Livan müsəlmanlarının rəhbəri İmam Musa Sədrin həyatı - Livan müsəlmanlarının rəhbəri İmam Musa Sədrin həyatı - Tarix - Etiqat, Tarix, Fəlsəfə, Dini yaradıcılıq

İmam Musa Sədrin çoxdankı məqsəd və arzularından biri də bütün dünyada İslam ümmətinin bir olması idi. O gəncliyinin ilk çağlarından (Qum elmi hövzəsində təhsil alarkən) bu mühüm iş haqda düşünürdü. İmam Musa Sədr hövzədə keçirilən toplantılarda və ustadların qarşısında bu məsələni önə çəkirdi. 1947-ci ildə onun hələ iyirmi yaşı olmamışdı. Bu vaxtlar Əllamə Əmininin Nəcəfdən Tehrana gəlib bir neçə gün orada qalacağı haqda məlumat alır. İmam Musa Sədr fürsəti qənimət hesab edir və yaxın dostlarının biri ilə Tehrana, Əllamə Əmininin görüşünə tələsir. İmam Musa Sədr ustadın qarşısında müxtəlif elmi məsələləri bəyan etməklə yanaşı, düşmənə qarşı sünni ilə şiə arasında vəhdətin zəruriliyi haqda söz açırdı. O, ustadın qarşısında bu mövzuda danışır və öz əsaslarından müdafiə edirdi.("Nameye-Mufid”) Sanki Allah-təala bu məsələni onun fitrətində İslam ümməti üçün əmanət qoymuşdu.

Beləliklə, imam Musa Sədr 1959-cu ildə Livana daxil olarkən ilk fürsətdə Sur şəhərində sünni alimləri ilə dostluq əlaqələri qurmağa başladı. O, sünnilərin müftisi Məhyəddin Həsənlə möhkəm əlaqələr saxlamağa başladı. Bu əlaqə o qədər yaxın və səmimi oldu ki, Qədir-xum bayramı, ramazan ayının gecələri, aşura və tasua günləri kimi mərasimlərdə onlar bir yerdə olurdular. Onlar "Qədim” məscidi və ya imam Sadiq (ə) mərkəzi kimi müştərək məkanlarda xütbələr oxuyurdular. Şiə və sünnilərdən ibarət xalq toplusu onların çıxışlarına qulaq asırdılar. Əgər onları tanımayan bir şəxs məclisə daxil olsaydı hansının şiə, hansının sünni olduğunu təyin edə bilməzdi.

İmam Musa Sədr deyirdi: Şiə ilə sünni arasında ixtilaf və ziddiyyət yoxdur. Bunlar vahid bir dindən olan iki məzhəbin ardıcıllarıdır. O bu düşüncəsi ilə Livandakı birləşdirici fəaliyyətlərini genişləndirdi. 1965-ci ilin yayında şimali Afrika ölkələrinə iki aylıq səfəri zamanı yeni və tarixi bir addım atmaqla Misir, Mərakeş və Əlcəzairin İslami mərkəzləri ilə Livan şiə mərkəzləri və elmi hövzələri arasında möhkəm və işlək əlaqələr yarada bildi. ("Oğurlanmağın sirləri”, s.44)

İmam Musa Sədr "Livan şiələrinin ali məclisi” təşkil olunduqdan sonra bu məclisin rəyasətinin təyin edildiyi gün (hicri-şəmsi, 1348/3/2, cümə; miladi 1969/5/23) qətiyyətli nitq söylədi. Bu yığıncaqda Livanın böyük siyasi, məzhəbi, dini, elmi şəxsiyyətləri, mədəniyyət xadimləri və prezident cənab Şarl iştirak edirdi. İmam Musa Sədr iştirakçıları salamlayıb təşəkkürünü bildirdikdən sonra məclisə hazırladığı proqramını onlara açıqladı. O hazırladığı proqramda iki nöqtəyə xüsusi yer ayırmışdı:

Bu əsaslı proqram bir həftə sonra ali məclis tərəfindən nəşr olunmuş ilkin bəyanatda yenidən dərc edildi və Livanın hər bir yerində, əksər qəzetlərdə nəşr olundu. İmam Musa Sədr çıxış və bəyanatla kifayətlənməyib dərhal əməli addım atdı. 1348-ci ilin azər ayında (1969 oktyabr) Livanın müftisi Şeyx Həsən Xalidə bənzərsiz tarixi bir məktub yazdı. O məzhəblərarası birlik yaranması ilə bağlı dəqiq və zərif nöqtələri bəyan etməklə yanaşı bu mühüm və həlledici işdə ciddi addımların atılmasını istədi. Biz burada həmin məktubun tərcüməsini sizə təqdim edirik:

Salam! Bəli, bu çətin günlərdə ümmətimiz nigarançılığa qərq olmuş, hər tərəfdən məntəqəni mühasirə etmiş təhlükə ilə üzbəüz dayanmışdır. Bu təhlükələr ümmətin bu gününü və gələcəyini tufan qarşısında qoymuşdur. Mən müsəlmanların əhatəli, əlaqəli və aşkar bir vəhdətə olan ehtiyacını günbəgün daha çox hiss edirəm. Elə bir vəhdət ki, müsəlmanların pərakəndə səylərini və dağılmış sıralarını birləşdirsin. Elə bir şəkildə ki, ayaqlarının altını yaxşıca görə bilsinlər; tarixlərini, gələcəklərini qurmaqda və vəzifələrini yerinə yetirməkdə özlərinə etimad göstərsinlər. Söz birliyi, qüvvələrin birləşdirilməsi və işdə təkamül dinimizin şərəfli hədəflərindən və həzrət Peyğəmbərin (s) tövsiyələrindən olmaqla yanaşı şərafətimizlə, bizim və gələcək nəsillərimizin varlığı ilə əlaqəli bir məsələdir. Bəli, həyati bir məsələdir! Söz birliyi şüar və yazı formasında məhdudlaşmamalıdır. Söz birliyi düşüncələrin təzahürü, qəlblərin döyüntüsü, gedilən yol və gələcəyin sütunları olmalıdır. Bu isə yalnız dərin düşüncəylə, daxildən gələn xüsusi təlaş və yuxusuz gecələrlə müyəssər ola bilər. Əgər belə olsa başqalarına nümunə olacaq vəhdət əldə edəcəyik.

İslam evi vahid bünövrəyə malikdir. Əqidədə, səmavi kitabda, başlanğıc və əməldə vahid olan İslam ümməti cüzi məsələlərdə də vəhdətə ehtiyaclıdır. Cüzi məsələlərdə vəhdət yaratmaq və ya vəhdətə yaxınlaşmaq keçmişdəki saleh alimlərimizin nəzərindən qaçmamışdır. Min il öncə Şeyx Əbu Cəfər ibn Muhəmməd ibn Muhəmməd ibn Həsən Tusi fiqhin uyğunlaşdırılması mövzusunda "Xilaf” kitabını yazır. Əllamə Hilli (Həsən ibn Yusif ibn Mütəhhər) "Ət-təzkirə” kitabını yazmaqla Tusinin yolunu davam etdirir.

Fiqhdə uyğunlaşma fiqhdə vəhdətin yaranması ilə nəticələnir və bu şəriət hökmlərində vəhdətlə təkamülə çatır. Bizim dövrümüzdən otuz il öncə bir sıra dəyərli seçmə insanlar və mücahid İslam alimləri Qahirə şəhərində "Darut-təqrib beynəl məzahibil-islamiyyə” adı altında bir mərkəz təsis edirlər. Bu böyük şəxsiyyətlərin sırasında mərhum ustad Əkbər Şeyx Mahmud Şəltut, mərhum Şeyx Məhəmməd Mədəni, Əl-əzhər universitetində şəriət insitutunun rəisi, Livan, İran və İraqda Seyid Əbdül Həsən Şərəfüddin kimi böyük İslam alimləri, şiələrin təqlid müctehidi mərhum Ayətullah Seyid Hüseyn Bürucerdi, Darut-təqribin daimi baş katibi hörmətli Əllamə Şeyx Məhəmməd Təqi Qummi və ustad Əllamə Təbatəbainin adını çəkə bilərik. Darut-təqrib mərkəzi öz geniş xidmətlərindən əlavə, ayrı bir planı da həyata keçirmək arzusunda idi. Mərhum atam Seyid Sədrəddin "Ləvaul-həmd fil-əxbaril-xassə vəl-ammə” kitabını yazmaqla uyğun planın icrasına başlamışdı. Onun səyləri müxtəlif firqələr tərəfindən İslam Peyğəmbərindən (s) nəql olunmuş şəriət hökümləri və əqidəvi məsələlərə aid olan hədisləri toplamağa yönəlmişdi. O istəyirdi ki, bu kitab Qurani-kərimdən sonra müsəlmanların ikinci müraciət yeri olsun. Daha dəqiq desək, o pak peyğəmbər sünnətində vəhdət yaratmaq üçün çalışırdı.

Bu mərhələdə həmin alimlərdən bəziləri və başqa insanlar İslam məzhəbləri və fiqh haqqında tədqiqatlar və əsərlər təqdim etdilər. Bu zaman növbə fiqhi ensiklopediyanın yazılmasına çatır. Dəməşq universiteti "Əl-movsuətul-fiqhiyyə” kitabını, Əl-əzhər universiteti isə "Movsuətun əbdun-nasir əl-islami” kitabını tərtib etməyə başlayır. Böyük ustad Seyid Məhəmməd Təqi Həkim uyğun fiqhin əsasları haqqında dəyərli bir kitab hazırlayır. Bu qurucu səylərin ilk səmərələrini İslam firqələrinin fəqihlərinin rəftarlarında açıq-aşkar müşahidə edirik. Bu o deməkdir ki, biz Allahın köməkliyi ilə "fiqhi vəhdət”in bir neçə addımlığındayıq.

Bizim Livandakı şəraitimiz kimi müstəsna şəraitlərdə bu yoldan istifadə etmək daha münasibdir. Belə bir şəraitdə bu yoldan istifadə etsək daha tez nəticə əldə edərik. Bu yol müxtəlif hədəflərin gerçəkləşməsi üçün müştərək qüvvələrin çalışmasıdır. Bu yol öz-özlüyündə vəhdətyaradıcı amildir. Müştərək çalışmalar sayəsində qarşılıqlı etimad güclənir, qəlblərdə aramlıq yaranır, əqidə və münasibətlərdə vəhdət meydana çıxır. Müştərək çalışmaların bəzi məqsədlərini nəzərdən keçirək:

Dini mərasimlər və bayramları eyniləşdirmək, azan və camaat namazı kimi ibadətlərin təşkil olunması. Məsələn, yeni elmi üslubla üfüqdə ayın görüntü bucağını təyin edib, bayram gününü dəqiqləşdirməliyik ki, bütün müsəlmanlar bir gündə bayram etsinlər. Bu işlə bayramın fərqli günlərdə olması nəticəsində yaranmış ictimai problemlərdən də uzaq olarıq. Məsələn, tətil günlərinin bilinməməsi və bayram münasibəti ilə get-gəllərin çətinlik yaratması kimi məsələlər. Biz həmçinin hamı tərəfindən qəbul olunacaq azan forması haqqında düşünə bilərik.

Vətənpərvərlik hisslərimizdə vəhdətə malik olmağımıza şübhə yoxdur. Fələstinin azadlığı üçün fəal iştirak, məkirli düşmənin iti tamahından Livanı qorumaq vəzifəsi, Fələstinin müqəddəs müqavimət qüvvələrini himayə etmək, hər an gözlənilən təcavüzlə üzləşmək üçün qardaş ərəb ölkələri ilə yüksək şəkildə həmkarlığın zərurəti, İsrailin Livanla üzləşdikdə məğlub olub, istismar tamahını unutması üçün Livanda, xüsusi ilə də Livanın cənubunda mühafizə yaratmaq və bu kimi sair məsələlər azca belə ixtilafımız olmayan məsələlərdəndir. Bununla belə uyğun hədəflərə çatmaq üçün dəqiq araşdırmalara, məsuliyyətlərin müəyyənləşdirilməsinə, bütün vətən oğullarının öz aralarında, ölkə məsulları və ərəb rəhbərləri ilə münasibətdə yekdil qərara gəlmələrinə, eləcə də bütün dünya müsəlmanlarının və vicdan sahiblərinin səfərbərliyinə ehtiyac var. Hər iki tərəf həqiqi iştirakçı olmalıdır, yəni əlimizdən gələni əsirgəməməliyik. Uyğun işlərin gerçəkləşməsi üçün icra planını birlikdə araşdırmalıyıq ki, fəaliyyətlərdə uyğunluq yaransın və çətinliklər asanlaşsın. Bütün bunlar cənabınıza təklif etdiyim bir sıra nümunələr idi. Ümid edirəm ki, məsələyə hərtərəfli baxılacaq və göstərişinizlə mütəxəssislər müştərək komitələr təşkil edib yubanmadan işə başlayacaqlar.

Alicənab! Bu məktubu imzalamamışdan öncə sizin diqqətinizi mübarək ramazan ayının yaxınlaşmasına yönəldirəm. Bildiyiniz kimi bu mübarək ay qəhrəmanlıq və mənəviyyat ab-havası yaratmaq üçün bənzərsiz fürsətdir. Bu yolla müsəlmanlar əbədi tarixi xatirələrini yenidən dirildib, öz böyük tarix səhnəsini təkrarlaya bilərlər. Beləliklə, ümid edirəm tez bir zamanda Darul-fətvanın məsullarına göstəriş verəsiniz ki, şiələrin İslami ali şurasının təbliğat və yayım komitəsinin üzvləri ilə əlaqə saxlasınlar. Fəal və mütəxəssis möminlərin bir qismi rəsmi təbliğat idarələrində iştirak etsinlər. Bununla da qəlblərdə qəhrəmanlıq, həqiqətsevərlik və xeyriyyəçilik şölələrinin alovlanması üçün mübarək aya uyğun ab-havanın yaranmasına lazım olan kamil proqramlar gerçəkləşsin. İslama, mütləq yaxşılığa, şiələrin ali şurasındakı qardaşlarıma və ixlaslı qardaşınız üçün sizin can sağlığınızı arzulayıram.

İslamın sünni və şiələrdən ibarət böyük şəxsiyyətləri arasında məzhəblərarası vəhdət mövzusu ilə bağlı ilk mərhələdə mənfi və müsbət iki nəzəriyyə mövcuddur. Bu mövzuya mənfi yanaşanların fikrincə şiə və sünni arasında heç bir müştərək nöqtə mövcud deyil. Onların fikrincə bu iki məzhəbin hər bir şeyi bir-biri ilə fərqlidir; buna görə də vəhdət yaratmaq üçün nə imkan, nə də dəlil var. Bu fikirdə olanlar azlıq təşkil edirlər. Onların belə bir mövqe tutması sədaqətli və yaxşı niyyətlərdə olmalarına baxmayaraq, tarix boyu İslam düşmənlərinin, şərq və qərb istismarçılarının sui- istifadəsinə şərait yaratmış və İslam dünyası üçün bir çox problemlərin yaranmasına səbəb olmuşdur. Bütün bunlar çox aydındır və izaha ehtiyac yoxdur. Bu mövzuya müsbət yanaşanlar da öz aralarında məsələnin necəliyi baxımından bir neçə qrupa bölünürlər.

Birinci qrupun fikrincə müsəlmanlar arasında vəhdət yaratmaq üçün məzhəblərin əqidə və əhkamlarında birliyə çatmağa ehtiyac yoxdur; hər bir məzhəb öz əqidə və əhkamını qorumalıdır. Məzhəb ardıcılları öz əqidə və əhkamını qorumaqla yanaşı başqa məzhəbin ardıcılları ilə birlik yaratmalıdırlar. İmam Musa Sədr bütün bunların lazım olduğunu qəbul edir, lakin vəhdət əldə etmək üçün kifayət etmədiyini bildirir. Çünki əməl mərhələsində qarşıya çıxan bir sıra problem və maneələr müsəlmanların vəhdətə çatmağını mümkünsüz edir.

İkinci qrupun əqidəsinə görə bütün İslam məzhəbləri öz əhkam və əqidələrini qorumaqla yanaşı məzhəblər arasındakı müştərək nöqtələri önə çəksinlər. Bu nəzəriyyə əsasında böyük və bərəkətli addımlar atılıb. Misal üçün mərhum Şeyx Tusi (r) dəyərli "Xilaf” kitabını yazıb. Həmçinin Əllamə Hilli "Təzkirə” kitabını tərtib etmişdir. Bu gün də bacarıqlı şiə və sünni alimləri tərəfindən "uyğun fiqh” mövzusunda dəyərli kitablar yazılmaqdadır.

Böyük ehtimala əsasən imam Musa Sədrin rəhbərlik etdiyi üçüncü qrup digər nəzər sahiblərinə və onların ardıcıllarına hörmətlə yanaşaraq, irəli sürdükləri nəzəriyyələrinin kifayət etmədiyini bildirmişlər. Beləliklə, onlar fiqhdə vəhdət nəzəriyyəsini irəli sürmüşlər. İmam Musa Sədr deyir: "İslam evi vahid sütunlar üzərində ucalmışdır. İslam ümməti eyni əqidəyə, kitaba və kökə malikdir. Uyğun məsələlərdə bir əqidədə olan ümmət cüzi məsələlərdə də vəhdətə ehtiyaclıdır.”(Şeyx Həsən Xalidə yazdığı məktubun bir qismi)

İmam Musa Sədr h.q. 1389-cu il zil-hiccə ayında (miladi, 1970) Qahirə şəhərində keçirilən illik İslami konfransda elmi şəxsiyyətlər qarşısında çıxış etdi. O öz çıxışında həmin mövzunu vurğuladı. İmam Musa Sədr uyğun mövzu haqqında hazırladığı planını iclasda açıqladı. Onun planı əksəriyyət tərəfindən qəbul olundu. İmam Musa Sədr Qahirədə çap olunan "Əl-müsəvvər” qəzetinin müxbirinə müsahibə verərkən məzhəblərarası vəhdətlə bağlı verilmiş sualı belə cavablandırdı:

"...Bu iş yalnız fiqhi vəhdətə çatdıqdan sonra mümkündür. Məzhəb rəhbərlərinin zahiri müzakirələri və boş söhbətləri ilə heç nə alınmayacaq. Çünki məzhəblər öz ardıcıllarının canına hopmuşdur. Mən uyğun hədəfin gerçəkləşməsi üçün İslam dünyasının böyük alimlərindən təşkil olunmuş bu topluma ümidvaram. Qahirə İslam dünyasında münasib mövqeyə malik olduğu üçün bu hədəfin gerçəkləşməsində təsirli rol oynaya bilər...” ( Bu müsahibənin tam mətni 1970/3/7 tarixində Livanın "Əl-ənvar” qəzetində dərc edilmişdir.)

O İslam məzhəblərinin alim və fəqihləri ilə keçirdiyi hər bir görüşdə məzhəblərarası vəhdət məsələsini önə çəkir, xüsusi ilə fiqhdə vəhdət mövzusunu açıqlayırdı. Sonrakı il (1971/4/19) Qahirədə keçirilən İslami araşdırmalar cəmiyyətinin altıncı konfransında iştirak edib, Misirin döyüş cəbhəsində və Süveyş kanalında hərbi qüvvələrin nümayəndələri ilə görüşdü. Daha sonra qəsbkar İsrailə qarşı cihadın əhəmiyyətini izah edib, İslam ümmətinin vəhdətə çatması məsələsinə işarə etdi. O həmçinin dini atributlar və mərasimlərdə vəhdət əldə etməyin əhəmiyyətini vurğuladı.("Əl-mühərrir” qəzeti, Beyrut, 1971.4.20) Hicri-şəmsi 1352-ci ildə (miladi 1973) Əlcəzairdə keçirilən "İslami təfəkkürün tanınması” yeddinci illik konfransda Əlcəzair nəşri olan "Əl-mücahid” jurnalına verdiyi müsahibəsində yenidən uyğun mövzunu açıqlamağa başladı.("Əl-mücahid” jurnalı, nömrə 678, 1393-cü il rəcəb 13, Miladi 1973)

Əlbəttə imam Musa Sədrin fiqhdə vəhdət deməkdə məqsədi o deyildi ki, məzhəb fəqihləri arasında heç bir fikir ayrılığı olmasın və onların hamısı fiqhi məsələlərdə eyni fitva versinər. Onun fikrincə yaranmış ixtilaf fiqhin kamilləşməsinə, ictihadın dirçəlməsinə və müctəhidin hərəkətinə səbəb olur. O deyir: Nə qədər ki, bu fikir ayrılıqları nəzəri xarakter daşıyır, xeyir-bərəkət, inkişaf və təkamül səbəbi olacaqdır. Lakin cəmiyyətdə əməli baxımdan fərqli fitvalar verilərsə, bu halda fitva və dini atributlarda pərakəndəlik məzhəb ardıcıllarının pərakəndəliyinə səbəb olacaqdır. Demək, İslam ümmətinin parçalanmaması üçün bütün nəzəriyyələr sonda vahid bir şəkil almalıdır. İmam Musa Sədr misal üçün həcc əməllərini, azanı, dini bayramları, ramazan və şəvval ayının daxil olmasını qeyd edərək deyir:

"...Məsələn, yeni elmi üsulubla üfüqdə ayın görünmə bucağını təyin edərək bayram gününü dəqiqləşdirmək olar. Bununla da müsəlmanlar hamısı bir gündə bayram keçirər. Eyni zamanda bayramın bir neçə gündə keçirilməsi nəticəsində yaranan get-gəllərin və tətil günlərinin dəqiq vaxtının bilinməməsi kimi problemlər aradan götürülər. Həmçinin hamının qəbul edəcəyi azan forması haqda araşdırma aparmaq olar...”(Livananın müftisi Şeyx Həsən Xalidə yazdığı məktubun bir qismi)

İmam Musa Sədrin fiqhdə vəhdət təklifi ilk dəfə olaraq h.q. 1389-cu il rəcəb ayının 27-si (məbəs bayramı günü) Livanın müftisi Şeyx Həsən Xalidə yazdığı məktubda bəyan olundu. Həmin tarixdən təqribən otuz dörd il keçir. Kiçik bir kənd şəklini almış bugünkü dünya, xüsusi ilə də İslam dünyası fiqhi vəhdətin həyata keçməsinin zərurətinə günü-gündən daha çox ehtiyac duyur. Amerikanın başçılığı ilə dünyanın istismarçıları hər gün boş bəhanələrlə İslama qarşı müharibə elan edir və hər dəfə İslam ölkələrindən birinə təcavüz edib öz imperialist siyasətlərini həyata keçirirlər. Belə bir vəziyyətdə kiçik İslam kəndindən bir-birinə zidd səslərin ucalması ağılsızlıqdır.

"...Bununla belə uyğun hədəflərə çatmaq üçün dəqiq araşdırmalara, məsuliyyətlərin müəyyənləşdirilməsinə, bütün vətən oğullarının öz aralarında, ölkə məsulları və ərəb rəhbərləri ilə münasibətdə yekdil qərara gəlmələrinə, eləcə də bütün dünya müsəlmanlarının və vicdan sahiblərinin səfərbərliyinə ehtiyac var. Hər iki tərəf həqiqi iştirakçı olmalıdır, yəni əlimizdən gələni əsirgəməməliyik. Uyğun işlərin gerçəkləşməsi üçün icra planını birlikdə araşdırmalıyıq ki, fəaliyyətlərdə uyğunluq yaransın və çətinliklər asanlaşsın.

İmam Musa Sədr İslam məzhəbləri arasında vəhdətdən əlavə, ilahi dinlər arasında bir növ birliyin olması fikrində idi. Buna görə də Livana daxil olarkən siyasi və məzhəbi məsihi qrupları ilə əlaqələr saxlamağa və danışıqlar aparmağa səy göstərdi. O bu məqsədyönlü işini günbəgün genişləndirməkdə idi. Qısa bir müddətdə bütün məsihi alim və şəxsiyyətlərlə tanış oldu, onların bir çoxu ilə, xüsusi ilə də Yepiskop Yusif əl-Xuri (Mitran Maruni) ilə rəsmi şəkildə dostluq rabitəsi qurdu. (İmam Musa Sədr, "Məhrumların ümidi”, s.278)

O qurduğu əlaqələrlə kifayətlənmir və daim məsihi zümrələri ilə münasibətini genişləndirirdi. Bəzi seçilmiş məsihiləri ictimai fəaliyyətlərində və xeyir işlərində özünə həmkar etdi. 1959-cu ilin yayında məsihilərin tanınmış şəxsiyyətlərindən biri Rəflə Mənsəd özünün buz istehsal edən emalatxanasının qazancının üçdə birini xeyriyyəçi müəssisələrdən birinə vəqf etdi. Bu xeyriyyə cəmiyyəti Livanın cənubundakı imkansızlara kömək məqsədi ilə imam Musa Sədr tərəfindən idarə olunurdu. İki məsihi həkim həmin müəssisənin rəsmi üzvü oldular. Onlar müraciət edən xəstələri pulsuz müalicə edirdilər.(Ayın söhbəti salnaməsi”, 2-ci il, s.39)

1341-ci ilin tir ayında (1962 yanvar) Sur şəhərində dondurma satan bir müsəlman öz qonşusu olan başqa bir dondurma satan məsihiyə zülm etdi. O xalq arasında şayiə yaydı ki, məsihilərin dondurması İslam baxımından murdardır və müsəlmanlar ondan alıb istifadə etməməlidirlər. Bu təbliğat öz təsirini göstərdi və məsihinin ticarəti zəiflədi. Bu vaxt məsihi imam Musa Sədrə şikayət edib ondan kömək istədi. İmam macərədan xəbərdar olan kimi əvvəlcə məsihinin könlünü aldı, sonra həmin müsəlmana xəbər göndərdi ki, öz pis əməlindən əl çəksin. Lakin o imam Musa Sədrin nəsihətlərinə qulaq asmadı. Bir neçə gün sonra imam Musa Sədr kitab əhlinin pak olmasına əsaslanan öz aşkar fitvasına arxalanaraq bir neçə nəfərlə yanaşı məsihinin mağazasına getdi. İmam Musa Sədr yenidən məsihinin könlünü alıb, onun dondurmasından yedi. O bu hərəkəti ilə zülmə düçar olmuş bir məsihinin hüququnu müdafiə etdi.("Şiənin izzəti”, s.216)

Bu mövzu Livanın "Ən-nəhar”, "Əl-həyat” və "Lisanul-hal” kimi mühüm qəzetlərində geniş əks-səda doğurdu, imam Musa Sədrin vasitəsi ilə məsihiyyətlə İslam arasındakı əlaqələrin möhkəmlənməsinə səbəb oldu. O həmin il Mitran və sair seçilmiş üzvlərin dəvəti ilə "ictimai hərəkatın dirçəlişi mərkəzi şurası”na üzv oldu. Daha sonralar məsihi rəhbərlərin dəvəti ilə onların kilsə kimi dini mərkəzlərində müxtəlif mövzular haqda, xüsusi ilə də dinlərarası münasibət barədə söhbətlərdə iştirak etdi.

O bu yolda böyük addımlar atır və belə deyirdi: "...biz vahid bir İslam cəbhəsi yaratmağın tərəfdarıyıq. Elə bir cəbhə ki, məsihi həmvətənlərimizlə həmkarlıq etmək üçün bizə qüdrət versin və biz məsihilərlə müsəlmanların yaşamasını mümkün bir iş hesab edək. İsrail dünyada belə bir işin mümkün olmamasına çalışır. İsrail çalışır ki, yəhudi, müsəlman və məsihinin bir-birinin kənarında yaşaya biləsi müstəqil Fələstinin yaranması mümkün olmasın...”("İmam Musa Sədrin rəvayətində Livan”, Əli Höccəti Kermani, s.86)

Onun fikrincə müsəlmanlarla məsihilərin birgə yaşaması misilsiz bir anlaşmadır. Bu nemətdən ictimai problemləri həll etmək üçün faydalanmaq lazımdır. O bu baxımdan o qədər səy göstərib inkişaf etdi ki, əxlaqi cəhətdən məsihi məclislərində etimad qazandı. İmam Musa Sədr bu barədə belə söyləyir: "...Livanda məsihilərin təhsil mərkəzi sayılan və keşiş hazırlayan "Dəyrəl-məxxiləd” adlı bir müəssisə məni söhbət etmək üçün dəvət etdi...Söhbətimdən bir müddət ötdükdən sonra müəssisənin müdiri Livanın ümumi təbliğat idarəsinin məsihi müdirinə belə demişdi: Seyid Musanın bir saat ərzində bu məclisə bəxş etdiyi ruhaniyyət bizim bunlara altı il ərzində öyrətdiyimiz ruhaniyyətdən üstün idi. Bəli! Bu həqiqət mənə yox, pak İslam dininə aid edilməlidir...”("İslam siması” salnaməsi, s.90)

Onun məsihi cavanlara, tələbələrə və elmi şəxsiyyərtlərə ardıcıl olaraq söhbət etdiyi mühüm məsihi məclislərindən biri də Trablos şəhərinin böyük və tarixi Mar-marun kilsəsində təşkil olunurdu. Bəşra şəhəri Livanın maruni məsihilərinin əsas mərkəzlərindən biridir. Bu şəhərə minlərlə cavan və müxtəlif məsihi zümrələrindən olanlar toplanır, vəsfə gəlməz eşq və maraqla imam Musa Sədrin söhbətlərinə qulaq asırlar.(Şiənin izzəti”, s.142, höccətul-İslam Seyid Əbuzər Amilidən nəql olunub.) Bu cavanlar imam Musa Sədrə aşiq olmuşlar. Belə ki, onların əksəri əqd oxutdurmaq üçün imam Musa Sədrin yanına gedirdilər.(İmam Musa Sədr, "Məhrumların ümidi”, s.281)

Hicri-şəmsi, 1344-cü ilin ordibehişt ayında (miladi 1965, may ayı) imam Musa Sədr başqa bir mühüm addım ataraq İslam və Məsihiliyin elmi şəxsiyyətləri ilə həmkarlıq etməklə "İslam və Məsihiyyət arasında söhbət” adı altında elmi iclas təşkil etdi. Bu iclas "Ənduhul-Lobnaniyyə” məhəlləsində keçirildi. İclasda İslam və məsihiyyətin Nəsri Solhəb, Corc Xızr, Fransua Dobrelator, Yusif Əbuhəlqə, Həsən Səb, Yevakim Mübrək və Sübhi Saleh kimi tanınmış şəxsiyyətləri iştirak edib, məruzələr söylədilər. İmam Musa Sədr bu iclasda iştirakçılar üçün yenilik sayılan "İslam və iyirminci əsrin mədəniyyəti” mövzusunda geniş söhbət etdi.(Uyğun çıxışın bütöv mətni "Əbcədiyyətul-həvar” kitabı, s.43-də dərc edilmişdir)

İmam Musa Sədr bir şiə alim və ruhani kimi məsihilərin tanınmış şəxsiyyətləri və xalq ilə əlaqələri möhkəmlətmək üçün rəsmi iclaslardakı iştirakı ilə kifayətlənmirdi. O, bayram günlərində və müxtəlif münasibətlərlə onların evlərinə gedib, yas məclislərində iştirak etməklə məsihilərin sevinc və kədərinə şərik olurdu. Məsihilər ona öz rəhbərləri qədər hörmət edirdilər. Hətta bəzi hadisələrdə rəhbərlərindən çox ona inam göstərirdilər.

"...Güman etmirəm ki, Livanda mənim tək kimsə bütün dinlərə məxsus insanların birgə yaşayışı və milli vəhdətin qorunması üçün bayraqdarlıq etmiş olsun. Mən Musa Sədr adlı bir şəxsiyyət olduğumdan daha çox milli vəhdət simvolu olmuşam. Beləliklə, fitnəkarların nəzərincə aradan götürülməyim lazım idi. Mən bütün dini tayfaların rəisləri ilə siyasi, mədəni və ictimai əlaqələr saxlamağımla yanaşı elə bir inam qazanmışdım ki, üç il öncə kilsədə mömin məsihilər üçün oruc moizəsin (məsihilərin xüsusi mərasimi) oxudum. Belə bir iş bəlkə də tarixdə ilk dəfə idi. Macəranın sonundan agah olmağınız üçün ərz edirəm: Mənim etdiyim iş buna bənzəyir ki, bir məsihi rəhbər müsəlmanlar üçün cümə namazının xütbəsini oxuyur. Buna görə də mən sülhsevər Livanda müxtəlif tayfaların birgə yaşayışının bayraqdarı, milli vəhdət və təkallahçı dinlərin qardaşlıq simvolu idim. Beləliklə, mənim mənəvi şəxsiyyətimə terror üçün təbliğatlarla hücuma başladılar, bütün işlərimi və siyasi mövqeyimi sual altına aldılar...”("Tərcoman” jurnalı, s.42)

"... Əlbəttə heç kəs Seyid Musa Sədrin şiə olmasını inkar etmir. O öz fəaliyyətinə bu ölkənin şiələrinin hüquqlarını qorumaq məqsədi ilə başladı. Lakin bu fəaliyyət indi daha uzaq görənliklə davam etdirilir. Şiələrin daim İslamda ədaləttələb və ziyalı təbəqə olduqlarını unutmamalıyıq. Onlar bu yolda çoxsaylı qurbanlar vermişlər. Buna görə də livanlıların xeyiri ondadır ki, keçmişdə azadlıqtələb və insani məqsədlərini nəzərə alaraq marunilər və dəruzilər hərəkatına hörmət etdikləri kimi, indi də Musa Sədr hərəkatına köməkçi olmalıdırlar. Bu hərəkat Fələstin inqilabı ilə əlaqəli və həmahəngdir...”