Bizim vaxtlarda kəndçilər arasında tarla bölgəsində ixtilaf qarşıya gəlir. Dövlət idarələrinə şikayət olunur. Dövlət məmurları hadisə yerinə gəlirlər. İş nəhayətdə and içməyə gəlir çıxır. Şəhərin adətinə əsasən and içənlər yeddi qədəm üzü qibləyə tərəf getməli və həzrət Əbul Fəzl Abbasa (əleyhissalam) and içməli idilər. Şəxslərdən biri öz iddiasını isbat etməkdən ötrü and içir. Bu şəxs beşinci qədəmdə düşüb ölür. O yeri indi əhali «İt ölən» yeri ilə adlandırırlar.

Nəql edirlər ki, hovzeyi elmiyyənin ustadlarından biri heç vaxt həzrət Əbul Fəzl Abbasın (əleyhissalam) ziyarətinə getmirmiş. Ondan bu işin səbəbini sourşurlar. O da utanmadan cavab verir:

Mən o Həzrətdən çox dərs oxumuşam!

Bir müddət sonra şagirdləri ustadı məcbur ziyarətə göndərirlər. Elə ki, ustad şagirdlərin sözü ilə özü istəmədən hərəmin qapısından içəri girir, birdən bir əl görünüb onun sinəsindən basıb bir neçə qədəm geri tullayır. Ustad bihuş halda qalır. Ətrafındakılar ona nə olduğunu anlamırlar. Özünə gələndə ondan hadisənin səbəbini soruşurlar. O, əhvalatı nəql edir səhvinə iqrar edərək etiraf edir ki, həzrət Əbul Fəzl Abbasın (əleyhissalam) ziyarətinə təvazökarlıqla getmək lazımdır.

Günlərin birində bir neçə nəfər irs bölməkdən ötrü atamın yanına gəlirlər. Varislərdən qadın olan birisi qardaşlarına deyir: Sizə and verirəm həzrət Əbul Fəzl Abbasa! Bir-birinizə xəyanət etməyin. Qardaşlardan birisi utanmadan məğrur halda deyir:

Əgər həzrət Əbul Fəzl Abbasın qüdrəti olsaydı öz əlini hifz edərdi!

Çox keçmir ki, bu cavan maşın qəzasına düşür, əlləri və ayaqları tamamilə sıradan çıxır. Bununla da bütün həyatını fəlakətlə keçirir.

Sünnilərdən birinin şiələrdən birində pulu varmış. Nə qədər istəyisə pulunu geri ala bilmir. Şiə götürdüyü borcu qaytarmır və inkar edir ki, mən səndən pul almamışam. Çox çəkişmədən sonra sünni deyir: Əgər həzrət Əbul Fəzl Abbas (əleyhissalam)-ın dərgahına gedib əlini onun ələminin üstünə qoyub and içsən ki, mənə borclu deyilsən, mən səndən heç bir şey istəmirəm.

Borclu şiə bu sözü qəbul edir və öz-özünə fikirləşir ki, o sünnidir, mən isə şiə. Beləliklə həzrət Əbul Fəzl Abbas (əleyhissalam) mənim xeyrimə qəzavət edər.

Boclunun zövcəsi ona məsləhət verir ki, bu işin düzgün iş deyil. And içmə. Lakin şiə arvadına deyir:

Həzrət Əbul Fəzl Abbas (əleyhissalam) heç vaxt şiyəni sünninin müqabilində başı aşağı eləməz.

Nəhayət, şiə and içmə mərasimini yerinə yetirir. Yalandan Əbul Fəzl Abbasa (əleyhissalam) and içir ki, mən bu şəxsə borclu deyiləm. Aradan çox keçməmiş məlum olur ki, kişi kor olmuşdur. Budur, o Həzrətə yalandan and içməyin aqibəti!