İnsan həm özündən, həm də onu əhatə edən ətraf mühitdən agahdır. O, öz agahlığını günbəgün artırıb genişləndirmək istəyir. Onun təkamülü, xoşbəxt həyatı və inkişafı məhz buradan qaynaqlanır. Bu iki növ agahlıqdan görəsən hansı biri digərindən daha çox əhəmiyyət kəsb edir. Bu barədə qəti fikir söyləmək bir o qədər də asan deyildir. Filosoflar, insanın özündən və ya yaşadığı dünyadan agah olması haqda müxtəlif nəzəriyyələr irəli sürmüşlər. Qərb və şərq filosofları arasında yaranmış ixtilafın əsas səbəbi, bəlkə də bu sualın cavabı olmuşdur. Belə bir fərq elm ilə iman arasında da müşahidə olunur. Belə ki, insan elmin vasitəsilə yaşadığı dünyadan, iman vasitəsilə isə özündən agah olur.

Əlbəttə elm, insanın özündən agah olmasında böyük təsir göstərir. Nəfs və ruh elminin mütəxəssisləri belə bir vəzifəni öz öhdələrinə götürmüşlər. Bunu da qeyd edək ki, elmin insanın özü haqda yaratdığı agahlıq tamamilə cansız və hərəkətsizdir. Dini təlimlər əsasında yaranmış elm və agahlıq isə tam əksinə olaraq, insanda nəzərə çarpacaq qədər batini dəyişikliklər yaradır.

Belə bir agahlıq insanı qəflət yuxusundan oyadır və vücudunu lərzəyə gətirir. O, artıq özünü tanıyır və üzərinə düşən məsuliyyətləri dərk edir. Bu iş elm və fəlsəfə çərçivəsindən tamamilə xaricdir. Və bəzən əksinə olaraq insanda qəflət və özünü untmaqlığa belə, səbəb olur. Həşr surəsinin 19-cu ayəsində insanın özünü unutması haqqında deyilir:

Həzrət Rəsuli-əkrəmdən (s) nəql olunmuş hədislərin birində deyilir:

İmam Əli (ə) buyurmuşdur:

O həzrət yenə də buyurmuşdur:

Qərb mədəniyyətinə tutulan əsas nöqsanlardan biri də insanın özünü unutması və mənəvi dəyərlərdən uzaqlaşmasıdır. Burada (qərb mədəniyyətində) insan nə qədər yaşadığı dünyadan çox agah olarsa, özündən bir o qədər çox uzaqlaşar və hər şeyi inkişaf və tərəqqi yolunda qurban verər. İnsaniyyətin süqutunun əsas amillərindən biri də məhz budur. Quran insanın özündən (mənəviyyatından) uzaq düşməsini «xusran» (yəni, xəsarət) adlandırır. Özünü unutmuş bir şəxs üçün görəsən dünyanı əldə etmək xeyir verə bilərmi?

Hindistanın dahi rəhbərlərindən biri bu haqda deyir: «Başqa millətlər qərblilərin qadir olduqları işlərə, yalnız Allahın qadir olduğunu zənn edirlər. Lakin qərb dünyası bir şeyə acizdir. O da onun öz mənəviyyatından uzaq düşməsidir. Təkcə bu məsələ qərbin puç və quru inkişafına kifayət edər.»

Qərb mədəniyyəti qərblini mənasız həyat tərzinə sürükləyərək onu şərəbxorluğa və şəhvətpərəstliyə düçar etmişdir. Onun gördüyü böyük işlər, hətta göstərdiyi qəhrəmanlıqlar belə, unutqanlıq və hədəfsizlik üzündəndir. O, yeni-yeni silahlar ixtira etsə də, bu onun qeyri-adi qüdrət və istedadından deyil, özünü unutqanlığından irəli gəlir. Ruhunu əldən vermiş bir şəxs üçün dünyanı fəth etmək bir fayda verərmi?

Qandi deyir:

«Dünyada yalnız bir həqiqət vardır, o da insanın özünü (nəfsini, zatını) tanımasıdır. Hər kəs özünü tanıyarsa, Allahı və başqalarını da tanıyar. Özünü tanımayan şəxs isə hər şeydən xəbərsiz olar. Dünyada yalnız bir azadlıq, bir ədalət vardır, o da insanın özünə hakim olmasıdır. Özünə hakim olmuş şəxs, dünyaya hakim olar. Dünyada yalnız bir yaxşılıq vardır, o da başqalarını özü kimi sevməkdir. Başqa sözlə desək, hamını özü kimi görmək. Qalanları isə təsəvvür və xəyaldır.»

Biz bunların hər hansı birini daha çox dəyərləndirsək də, belə bir nəticəyə gələcəyik ki, elm və agahlıq nə qədər genişlənərsə, insan həyatı da bir o qədər vüsət tapar və daha mənalı olar. Demək ruh və agahlıq bir-birini tamamlayan və bir-birini təkamülə aparan amillərdir. Və insan özündən və yaşadığı dünyadan nə qədər çox agah olarsa, daha fəal və filosofların dili ilə desək, daha canlı olacaqdır. Filosoflar insan vücudunun bir neçə mərhələdən ibarət olduğuna əsaslanırlar. O, özündən və ətraf mühitdən nə qədər çox agah olarsa, mənəvi həyat məqamı bir o qədər ucalmış olar.

Məlum məsələdir ki, agahlıq deyildikdə, insanın adı, soy adı, harada doğulub boya-başa çatdığı, özünün bioloúi xüsusiyyətləri ilə sair heyvanlardan üstün olduğu nəzərdə tutulmayır. Mətləbi geniş izah etmək üçün bu barədə bir qədər ətraflı məlumat verməyi daha məqsədə uyğun görürük.

İnsanın agah olması onun zati xüsusiyyətlərindəndir. İnsanın cövhəri yalnız onun agah olmasıdır. Bu xüsusiyyət ona yaradıldıqdan sonra deyil, elə yaradıldığı ilk andan verilir.

Sonrakı mərhələdə, yəni onu əhatə edən əşyaları tanıdıqdan (agah olduqdan) sonra özünü də onları tanıdığı kimi tanımağa başlayır. Beləliklə, zehnində özü haqda təsəvvür yaradaraq «elmi-hüsuli»yə, yəni sonradan əldə olunmuş elmə nail olur. Amma özü haqda belə zehni təsəvvür yaratmazdan əvvəl «elmi-hüzuri»yə, yəni onun üçün əvvəldən və daim hazır olan elmə agah olur. İnsan agahlığı haqda araşdırmalar aparan psixoloqlar «elmi-hüsuli» yolu ilə onun özünü tanımasına diqqət yetirir və öz nəzərlərini verirlər. Filosoflar isə əksər hallarda «elmi-hüzuri»yə diqqət yetirirlər.

Belə bir agahlığa nail olduqdan sonra artıq insan öz vücudu və vücudunun necəliyi haqda şəkk etməməlidir. Çünki, şəkk və şübhəyə yalnız o zaman yol vermək olar ki, əldə edilən məlumat «elmi-hüsuli» ilə kəsb olunmuş olsun. «Mən varam» deyildikdə, heç bir şəkk-şübhəyə yol verilmədiyi bir halda, Dekart bu mətləbə də şübhə ilə yanaşaraq öz elmi fəaliyyətlərində böyük səhvə yol vermişdir.

Fitri agahlıq həqiqi olsa da, nəyinsə vasitəsilə kəsb olunası deyildir. Bu səbəbdən də insanların dəvət olunduğu agahlıq təbiətin cövhəri hərəkət təsiri nəticəsində sonradan vücuda gələn bir amil kimi deyildir.

Quran, insanın yaranma mərhələlərindən söz açdıqda, son mərhələni belə bəyan edir:

(Sonra onu yeni məxluq olaraq yaratdıq). (Muminun-14).

Burada məqsəd, özündən agah olmayan bir maddənin ruhi və agah bir cövhərə çevrilməsidir.

Filosoflar «özündən agah olan mən»in nədən ibarət olduğunu bilmək istəyir. O «cövhərdir», yoxsa «ərəz»? Maddidir, yoxsa mücərrəd? Onun bədənlə nə kimi əlaqəsi vardır? O bədəndən əvvəl vücuda gəlmişdir, ya sonra? Yoxsa o, insan bədənindən yaranmışdır? Bədən aradan getdikdən sonra yenə də mövcud olacaqdırmı?

Agahlığın bu mərhələsində sual doğuran ən mühüm məsələ «özü» adlanan həqiqət və mahiyyətin nədən ibarət olduğunu dərk etməkdir. Əgər filosof «özü»ndən agah olmasını iddia edirsə, bu o deməkdir ki, mən öz mahiyyət və cövhərimin nədən ibarət olduğunu artıq dərk edirəm.

İnsanın özü ilə sıx bağlı olan yaşadığı dünya haqda əldə etdiyi məlumatlara «dünyəvi agahlıq» deyilir. İnsan belə bir agahlığa nail olduqdan sonra haradan gəldiyinə, harada olduğuna, hara gedəcəyinə cavab tapmış olur. İnsana artıq məlum olur ki, o, dünya adlanan böyük bir külliyatın kiçik hissəsini təşkil edir. Bilir ki, müstəqil deyildir, nədən və ya kimdənsə asılılığı vardır, özü-özünə yaranmamış, özü-özünə yaşamayır və özü-özünə də ölməyəcəkdir. O, bu külliyyatda öz mövqeyini möhkəmləndirmək istəyir.

Əli (ə)-ın bu haqda buyurduğu kəlamlardan birində deyilir:

Belə bir agahlıq insanda, heç bir canlıda misli görünməyən lətif və zərif hislərin yaranmasına səbəb olur. Bunların adı «həqiqət» və ya «həqiqətsevərlik»dir. Agah insan yəqinlik hasil etmək üçün özünü oda-közə vurar. Qəlbinə şəkk-şübhə yol tapdığı zaman bir an rahatlıq tapmaz. Qəzzalilər həqiqət çeşməsindən ilham alarlar (Ariflər və ilahi aşiqlər. red). Onlar həqiqət səhrasında dəli-divanə kimi sərgərdan gəzərək haqqa çatmaq istəyərlər. Qəlblərə düşən həqiqət alovu həqiqətsevər insanları ev-eşiklərindən didərgin salar və onları haqq aşiqləri tək dolandıraraq özünə tərəf sövq edər.

Belə bir agahlıq insanın vücudunda bir çox dəyişikliklərə səbəb olur və gələcək həyat və müqəddəratına böyük təsir qoyur.

İctimai agahlığın bir hissəsini də təbəqə və ya sinfi agahlıq təşkil edir. Sinfi agahlıq deyildikdə, insanın yaşadığı ictimai təbəqə ilə əlaqəli olaraq əldə etdiyi məlumatlar nəzərdə tutulur.

Müxtəlif təbəqələrdən təşkil olunan cəmiyyətlərdə hər bir şəxs istər-istəməz ictimai həyat baxımından müəyyən rəftar və məhrumiyyətlərlə üzləşir. İnsanın, yaşadığı cəmiyyətdə öz yerini tapmasına və öhdəsinə düşən məsuliyyətləri dərk etməsinə sinfi agahlıq deyilir.

Bəlkə də insanın bəzi nəzəriyyələrə əsasən, təbəqə və sinifdən yüksəkdə dayanan «özü» yoxdur. Hər bir kəsin özü onun vicdanıdır.

Vicdan deyildikdə biz nəyi nəzərdə tutmalıyıq? Hissiyyat, düşüncə, dərd, sarsıntı və insanın müxtəlif cərəyanlara meyl etməsi insana xas olan bu mənəvi xüsusiyyatın formalaşmasına səbəb olur. Və bütün bunlar «təbəqə» adı altında özünün mütəşəkkil formasını tapır. Bu səbəbdən də belə bir əqidəyə əsaslanan şəxslər insanın «özü» adlı bir həqiqətə malik olmadığını iddia edirlər. Onların nəzərində insan həqiqi deyil, abstrakt (yəni təsəvvür olunası) bir varlıqdır. Çünki həqiqi varlıq hər hansı bir təbəqədə müəyyənləşir. [Adi] insan mövcud deyildir. Mövcud olan yalnız müəyyən bir kütlə [və ya iqtidarda] olan şəxslərdir. Yalnız təbəqə strukturundan xaric olan cəmiyyətlərdə həqiqət öz yerini tapdıqda insan özünün həqiqi mahiyyətini dərk etmiş olur. Demək müxtəlif təbəqələrdən ibarət olan cəmiyyətlərdə ictimai agahlıq yalnız sinfi agahlıqdan ibarətdir.

Belə olduqda, sinfi agahlıq deyildikdə mənfəət və qazanc agahlığı nəzərdə tutulmalıdır. Çünki bu, belə bir fəlsəfəyə əsaslanır ki, ictimaiyyətin əsasını iqtisadiyyat təşkil etdiyi kimi, hər bir fərdin şəxsiyyətini də maddi maraq təmsil edir. Və hər bir təbəqənin üzvlərinə «müştərək vicdan», «müştərək zövq» və «müştərək mühakimə» verən onun müştərək maddi həyatı və müştərək mənafesidir.

[İctimai] təbəqə həyatı insanlara müxtəlif sinfi baxışlar verir. Bu isə insana yaşadığı dünya və ictimaiyyəti özünəməxsus tərz ilə müşahidə və təfsir etməyə imkan yaradır. İstər-istəməz daxilində ictimai və sinfi problem və sarsıntılar yaranmağa başlayır və təbii ki, belə olduqda da fərdlərin ictimai baxışları təbəqə strukturu əsasında olacaqdır. Agahlığın bu növünü biz marksizm agahlığı da adlandıra bilərik.

İnsanın yaşadığı qövm və qəbilə ilə əlaqəli olaraq özü haqda əldə etdiyi məlumatlara «milli agahlıq» [milli şüur] deyilir. İnsan müştərək qanun, adət-ənənə, tarix, tarixi qələbə və uğursuzluqlar, dil, ədəbiyyat və mədəniyyət ilə öz həyatında yaşadığı cəmiyyətlə birlik əldə edir. Hər bir insan öz şəxsiyyət və mənliyi ilə tanındığı kimi, hər millət də öz mədəniyyəti ilə tanınır. Mədəniyyət və irqin bir olması insanlar arasında birlik və vəhdətin bərqərar olmasına səbəb olur.

Millətçilik, mədəniyyətə arxalanarsa «mən»lərdən, «biz»lər yaradar. Bəzən mən fərd olaraq «biz» üçün fədakarlıq edir və «biz» uğur qazandıqda qürur, uğursuzluqla üzləşdikdə isə xəcalət hissi keçirir.

Milli agahlıq deyildikdə, «milli mədəniyyət» «milli şəxsiyyət», «milli biz»lərə olan agahlıq nəzərdə tutulur.

Ümumiyyətlə dünyada «mədəniyyət» deyil, «mədəniyyətlər» mövcuddur və bu mədəniyyətlərin özünəməxsus mahiyyət, xislət və fərqli xüsusiyyətləri vardır. Bu səbəbdən də müstəqil mədəniyyət heç bir məfhum kəsb etməyir, yəni puç və əsassızdır. 19-cu əsrdə yaranmış və bu günlərdə də təbliğ olunan nasionalist məktəbləri (qatı millətçilik) belə bir fəlsəfəyə əsaslanır.

Sinfi agahlıqda hər şey – dəyərləndirmək, hissiyyatlar, mühakimə və s. təbəqə xüsusiyyətlərinə malik olduğu kimi, burada əksinə olaraq milliyyət prinsiplərinə əsaslanır.

Milli agahlıq, mənfəət agahlığından ibarət olmasa da, özünüsevərlikdən də xaric deyildir. Biz burada özünüsevərlik, təəssübkeşlik, öz eybini görməməzlik və xudpəsəndliyin bütün xüsusiyyətlərini müşahidə edirik. Bu səbəbdən o, sinfi agahlıqda olduğu kimi özü-özlüyündə əxlaqi xüsusiyyətlərdən məhrumdur.

İnsanın, digər insanlarla əlaqəli olaraq özündən agah olmasına «insani agahlıq» deyilir. Agahlıq fəlsəfəsinə əsasən, bütün insanlar vahid həqiqətdən ibarətdirlər və onlar hamılıqla «müştərək vicdandan» bəhrələnirlər.

Belə ki, insansevərlik və ali dəyərlərə olan təmayül bütün insanlara xas olan xüsusiyyətlərdəndir.

Bir çox qərb alimləri «insaniyyət [bəşəriyyət] dini»ə nail omlağa çalışmış və daim belə bir təfəkkür tərzinə əsaslanmışlar.

Bu günlər daha çox yayılmış və ziyalıların, haqqında söhbət açdıqları «humanizm» məktəbi də məhz bu məntiqə əsaslanır. Humanizm insanlar arasında təbəqə, milliyyət, mədəniyyət, din, məzhəb, rəng və bu kimi fərqləri qətiyyətlə rədd edir.

Dünyada «insan hüquqları» adı altında yayılan şüarlar da «humanizm» fəlsəfəsinə əsaslanır və bu agahlığın təbliğatçı funksiyasını daşıyır.

Əgər insan belə bir agahlığa nail olarsa, başqalarının sevinci, arzusu, dərd-qəmi, təmayülü ilə həmrəy olmuş olar.

Başqalarının sevdiklərini, yəni elmi, mədəniyyəti, rifahı, azadlığı, ədaləti, məhəbbəti sevər, cəhalət, fəqirlik, zülm, xəstəlik, ayrı-seçkilik kimi mənfur ünsürlərlə isə düşmənçilik edər.

Belə bir agahlıq əldə olunarsa, milli və sinfi agahlığın əksinə olaraq, onda əxlaqi xüsusiyyətlər dirçəlmiş olar. Amma digər agahlıq növlərindən daha çox tanınaraq məntiqi olmasına baxmayaraq, bu məktəb digərlərilə müqayisədə öz həqiqi formasını çox az tapa bilmişdir. Nə üçün?

Bunun sirrini insanın vücudunda axtarmaq lazımdır. Bildiyiniz kimi, insan istər canlılar – heyvanat və bitkilər aləmi – istərsə də cansızlar aləmindən bir sıra fərqli xüsusiyyətlərlə yaradılmışdır. Belə ki, dünyaya gələn və ya yaradılan hər bir varlıq olduğu kimi qalaraq xilqət [yaradılış] qanununa tam şəkildə tabe olur. İnsan isə dünyaya gəldikdən sonra yeni mərhələyə qədəm qoyur. O, həyatında gedən proseslərə birbaşa təsir qoyaraq onu istədiyi istiqamətə yönəldir. O, hər şeyi özü seçir və müqəddəratının həll olunmasında başlıca rol oynayır. Başqa sözlə desək, insan bir çox istedad və qabiliyyətlərə malik olan və lakin onlardan bir çoxu hal-hazırda fəal olmayan varlıq, digər varlıqlar isə bütün imkanları əvvəl gündən fəal olan məxluqdurlar. Yəni, insaniyyətin bütün xüsusiyyətləri onun vücudunda qeyri-fəal şəkildə saxlanılmışdır və onlardan hər biri müəyyən şəraitlərdə formalaşıb zahir olur. Heç bir zərər toxunmasa, bu xüsusiyyətlər insanın vücudunda tədriclə baş qaldırmağa başlayacaqdır. Bunlar insan fitrətini təşkil edir və sonralar onun [insanın] fitri və insani vicdanını formalaşdırmağa başlayır.

İnsan heyvanat, bitkilər və cansızlar aləmindən fərqli olaraq «insan şəxsiyyəti» adlanan fövqəladə xüsusiyyətə malikdir. Onun bütün bədən üzvləri isə dünyaya gəldiyi ilk gündən xarici baxımdan digər heyvanlar kimi kamil olur, gələcəkdə ona şəxsiyyət verən ruhi baxımdan isə həmin xüsusiyyət və istedadlara malik olan, lakin onları zahir etməyən bir varlıqdır. İnsani dəyərlər onun vücudunda saxlanılaraq daim inkişafa hazır vəziyyətdə olur.

İnsan ruh və mənəvi baxımdan bədən üzvlərindən bir mərəhələ arxada yerləşir. Belə ki, insanın bədən üzvləri [hələ dünyaya gəlməmişdən əvvəl] formalaşaraq müəyyən şəkil alır. Ruh və mənəviyyat isə insan dünyaya gəldikdən sonra formalaşır və inkişafa, daha dəqiqi desək, təkamülə doğru hərəkət edir. Bunun üçün biz, «insan öz mənəviyyatının qurucusudur» dedikdə tam haqlıyıq. Şəxsiyyəti və mənəviyyatının necə və hansı istiqamətdə formalaşacağı onun öz ixtiyarına qoyulmuşdur. İnsandan fərqli olaraq, heç bir məxluqun vücud və mahiyyəti arasında fərq qoymaq olmaz. İnsan isə özü ilə mahiyyəti [yəni insan və insaniyyət] arasında fərq və fasilə olan yeganə varlıqdır. Xarici görünüşü ilə insana bənzəyən, amma mədəniyyət və svilizasiyadan geridə qalmış yarımvəhşi aboriqen tayfalarını dediklərimizə misal çəkə bilərik.

Bəs bunun [yəni vücud ilə mahiyyət arasında fərqin yaranmasına] səbəb olan nədir? Məlum olduğu kimi, hər bir varlığın əsasını onun mahiyyəti təşkil edir. Əgər vücud feli olarsa, onun mahiyyəti də təbii ki, feli olacaqdır. Yalnız «bil-qüvvə» olan vücud mahiyyətdən məhrumdur.

Bunu «əsaləti-vücud» adlandıran eqzistansialistlər belə bir nəzəriyyə irəli sürürlər ki, insan heç bir mahiyyətə malik olmayan bir varlıqdır. O, öz yolunu seçməklə mahiyyət kəsb etmiş olur.

Bu mətləbə böyük əhəmiyyət verən islam filosofları, xüsusilə Sədrul-mutəəllihin Molla Sədra Şirazi belə bir nəzəriyyə irəli sürmüşdür: «İnsan növ deyil, növlərdən ibarətdir, hər bir insanın bu günkü növü bəzən gələcək növü ilə fərqlənə bilər.» (Əsfar, məad bəhsi).

Buradan belə məlum olur ki, bioloúi və fizioloúi insan, insanlığa nümunə ola bilməz. Bioloúi insan təkcə həqiqi insanlığın zəminəsidir. Filosofların dili ilə desək, əhəmiyyət kəsb edən insaniyyətin özü deyil, onun istedad və bacarıq xüsusiyyətini daşımasıdır. Məlum oldu ki, ruhun əsalətini qəbul etmədən insaniyyət haqda danışmaq puç və əhəmiyyətsizdir.

Kiçik bir müqəddimədən sonra, biz artıq «insan agahlığı»nın nə olduğunu dərk edə bilərik. Bir qədər əvvəl qeyd etdik ki, insani agahlıq prinsipi bu nəzəriyyəyə əsaslanır ki, insanlar ümumilikdə vahid həqiqət təşkil edir və onlar müştərək insani, sinfi, dini və milli vicdandan bəhrələnmişlər.

Burada belə bir sual meydana gəlir. «İnsanlar vahid həqiqətdən ibarətdir və onların üzərinə vahid ruh hakimdir» deyildikdə, hansı təbəqə nəzərdə tutulur. Agahlıq hansı təbəqələr arasında daha çox inkişaf edir və onlarda nə kimi həmrəylik hissi yaradır? Bu həqiqət yalnız insaniyyətə nail olmuş və insani dəyərləri özündə biruzə verən şəxslərdə özünün həqiqi formasını tapırmı? Ya öz istedadlarını «bil-qüvvə» həddində saxlamış insanlardamı? Ya zahiri quruluşu dəyişərək qorxunc heyvanlar surətinə düşən kəslərdəmi? Bu proses onların hansı birində baş vermişdir? Yoxsa bunu onların hamısında müşahidə etmək olar? Əgər insanların eyni mənşədən olduqlarını və bir-birlərinin dərd və qəmlərində şərik olduqlarını qəbul ediriksə, bu qənaətə gəlməliyik ki, onların hamısı belə bir xüsusiyyətə malik ola bilməzlər. Yarımvəhşi, ibtidai icma quruluşuna oxşar bir şəraitdə yaşayan və insani fitrəti hələ də oyanmayan kəslərdə nə vaxt həmdərdlik hissiyyatı özünü biruzə verəcəkdir? Müştərək ruh nə vaxt onların üzərinə hakim olacaqdır? İnsaniyyətdən xaric olmuş kəslər haqda isə artıq hər şey bəllidir.

Demək insaniyyətə çatanlar o kəslərdir ki, onlar insaniyyətin mahiyyətini və insani fitrət baxımından öhdəsinə düşən məsuliyyət və vəzifələri dərk etmiş olsunlar. Məhz onlar müştərək ruha malik ola bilərlər. Onların təşkil etdikləri cəmiyyət bədən üzvləri kimi daim bir-birləri ilə həmdərd olar, hər hansı bir fərdin qəm-qüssəsi digərlərini rahat buraxmaz və onun keçirdiyi hissləri özlərində yaşadarlar.

Fitri dəyərləri özündə toplayan belə bir insan «mömin» adlanır. Çünki, «iman» insan fitrətinin və insani dəyərlərin əsasını təşkil edir.

Demək insanları bir-birlərinə yaxınlaşdıran, onların mənəviyyatını saflaşdıraraq əxlaqi və insani möcüzələrini aşkar edən yeganə amil onların müştərək iman və etiqadlarıdır. Belə bir nəticəyə gəlirik ki, ideal və həqiqət adlanan şey varsa da o, insanların insaniyyəti və insani dəyərlər əldə etməsidir.

Peyğəmbər (s)-dan nəql olunmuş hədisdə deyilir:

İnsaniyyətə nail olmuş şəxs hamıya, hətta mahiyyət və xarici görnüşü dəyişmiş (məsx olmuş) kəslərlə də mehr-məhəbbətlə davranmağa başlayır. Elə bu səbəbdən də Allah-taala, Peyğəmbəri (s) «Rəhmətən-lilaləmin» (aləmlərin rəhməti) adlandırmışdır.»

Bu xüsusiyyətə malik olan şəxslər, hətta öz düşmənlərinə qarşı da mehr-məhəbbət göstərirlər. Əli (ə) öz qatili Əbdürrəhman ibni Mülcəm haqda deyir: «Mən onun həyatını (yaşamasını), o isə mənim ölümümü istəyir.»

Biz «qarşılıqlı mehr-məhəbbət»i və «həmdərdlik» xüsusiyyətini yalnız iman əhlində görə bilərik.

Məlum olduğu kimi, ümumi insansevərlik xüsusiyyəti sülh və əmin-amanlığın bərqərar olunmasına səbəb olur. Məsuliyyətsizlik deyildikdə isə, heç də zalim və yolunu azmış şəxslərin işlərinə dəxalət etməmək nəzərdə tutulmur. Əksinə olaraq, həqiqi insaniyyətə təmayül cərəyanı bu sahədə ən ciddi məsuliyyətlər tələb edir.

Məşhur ingilis filosofu və riyaziyyatçısı Bertrant Rassel və farnsız eqzistansialist filosofu Úan Pal Sarter, insani məslək cərəyanının tanınmış nümayəndələrindəndirlər. Rasselin irəli sürdüyü əxlaq nəzəriyyəsi insani məslək cərəyanı ilə iki cəhətdən tamamilə ziddiyyət təşkil edir. O, adətən şəxsi mənafedə uzaqgörənliyə diqqət yetirir. Yəni əxlaq normalarının əsasını əxlaqi üsul prinsiplərinin təmin olması üçün mühüm amil hesab edir. Başqa sözlə desək, Rassel əxlaq normalarına heç bir əhəmiyyət vermək istəməmişdir. Demək Rasselin nəzərdə tutduğu məsləkçi insan yalnız şəxsi mənafeyə diqqət yetirir.

Úan Pal Sarterin nəzərdə tutduğu «insaniyyətə təmayül» isə, müasir yazıçılardan birinin dediyi kimi, qərb dünyası ayaqlar altında məhvə doğru yönələn iztirab məzhəridir. O, qərbin bu günkü nehilizm dünyası haqda deyir:

« Bastini fəth edən və nasionalizm bayrağını ucaldan bruúuaziya artıq bu gün bir şey haqqında düşünməyə belə, qadir deyildir! Avropanın gənc nəsli hədəfsizlik və puçluqla qarşılaşmışdır. Qərb dünyası bir zamanlar ayrı ölkələrdə yaydığı öz təfəkkür tərzinə düçar olmuşdur. İctimai qalmaqal və pozğuntuları, ümidsizlik, tüfeyli həyat tərzi, təhqir olunma və sair bütün bunlar nehilizmin verdiyi nəticələrdir. O, bütün bunları bir zamanlar digər millət və mədəniyyətlərə qəbul etdirirdi.

Nehilistlər belə fikirləşir ki, əgər mənim deyilsə, qoy başqasının da olmasın... Bu səbəbdən də uçuruma doğru yönəlmiş olur. Eyni zamanda biz müəyyən həddə də olsa, «romantik insansevərlik» fəlsəfəsinin qərb filosoflarında əksül-əməl yaratdığının və onları özünə cəzb etdiyinin şahidi oluruq. Onun bir hissəsini özünün sadə baxışı ilə Rassel, olduqca çətin və məfhumu olan digər bir hissəsini isə Sarter fəlsəfəsi təşkil edir. «Qeyburmen» kimi siyasət və iqtisad ziyalıları isə, daim bu sahədə çətinliklərin aradan qaldırılması üçün müxtəlif yollar axtarırlar.

Amma Sarter... özünün arifanə və azadlıq şüarları ilə günah hissi keçirməklə buraxılan səhvləri aradan qaldırmaq istəyir. Rəvvaqilər kimi onun da bərabərliyə, qardaşlığa, azadlığa, dünyəvi hakimiyyətə, ixtiyar və zahidliyə etiqadı vardır.

Sarter qərb dünyasının ziyalısı kimi özünü «ümumbəşər» cərəyanına təslim etməklə, bu iztirablardan yaxa qurtarmaq istəyir. O, humanizmi dinlə dəyişmək və bununla da dünyanın qədim Allahından özünün və başqalarının bağışlanmasını istəyir.

Sarterin humanizm fəlsəfəsinin bariz nümunəsini biz [qəsbkar] İsrail dövləti üçün axıtdığı göz yaşlarında və ərəbləri zülmkarlıqda, xüsusilə Fələstin qaçqınlarını ittiham etməkdə görə bilərik.

Hamı humanizm məktəbinin insan hüquqlarına dair verdiyi şüarlarla yanaşı, onların baş verən cərəyanlara qarşı göstərdikləri təzadlı əksül-əməllərin də şahidi olmuş və olmaqdadır. (Böyük qüdrətlər və demokratiya, insan hüquqları, vicdan azadlığı, ədalət şüarı ilə bağıran qərb dünyasının torpaqları işğal olunmuş məzlum xalqımıza qarşı soyuq münasibətini də buna misal çəkmək olar. Red). Biz bu haqda bir daha geniş izahat verməyə heç bir ehtiyac duymuruq.

İctimai agahlığa istər milli olsun, istər insani, istərsə də sinfi – yaşadığımız əsrdə ziyalı agahlığı adı da verilmişdir.

Ziyalı o şəxsə deyilir ki, bu agahlıqlardan birinə nail olmuş və ictimai əsarətdən yaxa qurtarmaq üçün lazımi fəaliyyətlər göstərmiş olsun.

İnsanın özü ilə əlaqəli olaraq, özündən agah olmasına «arifanə agahlıq» deyilir. Ariflər belə bir rabitəni insanın yaşadığı cəmiyyətin üzvləri ilə deyil özü, daha dəqiq desək, batini ilə bərqərar etdiyi rabitəyə bənzədirlər. Həqiqət və məcaz arasında bərqərar olan rəbitəni də buna aid etmək olar. Ziyalıdan fərqli olaraq, arifin keçirdiyi hisslər xarici deyil, daxilidir. Yəni keçirdiyi hissiyyatlar birbaşa onun fitrətindən qaynaqlanır. Ziyalının keçirdiyi hisslər xarici olduğu üçün əvvəl onu dərk edir və artıq dərk etdikdən sonra əksül-əməl göstərməyə başlayır. Arifin keçirdiyi hislər isə, batini olduğu üçün xəstəliyə tutulmuş bir kəs öz dərd və ağrılarını hamıdan tez hiss etdiyi kimi onu dərhal öz daxilindən hiss edir.

Arif ilə filosofun keçirdiyi hislər tamamilə eynidir. İstər arif, istərsə də filosof hər ikisi özündə həqiqət ağrısı duyur. Fərq yalnız bundan ibarətdir ki, filosof həqiqəti tanımaq, arif isə tanıyıb orada qərq olmaq istəyir. Filosofun keçirdiyi hislər onu təbiətin övladlarından, bütün canlı və canzıslardan tamamilə fərqləndirir. Çünki təbiətdə mövcud olan varlıqların heç biri bu hissi özündə keçirmir. Arif isə daim özündə eşq və cazibə ağrısı duyur. Bu xüsusiyyət tək heyvanlarda deyil, zatı agahlığa malik olan mələklərdə də mövcud deyildir.

Filosof fitri ehtiyacları ilə həqiqətin nədən ibarət olduğunu bilmək üçün can atır. Arif isə müəyyən mərhələləri keçərək bütün vücudu ilə onu dadmayınca rahatlıq tapmayır. Arif agahlığın ən kamil formasını Allahı dərk etməkdə görür. O, filosofun həqiqi insan haqda [mahiyyətini] irəli sürdüyü nəzəriyyəni qəbul etmir. Başqa sözlə desək, filosofun nəzərdə tutduğu insan, arifin nəzərdə tutduğu insandan bir qədər fərqlidir. Həqiqi varlıq yalnız «Allahdır». İnsan, qarşısındakı maneələri aradan qaldırdıqdan sonra özünün kim olduğunu dərk etmiş olur. Mühyiddin Ərəbi, Fəssi Şueybinin «Füsusul hikəm» adlı kitabında deyir: «Kəlam və hikmət alimləri insanın özünü tanıması haqda çox sözlər demişlər. Amma insanın özünü tanıması bu kimi yollarla hasil olmayır; Hər kim onların, insanın özünü tanımaq barəsində söylədiklərini həqiqət qəbul edərsə, yanıldığını qəbul etməlidir.»

Demək ariflər ruh və canı insanın həqiqi mahiyyəti hesab etmirlər. Həqiqi, başqa sözlə desək, mütləq varlıq Allahın özüdür. Ruh və can isə insanın xarici görünüşü və məzhəridir. İnsan qarşısındakı maneələri dəf edərək fani olduqda, ruh və candan da heç bir əsər əlamət qalmayır. Dənizdən ayrılmış bir qətrə su yenidən dənizə qovuşaraq orada yox olduğu kimi, insan da irfanın son mərhələsində Allaha qovuşaraq orada qərq olur. İrfan nöqteyi-nəzərindən həqiqi agahlıq məhz budur. İnsan artıq özünü hər şeydə və hər şeyi özündə görməyə başlayır. Və yalnız belə olduğu bir halda insan özünü dərk etmiş olur.