Böyük Rəhbərlə olan bütün görüşlərim də onun təvazökarlığını kamil surətdə hiss etmişəm. Bir gün Vəliyyi-fəqihin inqilab keşişçiləri korpusundakı nümayəndəsini təyin etmək üçün onunla söhbət etdim və bu məsuliyyətli işə seçdiyim namizəd haqqında məlumat verdim. O buyurdu: "Əgər mənim şəxsi fikrimi bilmək istəyirsinizsə, mən bu şəxsi məsləhət görmürəm”. Sonra onun səbəbini dedi. Daha sonra bu məsələ ilə bağlı yazdığı məktubun aşağısında isə belə yazdı: "Yenə də seçim sizindir”.

Mən belə rəftara görə doğrudan da xəcalət çəkdim. Rəhbərin bu təvazökarlığının qarşısında nə deyəcəyimi bilmirdim. Mən onun əmri ilə inqilab keşişçiləri korpusuna gəlmişəm, inid ağa buyururdu ki, mənim fikirim belədir, amma seçim sizindir.

Mən ona dedim: "Bizim bütün ixtiyarımız sizin əlinizdədir. Siz əmr edin, mən də yerinə yetirim”.

Heç şübhəsiz, rəhbərlik vəzifəsinin onun üçün heç bir dəyəri yoxdur. O bir dəfə dini ekspertlər məclisinin görüşündə buyurmuşdu: "Mənim ruhiyyəm Qumda tələbəlik dövrünün ruhiyyəsidir”. Doğrudan da elədir. Böyük Rəhbərin Feyziyyə mədrəsəsinin otağında olan ruhiyyəsini mən bu gün də onda duyuram. Mən bütün vücudumla buna əminəm. O, rəhbərlik vəzifəsini yalnız və yalnız məsuliyyət üzündən qəbul edib.

Ayətullah Məhənmmədəli Müvəhhidi Kermani

Böyük Rəhbərin təvazökarlığı və insanlarla rəftarı onun müxtəlif məntəqələrə olan səfərlərində aydın görünür. O, özü ilə xalq arasınd heç bir fərq qoymur, çox istiqanlılıqla camaatla rəftar edir. O buyurub: "Padşahlar özlərindən əfsanəvi və gözəgörünməz bir sima düzəltmişdilər, sanki camaatın onlara yaxınlaşması mümkün deyil və onlar digər insanlardan üstündürlər. Mən bu səfərlərdə istəyirəm bu mədəniyyəti sındırım, xalqa deyim ki, mən də sizin kimi, sizlərdən biriyəm, siz mənimlə görüşə bilərsiniz, danışa bilərsiniz”.

Bu gün ağanın həmin səfərlərinin, prezidentlik və rəhbərlik dövründə müxtəlif insanlarla rəftarlarının səbəbindən, xalqla onun arasında sıx birlik yaranmışdır. Ayətullah Xamenei digər insanlar kimi yaşayır, onlarla qaynayıb-qarışır, xalq da səfərlər zamanı göstərib ki, öz rəhbərini dərin eşqlə sevir.

Höccətül-İslam Əhməd Mərvi

Zeynəb Nurizad adlı 17 yaşlı tehranlı bir qız Böyük Rəhbərə məktubunda yazırdı: "Müqəddəs Qüds günü (xütbədə) bir kişi ayağa qalxdı, deyəsən sizə məktubu vardı və siz (mənin fikirimcə…) onu minlərlə insanın gözü qarşısında alçatdınız”. O, məktubunda Ayətullah Xameneidən istəmişdi ki, bu məsələ ilə bağlı aydınlıq gətirsin. Böyük Rəhbər təvazökarlıqla o cavan qızın cavabında yazır: "Əziz qızım! Sənin tənqidinə çox sevindim, təşəkkür edirəm və ümüdvaram ki, Allah-taala bizim hamımızı bağışlasın, az olmayan kiçik və böyük günahlarımızdan keçsin. Mən sizin dediyiniz məsələ ilə bağlı özümü müdafiə etmirəm, bəzən danışan öz sözünün acılığını eşidən qədər hiss etmir. Belə yerlərdə hamımız Allah-taaladan istəməliyik ki, o danışanı agah və islah etsin, mümkünsə nöqsanları ona deyilsin. Allah-taaladan sizin üçün uğurlar arzulayıram!”

Bu, vilayət məqamının öz övladları ilə və cavanlarla rəftarıdır. İnsan bu böyüklükdən və onun tərəfindən tənqidin qəbul olunmasından nə qədər ləzzət alır!

Cənab Seyid Əli Müqəddəm

Höccətül-İslam cənab Hadi Mərvi ilə birgə prezidnt aparatına getdik. O zaman Ayətullah Xamenei İran İslam Respublikasının prezidenti idi. Onun iş otağına daxil olduq. Stolunun arxasında oturmuşdu, məni gördükdə ayağa qalxdı və qarşılamağa gəldi.

Ağanın rəftarından xəcalət çəkdim. Bir neçə il qabaq o, Rəfsəncanda mənim qonağım olmuşdu və indi gedirdim ki, onu görməklə yeni ruhiyyə əldə edim. Haraya gedirdim? Ölkənin ikinci şəxsiyyətinin görüşünə. Mən onun üzündə eynilə inqilabdan qabaqkı təbliğ dövrünün təvazökarlığının gördüm. Rəftarında heç bir dəyişiklik yaranmamışdı. Allah–taala bizim üçün böyük bir lütf edib belə bir şanlı şəxsiyyəti bizim rəhbərimiz etmişdir. Biz o əziz rəhbərdən dərs almaqla kamala doğru getməliyik.

Cənab Əsədullah Şirazi

(Şəhid Höccətül-İslam Hacı Şeyx Abbas Şirazinin atası)

Bölgələrə səfərləri zamanı Ayətullah Xameneinin çoxlu rəngarəng proqramları olur. Bu proqramlardan biri 2000-ci ildə Ərdəbil vilayətinə səfəri zamanı vilayətin sənət adamları ilə keçirilən toplantı idi. Bu toplantıda çoxlu yazıçılar, incəsənət xadimləri, şairlər və s. şəxsiyyətlər iştirak edirdi. Ərdəbil vilayətinin şairləri ağanın mədhinə yazdıqları şeirləri oxudular. Şeirlər çox gözəl və həqiqətən də, İslam inqlabının şanlı və böyük rəhbərinə layiq idi. Toplantının sonunda Ayətullah Xamenei bütün şairlərə təşəkkür etdi və buyurdu: "Şeirlər çox gözəl idi, amma bir eybi var idi. O da budur ki, mənim mədhimdə yazılıb”.

Bu söz Böyük Rəhbərin ixlasına, təvazökarlığına və mənəvi əzəmətinə dəlildir.

General Məhəmməd Şirazi

Səfərlərn birində Böyük Rəhbər çıxışından sonra mərasimin təşkil olunduğu salondan çıxırdı, çoxlu könüllülər ağanın ətrafını sarımışdılar. Qəfildən gördük ki, o, yerə oturdu. Səbəbini bilmədik, özümüzü oraya çatdırdıqda gördük ki, bir əlili xərəkdə ağanın görüşünə gətiriblər. Ağa o əlil qardaşı görməklə dərhal yerdə oturdu və bir müddət onunla söhbət etdi, ona qayğı göstərdi.

O, torpağın üzərində oturub, əlillə söhbət edirdi. Onun inqilab əlili qarşısındakı təvazökarlığı hamını öz təsiri altına salmışdı, mən o yerdə arzu etdim ki, kaş mən də bir əlil olaydım və beləcə Böyük Rəhbər tərəfindən qayğı və mərhəmət görəydim.

General Hicazi

O zaman prezident olan Böyük Rəhbər incəsənət sarayını açmalı idi. Şəhid övladım Abbas Şirazi İslami Təbliğat Komitəsinin sədr müavini idi. O mənə dedi: "Rəfsəncan səfərini təxirə sal, açılışda iştirak et və Ayətullah Xamenei ilə görüş”.

Deyilən gün çatdı, mən o mərasimdə iştirak etdim. Əzəmətli Rəhbər orada olduğumu bilən kimi məni yanına çağırdı. Onun yanına çatıb əlini öpdüm. Ağa oğlum Abbasa buyurdu: "Cənab Şirazi, elə bilmə mən sənə görə atanla dostam, bizim dostluğumuz illərlə qabağa qayıdır. Mən bir vaxtlar sizin evinizdə, sizin süfrənizdə otururdum”.

Ayətullah Xameneinin bu rəftarı mənim üçün gözlənilməz idi. O, prezidentlik zamanında Rəfsəncanda olduğu günlərdəkindən heç də fərqlənmirdi.

Cənab Əsədullah Şirazi