 Müsəlmanlar
Vəhhabilərin gözündə
Vəhhabilər
yalnız özlərini əsil müsəlman və xalis tövhid əhli bilir, digər müsəlmanları isə
müşrik hesab edirlər. Onlar İbn Əbdül-Vəhhabın inanclarını qəbul etməyənləri
"hərbi kafir” (müsəlmanlarla döyüş halında olan kafirlər) adlandırır və belə
insanların hеç bir şәkildә tохunulmаzlıq hüququnа mаlik olmadığını bildirirlər.
Bu şәхslәrin mаlını, cаnını vә nаmusunu özlәri üçün hаlаl sаyırlаr. Onlar belə
düşünürlər ki, təkcə "La ilahə illallah və Mәhəmmədən Rəsulullah” (Allahdan
başqa Allah yoxdur və Mәhəmməd Onun Rəsuludur) cümləsini dilə gətirərək şəhadət
vermək kifayət deyil; әsil müsəlman bundan əlavə, peyğəmbərin məscidinə təbərrük
etmək, Allahın elçisini ziyarət etmək, ondan şəfaət diləmək və bu kimi işlərdən
özünü təmizləməlidir. Çünki, onların fikrincə, təvəssül, şəfaət, ilahi
övliyaların ruhlarından yardım diləmək, təbərrük və buna bənzər əməllərə
inananlar müsəlman adını özlərinə vermələrinə baxmayaraq, müşrikdirlər. Onların
şirki cahiliyyət dövrünün şirkindən daha qorxulu nəzərə çarpır.(Bax: ər-rəsail əl-əməliyyə, Muhəmməd ibn Əbdül-Vəhhab, səh. 79; Təthirül-etiqad, Sənani, səh. 17; Təthirül-məcid, səh. 40, 41; Kəşful-Şubəhat.)
Mәhəmməd
ibn Əbdül-Vəhhab "Kəşfuş-Şubəhat” adlı əsərində təqribən 24 dəfə "şirk” və
"müşriklər” sözünü öz inancını qəbul etmәyənlər haqqında təkrarlamışdır.
Həmçinin "kafirlər”, "bütpərəstlər”, "mürtədlər”, "müşriklər”, "tövhid
düşmənləri”, "Allah və İslam carçılarının düşmənləri” kimi ifadələri təqribən
iyirmi dəfə işlətmişdir.
Vəhhabilər və
Xəvaricin oxşar cəhətləri
İslam
tarixinə və xəvaric təliminә nəzər saldıqda bu iki təriqətin inanc xəttlərinin
bir çox yerlərdə kəsişdiyinin şahidi oluruq.
Vəhhabilik
və xəvaricin ideya və davranışlarındakı nəzəri və praktiki bənzərliklər
aşağıdakılardan ibarətdir:
1.
Xaricilər (xəvaric) vəhhabilər kimi, məşhur fikirlərə zidd, nadir rəy
sahibidirlər; Məsələn: Xəvaric böyük günah işlətmiş şəxsi kafir sanırlar.
2.
Xəvaricin fikrincə "Darul-İslami” (İslam diyarını), sakinlərinin böyük günaha
bulaşacaqları təqdirdə, "Darul-hərb” (müsəlmanlarla döyüş halında olan diyar)
adlandırmaq olar. Bu barədə vəhhabilər də eyni fikirdədirlər.
3.
Bu iki dəstənin digər bir bənzərliyi, dini məsələlərin yersiz çətinləşdirilməsi
və onları dərk etməkdə dar düşüncəlik və fikir donuqluğundadır. Xaricilər "La
hukmə illa lillah” (hökm yalnız Allaha məxsusdur) cümləsinə sığınaraq, İmam
Əlini (ə) hakimiyyətdən uzaqlaşdırdıqları kimi, vəhhabilər də təkcə bəzi ayələri
digər ayələrə diqqət yetirmədən, əldə əsas tutaraq, müsəlmanları kafirlikdə
ittiham еdirlәr.
4.
Şübhəsiz vəhhabilər puç, yanlış və xurafatla dolu əqidələri ilə, xəvaricin
dindən xaric olduğu kimi, dindən çıxmış sayılırlar.
Elə
bu səbəbdən Səhihi-Buxaridə gəlmiş bir hədisin vəhhabilərə aid edilməsi heç də
təsadüfi deyil.
Buxarinin
İslam peyğəmbərindən (s) nəql etdiyi bu hədisdə deyilir: "Şərqdən bir qrup kişi
zahir olar. Onlar Quran oxusalar da, oxuduqları boğazlarından yuxarı keçməz. Ox
kamandan çıxdığı kimi dindən çıxarlar. Baş qırxmaq onların bir əlamətidir.”(Səhihi-Buxari, Kitab ət-təuhid, 57-ci fəsl, 7123-cü hədis.)
Qəstəlani
"İrşadus-sari”("İrşadus-sari”, c. 15, səh. 626) əsərində bu hədisi şərh edərkən yazır: «Şərq tərəfdən»
dedikdə, Mədinə şəhərinin şərq tərəfi, Nəcd və bu kimi digər ərazilər nəzərdə
tutulur.
Hamıya
çox gözəl bəllidir ki, Nəcd şəhəri vəhhabilərin mərkəzi və əsas vətənləri idi
ki, sonralar oradan digər şəhərlərə yayıldılar. Eləcə də bilirik ki, başın
tükünü qırxmaq və saqqalı uzatmaq onların əlamət və nişanələrindəndir.
5.
Hədislərdə Xəvaric barəsində "Onlar müsәlmаnlаrı öldürür, bütpərəstləri isə azad
buraxırdılar”(Məcmuu-fətava, İbn Feymiyyə, c.13, səh. 32) söylənilmiş sözlərin, vəhhabilər tərəfindən praktiki olaraq
qəddarlıqla həyata keçirildiyinin şahidi oluruq.
6.
Əbdullah ibn Ömər Xəvarici təsnifləndirərək deyir: "Bunlar kafirlər barəsində
nazil olmuş ayələri möminlərə tətbiq edirlər.” Hazırda vəhhabilərin də bu
metoddan istifadə etmələri keçmişdə xaricilərin getdiyi yolu xatırladır.
Vəhhabilərin
təbliğat və təşviqat üsulları
Bu
məzhəbin nümayəndələri öz təlimlərini inkişaf etdirmək və fikirlərini xalqa
təlqin etmək istiqamətində müxtəlif metodlardan istifadə edirlər. Onlardan
bəzilərini nəzərdən keçirək:
1-
Şiə məzhəbinin kitabları ilə mübarizə
Vəhhabilər,
İmamiyyə şiələrinin digər məzhəblərdən daha artıq elmi məsələlərə yer verdiyinə
görə, onlarla mübarizə etməyi qarşılarına məqsəd qoymuşlar. Çünki, elmi
məsələlər onların xurafatla dolu xam xəyallarını ifşа еdәrәk üzə çıxarır. Yoxsa,
şiələrlə bu qədər qarşıdurma nəyə lazımdır? Onlar həqiqət sorağında, başqaları
isə səhv və batil əqidədədirsə, niyə batildən qorxurlar? Görəsən niyə şiəliyə
mənsub kitabların cavanların arasında yayılmasına maneçilik törədirlər? Nәyә
görә vəhhabi bir tələbə əlində şiə kitabı olmasına görə suçlanaraq
universitetdən və təhsil aldığı elmi mərkəzdən qоvulmаlıdır? Vəhhabilərin ağıl
və düşüncə sahiblərini həqiqətə yetişmək istiqamətində azad buraxaraq, özlərinin
qərara gəlmələrinin qarşısını almalarının səbəbi nədir? Görəsən hansı amil bais
olur ki, Misirin beynəlxalq kitab sərgisində görüntüyə qoyulan şiə əsərləri
vəhhabilər tərəfindən alınıb yandırılır?(Əs-sələfiyyə bəynə əhlis-sunnə vəl-imamiyyə, səh. 680)
2 – Kitabların
məzmununun dəyişdirilməsi
Vəhhabilərin,
müxalifləri ilə etdiyi mübarizə yollarından biri də əhli-sünnətin hədis, təfsir
və tarix kitablarının öz mənafeləri yönümündə dәyişdirilməsidir. Onlar öz
əqidələri ilə bir araya sığmayan hədis və sözləri dəyişdirir, daha sonra
çapxanalara kitabın təhrif olunmuş formasını nəşr olunmasını sifariş edirlər.
Elə bu səbəbdən bəzən görürük ki, bir müəllif qaynağını da qeyd etmək şərtilə
hər hansı bir hədisə əsaslanır. Yeni çaplara müraciət etdikdə hədisdən heç bir
əsər-əlamət gözə çarpmır. Lakin qədimi çaplara baxdıqda aydın olur ki, bu hədis
sonrakı nəşrlərdə ixtisara salınmışdır. Xüsusilə, vəhhabilərin nəşriyyatlarla
sıx əlaqə yaratması, təhrif edilmiş kitabların ucuz qiymәtlәrlә satışı, yaxud
daha çox insan kütləsinin əlinə çаtsın deyə, pulsuz paylanması kimi işlərdə
müttəfiqliyi müddəamızı inkaredilməz edir.
Bu
barədə Mәhəmməd Nuri Deyrsəvi belə deyir: "Hədisləri təhrif etmək və ya ixtisara
salmaq vəhhabilər üçün adət halına çevrilmiş daimi işlərdəndir; nümunə olaraq,
Nöman Alusinin atası Məhmud Alusinin Kоvnul-Məani adlı təfsirini göstərmək olar.
O, vəhhabilәrin әqidәsinә zidd оlаn bütün mətləbləri ixtisara saldı. Bu təhrif
aparılmasaydı, onun təfsiri nümunələri təfsir sayılacaqdı.”
Digər
bir nümunə isə İbn Qüdamə Hənbəlinin "Muqni” əsərindən öz nəzərlərində şirk
sayıldığına görə "istiğasə”("İstiğasә” sığınmaq, pənah aparmaq mənasınadır. Əvvəldə qeyd edildiyi kimi, ilahi şəxslərə sığınmaq (istiğasə etmək) Vəhhabilərin nəzərində haram və şirkdir.(mütərcim). ) (övliyalara sığınmaq) bəhsini
silərək çapa vermələridir. Səhihi-Müslimin şərhini isə, Allahın atributlarına(Vəhhabilər Quranda Allahın sifətləri haqda buyurulmuş ayələrin zahiri mənaları ilə kifayətlənərək, Allahın maddi əli ya ərşi (taxt-tacı) olduğunu deyirlər. Bu mənalar isə, hər bir maddədən uzaq, mütləq vücud sahibi, ehtiyacsız Allahla uzlaşmadığından, Müslim hədislərdə bu mənaları əqli və məntiqi şəkildə şərh edibdir. Məsələn Allahın əli dedikdə Onun qüdrəti nəzərdə tutulur. Vəhhabilər isə zahiri olduğundan şərh edilmiş bu hədisləri kitabdan götürüblər.) dəlalət edən hədisləri çıxartmaqla, yenidən çap etdilər.(Rududun əla Şubuhat əs-sələfiyyə, Şeyx Deyrsəvi, səh. 249. )
Çox
təəssüf ki, ənənəvi hala çevrilmiş bu tip işlər vəhhabilər arasında geniş
yayılmışdır; хüsusilə, Әhli-beytin (ə) şanlı ömür yolunu və fəzilətlərini, eləcə
də xəlifələrin və ya səhabələrdən birinin düçar olduğu xəta və büdrəməni özündə
əks etdirən real tarix və hədislər bu çirkin siyasətin bir nömrəli
qurbanlarıdır.
Digәr
bir nümunəyə nəzər salaq: Təbəri "Cameul-bəyan” adlı təfsirində«Şüәrа» surәsinin
214-cü ayəsini şərh edərkən, Peyğəmbərin ilk dəvəti zamanı bu sözləri
söyləməsini nəql edir: "Sizlərdən hansı biriniz bu işdə (peyğəmbərlik
vəzifəsində) mənə vəzir və yardımçı olmağa hazırdır? Belə bir şəxs mənim
qardaşım və... sayılır.(Orijinalda, təkrarlanmış "və” bağlayıcısının yerinə "kəza və kəza” sözləri qeyd edilmişdir. Buradan aydın olur ki, Peyğəmbər başqa sözlər də söylədi. Amma burada Həzrətin (ə) daha nə buyurduğu açıq-aşkar göstərilmir. Dilimizdə bəzi cümlələrin sonunda üç nöqtə (...) yazılmasını buna bənzətmək olar. Yuxarıda isə nöqtәlәrin təkrarlanması "kəza və kəza” sözününü qarşılığında işlədilmişdir. (mütərcim). ) Bu vəzifəni Həzrət Əli (ə) qəbul
etdikdən sonra Peyğəmbər (s) Əliyə (ə) xitabən buyurdu: "Sən mənim qardaşım
və... sayılırsan.(Cameul-bəyan, həmin ayəni şərh edərkən) Mötəbər tarix kitablarından sayılan Tarixi Təbəriyə müraciət
etməklə düşünürük ki, təkrarlanmış nöqtәlərin yerinə (ya ərəbcədə "kəza”ların
yerinə) "vəsiyyi və xəlifəti” yəni, "mənim vəsim və canişinimsən” sözləri
olmuşdur ki, təhrifə uzanan əllər vasitəsilə götürülmüş və əvəzində heç də aydın
olmayan (nöqtәlәr) sözlər işlədilmişdir. Əlbəttə оnlаr bu kimi yаrаmаz işlәri bu
növ hədislərin onların düşüncə tərzi ilə uyğun gәlmәsi sәbәbilә hәyаtа
kеçirirlәr.
Bəzi
hallarda isə xəlifələrin büdrəmələrini və yaxud Əhli-beytin (ə) fəzilətlərini
bir neçə nöqtə ilə əvəz edir. Artıq, oxucu bu nöqtələrin həssas, həlledici və
tarixin taleyini əvəz еdә biləcək mətləblərin qarşılığında qoyulduğundan
xəbərdar deyil.
Bəzən
də hədisin öz inancları ilə uzlaşmayan hissələrini ixtisara salırlar. Necə ki,
vaxtilə Buxari də bir çox yerlərdə həmin metoddan istifadə etmişdir.
Məşhurluğuna görə toxuna bilmədiklərini isə, əldə heç bir sənəd-sübut olmadan
etibarsız və yetərsiz olduğunu isbat etməyə çalışırlar. İbn Teymiyyə Qədir-Хum,
Vilayət və digər hədislərlə dә məhz bu cür davranmışdır. Bir sıra yerlərdə isə
hədisin tamam başqa bir məna ifadə etməsi üçün sözləri dəyişdirirdi. Nümunəsi
isə "Leylətul-məbit” hadisəsində «Bаtә әlа firаşihi» (öz yerində gecələdi)
cümləsinin yerinə, «Balə әlа finаşihi»yəni, (yerinə islatdı) sözünün
gətirilməsidir.
Bəzi
kitablarda hədisin göstərilmiş qaynağına müraciət edərək, o hədisin orada
tapılmaması, vəhhabilərin azaltma yolu ilə təhrif etmələrini bir daha
göstərir!
Burada
"Əman” hədisini sözümüzə nümunə gətirmək olar. Peyğəmbərdən (s) nəql edilmiş bu
hədisin məzmunu belədir:
"Ulduzlar
yer əhalisinin təhlükəsizliyini təmin etdiyi kimi, mənim əhli-beytim də
ümmətimin ayrıseçkilik və ixtilaflar qarşısında təhlükəsizliyini təmin
edir”.
Bu
rəvayəti bəzi qaynaqların Əhməd ibn Hənbəlin müsnədindən nəql etməsinə
baxmayaraq, hazırda bu hədis o kitabda mövcud deyil.
Eləcə
də Peyğəmbərin (s) "Mən elmin şəhəriyəm, Əli isə onun qapısıdır.” məzmunlu
buyurduğu hədisi İbn Əsir Cameul-usul kitabında, Süyuti Tarixul-xüləfada və İbn
Həcər Әs-səvaiqul-mühriqə əsərində Səhihi-Tirmizidən nəql edirlərsə də, hazırda
Müslimin səhihində bu rəvayətlərdən əsər-əlamət görünmür.
3 – Kitabların
iхtisаr еdilmәsi
Hədis,
tarix və təfsir kitablarının orijinal mətnlərini iхtisаr еtmәk vəhhabilərin
digər bir təbliğ metodlarından hesab olunur; оnlar kitabları, oxucu daha çox
fаydаlаnsın deyə xülasələşdirmək bəhanəsi ilə, etiqadları ilə qeyri-müvafiq
hissələri ixtisara salırlar. Daha sonra onu çapxanalara verərək qısaldılmış
formada çаp еdәrәk yаyırlаr. Onlar reallıqları beləcə dəyişdirərək hədis, təfsir
və tarixin danılmaz həqiqətləri kimi xalqa təlqin edirlər.
Xatırladırıq
ki, biz geniş və iri həcimli kitabların qısaldılması və xülasə şəklinə gətirib
çıxardılması ilə müхаlif deyilik; əslində yaşadığımız dövrdə insanların
məşğuliyyəti çохаldığınа görә, geniş həcimli kitabların mütaliəsinə fürsət
azaldığından, kitabları iхtisаr еtmәk gərəkli sayılır. Lakin biz qərəzli və
yalnız əqidə yönümündə xülasələşdirmənin əleyhinəyik.
Bu
qısa tarixi kitablarda xəlifələr - Müaviyə, Yəzid və bəzi səhabələr barəsində
söylənilmiş mənfi xüsusiyyətlər və tənələr ixtisara salınır, həmçinin
Әhli-beytin (ə) fəzilətləri, kitabın müxtəlif yerlərindən asanlıqla götürülür;
halbuki, xəlifələr və bəzi səhabələrə dair qondarılmış saxta hədislərə
toxunulmur! Bu çirkin əməl və mədəni cinayətlə tarixi hadisələri аrаşdırаn
oxuculara nə dərəcədə zülm olunduğu heç kimə gizli deyil. Necə də qeyri-müqəddəs
şəxslər müqəddəs sayılır. Əvəzində isə, əsil müqəddəs şəxsiyyətlər yaddaşların
arxivinə ötürülür.
4 – Həcc mövsümündən
istifadə edilməsi
Vəhhabilərin
təbliğ üsullarından biri də, həcc mövsümündən lazımınca bəhrələnməkdir.
Bildiyiniz kimi, hər il həcc mövsümü zamanı dünyanın hәr tərəfindən yüzminlərlə
hacı bir yerə toplaşırlar. Vəhhabilər yaranmış vəziyyətdən öz fikirlərinin
yayılması üçün sui-istifadə edir və bunu ən əlverişli fürsət sаnırlаr. Öz
təbliğatçılarını müxtəlif dilli hacılar arasında bölüşdürür, elmi mühazirələr,
kitab hədiyyə etmək və elm xadimlərini elmi mәrkәzlәrә dəvət etməklə öz
məzhəblərinə tərəf çәkirlər. Hətta son zamanlar qеyri-әrәb hacılar arasında
müхtәlif dillәrdә yüksək tirajda nəşr edilmiş anti-şiə xarakterli kitabların
pulsuz paylanması müşahidə edilir. Çox gizli şəkildə təxribat xarakterli
yazılmış bu kitablar öz inanclarını isbat, şiə və digər İslam məzhəblərinin
əqidələrini bаtil göstәrmәyә xidmət edir.
Unutmamalıyıq
ki, vəhhabilərin puç əqidələrindən yalnız şiələr deyil, əhli sünnə məzhəbləri də
təsirlənmiş, onların inanc və rəftarlarından təngə gəlmişlər. Onların
məğlubiyyətinin bir nümunəsini Əl-qaidə və Taliban qruplaşmasında və onun
aqibətində axtarmaq olar.
Nüfuzlu
şəxsiyyətlərdən birinin açıqlamasına görə, Tacikistanda vəhhabilər tərəfindən
böyük bir bağ hazırlanmış, mədəniyyət və elm adamlarının adları universitet və
məktəblərdə tədris etmək üçün qeydə alınmış, üç ay müddətində kiçik bir kursu
bitirdikdən sonra, içərilərindən seçilmiş 400 nəfər Səudiyyə Ərəbistanına
yollanmışdır. Onlar Mədinə şəhərinin "Əl-İsmailiyyə” universitetində iki il
təhsil alaraq, vəhhabiliyin əsaslarını və şiə mədəniyyəti ilə mübarizə yollarını
öyrəndikdən sonra Tacikistanın ayrı-ayrı şəhərlərinə və orta Asiyanın digər
bölgələrinə göndərilmişdir. Azərbaycan respublikasında da buna bənzər iş
görülmüş, hətta imamların (ə) adını daşıyan şəxslərin adları dəyişdirildikdən
sonra vəhhabi düşüncələrinin gələcəkdə təbliğatçısı olmaq üçün mərkəzi ölkəyə
(Səudiyyə Ərəbistanı) göndərilmişdir. Təkcə 2002-ci il həcc mövsümündə, 685 аddа
on milyon cild kitab dünyanın 20 əsas dilinə (əksərən anti-şiə xarakterli),
Səudiyyə dövləti tərəfindən Allah evinin ziyarətçiləri arasında
paylanılmışdır.(Miqat jurnalı, 43-cü sayı, səh. 198, 11. 9.81(h. şəmsi ilə) tarixdə dərc edilmiş Ukkaz qəzetindən nəql edərək. )
Sәudiyyә
Әrәbistаnının Qәtif şәhәrindәn оlаn tаnınmış bir ruhаni 2003-cü ildә Mәkkәdә
оlаrkәn bizә bir fаktı söylәdi: «Şiәliyin әlеyhinә yаzılmış «Әllаh, sümmә
lit-tаriх» kitаbı böyük yük mаşınlаrınа dоldurulаrаq Qәtif vә İhsа kimi şiә
bölgәlәrinә gәtirilir vә хаlq аrаsındа pulsuz pаylаnılır.»
Sözügedən
kitabın 2001-ci ildә Küveyt respublikasında yüz min tirajda nəşr edilərək
yayılması isə dindar alim Mehri cənablarının (ali dini lider Əli Xameneinin
nümayəndəsi) etirazına səbəb oldu. O, Küveyt dövlətinə ünvanladığı məktubda
bildirdi ki, әgər təhqiramiz və anti-şiə xarakterli yazılmış bu kitabın nəşr və
yayılmasının qarşısı alınmazsa, Küveyt, regionda ikinci bir Livana çevrilə
bilər.(30.6. 2001-ci il tarixli "Ər-rəyul-am Əl-Kuveytiyyə” qəzeti. Məlum məktub internetin müxtəlif saytlarında özünə yer tapmışdır)
5 – Şiəliyin
əleyhinə yağdırılan iftiralar
Misirli
yazıçı Doktor Əbdullah Qərib yalan və töhmətlə dolu "və caə dоurul-məcus”
kitabında yazır:
"Xоmeyninin
qiyamı İslam, ərəb və Mәhəmmədlə (ə) heç bir bağlantısı olmayan, məcus
(atəşpərəst, zərdüştə inanan), əcəm (qeyri-ərəb, iranlı və Kəsraya (Sasanilər
sülaləsinə) mənsub qiyamdır.(Və caə dоurul-məcus, səh. 357. göründüyü kimi Doktor Əbdullah, İmam Xоmeyninin ərəb olmaması, iranlıların qədimdə atəşpərəst, Zərdüşt dininə mənsubluqları və Sasanilər sülaləsinin törəmələri olması kimi yersiz cəhətləri qabardaraq, onun qiyamının İslami cəhətdən etibarsız və qeyri-müqəddəs olmasını isbat etməyə çalışır. Lakin qeyd etmək lazımdır ki, əvvəla qeyri-ərəbliyin nöqsan sayılması, İslami meyarlara sığmayan, milli təəssübkeşlik hissindən qaynaqlanır. Digər tərəfdən isə, İmam Xоmeyni əziz Peyğəmbərin (s) nəslindən və ərəb mənşəli şəxsdir. Yəni, bu qanunsuz meyarın şərt sayılacağı təqdirdə belə, ona aid edilməsi düzgün deyil. Digər iki xüsusiyyət isə, İslami İnqilabın mahiyyətinə məntiqən zərər yerirmir (mütərcim).)
Sanki
bu sözlər Doktor Əbdüllahın ürək yanğısını soyutmur. O, kin-küdurət və
düşmənçiliyini son həddə çatdıraraq yazır: Tehran rəhbərlərinin İslam üçün
yəhudilərdən daha artıq təhlükəli olduğuna şübhə etmirik. Onlardan heç bir xeyir
gözlənilmir. Bunu da gözəl bilirik ki, onlar müsəlmanlarla müharibə məqsədi ilə
tezliklə yəhudilərlə birləşəcəklər.(Həmin qaynaq, 374)
Hazırda
İslam respublikasının işğalçı sionist rejimi üçün bir nömrəli düşmən olduğu
bütün dünyaya аşkаr оlduğu bir halda, bu sözlərin reallıqdan nə qədər uzaq
olmasına dair danışmağa ehtiyac duyulmur. Əslində bu sistem İslam inqilabı zəfər
çaldıqdan dәrhаl sonra Fələstin səfirliyini qəsbkar İsrail dövlətinin səfirliyi
yerinə açmasını, özünün iftixarı hesab edir.
Mədinə
şəhərinin universitet müəllimlərindən olan elmlər doktoru Nasirəddin Qəffari
doktoranturalığı üçün dissertasiya müdafiəsi sayılan "Üsulu məzhəb əş-şiə
əl-imamiyyə” adlı tədqiqat əsərində yazır:
"Xоmeyni
öz adını namazın azanında yerləşdirərək Peyğəmbərin (s) adından belə önə
keçirmişdir. İranda namazlarda azan bir qayda olaraq bu şəkildədir: Əllahu
əkbər, Əllahu əkbər, Xоmeyni rəhbər; yəni Xоmeyni bizim öndər və başçımızdır,
daha sonra isə (deyirlər) Əşhədu ənnə Mәhəmmədən rəsulullah!..”(Üsulu məzhəb əş-şiə Əl-imamiyyə, c. 3, səh. 1392 )
İslam
inqilabından sonra İranın müxtəlif şəhər və ölkədaxili məscidlərinə gələn hər
kəs bu yersiz nisbətin yalan olduğunu anlayar. Həqiqət budur ki, namaz qılanlar
namazı bitirdikdən sonra cəm şəkildə dua edərək İmam Xоmeyninin rəhbərliyini bir
daha təsdiqləyir və onun xəttində sadiq qalacaqlarını elan edirlər.
Şiəliyə qarşı hücumа
kеçmәyin bir səbəbi
Vəhhabilərə,
Әhli-beyt məzhəbi ilə münasibətdə kəskin mövqe tutmalarına və anti-şiə təbliğat
kompaniyasının proqramlarının sürətləndirməkdə hərəkətverici qüvvələrdən biri də
onların, müsəlmanların bu cazibədar məzhəbə sürətlə axınından qorxmalarıdır.
Doğrudan da, Qurani-Kərimdən ilham almış mədəniyyətin cavanlar və ziyalı şəxslər
arasında geniş yayılması və onların Məhəmmədin (s) həqiqi sünnəsi ilə müvafiq
olan işıqlı təlimini rəğbətlə qarşılaması vəhhabiləri son dərəcə dəhşətə
gәtirir. Burada bir neçə nümunəyə diqqət yetirməyimiz yerinə düşər:
Doktor
İsamüddin "Əl-imam Mәhəmməd bin Səud” universitetinin məzunu, Bin Bazın
(Səudiyyənin ən böyük müftisi) şagirdi, eləcə də Sənan şəhərinin böyük
məscidlərindən birinin İmam-camaatı və Yəməndə vəhhabiliyin təbliğatçısı idi.
Şiəlikdə küfr və şirk ünsürünü isbat etmək üçün "Əş-şiə bеynəl-isna əşəriyyə və
firəqul-Qulat” (dində küfrlə nəticələnəcək ifrata varanlar) adlı kitabının
müəllifi olan bu şəxs cavan bir şiə ilə tanışlıqdan sonra Әhli-beyt məzhəbinin
nurani mədəniyyəti qarşısında diz çökərək, vəhhabilikdən şiəliyə üz gətirir.
Doktor
İsam elə bu münasibətlə qələmə aldığı kitabında yazır: Vəhhabi qardaşlarımızın
kitablarını oxuduqca, bizə aydın olur ki, gələcək, 12 imamçı şiә mәzhəbinin
intizarındadır; çünki onlar (vәhhаbilәr) (radikal olduqlarına görə) vəhhabilər
və digər müsəlmanların bu məzhəbə sürətlə axınına bais olurlar.
Daha
sonra Mədinə İslam universitetinin müəllimi Şeyx Əbdüllah Əl-Quneymandan nəql
edərək yazır:
"Artıq
vəhhabilərə mә’lum оlmuşdur ki, İmamiyyə şiəliyi gələcəkdə əhli sünnəni və
vəhhabiliyi özünə cəlb edə biləcək yeganə məzhəbdir.”(Həmin qaynaq, səh. 178)
Səudiyyənin
adlı-sanlı yazıçılarından sayılan Şeyx Rəbi ibn Mәhəmməd cənabları yazır:
"Mənim
üçün son dərəcə təəccübdoğurucu haldır ki, bizim bəzi qardaşlarımız, o cümlədən
Misirdə tanınmış və görkəmli alimlərdən birinin övladları, eləcə də elmi
dairələrdə uzun müddət bizimlə çalışmış elm аdаmlаrı, habelə bizim saflıqlarına
inandığımız qardaşlarımızdan bir qrupu "şiəlik” adlı yolun ardıcılına
çevrilmişlər. Asanlıqla düşündüm ki, müsəlman aləminin digər nümayəndələri kimi,
bu qardaşları da İslam inqilabının nurlu və gözqamaşdırıcı şüaları heyran
etmişdir.("Əş-şiətul-imamiyyə fi mizanil-İslam”, kitabın müqəddiməsi, səh. 5. )
Vəhhabilərin
digər məşhur yazıçılarından biri Şeyx Mәhəmməd Məğravi deyir:
"On
iki imamçı şiə məzhəbinin şərq dünyasında geniş yayılması məni qərb ölkələrinin
cavanları üçün (cavanların bu məzhəbə yönəlməsi üçün) qorxuya saldı...”("Mən səbbəs-səhabə və Müaviyə fəummuhu haviyəh” kitabının müqəddiməsi, səh. 4)
Bu
barədə Mədinə universitetlərinin müəllimi, elmlər doktoru Nasir bin Əbdüllah bin
Əli Qəffari isə yazır:
"...Tam
qətiyyətlə deyə bilərik ki, bir çox müsəlman gənclərinin şiəliyə meyl еtməsinin
səbəbi on iki imamçı dahilərin qatlaşdığı əziyyətlərə görədir. "Ünvan Əl-Məcd fi
tarixil-Bəsrə və Nəcd” kitabında bəzi qəbilələrin əhalisinin tamamilə şiəliyə üz
gətirmələri haqda yazılаnlаr hər bir mütaliəçini dəhşətə gətirir.”(Muqəddimətu usul əş-şiə əl-imamiyyə əl-isna əşəriyyə, c. 1, səh. 9.)
Vəhhabi
qələm ustalarından sayılan Şeyx Məcdi Mәhəmməd Əli Mәhəmmədin söylədikləri isə
daha artıq maraq doğurur:
"Əhli
sünnə cavanlarından biri təəccüblə yanıma gəldi. Onun heyrətlənməsinin səbəbini
soruşduqda, bir şiə ilə ünsiyyətdə olduğunu anladım. Bu (yazıq) sünni cavanı isə
şiələri rəhmət mələkləri və haqq meşəsinin şiri kimi təsəvvür etmişdi.(İntisarul-həqq, səh. 11 və 14. ) | 
