YÜZ İYİRMİ SƏKKİZİNCİ KƏRAMƏT

1995-ci ildə İranın Kürdüstan əyalətində tədrislə məşğul idim. Sünni qardaşlardan biri bizi dəvət etdi ki, həzrət Əbul Fəzl Abbas(əleyhissalam) adına ehsan süfrəsi açmışam. Çox təəccübləndik. Hər halda qəbul etdik. Cümə günü idi. Bu sünni qardaşın evinə getdik. İki otaq ağzına kimi sünni qardaşlarla dolu idi. İki otağın ortasında mənim söhbət etməyimdən ötrü xırda mənbər düzəltmişdilər. Məni dəvət edən sünni qardaş da yanımda idi. Söhbətimin əvvəlindən axırına qədər çox xohşal idi. Sünni xanımlardan söhbət arasında tez-tez əlimə pul qoyurdular və deyirdilər:

Bu həzrət Əli Əkbər(əleyhissalam) nəzridir! Bu həzrət Əli(əleyhissalam) Əsğər(əleyhissalam) nəzridir!

Mənbərdən sonra məni nahara dəvət etdilər. Nahardan sonra vidalaşanda mənə zəhmət haqqı vermək istədilər. Mən qəbul etməyib dedim: Sizin mənə öz evinizdə Kərbəla Ələmdarı barədə söz deməyə icazə verməyiniz kifayətdir. O, qəbul etmədi. Mən pulu qəbul etmək məcburiyyətində qaldığım üçün onun qarşısına bir şərt qoydum. Soruşdum ki, siz nəyə görə həzrət Əbul Fəzl Abbasın(əleyhissalam) adına süfrə açmısınız. Cavab verdi ki, indi söyləyərəm:

Mənim ürək xəstəliyim var idi. Nə qədər həkimə müraciət etdimsə faydası olmadı. Hətta, Təbrizli məşhur həkimə də müraciət etdim. Lakin heç bir nəticə vermədi. Bütün həkimlərdən əlimi üzüb evə gəldim. Hər tərəfdən naümid olmuşdum. Anam bizə gəlib dedi:

Oğlum halın necədir?

Dedim: Nə hal soruşursan?

Dedi: Həkimə getmək istəmirsənmi?

Dedim: Hansı həkimə getdimsə faydası olmadı.

Dedi: Mən bir həkim tanıyıram ki, bir nüsxə yazmaqla şəfa tapırsan.

Dedim: Bu həkim kimdir? Adı nədir? Evi haradadır?

Dedi: Onun xəstəxanası və növbəsi yoxdur.

Dedim: Anacan, bu həkim kimdir? Mən dərddən ölürəm.

Dedi: Həkimin adı həzrət Əbul Fəzl Abbas (əleyhissalam) həzrət Əli (əleyhissalam) oğlu!.

Dedim: Bizim ki, onlarla əlaqəmiz yoxdur və onlarla aramız yaxşı deyil.

Anam dedi: Onlar böyük şəxsiyyətlərdir. Bəxşiş və şəfa onların əlindədir.

Bu sözlərdən sonra qəlbim rahatlaşdı. Anam məndən ayrılıb nəvəsinin yanına getdi. Yavaş-yavaş dua etmək halı tapdım. Dedim:

Ya həzrət Əbul Fəzl Abbas (əleyhissalam) sənin tərifini çox eşitmişəm! Mənə bu dərddən nicat ver! Ey ağa! Əgər ata-anan haqq olublarsa mənə şəfa ver!

Çoxlu ağladıqdan sonra yuxuya getdim. Yuxuda gördüm ki, bir parça nur evimizə daxil oldu. Başımın üstə gəlib dedi: Qalx!

Dedim: Bir dayan. İndi bir az özümə gəlmişəm, qoy yatım.

İkinci dəfə buyurdu: Sənə deyirəm ki, qalx!

Dedim: Qoysana istirahət edəm. Sən kimsən axı?

Dedi: Sən kimisə çağırmısan?

Tez duam yadıma düşdü. Buyurdu:

Mən Əbul Fəzl Abbasam! Nə istəyirsən?

Ərz etdim: Qəlbim xəstədir. Daha taqətim yoxdur. Mənim qəlbimə bir əlac et! Bu anda Həzrət yoxa çıxdı!

O halda yuxudan oyandım. Anamın və uşaqlarımın yanına getdim. Onlar mənim özümün yuxudan durduğumu görəndə təəccübləndilər. Dedilər:

Nə olub? Niyə yerindən qalxmısan?

Dedim:

Anacan! Sənin xəstəxanasız həkimin gəlib şəfa verib getdi!

Köçəri sünnü ərəblərdən birinin övladı olmurdu. 10 il olardı ki, evlənmişdi. Hətta, İngiltərə və Amerika həkimləri ona rədd cavabı vermişdilər. Nəhayət, bir gün bu sünnü mənimlə məsələni araya qoydu. Mən ona dedim: Sənə bir həkim tanıtdıraram ki, işin həll olar.

Kuveytdən İraqa, Kazimeynə tərəf hərəkət etdik. İmam Kazim və Cavad (əleyhimussalam)-ı ziyarət etdik. On gün orada qalıb Samerraya tərəf getdik. İmam Əliyyən Nəqi və Həsən Əskəri(əleyhissalam)-ın ziyarətində olduq. Sonra Nəcəfə gəlib Əli (əleyhissalam)-ı ziyarət edib Kərbəlaya gəldik. İmam Hüseyn (əleyhissalam) və Həzrət Əbul Fəzl Abbas (əleyhissalam)-ın on gün ziyarətinə nail olub Kuveytə qayıtdıq.

Qırx gündən sonra həyat yoldaşında hamiləlik əlaməti görünməyə başladı. Mənə:

«Müjdə! Müjdə!» deyə müraciət etdi.

Sünnü kişinin sonradan on bir oğlu oldu. Onların hər birinə Əli (əleyhissalam) və onun övladlarının adlarını qoydu.

Sünni bir kişi ilə dost idim. On üç ildən çox idi ki, evlənmişdi. Amma bu müddətdə övladları olmamışdı. Bir gün ona dedim ki, sənə pulsuz müalicə edən həkim sorağı deyimmi? Bu sözləri eşidəndə xoşhal oldu. Allah ata-anana rəhmət eləsin, məni onun yanına apar.

Dedim: Bu gün bizim evdə Həzrət Əbul Fəzl Abbas (əleyhissalam) məclisi var. Sənin əqidənlə işin olmasın, bu gecə bizə gəl.

Hacı Əbu Əmir deyir: O gecə sünni bizim evimizə gəldi və həzrət Əbul Fəzl Abbas (əleyhissalam) adına olan rövzə məclisində iştirak etdi. Yeməkdən sonra bir boşqab da ailə-uşağından ötrü apardı. Həyat yoldaşı da həzrət Əbul Fəzl Abbas (əleyhissalam)-ın süfrəsindən yedi. Bir müddət sonra bu kişi həzrət Əbul Fəzl Abbas (əleyhissalam)-ın bərəkətindən övlad sahibi oldular.

1960-cı ildə ilk dəfə olaraq Nəcəfül-Əşrəfdən İraqın şimalında yerləşən Kərkük şəhərinə müsafirət etdim. Oranın əhalisi ilə tanış olub İmamı təbliğ etmək fikrindəydim.

«Tisin» adlı məntəqədə ruhani dostumla məscidlərdən birinə getdik. Məscidin adı türkcə «Zülfünün cami» idi. Bu məscidi hacı Cəlal Əfəndi və hacı Cəfər tikdirmişdilər. Həyətdəki oturacağın üstündə oturub söhbət etdiyimiz halda təxminən 40 yaşlı bir nəfər kişi məscidin həyətinə daxil oldu. Məscidə bir kisə şəkər verdi. Onu söhbətimizə və çaya dəvət etdik. O da bizimlə oturdu. Hal-əhvaldan sonra ondan adını soruşdum. Təbəssümlə cavab verdi:

Bağışlayın, adım Osmandır.

«Osman» adını eşitdikdə düşündüm ki, mənimlə zarafat edir. İstəyir ki, məni sünni məntəqəsində olduğuma görə imtahan etsin. Gülərüzlə dedim:

Mənimlə zarafat edirsiniz?

Cavab verdi: Xeyr! Mənim adım doğurdan da Osmandır.

Dedim: Əvvəl sünni olmusan, sonra şiəliyi qəbul etmisən?

Dedi: Xeyr!

Dedim: Qardaş, axı şiə Osman adını qoymur. Əgər şiəsənsə nəyə görə adın Osmandır. Əgər sünnisənsə bizim əzadarlığa nəzir gətirməyin nədir?

Cavab verdi: Mən sünni idim. İndi də sünniyəm. Əlavə etdi: Mənim övladım olmurdu. Çox həkimlərə getmişdim. Çoxlu müalicələr və analizlər vermişdim, hətta bəzi yerlərdə dedilər ki, sən sonsuzsan. Ümidsizlik bütün vücudumu bürümüşdü. Şiə dostlarımdan biri mənə dedi: İstəyirsən ki, sənə elə bir həkim tanıtdırım ki, yanına gedən kimi övladın olsun? Dedim: Bəli! O həkim hardadır?

Buyurdu: Həzrət Əli (əleyhissalam)-ın övladı, Kərbəla Ələmdarı həzrət Əbul Fəzl Abbas (əleyhissalam)-dır. Amma, nəzr edib xalis niyyət və etiqadla qapısına getməlisən. Biz şiələr onu «Babul-həvaic» kimi tanıyıb müşkillərimizi onun əli ilə həll edirik.

Mən çox həsrətlə övld arzusundaydım. Nəzr edib dedim:

Ya Əbul Fəzl Abbas! Əgər sənin «Babul-həvaic» olmağın doğrudursa və giriftarçılıqda dadə yetirsənsə sənin qapına gəlmişəm. Mənə övlad! Allahdan məndən ötrü övlad istə. Nə qədər ki, sağam əzadarlıq vaxtı bir kisə şəkər süfrənə nəzr verərəm!

Allaha şükür. Neçə ildir ki, həzrət Əbul Fəzl Abbas (əleyhissalam)-ın bərəkətindən bir oğlum var və mən hər il nəzrimə əməl edirəm. Siz hesab edirsiniz ki, «Babul-həvaic» yalnız siz şiələr üçündür?

Dedim: Niyə görə bu kəraməti görüb şiə olmursan?

Cavab verdi: Bütün qohum-əqrabam mənimlə düşmən olacaq. Şiə olmaqlıq cürət istəyir, o da məndə yoxdur.

1. Qadınlardan birinin bütün uşaqları, qohum-əqrabası və əri sünni idilər. Bu xanım şil xəstəliyinə tutulmuşdur. Əri sağalmasından ötrü çox xərc çəkmişdi, amma onun şəfa tapmasından məyus olub onu uşaqları ilə birlikdə atası evinə göndərmişdi. Ola bilsin onu boşayıb təzə arvad almaq fikrindəymiş. Xanım pərişan halda bacılarına deyir:

Sabah Məhərrəmin yeddinci günü və şiələrin yanında həzrə Əbul Fəzl Abbas (əleyhissalam) günüdür, ora gedin. Xahiş edirəm məni də şiələrin «Abbas» matəmi məclisinə aparın. «Abbas ələminə» bağlayın, bəlkə onun əli ilə şəfa tapam.

Səhəri gün bacıları xanımın qoltuğuna girib ayaqları yerlə sürünə-sürünə onu Əbul Fəzl Abbas (əleyhissalam) məclisinin qadınlar olan qismətinə gətirdilər. Həzrətin adına olan «Ələmin» yanında otuzdurdular. Bu vaxt sübh mərasimi qurtarmışdı. Hər halda sinə vurmaqlıq mərasimi başladı. Qadınların mərasiminin məsulu ona yaxınlaşıb dedi:

Qalx! Əzadarlıqda sən də iştirak et!

Xəstə qadın cavab verdi:

Sən ki, bilirsən mən şiləm, qalxmağa qüdrətim yoxdur.

Buyurdu: Heç narahat olma «Ya Əbul Fəzl Abbs!» deyib yerindən qalx! Xəstə qadın uca səslə və xalis niyyətlə:

«Ya Əbul Fəzl Abbas!» deyəndə, birdən yerindən qalxdı.

O vaxt qadın özü ayaqlarına əlini vurub hiss edir ki, şillikdən qıçlarında əsər-əlamət yoxdur. Ona görə də ixtiyarsız halda baş-gözünə vurub, fəryad çəkib əzadarlıq etməyə başlayır. Kişilər bu səsi eşidib pərdənin dalında onlar da əzadarlığa başlayırlar. Məclis xüsusi şur və həyəcanla davam edir.

Onu da qeyd edək ki, bu xanım Məhərrəmin yeddisindən Səfər ayının axırına qədər bütün əzadarlıq məclisində iştirak eməkdən əlavə orada köməklik də göstərimşdir. Əri də qadının şəfa tapmasını eşidib onu evinə qaytarır və öz müştərək həyatlarına təzədən başlayırlar.

Xatırladaq ki, bu qadının qardaşı vəhhabi olub şiələrin belə məclislərini bidət və xurafat kimi qələmə verirdi. Belə məclislərə qarşı mübarizə aparanlardan idi. Amma bacısının həzrət Əbul Fəzl Abbasın (əleyhissalam) əli ilə şəfaət tapmasını qəbul edib müqabilində təslim olmuşdur!

2. Sünnilərdən 12 yaşlı bir oğlan uşağı var idi. Xüsusi xəstəliyə tutulmuşdu. Hər gün səhər saat 11-dən sonra halı dönür, bədəninin rəngi tamam göy rəngə çevrilirdi. Atası iddia edirdi ki, çox həkimlərə aparmışam, hətta bu yolda 1000 dollara yaxın xərc çəkmişəm. Amma, faydası olmayıb.

Uşağın anası aşura günü onu «Əbul Fəzl Abbas (əleyhissalam)-ın» matəminə aparır və özü ilə qadınlar olan yerdə otuzdurur. Adətə görə o gün xətib imam Hüseyn (əleyhissalam)-ın rövzəsini oxuyur, sonradan günortadan keçənə qədər sinə vurmaqlıq davam edir. Bu qadın da məclisdə iştirak edir. Birdən yadına düşür ki, uşağın xəstəliyi var. Tez onun bədəninə baxır. Qəribədir, neçə illər idi ki, hər gün bu xəstəlik uşağda bilinirdi. İndi uşağın bədəni sağlam idi. Birdən başa düşür ki, uşaq şəfasın almışdır. Səs-küy salıb ağlamağa başlayır. Hamı bilir ki, nə isə kəramət olub.

O gündən sonra uşaqda bir daha belə xəstəlik baş verməyib. Əslində uşaq həzrət Əbul Fəzl Abbasdan(əleyhissalam) şəfasın almışdı.

Kürdlərin sünni qadınlarından biri Novruz bayramı günü Kərbəlaya gəldi. Mənim yanıma gəlib bir miqdar mal aldı. Soruşdu: Mənim heç kəsim yoxdur, sizdə bir günlüyə yer tapılarmı? Dedim: Mane yoxdur.

Evdə həyat yoldaşıma nəql edir ki, on ilə yaxındır ki, ailə həyatı qurmuşam amma, uşağım olmur. Zövcəm ona deyir:

Siz həzrət Əbul Fəzl Abbasa (əleyhissalam) dua və nəzir edin ki, əgər gələn il Novruz bayramına kimi övladım olarsa, boynumda və əlimdə nə qədər qızıl varsa Həzrətin hərəminə atacağam!.

Gələn ilin Novruz bayramı günü Kərbəlada zəvvar həddən çox idi. Mənim də başım qarışıq idi. Günortadan iki saat sonra evə getdim. Gördüm ki, həyət-bağçanın hamısı kürdlərlə doludur. Çox nigarançılıqla özümü evə çatdırdım. Zövcəmi səslədim ki, bu nə vəziyyətdir? Gülərək dedi: Bir şey deyil! Çıx yuxarı. O keçən ilki qadın övladı ilə gəlib ki, qızıllarını həzrət Əbul Fəzl Abbasın(əleyhissalam) hərəminə təqdim etsin. Bunlar da hamısı uşağı olmayan qadınlardır. Gəliblər ki, həzrət Əbul Fəzl Abbasa(əleyhissalam) dua edib övlad istəsinlər. Sonra öz qızıllarını həzrətə təqdim etsinlər.

Kuveytdə olduğum vaxt bir hadisə baş verdi, anladım ki, bu sünni ərəblərin həm Həzrət Əbul Fəzl Abbasa (əleyhissalam) etiqadları var, həm də onu kəramət sahibi kimi tanıyırlar. Hadisə bu idi:

Sünni ərəblərdən birinin mal-qarası çox olduğuna görə şiələrdən biri ilə yağ alveri edirmiş. Köçəri sünni ərəb bir dəfə şiyə üçün yağ gətirəndə şiyə istəyir ki, onun haqqını kəssin (Tamah güc gəlir). Sünni bilir ki, yağ on kiloqramdır. Şiyə yağı səkkiz kiloqram adına almaq istəyir. Bu vaxt sünni ərəb hirslənir, əlindəki əsa ilə şiyənin durduğu yeri dövrəyə alır (yeri çızır) və deyir:

Bu həzrət Əbul Fəzl Abbasın(əleyhissalam) dairəsidir. Əgər sözündə sadiqsənsə bu dairədən kənara çıx!

Şiyə tacir görür ki, yerindən hərəkət etməyə qüdrəti yoxdur. İradəsi sözünə baxmır. Ona görə də dediyi yalana iqrar edir və yağı on kiloqram adı ilə sünnidən alır.