şəxsin qətlinə razılıq verərsə, Allah dərgahında bu cinayətdə qatillə birgə o da şərikdir. Həzrəti-Mehdi Sahibəzzəman(ə.c.f.ş) da İmam Hüseyn(ə)-in qatillərinin övladlarını öz əcdadlarının cinayəti ilə razı olduqlarına görə məhv edəcək.(«Vəsailüş-şiə» XI c/ s -
409; «Təfsiri Bürhan» I c/ səh-568; «Üyuni-əxbari-Riza» Nəcəf çapı: I c /
səh-212) Başqa bir hədisdə Peyğəmbər(s) buyurur: "Başqalarının işi ilə razı olan şəxs əməldə onlarla şərikdir.”(Səfinətül-bihar» II c/
səh-629.) "Hər hansı bir hadisənin şahidi olan, lakin ona nifrət bəsləyən orada iştirak etməyən şəxs kimidir, yaxud əksinə, hər hansı bir əməliyyatda olmayıb lakin qəlbən o işə öz razılığını bildirən insan orada iştirak edənlərdən hesab edilər.”(«Vəsailüş-şiə» XI c/
səh-409; «Təfsiri-Qürtəbi» IV c/ səh-294. «Ali-İmran»
183-ün təfsiri.) Həzrəti-Əli(ə) bir hədisdə buyurur: "Hər hansı bir dəstənin gördüyü işlə (günahla) razı olan şəxs o işdə şərik kimidir. İcraçı ikiqat günaha batır (niyyət və əməlinə görə), rizayəti olan isə (niyyətinə görə) bir günaha batır.”(Vəsailüş-şiə» XI c/ səh-411.) Hədislərdə söylənildiyi kimi, möminin niyyəti əməlindən daha yaxşı, kafirin niyyəti isə əməlindən daha pisdir.("Üsuli-kafi” II c/
səh-84.) İndi isə belə bir sual meydana çıxır. Əgər niyyət əməlin başlanğıcı, əməl isə pis və ya yaxşı təsir bağışlayan əsas amildirsə, onda niyyət əməldən necə pis, yaxud yaxşı ola bilər? Əgər niyyət əməldən yaxşıdırsa, onda biz hər gün dəfələrlə cihad və şəhadət, fədakarlıq, gecələri oyaq qalıb ibadət niyyəti etsək, əmələ bir daha ehtiyac qalmırmı? Cavab: Əvvəla, niyyət dedikdə əməl üçün həqiqi iradə və qəti qərar nəzərdə tutulur. Beynimizdə ani olaraq meydana çıxıb hələ icrasına tərəddüd etdiyimiz fikirləri niyyət adlandırmaq olmaz, çünki niyyətlə xəyal arasında fərq vardır. Bəzən insan namaz, oruc, həcc və s.-ni niyyət edir, amma bu işləri yerinə yetirmək üçün heç bir ciddi qərara gəlmir. Yaxud biri gecə namazı, döyüş meydanı, cihad və şəhid olmağı təsəvvürünə gətirir, ancaq özünü gecə namazı qılmağa, cəbhəyə getməyə hazırlamayıb heç bir tədbirə əl atmır. Şübhəsiz, belə təsəvvürlər ilğım və xəyaldan başqa bir şey olmayıb heç bir dəyərə malik deyildir. Allah-təala bu cür təsəvvür və xəyallara görə heç kimə mükafat vermir. Savab və əzabın meyarı insanı əmələ sövq edən ciddi düşüncə və qəti qərardır. Uca Yaradan insan iradəsini çalışmaq şərtilə dəyərləndirərək qiymətləndirmişdir. Allah-təala buyurur: "Mömin olub axirəti istəyən və onun uğrunda (can-başla) çalışanların zəhməti (Allah dərgahında) qəbul olunar.” («İsra» - 19). Allah-təala iman və saleh əməllə birgə olan istəyi qiymətləndirmişdir. Qəti qərar əmələ çevrilərkən iki cür təzahür edir: bəzən müvəffəqiyyətlə qurtarır və bəzən də məğlubiyyətə uğrayır. İnsan öz niyyətini həyata keçirmək üçün həmişə müvəffəq olmur. Bəzi hallarda obyektiv səbəblər üzündən niyyət həyata keçməsə də, hər iki surətdə (müvəffəqiyyət və məğlubiyyət) niyyət ciddi olduğundan dəyərlidir. Bu isə əməldən daha yaxşı hesab edilən elə həmin niyyətdir. Üçüncüsü, möminin niyyəti səmimi olduqda əhəmiyyət kəsb edir. Başqa sözlə, icraçı gözəlliyi əməl gözəlliyindən yaxşıdır. Çünki icraçı gözəlliyinin iki xüsusiyyəti vardır: əməli gözəl, icraçını isə əməlisaleh edir. Əməl gözəlliyi isə bunun əksi olaraq icraçıya heç bir təsir bağışlamır, yəni hər kim qeyri-səmimi gözəl bir iş görərsə, niyyətinin səmimiyyəti olmadığından həmin xeyir əməlin ona heç bir faydası yoxdur. Buna görə də Allah-təala "Qurani-Kərim”də buyurur: "Mömin olub axirəti istəyən və onun uğrunda (can-başla) çalışanların zəhməti (Allah dərgahında) qəbul olunar.” («İsra» - 19). Peyğəmbər(s) buyurmuşdur: "Hər kim Allahdan sidq ürəklə şəhadətə yetməyi diləyərsə, Allah-təala onu evində vəfat etsə belə, şəhidlər məqamına yüksəldər.”(«Səhih Müslim» II c/
səh-103; «Sünəni ibn Macə» II c/səh-539 / hədis №2797.) Həzrəti-Əli(ə) buyurur: "... Allah-təala bəndələrindən kimi istəyərsə, saf niyyəti və təmiz ürəyinə görə behiştə daxil edər.”(«Nəhcül bəlağə» Sübhi
Salehi: Hikmət №42) İmam Sadiq(ə) buyurur: «Fəqir mömin bəndə deyər: «İlahi! Xeyir işlər görmək üçün mənə bir vasitə göndər.» Əgər Allah-təala onun bu diləyinin saf niyyətlə olduğunu görərsə, o xeyir əməlin əcr və savabını onun əməllər kitabçasına yazar. Həqiqətən, Allah-təala ehtiyacsız və kərimdir.”("Üsuli-kafi” İslamiyyə
çapı: II c/səh-69; «Səfinətül bihar» II c /səh-628; «Vəsailüş-şiə» II c/səh-35.) Bu şərtlər bir yerdə cəmləşdikdə möminin niyyətinin niyə görə əməlindən yaxşı olduğunu bir daha sübut edir: 1)niyyət əməlin təməli və qayəsidir. Səbəb isə bir şeyin nəticəsindən daha əsas və üstündür; 2)niyyət əməlin canı və ruhudur. Ruh isə cisimdən irəlidir; 3)niyyətdə riya ola bilməz, lakin əməldə riyanın olması mümkündür; 4)möminin əməli səhv olduğuna görə özünə, yaxud başqalarına zərər yetirə bilər. Bu halda əməlin ona heç bir xeyri olmaz, amma niyyəti saf olduğu üçün mükafat və savab qazanar; 5)mömin çalışdıqca öz qüdrətindən artıq şeylər istəyir. Demək, möminin niyyəti hər cəhətdən əməlindən üstündür. Bir gün Zeyd Şiham İmam Sadiq(ə)-in hüzuruna gəlib soruşdu: -Ağa, sizdən eşitdim ki, niyyət əməldən daha yaxşıdır. Bu necə ola bilər? İmam Sadiq (ə) buyurdu: -Bəzən insan riyakarlıq edərək tərif xatirinə bir işi görür. Ancaq saf niyyətin əsasında ilahi eşq və ulu Tanrıya sonsuz məhəbbət olduğundan riyaya bulaşmır. Nəticədə isə Allah-təala insana əməlinə görə vermədiyi neməti niyyətinə görə əta edir. Ola bilsin ki, bəndə gecənin son saatlarında gecə namazı qılmaq niyyətilə yatıb yuxuya qalsın. Allah-təala isə gecə namazının savabını onun əməllər kitabçasına yazar, yuxuda olduğu zaman onun nəfəsini zikr, yuxusunu isə sədəqə hesab edər.(«İləlüş-şəraye» Nəcəf
çapı: II c/səh-524: Fəsil - 301: hədis №1.) Allahdan başqa heç kim başqasının niyyətindən xəbərdar deyildir. Demək, niyyətdə heç vaxt riya ola bilməz. Niyyət əmələ çevriləndə onun riyaya qarışması mümkündür. Buna görə də deyiblər: «Möminin niyyəti əməlindən daha yaxşıdır.» Amma kafirin niyyətinin əməlindən daha pis olmasının səbəbi yerinə yetirmiş olduğu işin əslində yaxşı və faydalı olmasındadır. Lakin yaxşı işlər görərkən onun niyyətində hiylə, maddi mənfəət, riya və kələk olduğundan niyyəti əməlindən pisdir. Çünki onun əməlindən başqalarına xeyir dəyir, amma özü günahdan başqa bir şey qazanmır. Deməli, kafirin niyyəti hər cəhətdən əməlindən daha pisdir. İbadətdə ixlas, sədaqət, səmimiyyət, təmiz məhəbbət, saf niyyət Ayə və rəvayətlərdən anlaşıldığı kimi, sədaqət ibadətin bünövrəsi və mayasıdır. Həqiqətən, sədaqət əsl bəndəyə xas sifətdir. Təmiz məhəbbət olmadan ibadətin heç bir mənası yoxdur. Buna görə də İmam Sadiq(ə) buyurur: "...Niyyət əməldən üstündür. Bilin və agah olun ki, niyyət əməlin əsasıdır.”("Üsuli-kafi” II c
/səh-16 /hədis №4.) Buna görə ən yaxşı əməl saf niyyətlə yerinə yetirilən əməldir. İxlas nədir? Niyyəti şirk və riyadan paklaşdırmağa ixlas deyilir. (Nəfsi paklaşdırmada ruhu rəzil sifət və mənəvi aşınmadan təmizləmək. İxlas mənəviyyatla bağlı olduğundan onu zahiri gözəllik və işin həcmi ilə ölçmək olmaz. İmam Sadiq(ə) buyurur: "Namaz qiyam, rüku, səcdə, oturub-durmaq deyildir. Namaz sənin saf niyyətin və Allahı sevməyindir.”(«Şərhi-nəhcül-bəlağə»
İbn Əbil-Hədid: I c /səh-325.) Yəni namazın mahiyyəti namaz qılanın saf niyyətidir. Namazı yalnız Allahın razılığı üçün qılmaq ixlas, saf niyyətdir. Başqa bir hədisdə İmam Sadiq(ə) buyurur: "Xalis əməl odur ki, Allahdan başqası üçün yerinə yetirilməsin”("Üsuli-kafi” II c
/səh-16 /hədis №4.). İxlas bir neçə mərhələyə bölünür. İlk növbədə ibadət riya və özünü nümayiş etdirmədən pak olmalıdır. Hər kim savab, yaxud diləyinin yerinə yetirilməsi üçün ibadət edərsə, əməli düzdür. Bu cür niyyətlərin ixlasla qarışdırılmasının heç bir eybi yoxdur. Qeyd etdik ki, sədaqətin bünövrəsi riya və özünügöstərməni tərk etməklə möhkəmlənir. Namaz qılarkən Allahdan nə isə diləyən, ondan mükafat (əcr) və savab gözləyən şəxs riyakar sayılmır. Əlbəttə, belə bir şəxsin ixlası kamil deyildir. Kamil ixlaslı bəndənin qəlbində Allahdan başqa bir şey olmamalıdır. İmam Sadiq(ə) buyurmuşdur: "Bəndə üçün ən üstün nemət odur ki, qəlbində Allahdan başqa bir şey olmasın.”(Müstədrəkül-vəsail» I c
/səh-10.) "Allahdan başqa bir şeyi özündə saxlamayan qəlb sağlam qəlbdir. Şirk və ya şəkk-şübhə içində olan qəlb isə xəstədir....”(«Müstədrəkül-vəsail» I c
/ s.10) İxlas bütün ibadətlərin ümumi şərtlərindəndir. Fəqihlər onu əməlin düzgünlüyü, həkimlər ruhun qidası, ariflər isə vüsala yetişməyin şərti hesab etmişlər.(Şərtlər iki cürdür:
Düzgünlük və qəbulolma şərtləri. Şərtlərdən bəzisi düzgünlük şərtinə yox,
yalnız qəbul olma şərtinə aiddir. Məsələn, namazda fikrin yayınmaması kimi.
Namazın əsas təsiri Allaha yaxınlaşmaq və möminin meracı olduğundan fikir
yayınarsa, bu mümkün olmaz. Amma bəzi əməllər əməlin düzgünlük şərtidir.
Məsələn, dəstəmaz və niyyət kimi. Çünki dəstəmazsız və niyyətsiz namaz batildir.
Hətta namazı səhv edərək dəstəmazsız və niyyətsiz qılsa belə ikinci dəfə namaz
qılmalıdır.) Əməl ilahi və səmavi rəngə boyanmayınca ucalmayıb məşuqun vüsalına yetişmək olmaz. Riyaya boyanmış əməllərin Allah və ülvi aləmlə heç bir əlaqəsi olmadığından bəndə və Yaradan arasında vasitə ola bilməz. «Quran» və ixlas (saf niyyət) «Qurani-Məcid»də bu barədə buyurulur: "Allaha saf niyyətlə (riyasız, şirksiz) ibadət etməkdən başqa onlara heç nə buyurulmamışdır...” («Bəyyinə» - 5).(Bu və bu kimi ayələrin
üsuliddin, ibadətdə tövhid, şirk və bütpərəstliyə aid olmasına baxmayaraq,
riyakarın ibadət edərkən Allahdan başqasını nəzərdə tutduğuna görə əməlində
şirk vardır. Buna görə də hədislərdə riyanı gizli şirk
adlandırmışlar.) " Kim Rəbbi ilə qarşılaşacağına ümid bəsləyirsə, yaxşı iş görsün və Rəbbinə etdiyi ibadətə heç kəsi şərik qoşmasın.” («Kəhf» - 110). Ayənin son hissəsi saleh əməlin şirk və riya ilə qarışıq olmamasına işarədir. Demək, Allaha ibadət edərkən başqalarını da ona şərik etsək, ixlas yox olaraq ibadətin yalnız zahiri görkəmi qalar. Əməl isə öz mahiyyətini itirdikdə, nəticədə, insana bir faydası olmaz. Necə ki bu ayənin nazilolma səbəbi haqda oxuyuruq: Bir şəxs Peyğəmbər(s)-in hüzuruna gəlib dedi: «Ey Allahın Rəsulu! Mən Allah yolunda ehsan verib yaxın qohum-əqrabalarımı başa çıxıram, amma camaat mənim bu əməllərimi danışıb tərifləyəndə çox xoşhal oluram. Mənim bu əməllərimin dərəcəsi nədir?» Peyğəmbər(s) heç bir söz deməyib dinmədi. Nəhayət, bu ayə («Kəhf» - 110) nazil oldu.(«Təfsiri-Qürtəbi» Beyrut çapı
(1965, 1966): XI c/ s.69; «Təfsiri-məcməül-bəyan» Beyrut çapı:VI c / s.499;
"Biharül-ənvar”: Beyrut çapı: XXVII / s.222; «İddətüd-dən» Beyrut çapı: s.223.) Müxləs (saflaşmış) bəndələr Allah-təala saleh bəndələri saf niyyətlərinə görə tərifləyir. Məsələn, Yusif peyğəmbəri(ə) tərifləyərkən onu "müxləs” (saflaşmış)- deyə yad edir: "Doğrudan da, (qadın) ona meyl salmışdı. Əgər Rəbbinin dəlilini görməsəydi, (Yusif də) ona meyl edərdi. Biz pisliyi və biabırçılığı (zinanı) ondan sovuşdurmaq üçün belə etdik. Çünki o, həqiqətən, Bizim sadiq bəndələrimizdəndir.” («Yusif» - 24). Həzrət Musa(ə) barədə buyurur: "(Ya Mühəmməd!) Kitabda (Quranda) Musanı da yad et! Həqiqətən, o (öz ibadətində) çox səmimi idi. O bir elçi, bir peyğəmbər idi.” («Məryəm» - 51). | 
