 Həzrət Zəhranın (ə) zəban halı Ey əziz cani-madər, ey şəhi-xuban Hüseynim, Bu kəsilmiş əllərinə Fatimə qurban, Hüseynim. Movla Hüseyn can⁴! Va müsibət, va səbura, canıma düşdü şərarə, Bu sənin cismindi başsız nur didə parə-parə, Bir bədəndə kim görübdü ey Xuda, bir belə yarə, Ahü vaveyla bu dərdə, qəlbim oldu qan, Hüseynim. Movla Hüseyn can⁴! Ey oğul hansı qəmində ağlayım mən yanə-yanə, Eyləyim nalə cəfayi Şümrü dunə ya Sinanə, Ağlayım Xuli əlindən ya cəfayi sarbanə, Gör necə dildən çəkim ya şivənü əfğan Hüseynim. Movla Hüseyn can⁴! Eylərəm qanilə rəngin mən bu zülfi-tabdarı, Ruzi-məhşər dərk edəndə məhzəri-pərvərdigarı, Eylərəm şikvə Xudaya bu cəfayi-bi şümarı, Hökm edər ədlilə onda Xaliqi-sübhan, Hüseynim. Movla Hüseyn can⁴! Bu Peyəmbərdir, bu Heydər, bu Həsən,bu mən ciyərxun, Bu sənin cismi-şərifin belə al-qanilə gülgün, Dur danış öz sərgüzəştin ey oğul, ba hali- məhzun, Söylə hər zülmü-cəfa kim eyləyib üdvan, Hüseynim. Movla Hüseyn can⁴! Balaların axar qanı, Hüseynim vay, Hüseynim vay! Edər gülnar meydanı, Hüseynim vay, Hüseynim vay! Bacın qurban başın hanı? Hüseynim vay, Hüseynim vay! Gülüstanda açıb güllər, Hüseynim vay,Hüseynim vay! Gəlib avazə bülbüllər, Hüseynim vay, Hüseynim vay! Edər növhə yanan dillər, Hüseynim vay, Hüseynim vay! Sinən üstə yarun çoxdur, Hüseynim vay, Hüseynim vay! Tamami nizə və oxdur, Hüseynim vay, Hüseynim vay! Öpəm busə yeri yoxdur, Hüseynim vay, Hüseynim vay! Susuz əldə ölən qardaş, Hüseynim vay, Hüseynim vay Yaralı can verən qardaş, Hüseynim vay, Hüseynim vay Hanı ol pirəhən qardaş? Hüseynim vay, Hüseynim vay Gərək qan ağlasın Zeynəb, Hüseynim vay, Hüseynim vay Cahani dağlasın Zeynəb, Hüseynim vay, Hüseynim vay! Sənə yas saxlasıın Zeynəb, Hüseynim vay, Hüseynim vay! Bacın ölsün bu nə haldı, Hüseynim vay, Hüseynim vay! Arada peykərin qaldı, Hüseynim vay, Hüseynim vay! Məni çöldən çölə saldı, Hüseynim vay, Hüseynim vay! Qalıbdır peykərin yerdə, Hüseynim vay, Hüseynim vay! Çəkib qan yarüvə pərdə, Hüseynim vay, Hüseynim vay! Libasın qalmış əllərdə, Hüseynim vay, Hüseynim vay! Ey qızların gözdən atan Hüseynim, Tənuri-Xulidə yatan Hüseynim. Qudalidə başsız qalıb cənazən, Ey cisminə oxlar batan Hüseynim. Harda qaldı uşaqlar Hüseynim, Ağlar sənə qonaqların Hüseynim. Necə öpüm yaralı ləblərindən, Yaralıdır dodaqların Hüseynim. Səkinənin zəban halı (Nöhə) Baba gəlmişəm sənə ağlayam, Öz əlimlə yarəni bağlayam, Bu Minada yasını saxlayam, Mənilə danış, gözü yaşlıyam. Ciyərim yanıb baba, gəlmişəm, Başıma qara baba , salmışam, Səni bu məkanidə tapmışam, Mənilə danış, gözü yaşlıyam. Baba quşvarəmi aldılar, Məni at qabağına saldılar, Həm soydular, həm vurdular, Mənilə danış, gözü yaşlıyam. Sinən üstə al Səkinəni, Eylə sərəfraz bu yetiməni, Niyə atmısan bu əzizəni, Mənilə danış, gözü yaşlıyam. Qızım, halüə özüm ağlaram, Bu yaralı qəlbimi dağlaram, Səni gəl bu sinədə saxlaram, Ayağın yarasını bağlaram. Hamı əmmələr soyulub, baba, Bacılar bu gün yorulub, baba, Mənə qamçılər vurulub, baba, Mənilə danış, gözü yaşlıyam. Əllərdə Hüseyn,pər-pər olan gül sənə bənzər, Hansı bacının qardaşı ölsə, mənə bənzər. Hüseyn can, sənə qurban²! Düşmənlər içində ucadan ağlamaq olmaz, Fəryada gəlib qəmli ürək dağlamaq olmaz, Qardaş, bu qədər yarənı heç bağlamaq olmaz, Oxlar gül açıbdır, bədənin gülşənə bənzər, Hansı bacının qardaşı ölsə, mənə bənzər. Gülzarima bu çöldə müxalif yeli əsdi, Axır dözə bilməm, bu qədər qəm mənə bəsdi, Qardaş, de görüm əllərini kim necə kəsdi? Heç kafiri-mütləq belə bir düşmənə bənzər? Hansı bacının qardaşı ölsə, mənə bənzər. Həzrət Zəhranın (ə) zəban halı (rövzə) Aç gözünü gözəl bala, qanlı gözünlə bax mənə, Qəlbi sınan anan gəlib qətlgahında şivənə, Əl-ətəş, əl-ətəş dedin sən yıxılanda düşmənə, Çeşmə səlsəbildən su gətirib baban sənə, Rəf rəfe-naz edən açıb başını pa piyadadır. Fatiməyəm, bəlakeşəm, yoxdu Hüseyn, fərağətim, Ömrüm az oldu dəhridə olmadı istirahətim, İrs yetibdi Zeynəbə qüssələrim, müsibətim, Dərgəhim odlanan günü oldu mənim qiyamətim, Zeynəbimin qiyaməti ərseyi-Kərbəladadır. Zeynəbin zəban halı (nöhə) Sirişgim oldu nisyan tək bu səhradə rəvan, qardaş, Oyan, köç eyləyir Zeynəb bu çöldən nagiran, qardaş, Quru yerdə yatan qardaş – oyan qardaş, oyan qardaş! Oyan əhvalıma bir bax əlimdə ixtiyar olsun, Görəm sənsiz cahanı bu məkanda tirə tar olsun, Rəva bilmə bacın bu ayrılıqdan əşgbar olsun, Oyan yorğun qatarı sal yola, ey mehriban qardaş, Quru yerdə yatan qardaş – oyan qardaş, oyan qardaş! Əlimdə çarə yox qardaş qəmilə əşgbar oldum, Bu çöldə səbrilə mən naqəyə axır süvar oldum, Gəlyədin sən özün dildə nə qədri intizar oldum, Gözüm yolda qalıb giryan, ürəkdə yox təvan, qardaş, Quru yerdə yatan qardaş – oyan qardaş, oyan qardaş! Ayırdı bülbülü güldən sitəmlə firqeyi-kafir, Düçari-nari-hicranda gülüstanda solan güllər. Oyan bir Zeynəbi dindir səni cani Əli Əsğər, Fəda ol cismə ki, xarə cəfa eyliyib nəhan qardaş, Quru yerdə yatan qardaş – oyan qardaş, oyan qardaş! Saət o saət oldu, məqsudə çatdı ləşgər, Fülkün-nicati-ümmət qudalə saldı ləşkər, Güşvari-ərş aldı ağuşə tirü-xəncər, Ya ləytəna turabən səsləndi ərşi-davər, Üz qoydu əhli-məna yeksər Minayə ğəlsin. Göndərdi Zülcənahı xərgahi-tahiratə, Miqati-eşqi gördü şayəstə əs-səlatə, Qan aldı dəstəmazın, naz eylədi Fəratə, Razü-niyazın etdi Xəllaqi-kainatə, Haqq aşiqi çox istər həmdü-sənayə gəlsin. Qan laxtası gözündə, qəlbində ox yarası, Doldurdu qətlgahı ya Rəbbəna sədası, Həml etdi müşkülatı ümmət gerəh-guşası, Ya Rəbb o sən bu əbdün və əhdimin vəfası, Xoşdur bərat Cənnəti əhli-vilayə gəlsin. Saribanın qətlgahda cəfası (nöhə) Ey badi-müxalif bu gözəl gülşənə əsmə, Başım kəsilib rəhm elə zalım, əli kəsmə. Ey Allah, ey Allah! Ey kafiri-mütləq, nə cəfa bəzmi qurursan, Axır niyə bir belə inad üstə durursan, Gör hansı ələ xəncəri-bürrani vurursan, Qəlbində bu qəlbim kimi ey kaş dağ olaydı, Əlsiz yıxılan qardaşım əlan sağ olaydı. Ey mərdi-dəni qəm günü ğəmxarım, nolubdu, Bu çöldə necə yarü-həvadarım ölübdü, Nəhr üstə ucaboylu ələmdarım ölübdü, Əbbas ələmin indi alıbdır ələ Zeynəb, Qorxum budu əlan başım üstə gələ Zeynəb. Fikr etmə ölüb indi ki, sərdarı Hüseynin, Bu çöldə demə yoxdu həvadari Hüseynin, Zeynəb kimi var yaxşı ələmdarı Hüseynin, Kəsmə əlimi qoy qala sərbəstə bu mətləb, Başsız görüb, əlsiz necə görsün məni Zeynəb. Dönübdür qamətim qəmdən kəmana, Dəyibdir başıma çox taziyana, Təvəccüh eylə sən bu bağrıqana, Çıxar ərşə mənim bu dudi-ahım. Yoxumdur bir nəfər fəryada gəlsin, Adamsız mövqeyimdə dada gəlsin, Yanır xeyməm mənim, imdada gəlsin, Niyə gəlmir mənim ol sərsipahım? Hüseyn can, Zeynəbin gözdən atıbsan, Sənə qurban olum, qana batıbsan, Yaralı gün qabağında yatıbsan, Gedib əldən təmamən izzü-cahım. Gələydi kaş anam Kərbü-bəlaya, Görəydi Zeynəbi düşmüş bəlaya, Ölüb qardaşları batmış əzaya, Edər daşa əsər bu suzi-ahım. Batıb qardaşlarım meydanda qana, Salıbdır Zeynəbi gözdən zamana, Solub güllər gedib gülşən xəzana, Nə vardır bir kəsim, nə dadi-xahım. Bu gülşəndə qızıl güllər solubdu, Əliyyu Əkbər və Qasim ölübdü, Ürəyim dərdü-möhnətlə dolubdu, Bu çöldə ey Xuda, sənsən güvahım. Zeynəbin zəban halı (rövzə) Alışıb xeymələrin oldu hava tirü-tar, Kərbəla dəştini yeksər bürüdü gərdü-ğübar, O çətin mərhələdə göz-gözü görməzdi nə var, O həyahuda edən himməti-mərdanə mənəm. Nə baxır pozulan halıma, nə göz yaşıma, Yox görürlər köməyim, çatmır əlim qardaşıma, Səslirəm dada səni qamçı vurullar başıma, Yeddi qardaşı ölən qəlbi dönən qana mənəm. Qorxuşur itrəti-taha gedib əldən köməyi, Xırdaca qızlarımın qana dönübdür ürəyi, Od tutub yandı şirin dilli Səkinə ətəyi, Dedi gəl əmmə, yanan atəşi-suzanə mənəm. Birinin çoxdu ürəkdə qəmü-dərdü-kədəri, Birinin axdı o böhranda üzə əşki-təri, Birinin vurdular quş tək yıxılıb sındı pəri, Səslədi gəl baba, bu xanəvü-kaşanə mənəm, Biri tez-tez soruşur əmmə, babam hardadı bəs, Sitəmilə bizə axır bu cahan oldu qəfəs, Səslirəm hey əmim Əbbası mənə vermir səs, Şiddəti qüssədən ey əmmə, gələn canə mənəm, Düşdü dildən o del əfsurdə yorğun balalar, Çoxu az qaldı yanan xeymələr içrə yanalar, Necə izhar eyləyim qaldı nə hala analar, Qəm şəriki olan ol şəmi-pərişanə mənəm, Əl-qərəz xeymələrin qarət işi oldu təmam , Soydular hər nə vardı aparıb qövm-zəlam, Ürək istərdi gətirsin eylə bir yerdə dəvam, Dözən ənduhü-müsibati-fərəvanə mənəm. Biri gəhvarə gətirdi, birisi zər aparıb, Biri yandırdı yanan qəlbimi zivər aparıb, Biri güşvarə çıxardıb, biri məcər aparıb, Ələyən gözdən ürək qanını damanə mənəm. Dadə gəl odlandı xiyam, Hüseynim, Hüseynim, Düşdü çölə əhli-hərəm, Hüseynim, Hüseynim! Oldu ürək tiri-qəmə nişanə, nişanə, Saldı bizi gözdən əcəb zəmanə, zəmanə, Qızlar olub dəşti-qəmə rəvanə, rəvanə, Kama çatıb qövmi züləm, Hüseynim, Hüseynim! Əhli-hərəm oldu bəla düçari, düçari, Şölə çəkib artdı ürək şərari, şərari, Ovçu necə damə salar şikari, şikari, Damə düşüb əhli-hərəm, Hüseynim, Hüseynim! Dildə mənim dərdi-dilim nihandı, nihandı, Xeymə yanıb izzətimiz talandı, talandı, Ey şəhi-din çarə elə amandı, amandı, Zülm eliyir əhli-sitəm, Hüseynim, Hüseynim! Qızlarının parçalanıb dodağı, dodağı, Sili dəyib nili olub yanağı, yanağı, Çoxlarının yarəlidir qulağı, qulağı, Yandırar afaqı bu qəm, Hüseynim, Hüseynim! Taqətü-aramımızı alıblar, alıblar, Qəlbimizə tiri-qəmi çalıblar, çalıblar, At döşünə qızlarını salıblar, salıblar, Şövkətimiz oldu behəm, Hüseynim, Hüseynim! Ey şəcəri por səməri-risalət, risalət, Fəxridi alillahə bu şəhadət, şəhadət, Ölməmisən eylə kərəm, Hüseynim, Hüseynim! Ali-Əlinin pozulub nizamı, nizamı, Almış ələ indi ədu zamanı, zamanı, Yandırır odlarda qoşun Imamı, Imamı, Çarə qıl ey miri üməm, Hüseynim, Hüseynim! Taqətimi əldən alıb Səkinə, Səkinə, Gül kimi qəmdən saralıb Səkinə, Səkinə, Bilmirəm heç harda qalıb Səkinə, Səkinə, Ol gülü Siddiqəsiyəm, Hüseynim, Hüseynim! Dama düşübdür o gözəl qənari, qənari, Döndü xəzan oldu onun bəhari, bəhari, Düşsə gülüstanə əgər güzari, güzari, Sərvin edər qəddini xəm, Hüseynim, Hüseynim! Yoxdu dünyanın Hüseyn səfası, səfası, Çoxdu qəmi yoxdu vəli vəfası, vəfası, Nökərinin ərşə çıxıb nəvası, nəvası, Etdikcə nöhə rəqəm Hüseynim, Hüseynim! Dərdin gətirib Zeynəbi-zari dilə, qardaş, Harda bələşib üz gözün axır külə, qardaş. Keçmiş gecəni harda səhər etdin, Hicrində yetim qızları xunciyər etdin, Bikəs bacını sübhə kimi didətər etdin, Hər ləhzə fərağın dolanıb bir elə, qardaş. Ey gül, gətiribsən məni bülbül kimi şura, Mehmanidin aya de görüm hansı şərura, Olma aparıb Xuli səni qoydu tənura, Getdin niyə mehman elə bir ərzələ, qardaş. Düşmən gözümün yaşını al-qanə qatıbdı, Hər möhnətü-qəm var bu del əfkarə çatıbdı, Sər nizə də gördüm ki, başın qanə batıbdı, Vurdum başımı şiddətilə məhmilə, qardaş. Həzrət Zəhra (ə) zəban halı Başın bədəndən ayrılıb Hüseyn, nəvayə gəlmişəm, Gül üstə yatma nazilə oyan, əzayə gəlmişəm. Yaralı başına fəda – qəmində eylərəm nəva! Mənəm yaralı Fatimə cahana nalə salmışam, Susuz kəsiblər başını şərari qəmdə yanmışam, Qalıb belimdə əllərim bu qüssədən qocalmışam, Bulud kimi gözümdə yaş, bu qəm sərayə gəlmişəm. Yaralı Zeynəbi nədən oğul, gözündən atmısan, Başında yara Kufəyə gəlib kül üstə yatmısan, Mənim də eylə fikrimi, oğul, məni qocaltmısan, Bu nə bəladı çulğuyub səni bəlayə gəlmişəm. Qəmində var yeri tökəm sirişkimi üzarına, Cahanda qəm əsasını veriblər ixtiyarıma, Oyan özün nəzarə qıl bu çeşm-əşkbarıma, Bulud kimi gözümdə yaş, bu qəm sərayə gəlmişəm, Şəhidlərin dəfni İmam Səccadın (ə) zəban halı Hüccəti-Xuda gəldi Kufədən dəfn edə yaralı atasını, Baxdı nəşinə doldu gözləri, səslədi Bəqidən anasını. Əllərin qoyub xəstə qəlbinə şəhri-Yəsribə döndərib üzün, Dizləri əsib, taqəti gedib xun əşkilə doldurub gözün, Hiss edibdi zülmü şəqavəti, zəfilə yıxıb torpağa özün, Əlləri ürəkdə yana-yana səslədi Bəqidən anasını. Gül bədənlərə baxdı ağladı, ah-naləsini saldı göylərə, Ney kimi ürəkdə sızıldadı, tapmadı kəfən şahi-məhşərə, Vay baba deyib cismi titrədi, qüssədən gəlib dizləri yerə, Torpaq üstə əyləşdi ağlaşdı, saldı bir göyə qəm nəvasını. Gün evində qanlı bədənləri bikəfən görüb baxdı ağladı, Tökdü əşkini gül üzarinə teşnələb babasın qucaqladı, Əkbərə baxıb, Əsğərə baxıb, dildə nalədən sinə dağladı, Yana-yana çöllərdə nəşr edib aşkara zülmün cəfasını. Bükdü bir həsirə atasını, qəbrə qoydu qəlbində ahına, Döndərib üzün şəhri-Yəsribə səslədi haraya yetiş, baba, Qəbrə bikəfən qoydum oğlunu peykəri sərasər dolu yara, Gəl Mədinədən Kərbəlaya sən, ox yarasının qoy dəvasını. Cəm edib tamam ölənlərin, toprağa qoyub höccəti-zaman, Sel edib sirişkin üzarinə, halına mələklər edib fəğan, Gün qüruba yetdi hərasilə, qara puş olub mülki-asiman, Ahilə nəhan eyləyən zaman höccəti-Xuda din fədasını. Ey qəbilə əhli dedi, gəlin dəfn edək babamın vəzirini, Qolları qələm torpağa düşən Fatimə anamın əzizini, Əllərin verən, dini saxlayan, dildə təşnələr əşkrizini, Xırda qəbridə eləyək nəhan Zeynəb əmməmin bavəfasını. Axtarın qələm qolların tapın rəsm ilə vuraq başa, ağlayaq, Qəbri üstünə qanlı pərçəmin nəsb edib bu gün sinə dağlayaq, Nəşr ola olub dininə fəda, baş tərəfdə din bayrağın vuraq, İzzətilə torpağa tapşıraq dəşt Kərbəlanın bəhasını. | 
