Xəlifə seçmək uğrunda Səqifə münaqişələri sona yetdi və Əbu Bəkr xilafəti ələ aldı. Əli (ə) öz vəfalı dostları ilə siyasət səhnəsindən kənara çəkildi, ümumxalq fikrini xəbərdar etdikdən sonra ümmətin birliyi qorunsun deyə, müxalifətçilik yolunu seçmədi və Quranın dərin məfhumlarını təlim və təfsir etmək, düzgün qəzavət, əhli-kitab (yəhudi və məsihi) alimləri ilə elmi mübahisə və s. yolu ilə öz şəxsi və ictimai xidmətlərini davam etdirdi. Imam (ə) xalq arasında çoxlu insani səciyyələrə, kəmalalara malik idi və rəqiblərinin bunları ondan almaları heç vaxt mümkün deyildi. O, Peyğəmbər (s)-in kürəkəni və əmioğlusu, onun haqq canişini, islamın adlı-sanlı mücahidi, fədakar bir insan və Peyğəmbər (s) elminin qapısı idi. Heç kəs onun islamı hamıdan qabaq qəbul etməsini, dərin elmini, Quran, hədis, üsuli-din, fürui-din və səmavi-kitablar barədə olan misilsiz elmini inkar edə, yaxud bu fəzilətləri ondan ala bilməzdi. Imam (ə)-ın xüsusi bir imtiyazı da vardı ki, gələcəkdə xilafət aparatı üçün maneə törədə bilərdi, o da Fədəkdən ona yetişən gəlir və iqtisadi qüdrət idi. Buna görə də xilafət aparatı bu qüdrəti Imam (ə)-ın əlindən almağı məsləhət gördü, çünki bu digər imtiyazlar kimi deyildi ki, onu Imam (ə)-dan almaq mümkün olmasın.

Fədək Xeybərin yaxınlığında, Mədinədən 140 kilometrlik məsafədə yerləşən münbit və məhsuldar bir kəndin adı idi. Ora Hicaz yəhudilərinin Xeybər qalalarından sonra sığınacaq yerləri idi. Peyğəmbər (s) yəhudi qüvvələrini Xeybərdə, Vadil-Qürada və Timada məğlub etdikdən və Mədinənin şimalında hiss olunan boşluğu islamın hərbi qüvvələri ilə doldurduqdan sonra bu vilayətdə islam və müsəlmanlar üçün təhlükə, islama zidd hərəkətlərin ocağı sayılan yəhudi dövlətinə son qoymaq üçün Fədək böyüklərinin yanına Mühit adlı bir səfir göndərdi. Kəndin rəisi Yuşə ibni Nun sülhü və təslim olmağı müharibədən üstün hesab etdi. O yerin sakinləri söz verdilər ki, hər il məhsullarının yarısını Peyğəmbər (s)-ə versinlər və islam bayrağı altında yaşayıb müsəlmanların əleyhinə hiylələrə əl atmasınlar. Islam hökuməti də qarşılıqlı olaraq onların məntəqəsinin təhlükəsizliyini təmin etməyi öhdəsinə aldı. Islamda hərbi döyüşlər nəticəsində alınan vilayətlər ümummüsəlmanlara aiddir və onlar şəriət hakiminin əli ilə idarə olunur. Amma hərbi hücum və müharibə olmadan müsəlmanların ixtiyarına keçən vilayətlər şəxsən Peyğəmbər (s)-ə, ondan sonra da imama aiddir və islam qanunlarında müəyyən olunmuş şəkildə və xüsusi yerlərdə işlənməlidir. Bu yerlərdən biri də budur ki, Peyğəmbər və Imam öz yaxın adamlarının bütün maddi ehtiyaclarını layiqli şəkildə ödəməlidir.

Şiə hədisçiləri və təfsirçiləri və sünnü alimlərdən bir qrupu yazırlar: "Və ati zəl-qurba həqqəh" ayəsi nazil olanda Peyğəmbər (s) öz qızı Fatiməni çağırıb Fədəki ona verdi. Bu hadisəni nəql edən şəxs Peyğəmbər (s)-in böyük səhabələrindən biri olan Əbu Səid Xidridir. Şiə və sünnü təfsirçilərinin hamısı qəbul edirlər ki, bu ayə Peyğəmbər (s)-in qohumları və yaxın adamlarının barəsində nazil olmuşdur. O həzrətin qızı (ayədəki) Zil-qurba (ən yaxın adamlar) üçün ən bariz nümunədir.

Hətta şamlı bir kişi Imam Zeynülabdin (ə)-a "özünü təqdim et" deyəndə o həzrət özünü şamlılara tanıtdırmaq üçün yuxarıdakı ayəni tilavət etdi. Bu məsələ müsəlmanların arasında o qədər aşkar idi ki, şamlı kişi bunu başı ilə təsdiq edərək o həzrətə dedi: "Həzrət Rəsul ilə olan xas qohumluq və yaxınlığa görə Allah Peyğəmbərə əmr etdi ki, sizin haqqınızı versin." Bu ayənin həzrət Zəhra (ə) və onun övladlarının barəsində nazil olmasını bütün müsəlmanlar, lakin Peyğəmbərin məhz bu ayə nazil olan vaxt Fədəki öz əziz qızına bağışlamasını isə bütün şiə alimləri və bəzi sünnü alimləri qəbul edir.

Məlum olduğu kimi və həmçinin Peyğəmbər (s)-in və onun övladlarının həyat tarixinin şəhadət verdiyi kimi, onlar heç vaxt dünyaya bağlı olmamışdır. Onların nəzərində dəyəri olmayan şey məhz dünya sərvəti idi. Bununla belə, Peyğəmbər (s) Fədəki öz qızına bağışladı və onu Əli (ə)-ın övladlarına məxsus etdi. Burada belə bir sual meydana çıxır ki, nə üçün Peyğəmbər (s) Fədəki öz qızına bağışladı? Bu sualın cavabında aşağıdakıları qeyd etmək olar:

1. Peyğəmbər (s)-in vəfatından sonra müsəlmanların rəhbəri (o həzrətin təkrar və aşkar şəkildə buyurduğu əsasda) Əmirəl-möminin Əli (ə) olmalı idi və bu məqamın ağır büdcəyə ehtiyacı var idi. Əli (ə) xilafət işlərini idarə etmək üçün Fədəkin gəlirindən lazımi şəkildə istifadə edə bilərdi. Xilafət aparatı sanki Peyğəmbər (s)-in bu uzaqgörənliyindən xəbər tutmuşdu, buna görə də elə ilk günlərdə Fədəki Peyğəmbər övladlarının əlindən aldı.

2. Peyğəmbər ocağının kamil məzhəri, onun yeganə qızı, eləcə də gözlərinin nuru olan Həzrət Həsən (ə) və Hüseyn (ə) o həzrətin vəfatından sonra şərəflə yaşamalı, Rəsuli-Əkrəmin və onun övladlarının şərəf və heysiyyəti qorunub saxlanılmalı idi. Bu məqsədin təmin olunması üçün Peyğəmbər (s) Fədəki öz qızına bağışladı.

3. Peyğəmbəri-Əkrəm (s) bilirdi ki, bəziləri ürəklərində Əli (ə)-a qarşı kin bəsləyirlər. Çünki onların yaxın adamlarından çoxu döyüş meydanlarında Əli (ə)-ın qılıncı ilə öldürülmüşdü. Bu kini məhv etməyin yollarından biri bu idi ki, Imam (ə) maddi yardım göstərməklə onların qəlbini ələ alsın, onların duyğularını, atifələrini özünə cəlb etsin, bütün yoxsullara və fəqir-füqəraya kömək etsin, bu yolla onun xilafəti yolunda olan ruhi maneələr aradan qaldırılsın. Peyğəmbər (s) zahirdə Fədəki Zəhra (ə)-a bağışlamışdı, lakin onun gəliri vilayət sahibinin ixtiyarında idi. Belə ki, ondan öz məişətləri üçün zəruri olan şeyləri təmin etməkdən əlavə, islamın və müsəlmanların xeyrinə də istifadə etməli idi.

Tarixə müraciət etməklə yuxarıda qeyd olunan üç cəhətin hamısı insan zehnində qüvvətlənir, çünki Fədək münbit və məhsuldar bir məntəqə idi və Əli (ə)-a öz məqsədlərini əməli olaraq həyata keçirmək yolunda kömək edə bilərdi.

Məşhur tarixçi Hələbi öz siyrəsində ("Siyreyi Hələbiyyə"də) yazır: "Əbu Bəkr Fədəkin Peyğəmbərin qızının əlində qalmasına meyilli idi. Hətta o, Fatimənin mülkiyyət sahibi olmasını bir vərəqədə yazıb təsdiq etmişdi; amma Ömər həmin vərəqənin Fatiməyə verilməsinə mane oldu, üzünü Əbu Bəkrə tutub dedi:–Sabah Fədəkin gəlirinə çox ehtiyacın olacaqdır. Ərəb müşrikləri müsəlmanların əleyhinə qiyam etsələr, müharibə xərclərini haradan əldə edəcəksən?"

Deməli, Fədəkin gəliri o qədər idi ki, hətta düşmənlə döyüş xərclərinin bir hissəsini təmin edə bilərdi. Bu cəhətdən Peyğəmbər (s)-in bu iqtisadi potensialı Əli (ə)-ın ixtiyarında qoyması zəruri idi.

Ibni Əbil-Hədid yazır: "Mən Fədək barəsində imamiyyə məzhəbinin alimlərindən birinə belə dedim: "Fədək kəndi o qədər də böyük deyildi. Bir neçə xurma ağacından başqa bir şeyi olmayan belə bir kiçik məntəqənin o qədər də əhəmiyyəti yox idi ki, Fatimənin müxalifləri ona tamah salsınlar." O, mənə dedi:–"Sən bu barədə səhv edirsən. Oranın xurmalarının sayı Kufənin hal - hazırdakı xurmalarından heç də az deyildi."

Söz yoxdur ki, Peyğəmbər ailəsi bu məhsuldar məntəqədən ona görə məhrum edildi ki, Əmirəl-möminin oranın gəlirini xilafət aparatı ilə mübarizəyə istifadə etməsin. Buna görə də təkcə Fatiməni Fədəkdən yox, ümumiyyətlə, Bəni-Haşimi və Əbdül-Müttəlib övladlarını da öz qanuni hüquqlarından (qənimətlərin xümsündən) məhrum etmişdilər."

Həmişə öz maddi yaşayışını və güzəranını təmin etmək fikrində olub kasıbçılıqla yaşayan şəxslər heç vaxt mövcud siyasi şəraitlə mübarizə etmək fikrinə düşməzlər. Imam Musəbni Cəfər (ə) bir hədisdə Fədəkin sərhədlərini belə müəyyənləşdirmişdir: "Fədək bir tərəfdən Ədən, bir tərəfdən Səmərqənd, bir tərəfdən Afrika, bir tərəfdən də dənizlər və adalar ilə sərhədlənir."

Aydındır ki, Fədək Xeybərin bir hissəsi idi və o qədər də böyük deyildi. Imam Kazim (ə)-ın məqsədi bu idi ki, təkcə Fədək yox, həm də o həzrətin sözlərində dörd tərəfdən sərhədləri müəyyən olunan geniş miqyaslı islam ölkələrinə hökumət Əhli-Beytdən alınmışdır.

Qütbüddin Ravəndi yazır: "Peyğəmbər Fədəki iyirmi dörd min dinara icarəyə verdi." Bəzi hədislərdə yetmiş min dinar da nəql edilmişdir. Qiymətlər fərqi onun illik gəlirinin müxtəlif olması ilə əlaqədardır.

Müaviyə xilafətə çatanda Fədəki üç nəfərin arasında bölüşdürdü: Onun üçdə birini Mərvan ibni Həkəmə, üçdə birini Ömər ibni Osmana, qalan üçdə birini isə öz oğlu Yezidə verdi. Mərvan xilafətə çatdıqda onların hamısını öz mülkünə qatdı."

Bu cür bölüşdürülmədən görünür ki, Fədək mühüm bir məntəqə idi ki, Müaviyə onu hər biri böyük bir tayfanın nümayəndəsi olan üç nəfərin arasında bölüşdürmüşdü.

Fatimə (ə) Fədək barəsində Əbu Bəkrlə mübahisə edəndə və öz müddəasını isbat etmək üçün şahidlərini onun yanına aparanda o, Peyğəmbər (s)-in qızına belə cavab verdi: "Fədək Peyğəmbərin şəxsi mülkü deyil, müsəlmanların sərvəti idi ki, onun gəliri ilə ordunu təchiz edir, düşmənlərlə döyüş üçün göndərir və Allah yolunda da xərcləyirdi."

Peyğəmbər (s)-in Fədəkin gəliri ilə ordunu səfərbər etməsi, yaxud onu Bəni-Haşimin və səfillərin arasında bölüşdürməsi göstərir ki, Xeybərin bu məntəqəsinin gəliri çox imiş, buna görə də ordunu səfərbər etməyə kifayət edirdi.

Ömər yəhudiləri Ərəbistan yarımadasından çıxartmaq istəyəndə onlara xəbərdarlıq etdi ki, öz yerlərini islam dövlətinə təhvil verib pulunu alsınlar və Fədəki tərk etsinlər. Peyğəmbər (s) ilk gündən Fədəkdə sakin olan yəhudilərlə müqavilə bağlamışdı ki, oranın yarısını öz ixtiyarlarında saxlayıb digər yarısını Peyğəmbərə versinlər. Buna görə də ibni Teyhanı, Fərvəni, Hübabı və Zeyd ibni Sabiti Fədəkə göndərdi ki, onun qəsb olunmuş miqdarının dəyərini (qiymət qoyduqdan sonra) oranın yəhudilərinə versinlər. Onlar yəhudilərin payına əlli min dirhəm qiymət qoydular. Ömər bu məbləği Iraqdan gələn malların hesabından verdi.

Peyğəmbərin köməkçilərindən bir qrupunun Əbu Bəkrin xilafətinə havadarlıq etməsi onun qələbə çalması üçün ilk ümid yeri idi və nəticədə ənsarın ən qüvvəli şaxəsi sayılan Xəzrəclilər başqa qolların onlarla müxalifətçilik etməsi nəticəsində mübarizə səhnəsindən çıxdılar. Başda Əli (ə) olmaqla Bəni-Haşim də (əvvəllər qeyd edilən səbəblərə görə) ümumxalq fikrini ayıltdıqdan sonra hakim qüvvələr qarşısında silahlı qiyamdan və qruplaşmadan çəkindilər. Lakin Mədinədəki bu nisbi qələbə xilafət üçün kifayət deyildi, Məkkənin də Himayəsinə ehtiyac duyulurdu. Başda Əbu Süfyan olmaqla Bəni-Üməyyə tayfası Əbu Bəkrin xilafətini rəsmi şəkildə tanımayan ən güclü rəqib idi. Bunlar gözləyirdilər ki, Əbu Süfyanın fikrindən, xilafəti qanuni və rəsmi olaraq qəbul etməsindən agah olsunlar. Çünki Peyğəmbər (s)-in vəfat xəbəri Məkkəyə çatanda oranın Itab ibni Üseyd ibni As adlı cavan valisi (yaşı iyirmidən keçmişdi) camaatı bu xəbərdən agah etdi, lakin Peyğəmbərin (s) canişini və xilafət barəsində camaata heç bir söz demədi. Halbuki hər iki hadisə eyni vaxtda baş vermişdi, deməli elə eyni vaxtda da xəbər verilmişdi. Bu iki hadisənin birinin xəbərinin Məkkəyə gəlib çatması, amma o biri hadisədən heç bir xəbər olmaması heç də inanılası deyil. Məkkənin Əməvi valisinin müəmmalı sükutunun səbəbi öz tayfa rəisinin (Əbu Süfyanın) fikrindən agah olmaq, sonra da onun fikrinə uyğun olaraq hərəkət etmək idi. Bu həqiqətlərə diqqət yetirməklə xəlifə başa düşmüşdü ki, onun müxalif qruplar qarşısında hakimiyyətini davam etməsi üçün müxaliflərin əqidələrini və fikirlərini cəlb etməlidir və onların rəylərini, fikirlərini və hətta qəlblərini müxtəlif yollarla özünə cəlb etməyincə rəhbərliyi davam etdirmək çox çətin olacaqdır. Nəzər-diqqəti cəlb olunmalı və əsas rol oynayan adamlardan biri Bəni-Üməyyə tayfasının rəisi və Əbu Bəkr hökumətinin müxalifləri sırasında olan Əbu Süfyan idi. O, Əbu Bəkrin rəhbərliyi öz əlinə aldığını eşidəndə, etiraz əlaməti olaraq dedi:–"Bizim Əbu Fazil ilə nə işimiz!"

Əbu Süfyan həmin adam idi ki, Mədinəyə gələndən sonra Əli (ə) və Abbasın evinə gedib hər ikisini silahlı qiyama təşviq etdi və dedi:–"Mən Mədinəni piyada və süvarilərlə dolduraram. Siz qiyam edin və rəhbərliyi əlinizə alın!"

Əbu Bəkr onu susdurmaq və əqidəsindən döndərmək üçün özü ilə gətirdiyi sərvəti onun özünə bağışladı və bir dinar da olsun belə götürmədi. Bununla da kifayətlənməyib onun oğlu Müaviyəni Şama vali seçdi. Oğlunun hakimiyyətə çatması xəbəri Əbu Süfyana çatanda dərhal dedi:–"Əbu Bəkr sileyi-rəhim etmişdir (yəni qohumlarını yada salmışdır)!" Halbuki əvvəllər Əbu Süfyanın Əbu Bəkrlə qohum olmasına əsla etiqadı yox idi.

Əbu Süfyan kimi əqidələri pulla alınmalı olan şəxslərin sayı-hesabı yoxdur və burada bəyan olunub qurtara bilməz. Çünki Əbu Bəkrlə beyət Bəni-Saidə Səqifəsində, mühacirlərin iştirakı olmadan baş vermişdi. Mühacirlərdən də yalnız üç nəfər, yəni xəlifə və onun iki nəfər həmfikri (Ömər və Əbu Übeydə) orada idilər. Aydındır ki, bu cür beyət (mühacirləri artıq baş vermiş bir işin qarşısında qoymaq) bəzilərini qəzəbləndirdi. Buna görə də xəlifə müəyyən yollarla onların narazılıqlarını aradan qaldırmalı idi. Bundan əlavə, xəlifə ənsar, xüsusilə, ilk gündən beyət etməyən və Səqifəni tam qəzəblə tərk edən Xəzrəclilərə məhəbbət göstərməli, ürəklərini ələ almalı idi. Xəlifə təkcə adamların vicdanlarını ələ almadı, üstəlik bir qədər mal-dövləti ənsarın arvadları arasında bölüşdürdü. Zeyd ibni Sabit Bəni-Ədi qəbiləsinin qadınlarından birinin payını onun evinə aparanda o qadın soruşdu: "Bu nədir?" Zeyd dedi:–"Xəlifənin qadınlara, o cümlədən sənə ayırdığı paydır!" O qadın tam ayıqlıqla başa düşdü ki, bu pul dini rüşvətdir. Ona görə də "dinimi satın almaq üçün rüşvət verirsən?! Allaha and olsun, heç nəyi qəbul etmərəm!" -deyə onu rədd etdi.

Peyğəmbər (s) xəstə olan müddətdə ixtiyarında olan əmlakın hamısını bölüşdürdü və beytül-mal (büdcəsi) boşaldı. Peyğəmbərin nümayəndələri onun vəfatından sonra az miqdar sərvətlə Mədinəyə gəlir, yaxud da onu etimadlı adamların vasitəsi ilə göndərirdilər. Lakin bu azacıq gəlir pul sərf edib müxalifləri ələ almaq istəyən bir hökumət üçün kifayət deyildi. Digər tərəfdən, ətraf qəbilələr müxalifətçilik edərək xəlifə məmurlarına zəkat verməkdən boyun qaçırırdılar. Buna görə də hökumətin iqtisadiyyatına ağır bir zərbə dəyirdi. Buna görə də, hakim dəstənin rəisi çıxış yolunu yalnız bunda görürdü ki, dövlət büdcəsini təmin etmək üçün əl-ayağa düşərək bəzi şeyləri müsadirə etsin. Belə olan halda Fədəkdən yaxşı bir şey yox idi. Belə ki, o da Peyğəmbərdən bir hədis nəql etməklə (onu yalnız xəlifə nəql etmişdi) Fatimə (ə)-ın əlindən çıxdı, onun külli miqdardakı gəliri hökumətin əsaslarını möhkəmləndirmək üçün istifadə olundu. Ömər bu həqiqəti etiraf edərək Əbu Bəkrə belə demişdi: "Sabah Fədəkin gəlirinə kəskin ehtiyacın olacaqdır. Ərəb müşrikləri müsəlmanların əleyhinə qiyam etsələr, onda müharibə xərclərini haradan təmin edəcəksən?"

Xəlifə və onun həmfikirlərinin sözləri və əməlləri də bu mətləbi təsdiq edir. Belə ki, Fatimə (ə) Fədəki ondan tələb etdikdə cavab verdi ki: "Peyğəmbər sizin yaşayış xərcinizi ondan təmin edir, gəlirin qalanını da müsəlmanların arasında bölüşdürürdü. Bu halda sən onun gəliri ilə nə edəcəksən?"

Fatimə (ə) buyurdu: "Mən də onun yolunu gedəcəyəm, onun qalanını müsəlmanların arasında bölüşdürəcəyəm."

Fatimənin (ə) xəlifəni çıxılmaz vəziyyətdə qoymasına baxmayaraq, o dedi:–Mən də elə sənin atan gördüyü işi görəcəyəm.

Əgər Fədəki ələ keçirməkdə xəlifənin məqsədi təkcə bir ilahi hökmü (yəni Peyğəmbər (s)-in ailəsinin xərcləri ödəndikdən sonra Fədəkin yerdə qalan gəlirinin müsəlmanlar üçün məsrəf edilməsini) yerinə yetirmək olsaydı, onda bu işi onun yerinə Quranın buyurduğu kimi, hər növ günahdan və itaətsizlikdən uzaq olan Peyğəmbər (s)-in qızı ilə onun ərinin yerinə yetirməsi arasında nə kimi fərq vardı?! Xəlifənin Fədəkin gəlirinin öz ixtiyarında qalmasına israr etməsi göstərir ki, o öz hökumətini möhkəmləndirmək üçün bu gəlirə göz dikmişdi.

Əvvəldə qeyd olunduğu kimi, Fədəkin işğal olunmasının başqa bir səbəbi də Əmirəl-möminin Əli (ə)-ın iqtisadi qüdrətindən törənən qorxu idi. Imam (ə) rəhbərlik üçün lazım olan bütün şərtlərə malik idi, çünki onun elmi, təqvası, parlaq keçmişi, Peyğəmbər (s)-lə olan yaxınlığı və o həzrətin Əli (ə) barəsindəki tövsiyələri inkarolunmaz idi. Əgər hər hansı bir şəxs bu şərtlərlə yanaşı, maddi qüdrətə də malik olsaydı və hələ möhkəmlənməmiş xilafət aparatı ilə rəqabət etsəydi, onda xilafət böyük bir böhran və təhlükə ilə qarşılaşacaqdı. Əgər Əli (ə)-da olan digər şərait və imkanları ondan almaq, onun vücudunda olan əlverişli şəraitlərlə mübarizə etmək mümkün olmasaydı belə, Əli (ə)-ın iqtisadi qüdrətini onun əlindən almaq mümkün idi. Buna görə də Peyğəmbər (s) ailəsinin və Əli (ə)-ın mövqeyini zəiflətmək üçün Fədəki əsil sahibinin əlindən alaraq bu sülaləni özlərindən asılı vəziyyətə saldılar. Bu həqiqət Ömərin xəlifə ilə olan söhbətindən tam aydın şəkildə sezilir. O, Əbu Bəkrə dedi:–"Adamlar dünya quludur və dünyadan başqa bir hədəfləri yoxdur. Sən xümsü və qənimətləri Əlidən al, Fədəki onun ixtiyarından çıxart. Əgər camaat onu əliyalın görsə, onu buraxıb sənə meyl edəcəklər."

Müddəamızın başqa bir dəlili də budur ki, xilafət aparatı Peyğəmbər (s) ailəsini təkcə Fədəkdən məhrum etmədi, üstəlik döyüş qənimətlərinin (Quranın aşkar şəkildə dediyi kimi) Peyğəmbər (s)-in qohumlarına məxsus olan beşdə birindən də məhrum etdi, Peyğəmbər (s) vəfat etdikdən sonra bu paydan bir dinar da olsun onlara verilmədi.

Tarix yazanlar çox vaxt təsəvvür edirlər ki, Fatimə (ə)-ın dövrün xəlifəsi ilə olan ixtilafı təkcə Fədək barəsində idi. Halbuki o üç məsələdə xəlifə ilə müxalifət edirdi:

1) Peyğəmbəri-Əkrəm (s)-in ona bağışladığı Fədək;

2) Peyğəmbər (s)-dən ona yetişən miras;

3) "Zil-qürba" payı.

Bu, Quranın aşkar şəkildə buyurduğu kimi, qənimətlərin beşdə birinin (xumsun) sərf olunduğu yerlərdən biridir.

Ömər deyir: "Fatimə Fədəki və Zil-qürba payını xəlifədən istəyəndə xəlifə boyun qaçırdı və onları vermədi."

Ənəs ibni Malik yazır: "Fatimə (ə) xəlifənin yanına gəldi və xüms ayəsini (bu ayədə Peyğəmbərin qohumları üçün pay müəyyən olunmuşdur) oxudu. Xəlifə dedi:–Sən oxuduğun Quranı mən də oxuyuram. Mən heç vaxt Zil-qürba payını sənə vermərəm. Ondan sizin yaşayış xərclərinizi verə bilərəm və qalanını da müsəlmanlar üçün lazım olan yerlərə sərf edə bilərəm.

Fatimə dedi:–Allahın hökmü bu deyildir. Xüms ayəsi nazil olanda Peyğəmbər (s) buyurmuşdu: "Məhəmmədin ailəsinə müjdə olsun ki, Allah (Öz fəzl və kərəmindən) onları ehtiyacsız etdi."

Xəlifə dedi:–Ömərə və Əbu Übeydəyə müraciət edərəm, əgər sənin sözünlə razılaşsalar, bütün Zil-qürba payını sənə verməyə hazıram.

O iki nəfərdən (bu barədə) sual olunduqda onlar da xəlifənin fikrini qüvvətləndirdilər. Fatimə bu vəziyyətdən çox təəccübləndi və başa düşdü ki, onlar bir-biri ilə əlbirdir. Xəlifənin işi yalnız "Nəss qarşısında ictihad" (yəni Quranın hökmü ola-ola öz şəxsi nəzərini yürütmək) idi. Quran tam aşkar şəkildə buyurur ki, qənimət xümsünün bir hissəsi Zil-qürbaya (Peyğəmbərin ən yaxın adamlarına) məxsusdur, amma xəlifə Peyğəmbərdən bu barədə bir şey eşitmədiyini bəhanə gətirərək ayəni bir növ təkzib etməyə başlayıb dedi:–Məhəmmədin övladlarına yaşayış xərclərini təmin edəcək miqdarda verilməli, qalanı isə islam yolunda istifadə olunmalıdır.

Bu səylərin səbəbi yalnız Imam (ə)-ın əlindən dünya malını alıb, onu özlərinə möhtac etmək idi ki, hökumət əleyhinə qiyam etmək fikrini əməli olaraq həyata keçirə bilməsin. Şiə fiqhində Peyğəmbər (s)-in canişinlərindən nəql olunan rəvayətlər göstərir ki, Zil-qürba payı Peyğəmbərin yaxın adamlarının şəxsi mülküdür. Çünki Quranın Zil-qürba üçün belə bir pay nəzərdə alması buna görə idi ki, bu ünvanın sahibləri Peyğəmbər (s)-dən sonra rəhbərlik və imamət məqamına malik olacaqdılar. Buna görə də gərək Allahın, Peyğəmbərin və zil-qürbanın payı (bu, qənimət xümsünün yarısını təşkil edir) Peyğəmbər (s)-in yaxın adamlarına (bunlar həm də müsəlmanların rəhbəri və vəlisidirlər) çatmalı və onların nəzarəti altında məsrəf olunmalıdır. Xəlifə yaxşıca bilirdi ki, Fatimə (ə) Zil-qürba payını tələb etdikdə öz şəxsi malını deyil, Zil-qürba ünvanına malik olan şəxslərə yetişəcək payı istəyir ki, onu alsın və müsəlmanların rəhbəri kimi onların işlərinə sərf etsin. Peyğəmbər (s)-dən sonra belə bir şəxs Əli (ə)-dan başqa heç kəs deyildi. Bu payı da ona vermək bir növ xilafətdən geri çəkilmək və Əmirəl-möminin Əli (ə)-ın rəhbərliyini etiraf etmək demək idi. Buna görə də Fatimə (ə)-a xitabən dedi:–Mən zil-qürba payını heç vaxt sizin ixtiyarınıza qoymaram, sizin yaşayış xərcləriniz təmin olunduqdan sonra qalanını islam yolunda sərf edəcəyəm.

Xilafətin ilk günlərində Fədəkin ələ keçirilməsində, həmçinin Peyğəmbər (s)-in əziz qızının sərvətinin müsadirə olunmasından məqsəd hakim dairələrin iqtisadi bünövrəsini qüvvətləndirmək və həqiqi xəlifəni dünya malından məhrum etmək idi. Lakin islam hökuməti genişlənəndən sonra, böyük fəthlər nəticəsində bol sərvət sel kimi xilafət mərkəzinə axdı. Bu zaman xilafət aparatı artıq özünü Fədəkin gəlirindən ehtiyacsız görürdü. Digər tərəfdən, zamanın keçməsi ilə xəlifələrin islam cəmiyyətindəki xilafət əsasları möhkəmlənirdi. Atıq heç kim həqiqi xəlifə olan Əmirəl-möminin Əli (ə)-ın Fədəkin gəliri ilə müxalifətçilik fikrinə düşüb onların qarşısında cəbhə yaratmasını güman etmirdi.

Başqa xəlifələrin dövründə Fədəkin ələ keçirilməsinin əsas səbəblərinin (yəni xilafət aparatının iqtisadi bünövrəsini möhkəmlətmək) tamamilə aradan qaldırılmasına baxmayaraq Fədək məntəqəsi və onun gəliri əvvəldə olduğu kimi hakimiyyətə gələn hər xəlifənin siyasəti və sərvətinə tabe idi və xəlifə Fədək barəsində özünün Peyğəmbər (s) ailəsinə olan münasibətinə uyğun şəkildə qərara gəlirdi. Peyğəmbər (s) ailəsi ilə mənəvi əlaqələrini tamamilə kəsənlər Fədəkin öz həqiqi sahiblərinə qaytarılması ilə kəskin şəkildə müxalifət edir, onu hökumətin ümumi və xalis gəliri hesab edirdilər, hərdən də onu özünün, yaxud öz tərəfdarlarından birinin şəxsi mülkünə qatırdılar. Amma Peyğəmbər (s) ailəsinə az-çox məhəbbət bəsləyən, yaxud zamanın və siyasətin tələbi ilə Fatimə (ə)-ın övladlarının könlünü almaq istəyənlər başqa bir xəlifə tərəfindən siyasət dəyişilənə qədər onu Zəhra (ə)-ın övladlarına qaytarırırdılar. Buna görə də Fədəkin heç vaxt sabit bir vəziyyəti yox idi, o, müxtəlif çəkişmələrə və təzadlı siyasətlərə tabe idi. Hərdən öz həqiqi sahiblərinə qaytarılırdı, amma çox vaxt müsadirə olunurdu. Bir sözlə, bu, həmişə islamın həssas və müşkül məsələlərindən biri olmuşdur.

Xəlifələrin dövründən Əli (ə)-ın zamanına kimi Fədək sabit bir vəziyyətdə idi. Onun gəlirindən azacıq bir məbləğ yaşayış xərclərini təmin etmək üçün Peyğəmbər (s)-in ailəsinə verilir, qalanı isə sair ümumi əmlak kimi xəlifələrin nəzarəti altında sərf olunurdu. Müaviyə hakimiyyəti ələ keçirdikdən sonra onu üç nəfərin arasında bölüşdürdü: Bir hissəsini Mərvana, bir hissəsini Ömər ibni Osmana, bir hissəsini də oğlu Yəzidə verdi. Beləliklə, Fədək əldən-ələ dolandı, nəhayət, Mərvan ibni Həkəm öz xilafəti dövründə qalan iki hisəni də pulla alıb öz mülkünə qatdı, sonra da onu oğlu Əbdül Əzizə bağışladı, o da öz oğlu Ömər ibni Əbdül-Əzizə həddiyə etdi. Ömər ibni Əbdül-Əziz xilafətə çatanda Bəni-Üməyyənin islam cəmiyyətindəki rüsvayçı ləkələrinin çoxunu təmizləməyi qərara aldı. Buna görə də Peyğəmbər (s) ailəsinə olan meylinə görə əsil sahiblərinə qaytardığı (və zülm ilə alınmış) şeylərdən birincisi Fədək idi. O, Fədəki Həsən ibni Əlinin, (Imam Həsənin oğlunun) başqa rəvayətə görə isə həzrət Səccadın (ə) ixtiyarına verdi. Belə ki, Mədinənin valisi Əbu Bəkr ibni Ömərə bir məktub yazaraq fərman verdi ki, Fədəki Fatimə (ə)-ın övladlarına qaytarsın. Mədinənin valisi bəhanə gətirərək cavabında yazdı: "Mədinədə Fatimənin çoxlu övladı var, hər biri də ayrıca bir ailədə yaşayır. Mən Fədəki onların hansına qaytarım?"

Ömər ibni Əbdül-Əziz məktubun cavabını oxuduqda bərk narahat oldu və dedi:–"Əgər sənə bir inəyin başını kəsməyi əmr etsəm, Bəni-Israil kimi "o inəyin rəngi necədir?" - deyə bəhanə gətirəcəksən. Mənim məktubum sənə çatan kimi Fədəki Fatimə övladları arasında bölüşdür.

Xəlifənin ətrafında olanların hamısı Bəni-Üməyyədən idi və xəlifənin bu hökmündən bərk narahat olub dedilər: "Sən bu əməlinlə Şeyxeyni (Əbu Bəkr və Öməri) xataya saldın!"

Çox keçmədi ki, Ömər ibni Qeys bir dəstə adamla Şama daxil oldu və xəlifənin bu işini tənqid etdi. Xəlifə onların cavabında belə dedi:–Siz çox cahil və nadan adamsınız. Mənim bildiyimi siz də eşitmisiniz, lakin unutmusunuz. Mənim müəllimim Əbu Bəkr ibni Məhəmməd Ömər ibni Həzm atasından, o da babasından nəql etmişdir ki, əziz Peyğəmbər (s) buyurub: "Fatimə mənim canımın bir parçasıdır, onun qəzəblənməsi mənim qəzəblənməyimin, onun şad olmağı mənim şad olmağımın səbəbidir." Fədək xəlifələrin dövründə hökumətin xalis və ümumi əmlakı sayılırdı, sonra Mərvana tapşırıldı, o da atam Əbdül Əzizə bağışladı. Atam vəfat edəndən sonra irsən mənə və qardaşlarıma yetişdi. Qardaşlarım öz paylarını mənə bağışladılar. Mən də onu Rəsuli-Əkrəmin hədisinə görə Zəhranın övladlarına qaytardım."

Ömər ibni Əbdül-Əziz vəfat edəndən sonra Mərvan övladları bir-birinin ardınca rəhbərliyi ələ keçirdilər, hamısı da Ömər ibni Əbdül-Əzizin əksinə hərəkət etdilər. Fədək Mərvanın övladlarının xilafəti müddətində onların ixtiyarında idi və Peyğəmbər (s) övladları ondan tamamilə məhrum idilər. Əməvi dövlətinin süqut etməsindən və Abbasi dövlətinin yaranmasından sonra Fədəkin maraqlı taleyi var idi: Ilk Abbasi xəlifəsi Səffah Fədəki Əbdüllah ibni Həsənə qaytardı. Ondan sonra Mənsur onu geri aldı. Mənsurun oğlu Mehdi atasının əksinə olaraq Fədəki Fatimə (ə) övladlarına qaytardı. Mehdi vəfat edəndən sonra onun Musa və Harun adlı iki oğlu biri digərindən sonra xilafəti ələ keçirdilər və Fədəki Peyğəmbər (s) ailəsindən alıb öz ixtiyarlarına keçirdilər, nəhayət, Harunun oğlu Məmun xilafətə keçdi. Bir gün Məmun zorla alınan (qəsb olunan) əmlakı sahiblərinə qaytarmaq və şikayətlərə rəsmən baxmaq üçün məzlumların yazdıqları məktubları araşdırırdı. Həmin gün əlinə keçən ilk məktub özünü Fatimə (ə)-ın vəkili və nümayəndəsi adlandıran bir nəfərin yazdığı məktub idi. O, Fədəkin Peyğəmbər (s) ailəsinə qaytarılmasını tələb edirdi. Xəlifə bu məktuba baxdıqda gözləri yaşla doldu. Əmr etdi ki, məktubu yazanı çağırsınlar. Bir müddətdən sonra qoca bir kişi xəlifənin məclisinə daxil oldu, Fədək barəsində Məmunla söhbətə başladı. Bir qədər söhbətdən sonra xəlifə qane oldu və fərman verdi ki, Fədəkin Zəhra (ə)-ın övladlarına qaytarılması üçün Mədinənin valisinə məktub yazsınlar. Məktub yazıldı, xəlifə onu imzaladı və icra olunmaq üçün Mədinəyə göndərildi. Fədəkin Peyğəmbər (s) ailəsinə qaytarılması şiələrin sevincinə səbəb oldu. Dibil Xüzai bu barədə bir qəsidə oxudu. Onun ilk beytinin tərcüməsi belədir:

"Zəmanənin üzü güldü, çünki Məmun Fədəki Haşim övladlarına (onun həqiqi sahiblərinə) qaytardı."

Məmunun 210-cu h.q. ildə Mədinənin valisi Qeys ibni Cəfərə yazdığı bu məktub çox maraqlıdır. Onun xülasəsi belədir: "Möminlərin əmiri (yəni xəlifə), Allah dinində və islam xilafətində sahib olduğu yüksək mövqe və Peyğəmbər ailəsi ilə olan qohumluq səbəbi ilə Peyğəmbər sünnəsini qoruyan və o həzrətin hökmlərini icra edən ən ləyaqətli şəxsdir. Əziz Peyğəmbər Fədəki öz qızı Fatiməyə bağşlamışdı. Bu məsələ gün kimi aydındır və Peyğəmbər övladlarından heç birinin onda ixtilafı yoxdur. Bundan əlavə, heç kim bunun əksini, təsdiq edilməyə qabil olacaq şəkildə iddia etməmişdir. Buna görə də möminlərin əmiri məsləhət görür ki, Allah rizasını qazanmaq, ədaləti bərqərar etmək və haqqı üzə çıxarmaq üçün onu Allah Peyğəmbərinin varislərinə qaytarsın, Onun əmrini icra etsin. Bna görə də öz qulluqçularına və katiblərinə əmr verdi ki, bu məsələni dövlət dəftərlərində yazsınlar. Hərgah Peyğəmbərin vəfatından sonra Həcc mərasimində səslənib "Hər kəs Peyğəmbərdən sədəqə, bəxşiş, yaxud vədə kimi bir şeyi iddia etsə bizə xəbər versinlər" - desəydilər, onda müsəlmanlar onun sözlərini qəbul edirdilər. O ki, qaldı Peyğəmbərin əziz qızının sözünə, onun sözü hökmən təsdiq olunmalıdır. Möminlərin əmiri Mübarək Təbəriyə əmr verdi ki, Fədəki bütün hüdud və hüquqları ilə birlikdə Fatimənin varislərinə qaytarsın. Fədək kəndində olan qulamları, taxılı və başqa şeyləri Məhəmməd ibni Yəhya ibni Həsən ibni Zeyd ibni Əli ibni Hüseynə və Məhəmməd ibni Əbdüllah ibni Həsən ibni Əli ibni Hüseynə qaytarsın. Bil ki, bu fikirdə möminlərin əmiri Allahdan ilham almışdır və Allah onu Özünə və Peyğəmbərə tərəf yaxınlaşmağa müvəffəq etmişdir. Bu məsələni sənin tərəfindən vəzifələrini yerinə yetirənlərə çatdır və Fədəki bərpa və abad etməyə, onun gəlirinin çoxalmasına çalış."

Mütəvəkkil xilafətə seçilənə qədər Fədək Zəhra (ə) övladlarının əlində idi. Mütəvəkkil Peyğəmbər (s) ailəsinin qatı düşmənlərindən olduğuna görə Fədəki Zəhra (ə) övladlarından aldı və Əbdüllah ibni Ömərin mülkünü əkinçilik üçün seçdi. Fədək məntəqəsində on bir xurma ağacı var idi, onları Peyğəmbəri-Əkrəm (s) öz mübarək əli ilə əkmişdi. Camaat Həcc günlərində o xurma ağaclarının meyvəsini təbərrük olaraq çox baha qiymətə alırdı. Bunun özü də Peyğəmbər (s) ailəsinə yaxşı bir kömək idi. Əbdüllah bu məsələdən çox narahat idi, Bəşiran adlı bir nəfəri Mədinəyə göndərdi ki, o xurma ağaclarını kəssin. O da çox xəbisliklə öz məmuriyyətini yerinə yetirdi, lakin Bəsrəyə qayıtdıqda şil oldu. O vaxtdan etibarən Fədək Peyğəmbər (s) ailəsindən əbədi olaraq alındı və zülmkar hökumətlər onun Zəhra (ə)-ın varislərinə qaytarılmasından imtina etdilər.