Cabir ibni Yəzid deyir: İmam Baqirdən(ə) allahın bu sözü barəsində sual etdim ki, buyurub:

«Biz bu cür göylərin və yerin mələkutunu İbrahimə göstərdik.»

İmam(ə) cavabımda buyurdu: Başını göyə qaldır.

Başımı göyə qaldırdım. Gördüm tavan ayrılıb. Gözüm bir dəliyə toxundu və bir nuru müşahidə etdim. Onu görməkdən gözlərim istiləşdi. O zaman buyurdu: Bu cür İbrahim göylərin mələkutunu müşahidə etdi.

Sonra isə buyurdu: Yerə bax və yenə də göyə nəzər et.

Göyə tərəf başımı qaldırdığım zaman tavan əvvəlki halına döndü. Ondan sonra İmam(ə) əlimdən tutub, evdən bayıra çıxartdı və mənə bir paltar geyindirib buyurdu: Bir müddət gözlərini yum. Sonra buyurdu: Sən bir qaranlıqlardasan ki, Zülqərneyn onları görmüşdü. Gözlərimi açdım və qaranlığın şiddətindən heç bir şey görmədim. Sonra İmam(ə) bir xətt çəkib buyurdu: Sən Xızırın həyat suyunun çeşməsindəsən. Sonra o aləmdən xaric olduq və başqa bir aləmə keçdik.

Axırda İmam(ə) buyurdu: Bu yerin mələkutudur. Sonra mənə buyurdu: Gözlərini yum. Əlimdən tutdu, müşahidə etdim ki, olduğumuz evdə durmuşuq və əynimə geyindirdiyi paltarı çıxardı.

Ərz etdim: Sənə fəda olum! Gündən nə qədər keçib:

Buyurdu: Üç saat. (Biharul-Ənvar, 46-cı cild, səh. 40.)

Abdullah ibni Əta deyir: Mən Məkkədə idim və İmam Baqirin(ə) görüşünün vurğunu olmuşdum. Mədinəyə yola düşdüm ki, İmamın(ə) hüzuruna yetişəm. Getməyimin məqsədi onun görüşünün şövqündn başqa bir şey deyildir. İmamın(ə) yanına getdiyim gecə çox soyuq və yağışlı bir gecə idi. İmamın(ə) evinin qapısına çatdığım zaman gecənin yarısı idi. Öz-özümə dedim: Mən bu vaxt qapını döyməyəcəyəm, sübhə qədər qapının dalında qalaram. Sonra isə onun görüşünə gedərəm. Elə bu fikirdə idim eşitdim ki, Həzrət öz xidmətçisinə buyurdu: Qapını Abdullah ibni Əta üçün aç ki, bu soyuq gecədə əziyyətə düşməsin. Qapını açdı və mən İmamın(ə) yanına varid oldum.(Mənaqib, 3-cü cild, səh. 326. biharul-Ənvar, 46-cı cild, səh. 268. )

İmam Baqir(ə) bir ərazidə dayandı və öz xeyməsini qurdu. Sonra bir qədər hərəkət etdi. Nəhayət, bir xurma ağaca yetişdi. Ağacın altında Allahın şükrünü dedi, sonra buyurdu: Ey xurma ağacı! Allah səndə qərar verdiyi şeylərlə bizi doydur. Bu zaman ağacda qırmızı və sarı xurmalar bar verdi. İmam(ə) ondan meyl etdi. Əbu Üməyyə Ənsari də onunla idi, o da, ağacın xurmasından meyl etdi.

Axırda İmam(ə) buyurdu: bizim bu möcüzəmiz Məryəmin möcüzəsi kimidir ki, xurma ağacının budaqlarını öz tərəfinə çəkdi və ağac onun üçün təzə xurmalar verdi. (Bəsariüd-dərəcat. 5-ci cild, səh. 70. 14-cü bab. )

Həzrəti-Məryəmin(ə) möcüzəsi belə idi ki, Həzrəti-Məsihin(ə) təvəllüdü ilə camatdan uzaqlaşıb qəmlənmişdir.

Cəbrail(ə) ona nida etdi: Qəmgin olma! Allah sənin üçün axar su qərar verib ta ondan içib, özünü onunla pak edəsən və xurma ağacının budağını öz tərəfinə çək sənin üçün təzə xurma bitirsin. Bu budağın quru olduğu və xurma fəslinin çatmadığı halda idi. (Bəsairüd-dərəcat. 5-ci cild, səh. 69, 13-cü bab. )

Əbu Bəsir deyir: Mən və İmam Baqir(ə) Rəsulullahın məscidində oturmuşduq və İmam Səccad(ə) o zaman sağ idi. Bu zaman Mənsur Dəvaniqi və Davud ibni Süleyman varid oldular. Bu Abbasi xəlifələrinin (Mənsur onlardan biri idi.), hökumətə çatmadığı zamanında idi. Davud İmam Baqirin(ə) hüzuruna yetişdi. Həzrət buyurdu: Niyə Mənsur gəlmədi?

Cavab verdi: Çəkinir.

İmam buyurdu: Çox keçməyəcək ki, o, camaatın hökumətinə çatacaq, onlara müsəllət(Məcməul-Bəyan, 6-cı cild, səh. 511. ) olacaq, bütün islam hökumətində hökmranlıq edəcək və uzun ömrü olacaq. Xəzinələri və malları yığacaq belə ki, ondan əvvəlkilər bu cür etməmişdilər.

Davud Mənsur Dəvaniqin yanına gedib, onu İmamın(ə) dediklərindən xəbərdar etdi. Mənsur İmamın(ə) yanına gəlib dedi: Sizin hüzurunuza gəlməməyimin səbəbi sizin böyük olmağınızdır. Davud gətirdiyi xəbər nə idi?

Həzrət buyurdu: Dediyim sözlərin hamısı olacaq.

Mənsur: Bizim hökumətimiz sizin hökumətinizdən qabaq olacaq?

İmam(ə) : Bəli!

Mənsur: Məndən sonra mənim oğlum hökumətə çatacaq.

İmam(ə): Bəli!

Mənsur sual etdi: Bəni Üməyyə hökumətinin müddəti çox olacaq, ya bizim hökumətin? İmam: Sizin hökumətiniz daha uzun olacaq. Hökumət sizin övladlarınızın əlində olacaq və top kimi onunla oynayacaqlar. Bu atamın mənə verdiyi xəbərdir. Mənsur hökumətə çatdığı zaman İmam Baqirin(ə) dediyi sözündən heyrətləndi. (Yəni: camatın ixtiyarı onun əlində olacaq. )

Ömər ibni Hənzələ deyir: İmam Baqirə(ə) ərz elədim: Güman edirəm sizin yanınızda dərəcə və hörmətim var.

İmam(ə): Bəli elədir. O zaman ona ərz etdim: Mənim sizdən bir istəyim var.

Ömər ibni Hənzələ: İsmi əzəmimənə öyrədin.

İmam(ə): Ona dözə bilərsən?

Dedim: Bəli.

Buyurdu: Evə daxil ol. Sonra əlini yerə qoydu və birdən ev qaranlıq oldu. Ömər ibni Hənzələnin bədənini titrətmə tutdu.

İmam(ə) buyurdu: Nə deyirsən yenə də ismi əzəmi öyrənməyə hazırsan?

Ömər ibni Hənzələ: Xeyr. O zaman İmam(ə) əlini yerdən götürdü və ev əvvəlki halına qayıtdı. (Allahın böyük adları. )

Əbu Bəsir deyir: Mən Kufədə bir qadın üçün Quran oxuyurdum və ona Quranı öyrədirdim. Dərslərin birində onunla zarafat etdim. İmam baqirin(ə) hüzuruna yetişdiyim zaman o qadınla zarafat etdiyimə görə məni danlayıb, buyurdu: Gizlində günah edən şəxsə Allahın inayəti olmayacaqdır. Nə dedin ona?

Əbu Bəsir deyir: Xəcalətdən başımı saldım aşağı və tövbə etdim. O zaman İmam (ə) buyurdu: bundan sonra naməhrəm qadınla zarafat etmə. (Bəsairu-Dərəcat, 3-cü cild, 10-cu bab, səh. 36. )

Cabir deyir: Əlli nəfərə yaxın İmam Baqirin (ə) yanında idik. Bu halda Kəsir (onun işi xurma tumu satmaq idi) daxil oldu. Salam verib oturdu. O vaxt dedi: Kufədə Muğeyrə ibni İmran güman edir ki, sizin bir mələk var, kafiri mömindən və şiə öz düşmənlərindən ayırbı sizə tanıtdırır.

İmam (ə) buyurdu: Sənin işin nədir?

Buğda satıram.

İmam Əli (ə): Yalan deyirsən.

Kəsir: Arada arpa da satıram.

İmam (ə) o cür deyil ki, deyirsən: bəlkə xurma tumu satırsan?

Kəsir: Kim sizi bundan agah etdi?

İmam (ə): Həmin, şiəmi düşmənimdən mənə tanıdan mələk.

Sən dünyadan dəli gedəcəksən. Cabir Cufi deyir: Kufəyə qaytıdığımız zaman Kəsirin barəsində soruşdu. Bir qoca arvad bizə dedi: Üç gün bundan əvvəl dəli olan halda dünyadan getdi. (Bəsairu-Dərəcat 3-cü cild, 10-cu bab.1 )

Əbu Bəsir deyir: İmam Baqirə(ə) ərz etdim ki, hacılar nə qədər çoxdurlar və fəryadları necə ucalıb.

İmam (ə) buyurdu: Sən nə qədər camaat çoxdur və hacı azdır, sözlərimin düzgün olmağını bilmək və aşkara müşahidə etmək istəyirsənmi?

O zaman İmam(ə) əlini Əbu Bəsirin gözlərinə çəkdi və onun bəsirət gözlərinin açılması üçün dua etdi və ona buyurdu: Hacılıra bax!

Əbu Bəsir deyir: Baxdım onların çoxu meymun və donuxdurlar. Onların arasında mömin qaranlıqda parıldayan ulduz kimidir. O vaxt dedim: Düz dedin ey mənim mövlam! Hacılar nə qədər azdırlar və yəryad və qovğa çoxdur. (Kəşfül-Ğəmmə, 2-ci cild, səh.356. )

Mühəmməd ibni Əbi Hazim deyir: Mən İmam Baqirin(ə) yanında idim. Bu halda Zeyd ibni Əli bizim yanımızdan keçdi.

İmam (ə) buyurdu: And olsun Allaha, Zeyd Kufədə qiyam edəcək və öldürüləcək. Başını dolandıracaqlar. Sonra isə onu o yerdə (İmam(ə) o yerə işarə etdi)-bir ağacdan asacaqlar. Bu sözləri İmamdan(ə) eşitdim və öz gözümlə müşahidə etdim. Bir gün bizə xəbər çatdı ki, Zeyd qiyam edib və öldürülübdür. Gördüm onun başını dolandırırlar və İmam(ə) buyurduğu yerdə bir ağacdan asdılar. İmamın(ə) buyurduqlarının dəqiq baş verməsindən çox heyrətləndim. (mənaqib, 3-cü cild. )

İmam Sadiq(ə) buyurur: Camat atamın yanına gəlib soruşdular: İmamətin həddi və hüdudu nə miqdardadır?

İmam buyurdu: Çox böyükdür. Onun yanına daxil olanda ona böyük gözlə baxın, dediklərinə iman gətirin. Sizi hidayət etmək İmamın boynundadır. İmamın bir xisləti var ki, onun yanına bir kəs gəlsə, onun böyüklüyü və heybətinə xatir heç kəs öz gözlərini ona bazmaqla doydura bilməz. Çünki, peyğəmbər də belə idi. İmam da bu cürdür.

Sual etdilər: İmam öz şiələrini tanıya bilər?

İmam(ə): Bəli.

-Biz sizin şiənizik?

-Bəli, siz hamınız mənim şiələrimsiniz.

-Şiə olmağımızın əlaməti nədir?

-Sizin, atanızın, qəbilənizin adın deyim?

-Bəli.

İmam onların, atalarının və qəbilələrinin adını onlara dedi. Onlarda qəbul etdilər.

O zaman İmam(ə) buyurdu: Sizə deyərəm mənə nə sualınız var. Sizin sualınız Allah-təalanın bu sözü barəsindədir ki, belə buyurur:

«Pak bir ağac kimi ki, kökləri möhkəm və sabitdir, budaqları isə göydədir.»

Biz sahib olduğumuz elmlərdən şiələrimizin hər birinə veririk.

İmam sonra buyurdu: Qane oldunuz?

Cavab verdilər: Biz bundan azınada qane olardıq. (Biharul-Ənvar, 46-cı cild, səh.250. )