Imam (ə) öz ordusunun əhval ruhiyyəsini gücləndirmək üçün bəzi vaxtlar şüarlardan istifadə edirdi. Bu şüarlar Peyğəmbəri-Əkrəm (s)-in ilk dəfə verdiyi şüarlar idi və müşriklərlə döyüşdə onlardan istifadə olunurdu. Bu şüarlar düşmənin əhval-ruhiyyəsini zəiflətməklə yanaşı, qəribə bir təsir də buraxırdı. Çünki bunlar müsəlmanların müşriklərlə vuruşmasını xatirələrdə canlandırırdı.

Ayişə də öz qoşununun əhval-ruhiyyəsini gücləndirmək üçün belə şüar verdi: "Övladlarım! Səbirli olun və həmlə edin, mən behişti sizə zəmanət verirəm!" Bu şüardan sonra onun ətrafını daha da şiddətlə mühafizə etməyə başladılar və irəliləyərək Imam (ə)-ın qoşununun bir neçə metrliyinə gəlib çatdılar. Ayişə öz tərəfdarlarını təhrik etmək üçün bir ovuc torpağı Imam (ə)-ın dostlarının üstünə atdı və dedi:–"Üzünüz qara olsun!" O bu işlə Peyğəmbər (s)-i təqlid etdi, çünki, o həzrət də Bədr döyüşündə bir ovuc torpaq götürüb düşmənə tərəf atmış və elə həmin cümləni demişdi, Allah da bu barədə aşağıdakı ayəni nazil etmişdi: "Bunu atanda, sən atmadın, onu Allah atdı!"("Ənfal" surəsi, 17 )

Imam (ə) Ayişənin bu hərəkətini gördükdə dərhal buyurdu:–Peyğəmbər (s)-in barəsində "Allah əli" onun paltarının qolundan zahir olmuşdu, Ayişənin barəsində isə şeytanın əli onun paltarının qolundan zahir oldu.

Ayişənin dəvəsi dili-ağzı bağlı bir heyvan idi ki, öz şər məqsədlərinə çatmaq üçün ondan istifadə edirdilər. Ayişənin kecavəsini onun üstünə mindirməklə ona bir növ müqəddəslik bəxş etmişdilər. Bəsrə qoşunu onu qoruyub ayaq üstə saxlamaq üçün çox çalışdı, çoxlu əllər onun yolunda qurban getdi. Bir qol kəsilirdisə, digəri yüyəni əlinə alırdı. Amma axırda dəvənin yüyəni sahibsiz qaldı və heç kəs onu əlinə almaq istəmədi. Bu vaxt Zübeyrin oğlu onu əlinə aldı, lakin Malik Əştər bir zərbə ilə onu yerə sərdi. Zübeyrin oğlu Malikin əli ilə öldürüləcəyini hiss edəndə qışqırıb dedi:–"Camaat, hücum edin! Hətta mən öldürülsəm də belə, Maliki öldürün!"

Malik onun üzünə bir zərbə vurub buraxdı. Nəhayət, camaat Ayişənin dəvəsinin ətrafından dağılışdı. Imam (ə) düşmənlərin Ayişənin dəvəsini görüb yenidən ona tərəf qayıtmamaları üçün Cəməli peyləmək əmrini verdi. Dəvə yerə yıxıldı və kəcavə aşıb yerə düşdü. Bu vaxt Ayişənin ucadan qışqırıq səsi hər iki qoşunda eşidildi. Məhəmməd ibni Əbu-Bəkr Imam (ə)-ın fərmanı ilə özünü bacısının kecavəsinə yetirdi və onun bəndlərini açdı. Bu vurhavurda bacı-qardaş arasında bir söhbət oldu, onu qısa şəkildə nəql edirik:

Ayişə:–Sən kimsən?

Məhəmməd ibni Əbu-Bəkr:–Sənin ailəndə sənə qarşı ən qatı düşmən!

Ayişə:–Sən Əsmanın oğlu Xüsəmiyyəsən?

Məhəmməd:–Bəli, lakin o sənin anandan heç də əskik deyildi.

Ayişə:–Doğrudur, o şərafətli arvad idi. Bundan keç Allaha şükür olsun ki, sən sağ qalmısan.

Məhəmməd:–Amma sən mənim sağ qalmağımı istəmirdin.

Ayişə:–Əgər istəməsəydim, belə bir söz deməzdim.

Məhəmməd:–Sən qələbəni istəyirdin, hərçənd mənim qanımın bahasına olsaydı belə.

Ayişə:–Mən onu istəyirdim, lakin mənə nəsib olmadı. Istəyirdim ki, sən sağ qalasan. Belə sözlər danışma və çox danlama. Necə ki, atan da belə deyildi.

Əli (ə) özünü Ayişənin kəcavəsinə yetirdi və öz nizəsini ona vurub dedi:–Ayişə, sənin bu işini Rəsuli-Əkrəm (s) tövsiyə etmişdimi?!

Ayişə dedi:–Ey Əbəl-Həsən, indi ki, qələbə çaldın, bağışla.

Bir azdan Əmmar və Malik Əştər də özlərini Ayişənin kəcavəsinə yetirdilər. Onların arasında belə bir söhbət oldu:

Əmmar: Anacan! Bu gün övladlarının rəşadətini gördünmü? Gördünmü din yolunda necə qılınc vururdular?

Ayişə özünü eşitməməzliyə vurdu və heç nə demədi. Çünki, Əmmar əziz bir səhabə və tayfa ağsaqqalı idi.

Əştər:–Allaha şükür olsun ki, Öz imamına kömək etdi, onun düşmənlərini isə xar etdi. Haqq gəldi və batil aradan getdi, çünki batil aradan gedəndir. Anacan! Öz işini necə görürsən?

Ayişə:–Sən kimsən? Anan matəmində otursun!

Əştər:–Mən sənin oğlun Malik Əştərəm.

Ayişə:–Yalan deyirsən, mən sənin anan deyiləm.

Əştər:–Sən istəsən də, istəməsən də mənim anamsan.

Ayişə:–Sən həmin adamsan ki, bacım Əsmanı oğlu Əbdüllah ibni Zübeyrin matəmində oturtmaq istəyirdin.

Əştər:–Bu ona görə idi ki, Allah qarşısında üzrüm olsun (yəni Allahın əmrini yerinə yetirmək üçün idi).

Sonra Ayişə ata minmiş halda dedi:–Iftixarla qələbə çaldınız. Allahın qəza-qədərinin gerçəkləşməsi labüd və qaçılmazdır.

Imam (ə) Məhəmməd ibni Əbu-Bəkrə buyurdu:–"Bacından soruş, gör ona ox dəyibdirmi?" Çünki Ayişənin kəcavəsi çoxlu ox atıldığına görə kirpi şəklinə düşmüşdü. O, qardaşına cavab verdi ki, "başıma bir ox dəyibdir". Məhəmməd bacısına dedi:–Qiyamət günü Allah sənin əleyhinə hökm edəcəkdir, çünki sən, Imamın əleyhinə qiyam edərək camaatı da onun əleyhinə qaldırmısan, Allahın Kitabını görməməzliyə vurmusan.

Ayişə dedi:–Məndən əl çək və Əliyə de ki, məni təhlükədən qorusun.

Məhəmməd ibni Əbu-Bəkr bacısının sağ-salamat olmasını Imam (ə)-a dedi. Imam buyurdu: O bir qadındır və qadınlar məntiq baxımından qüvvəli deyildirlər. Onu mühafizə etməyi öz öhdənə al. Hələlik Əbdüllah ibni Xələfin evinə apar, mən də onun barəsində bir qərara gəlim.

Ayişə Imam (ə)-ın və öz qardaşları tərəfindən əfv edilib bağışlandı, lakin o, Imam (ə)-a qarşı daim qarğış edir və Cəməldə öldürülənlərin bağışlanmasını diləyirdi.("Əl-Cəməl", səh.196-198; "Tarixi-Təbəri", 3-cü cild, səh.539 )

Tarixçilərin fikrincə, Təlhə Mərvan ibni Həkəmin əli ilə öldürülmüşdür. Belə ki, Təlhə ordunun məğlub olduğunu və özünü həlak olmaq ərəfəsində gördükdə qaçmağa üz qoydu. Bu vaxt Mərvanın gözü ona sataşdı və Osmanın qətlində onun da mühüm rol oynaması yadına düşdü. Fürsəti əldən vermədən onu bir oxla vurub atdan yerə saldı. Təlhə oxun öz qoşunu tərəfindən atıldığını hiss etdiyindən qulamına dedi ki, onu dərhal başqa bir yerə aparsın. Qulam onu Bəni-Səd qəbiləsinin xarabalıqlarından birinə apardı, damarından hey qan axırdı. O dedi:–"Heç bir böyük adamın qanı mənim qanım kimi kəsif (aludə) olmamışdır!" Bunu deyib canını tapşırdı.

Cəməl döyüşünün ikinci qızışdırıcısı olan Zübeyr məğlubiyyəti hiss edəndə Imam (ə)-ın xeyrinə olaraq müharibəyə girişməkdən imtina edən Əhnəf ibni Qeys qəbiləsinin içindən keçməklə Mədinəyə tərəf qaçmaq istədi. Qəbilənin rəisi Zübeyrin bu namərd hərəkətindən bərk qəzəblənmişdi. Çünki o, insaniyyət qanunlarının əksinə olaraq camaatı özünün şəxsi istəklərinə qurban vermişdi, indi isə meydandan qaçmaq istəyirdi. Əhnəfin dostlarından olan Əmr ibni Cürmuz tökülən qanların intiqamını Zübeyrdən almaq istədi və onu təqib etməyə başladı. Zübeyr namaz qılarkən hücub edib onu öldürdü, atını, üzüyünü və silahını qarət etdi, onun yanında olan cavan oğlanı sağ buraxdı. O oğlan da Zübeyri "Vadiyüs-səba" adlı yerdə dəfn etdi.("Tarixi Ibni Əsir", 3-cü cild, səh.242-244; "Əl-Cəməl", səh.204 )

Əmr ibni Cürmuz Əhnəfin yanına gəldi və hadisəni ona xəbər verdikdə o dedi:–"Bilmirəm yaxşı iş görmüsən, yoxsa pis iş." Sonra birlikdə Imam (ə)-ın hüzuruna gəldilər. Imam (ə) Zübeyrin qılıncını görəndə buyurdu: "Bu qılınc dəfələrlə qəm-qüssəni Rəsulullahın çöhrəsindən silmişdir." Sonra onu Ayişəyə göndərdi.

Həzrətin gözü Zübeyrin kəsik başına sataşanda buyurdu: "Sən bir müddət Peyğəmbərlə müsahib və qohum idin. Lakin şeytan sənin əqlinə hakim oldu və sənin əməlinin aqibətini bura gətirib çıxartdı."("Nəhcül-bəlağə"nin şərhi, (Ibni Əbil-Hədid), 1-ci cild, səh.235; "Tarixi-Təbəri", 3-cü cild, səh.540; "Əl-Cəməl", səh.209)

Tarixdə Cəməl müharibəsində öldürülənlərin sayı dəqiq şəkildə qeyd olunmamış, müxtəlif şəkillərdə nəql edilmişdir. Şeyx Müfid yazır: "Bəziləri öldürülənlərin sayını iyirmi beş min nəfər yazmışlar. Müharibəni alovlandıran Əbdüllah ibni Zübeyr bu sayı on altı min nəfər bilir."

Şeyx Müfid ikinci nəzəri üstün sayıb deyir ki, öldürülənlər cəmi on dörd min nəfər olmuşdur.("Əl-Cəməl", səh.223 )

Təbəri öz tarixində öldürülənlərin sayını on min nəfər söyləmiş və onların yarısının Ayişənin, yarısının da Əli (ə)-ın tərəfdarlarından olmasını demişdir.("Tarixi-Təbəri", 3-cü cild, səh.543)

Cəməl hadisəsi 36-cı hicri qəməri ili, cəmadiyüs-sani ayının onunda, cümə axşamı günü baş verdi.(Ibni Əbil-Hədid müharibənin davam etmə müddətini iki gün hesab edir ) Hələ gün batmamışdı ki, müharibə Ayişənin dəvəsinin yıxılması və kəcavəsinin dağılması ilə sona çatdı. Düzgün tədbir görülmədiyinə görə nakisinlərin çoxu qaçmağa üz qoydu. Mərvan ibni Həkəm Ənzət qəbiləsindən bir nəfərin evinə pənah apardı. Əli (ə)-ın "Nəhcül-Bəlağə"də qeyd edilən sözlərindən başa düşülür ki, Hüseyn (ə) onun əfv edilməsi üçün Əli (ə)-dan aman istədi. Lakin Imam (ə)-ın övladları ona "Mərvan beyət edəcəkdir" - deyəndə, Imam (ə) buyurdu: "Məgər o, Osmanın qətlindən sonra mənimlə beyət etməmişdimi?! Onun beyətinə ehtiyacım yoxdur, çünki onun əli yəhudi əlidir. Əgər əli ilə beyət etsə, əməli ilə onu pozar. Onun hökuməti itin dili ilə öz burnunu yalaması qədər olacaqdır. O dörd nəfər "qoç"un atasıdır. Islam ümməti ondan və onun oğlanlarından qan ağlayacaq."(Nəhcül-bəlağə", 71-ci xütbə (Imam bu sözlə bir neçə qeybi hadisədən xəbər vermişdir.) )

Əbdüllah ibni Zübeyr Əzdiyan qəbiləsindən olan bir nəfərin evinə pənah apardı və öz yerini Ayişəyə xəbər verdi, o da Məhəmməd ibni Əbu-Bəkri Əbdüllahın olduğu yerə göndərdi ki, onu Əbdüllah ibni Xələfin evinə aparsın. (Məhəmməd ibni Əbu-Bəkr Imam (ə)-ın əmri ilə Ayişəni mühafizə edirdi və onu Əbdüllah ibni Xələfin evinə aparmışdılar.) Əbdüllah ibni Zübeyr və Mərvan da oraya aparıldı.

Imam (ə) günün qalanını döyüş meydanında keçirtdi, Bəsrə camaatını öz ölülərini dəfn etməyə dəvət etdi. Təbərinin nəql etdiyinə görə Imam (ə) Bəsrə və Kufə əhalisindən olan nakisinlərə meyyit namazı qıldı; öz dostlarından şəhid olanlara da namaz qıldı və hamısını böyük bir qəbirdə torpağa tapşırdı. Sonra əmr etdi ki, camaatın bütün mal-dövlətini–hökumətə məxsus olan əlamətli silahlardan başqa–özlərinə qaytarsınlar.("Tarixi-Təbəri", 2-ci cild, səh.543; "Vəsailüş-şiə", 11-ci cild, cihad bölməsi, 25-ci fəsil ) Sonra buyurdu: "Ölü müsəlmanın malından heç bir şey o biri müsəlmana halal deyildir." Imam (ə)-ın dəstəsindən bəziləri təkid edirdilər ki, nakisinlərlə müşriklər kimi rəftar edilsin. Imam (ə) bu barədə buyurdu: "Məgər sizlərdən kim Ayişəni qənimət kimi qəbul etməyə hazırdır?"

Imam Sadiq (ə) islam fiqhində "baği" kimi qeyd olunan bu kəslərin hökmünü belə bəyan edir: "Əli (ə) Bəsrə əhlini onların fitnə-fəsadlarına və itaətdən çıxdıqlarına görə öldürdü, lakin onların mal-dövlətinə əl vurmadı, çünki müşrikin hökmü baği (adil Imam əleyhinə üsyan və itaətsizlik edən) müsəlmanın hökmündən fərqlidir. Islam əsgərləri küfr və şirk mühitində hər şeyi ələ keçirsələr, onlara halaldır, lakin islam mühitində olan şeylər heç vaxt halal olmaz. Həqiqətən Peyğəmbər (s)-in Məkkə əhlinə minnət qoyduğu kimi Əli də onlara minnət qoymuşdur."(Ibni Əbil-Hədid bu barədə başqa bir fikir söyləyərək deyir: Imam döyüş meydanında olanların hamısını götürdü və öz əsgərlərinin arasında bölüşdürdü. )

Peyğəmbər (s) Bədr döyüşündə kafirlərin cəsədlərini bir quyuya tökdü və onlarla söhbət etməyə başladı. O həzrətdən "məgər ölülər dirilərin sözlərini eşidirlərmi?" - deyə soruşulanda buyurdu: "Siz heç də onlardan yaxşı eşitmirsiniz!"(Sireyi Ibni Hişam", -ci cild, səh.639 )

Əmirəl-möminin Əli (ə) Cəməldə öldürülənlərin arasından keçəndə Əbdüllah ibni Xələf Xəzaini gördü. O gözəl paltar geymişdi. Camaat "o, nakisinlərin rəhbərlərindəndir" - deyəndə Əli (ə) buyurdu. "Xeyr, elə deyil. O, şərafətli və yüksək ruhiyyəli bir insan idi."

Əbdürrəhman ibni Itab ibni Üseydin cəsədini gördükdə buyurdu: "Bu kişi onların dayağı və rəisi idi." Sonra bir az da gəzib Qüreyşdən olan bir neçə nəfərin cəsədini gördü, buyurdu: "Allaha and olsun, sizin vəziyyətiniz bizi narahat edir, lakin mən höccəti sizin üçün tamam etmişdim. Amma siz təcrübəsiz cavanlar idiniz və öz işinizin nəticəsindən agah deyildiniz."

Həzrətin gözü Bəsrənin qazisi Kəb ibni Surun cəsədinə sataşdı, onun boynundan bir Quran asılmışdı. Əmr verdi ki, Quranı təmiz bir yerə aparsınlar, sonra buyurdu: "Ey Kəb, mən Allahımın mənə verdiyi vədənin düz olduğunu gördüm. Sən də Allahının sənə verdiyi vədənin düz olduğunu gördünmü?!"("Nəhcül-bəlağə"nin şərhi, (Ibni Əbil-Hədid) -ci cild, səh.348 ) Sonra buyurdu: "Sənin elmin var idi, kaş (o elm) sənə fayda verəydi! Lakin şeytan səni azdırıb vəsvəsəyə saldı və oda tərəf çəkdi."

Təlhənin cəsədini görəndə buyurdu: "Sənin islamda (böyük) xidmətlərin var idi və sənə fayda verə bilərdi. Lakin şeytan səni azdırıb vəsvəsəyə saldı və oda tərəf tələsdin."("Nəhcül-bəlağə"nin şərhi," (Ibni Əbil-Hədid), 1-ci cild, səh.348 )

Tarixin bu hissəsində Imam (ə)-ın qiyamçıları məhkum edib cəhənnəm əhlini tanıtdırmasından başqa bir söz deyilmədi. Lakin mötəzilə firqəsinin ardıcılları iddia edirlər ki, bunlardan bəziləri ölümlərindən qabaq öz əməllərindən peşman olmuş, tövbə etmişdilər.

Ibni Əbil-Hədid mötəzilə firqəsinin qatı tərəfdarlarından biridir. O yazır: "Alimlər rəvayət edirlər ki, Əli buyurdu ki, Təlhəni oturdun. Sonra ona dedi:–"Mənim üçün acınacaqlı haldır ki, səni səmanın altında və bu çölün ortasında torpağa bulaşmış görəm. Rəva idimi ki, Allah yolunda cihad edəndən, Peyğəmbəri müdafiə edəndən sonra belə bir iş görəsən?!" Bu vaxt bir nəfər Imamın hüzuruna gəlib dedi:–Mən Təlhənin yanında idim. O tanınmaz adam tərəfindən oxlandıqda məndən kömək istəyib dedi:–"Sən kimsən?" Dedim ki, Əlinin dostlarındanam. Dedi: "Əlini mənə ver, sənin vasitənlə Əmirəl-mömininə beyət edim." Sonra əlini mənə verdi və beyət etdi. Imam buyurdu: "Allah istəmişdir ki, Təlhəni mənimlə beyət etmiş halda behiştə aparsın."("Nəhcül-bəlağə"nin şərhi, (Ibni Əbil-Hədid), 1-ci cild, səh.348 )

Tarixdə mövcud olan bu cür şeylər əfsanədən başqa bir şey deyildir. Məgər Təlhə Imam (ə)-ın məqamını, şəxsiyyətini və haqlı olduğunu bilmirdimi?! O kəslərin tövbəsi qəbul olunur ki, uzun müddət cəhalətdə qalsın, sonradan həqiqəti dərk etsin. Halbuki Təlhə elə ilk gündən haqqı və batili bir-birindən seçirdi. Bundan əlavə, bu sözün düzgün olmasını fərz etsək belə, Quranın aşkar hökmünə əsasən Təlhənin tövbəsi faydasızdır. Çünki Allah taala belə buyurur: "Pis işlər görüb əcəli çatan zaman "tövbə etdim" deyənlərin, həmçinin kafir halında ölənlərin tövbəsi qəbul olunmaz. Onlar üçün dərdli əzab hazır etmişik."

Bundan əlavə, sadəcə Imam (ə)-la beyət etmək onun günahlarını bağışlada bilərmi? O Zübeyr və Ümmül-mömininlə birlikdə Bəsrədə və döyüş meydanında çoxlu nahaq qanlar axıdılmasına səbəb olmuş və hətta onların əmri ilə bəzilərinin başları qoyun başı kimi kəsilmişdi. Bu kimi yersiz səylər Peyğəmbər (s)-in səhabələrinin barəsində irəli sürülən bir sıra fikirlərin nəticəsidir. Belə ki, onların hamısını istisnasız olaraq adil tanıtdırmaq istəyirlər.

Müharibədən əvvəl Islam ordusu ilə əhd-peyman pozanlar arasında hərbi toqquşma ehtimalı ticarət karvanları vasitəsi ilə islam ölkələrinə yayıldı. (Bu karvanlar vaxtaşırı Iraq, Hicaz və Şam səhralarında hərəkət edirdilər.) Müsəlmanlar və Osmanın azsaylı tərəfdarları bu məsələ ilə əlaqədar xəbər gözləyirdilər. Hər iki tərəf üçün qələbə, yaxud məğlubiyyət xəbəri həlledici rol oynayırdı. Buna görə də Imam (ə) öldürülənlərin dəfn olunması barədə fərman verəndən sonra, döyüş meydanında gəzib dolaşdı və əsirlərin bəzisinin aparılmasını əmr etdi, sonra öz xeyməsinə qayıtdı. Öz katibi Əbdüllah ibni Əbu-Rafeni çağırdı, çoxlu məktub yazdırdı. Məktublar həmin dövrdə islam dünyasının əsas mərkəzləri sayılan Kufə və Mədinə şəhərlərinin əhalisinə yazılmışdı. Həmçinin öz bacısı Ümmü Haniyə də bir məktub yazdı. Imam (ə) bu məktubları yazmaqla dostlarını sevindirdi, vəzifə ələ keçirmək ümidi ilə müxalifət edənləri məyus etdi. Şeyx Müfid məktubların hamısını özünün "Əl-Cəməl" kitabında (səh 211 və 213) kamil şəkildə qeyd etmişdir. Lakin Təbəri öz kitabında məktubların içərisindən yalnız Kufə əhalisinə yazılanları, özü də çox qısa şəkildə əks etdirmişdir. O həm də kitabın bu hissəsində Seyf ibni Ömərin yazdıqlarına istinad edərək, əksər hallarda mətləbin mahiyyətini açıqlamamış, əsas və mühüm məsələlərin üstündən sükutla keçmişdir.

Təbərinin nəql etdiyinə görə, Imam (ə)-ın Kufə camaatına yazdığı məktubda hərbi toqquşmanın baş verdiyi tarixin otuz altıncı hicri ilinin cəmadiyül-axir ayının on beşi, döyüş yerinin isə Xəribə adlı məntəqə olduğu qeyd olunmuşdur.

Imam (ə) bazar ertəsi günü Xəribədən Bəsrəyə yola düşdü. Bəsrə məscidinə çatıb orada iki rəkət namaz qıldı və sonra birbaşa Əbdüllah ibni Xələf Xəzainin evinə getdi. Onun evi Bəsrədə ən böyük ev idi və Ayişə orada mühafizə olunurdu. Ömərin xilafəti dövründə Əbdüllah Bəsrə divanında katib idi və qeyd edildiyi kimi, o və qardaşı Osman "Cəməl" döyüşündə öldürüldü. Bəziləri deyirlər ki, guya o Peyğəmbər (s)-i görmüşdü.("Usdul-ğabə", 2-ci cild, səh.152 )

Əli (ə) Əbdüllahın evinə daxil olanda onun arvadı Səfiyyə (Haris ibni Təlhə ibni Əbu Təlhənin qızı) ağlayıb ah-nalə edirdi. O, Imam (ə)-ı təhqir edərək onu "dostların qatili", "cəmi dağıdan" adlandırdı. Lakin Imam (ə) ona cavab vermədi. Sonra Ayişənin otağına daxil olub salam verdi, Səfiyyənin etdiyi təhqirləri xatırlatdı. Imam (ə) evdən çıxanda da Səfiyyə öz təhqirini təkrar etdi. Bu vaxt Imam (ə)-ın dostlarının səbir kasası daşdı və Əbdüllahın arvadını hədələdilər. Imam (ə) onların hər cür etirazlarının qarşısını aldı və dedi:–"Bir də sizin qadınlara qarşı hədə-qorxularınızı eşitməyim!"

Imam (ə) Əbdüllahın evindən çıxandan sonra şəhərin mərkəzinə getdi. Bəsrə əhalisi özlərinin müxtəlif bayraqları ilə gəlib yenidən beyət etdilər. Hətta yaralılar və müəyyən səbəblərə görə aman verilən şəxslər də ikinci dəfə olaraq o həzrətlə beyət etdilər.("Tarixi-Təbəri",3-cü cild, səh.545 )

Imam (ə) Bəsrə əhalisini özlərinin pis işlərindən və cinayətlərinin böyüklüyündən agah etməli idi. O, sözə başladıqda camaatın hamısı ona diqqətlə qulaq asırdı. Imam buyurdu:–Siz o arvadın ordusu və o dəvənin ardınca gedənlər idiniz. O sizi çağırdıqda müsbət cavab verdiniz və dəvə yıxıldıqda isə qaçıb getdiniz. Sizin əxlaqınız pis, əhd-peymanınız məkr, dininiz nifaq, suyunuz şordur. Sizin şəhərinizdə yaşayan hər kəs günahlarınızın tələsinə düşər, sizdən uzaq olan hər kəs haqqın rəhmətini tapar. Mən görürəm ki, Allahın əzabı yerdən və göydən sizin üstünüzə gəlir və hamınız qərq olursunuz, yalnız məscidin qülləsi gəminin gövdəsi kimi suyun üzərində görünür. Sizin ölkəniz suya yaxın, səmadan uzaqdır. Ağıllarınız yüngül, fikirləriniz səfehdir. Siz (iradənizin süst olmasına görə) oxçuların hədəfi, müftəxorların yağlı tikəsi, yırtıcıların yemisiniz.("Nəhcül-bəlağə", 130-cu və 515-ci xütbələr )

Sonra buyurdu:–Ey Bəsrə əhli, indi mənim barəmdə nə fikirləşirsiniz? Bu vaxt bir kişi ayağa qalxıb dedi:–Özümdə sənə qarşı xeyirdən başqa bir şey güman etmirəm. Əgər bizi cəzalandırsan, tam haqlısan, çünki biz günahkarıq. Əgər bizi bağışlasan, (yaxşı iş görmüş olarsan, çünki) əfv etmək Allah yanında daha sevimli bir işdir.

Imam (ə) buyurdu: Hamınızı əfv etdim. Fitnəkarlıqdan uzaq olun. Siz beyəti pozan və ümmətin sütununu iki yerə bölən ilk adamlarsınız. Günahdan qayıdın və tövbə edin.("Əl-Cəməl", səh.218 )

Imam (ə)-ın dostlarından biri dedi:–Kaş qardaşım burada olub sənin düşmənlərə qarşı qələbə çalmağını görəydi, cihadın fəzilət və savabında şərik olaydı!

Imam (ə) ondan soruşdu:–Qardaşının qəlbi və fikri bizimlə idimi?

Cavab verdi:–Bəli.

Imam (ə) buyurdu:–Həqiqətdə qardaşın da bu cihadda bizimlə idi (və başqa mücahidlər kimi cihadın əcr və savabına şərikdir). Təkcə o yox, həmçinin o kəslər də ki, hal-hazırda ataların sülbündə və anaların bətnindədir, zaman onları aşkar edəcək; iman onların vasitəsi ilə güclənəcək, bunlar da cihadın fəzilətinə şərikdirlər.(Nəhcül-bəlağə", 21-ci xütbə )

Imam (ə)-ın bu kəlamı göstərir ki, savab və cəza nöqteyi-nəzərindən yaxşı və pis niyyət əməli əvəz edir. "Nəhcül-Bəlağə"nin başqa yerlərində də bu məsələyə işarə olunmuşdur. O cümlədən: "Ey camaat! Bir əmələ razı olmaq, yaxud ona qəzəblənmək insanları bir bayrağın altına yığır. Səmud qövmünün dəvəsini bir nəfər öldürdü, lakin əzab onların hamısını tutdu, çünki, onların hamısı həmin adamın əməlinə razı idilər."("Nəhcül-bəlağə", 196-cı xütbə )

Bu döyüşdə Imam (ə)-ın əsgərləri qənimət olaraq heç bir şey ələ keçirmədilər və onların müharibəsi tamamilə ilahi məqsədlə olan bir müharibə idi. Çünki Imam (ə) düşmənin silahından başqa hər şeyi onların özlərinə qaytardı. Beytül-mal onların arasında bölüşdürülməli idi. Imam (ə)-ın gözləri ona sataşanda əllərini bir-birinə vurub dedi:–"Ğurri ğəyri" (yəni, sən məndən başqalarını aldat!) Beytül-mal altı yüz min dirhəmdən ibarət idi, onun hamısını əsgərlərin arasında bölüşdürdü. Hər kəsə beş yüz dirhəm çatdı. Axırda beş yüz dirhəm qaldı, bu zaman bir nəfər gəlib bu müharibədə iştirak etdiyini, lakin onun adının siyahıya düşmədiyini iddia etdi. Imam (ə) həmin beş yüz dirhəmi də ona verib buyurdu: "Allaha şükür olsun ki, bu maldan özümə bir şey götürmədim."("Tarixi-Təbəri", 3-cü cild, səh.547 )

Ayişənin Peyğəmbər (s)-in zövcəsi olduğuna görə, xüsusi bir hörməti var idi. Imam (ə) onun səfər vəsaitlərini - at və yol azuqəsini hazırladı və Məhəmməd ibni Əbu-Bəkrə göstəriş verdi ki, öz bacısını müşayiət edib Mədinəyə çatdırsın. Həmçinin mədinəli dostlarından evlərinə qayıtmaq istəyənlərin Ayişə ilə birlikdə getmələrinə icazə verdi. Bununla da kifayətlənməyib Bəsrənin nüfuzlu qadınlarından qırx nəfəri də Ayişə ilə birlikdə Mədinəyə göndərdi. 36-cı hicri ilinin rəcəb ayının biri, şənbə günü yola çıxmaq üçün təyin edildi. Bu vaxt bir dəstə adam onu müşayiət etdi və vidalaşdılar. Ayişə Imam (ə)-ın göstərdiyi ehtiramlardan ixtiyarsız olaraq təsirləndi və camaata dedi:–Övladlarım! Bizim bəzimiz-bəzimizə kobudluq edirik, lakin gərək bu iş hüququn pozulmasına səbəb olmasın. Allaha and olsun, mənimlə Əlinin arasında bir qadınla onun yaxın adamları arasında baş verən hadisədən başqa bir şey olmamışdır. Baxmayaraq ki, mən ona qəzəblənmişəm, amma o, yaxşı adamdır.

Imam (ə) bu sözlərinə görə Ayişəyə təşəkkür etdi və buyurdu:–Camaat, o, sizin Peyğəmbərinizin zövcəsidir.

Şeyx Müfid yazır: "Imam (ə)-ın əmri ilə Ayişəni müşayiət edən qırx qadın kişi paltarı geymişdi ki, yadlar onları kişi hesab etsinlər, onların və Peyğəmbər (s)-in zövcəsi barəsində heç kəs pis fikirləşməsin. Ayişə də təsəvvür edirdi ki, Əli (ə) onu qorumaq üçün kişi mühafizləri seçmişdir, buna görə də bu işdən daim gileylənirdi. Mədinəyə çatıb onların kişi paltarı geymiş qadın olduğunu gördükdə, öz etirazlarına görə üzr istədi və dedi:–"Allah Əbu Talibin oğluna xeyir əcri versin! Çünki o, mənim barəmdə Rəsulullahın hörmətini saxlamışdır.(Əl-Cəməl", səh.221 )