31. Hər bir mükəlləf və ağıllı insana, dinin əsaslarına etiraf edib, məzhəbin əsaslarnı qəlbən əziqə bağladıqdan sonra, islam dininin əmələ dair proqramları, həmçinin vacib və haram işləri öyrənməsi vacibdir.

32. Şübhəsiz dinin əsaslarına inanan hər bir şəxs din tərəfindən əməl mərhələsində öhdəsində olan bir sıra vacib əməllər, həmçinin tərk etməsi vacib olan bir sıra haram işlərdən icmali şəkildə agah olur. Belə bir hökmlərə, dinin lazım olan əməlləri deyilir. Həmçinin (bədən üzvlərinə aid) proqram da adlanır.

33. Hər bir mükəlləf yuxarıda qeyd olunmuş hökmlərdən agah olduğu kimi, yəni həqiqi əməl və Allahın ondan bu əməlləri əncam verməsi istəyini bilən kimi, əqli höccət (dəlil) onun üçün tamamlanır və belə bir şəxsin çalışaraq hər hansı bir yol ilə onlara yiyələnib əməl etməsi vacibdir. Əks təqdirdə isə axirətdə ondan sual olunacaq və cəzalandırılacaq.

34. Yuxarıda qeyd olunan məsələyə əsasən, hər bir mükəlləfə əməllər barədə «ictihad» və «fiqahət»-i əldə etmək vacib sayılır. Belə ki, bütün şəriət hökmlərini Qurani-kərim, hədislər, həmçinin həzrət Peyğəmbər və onun Əhli-beytinin (ə) davranışlarından istixrac edib ələ gətirməsi, daha sonra o hökmləri zehnində yaxud bir kitabda özü və ya başqalarının istifadə etməsi üçün yaddaş etməlidir. Bu isə «ictihad» və «fiqahət» adlanır. Belə bir uzun yolu ötmək çoxlu şərtlər və zəhmətlər tələb etdiyi üçün, yalnız nadir şəxslərə nəsib olur.

35. İctihad yolunu getməyən və ya getmək istəməyən şəxsə təqlid etmək vacibdir. Yəni qeyd olunmuş yolu ötüb, şəriət hökmlərində mütəxəssis olmuş camiuş-şərait (yəni bir sıra şərtlərə malik olan) fəqih müctəhidə üz gətirib, özünün həqiqi hökmlərini onun fətvası əsasında əldə etməlidir. Elə buna görə də «ictihad» və «təqlid» mükəlləfin əmələ dair hökmlərə çatmaqda iki ayrıca yoldur və o bu iki yol arasında ixtiyar sahibidir.

36. özü müctehid olmayan və başqa bir müctehiddən təqlid etmək istəməyən şəxsə dini hökmlərə çatmaq üçün üçüncü yolu seçməsi vacibdir. Üçüncü yol isə ehtiyat üzrə əməl etməkdən ibarətdir. Yəni hökmünü bilmədiyi hər hansı bir əməlin (vacib olmasını) ehtimal verdikdə onu yerinə yetirməlidir və belə bir halda onu tərk etməsi haramdır. Lakin dini məsələlərdə ehtiyat yolunu tapmağın özü ictihada bağlıdır. Elə buna görə də dini hökmlərə çatmaq yolu «ictihad» və «təqlid»-ə aiddir.

37. Təqlidin məhəlli mükəlləfin istər danışıq, istər rəftar, istər ibadət, istər müamilə, istərsə də sair bu kimi hökmünü bilmədiyi məsələlərdən ibarətdir.

Beləliklə təqlid edən şəxs, hər bir əməldən qabaq fəqihə üz gətirərək öz vəzifəsini aydınlaşdırmalıdır. Çünki əks təqdirdə vacib olan bğir əməli tərk etməsi və ya haram olan bir əmələ mürtəkib olması və günaha düşməsi mümkündür.

38. Bir zamanda müxtəlif fəqihlər (müctehidlər) olarsa, təqlid etmək istəyən şəxsin onların barəsində axtarış aparması vacibdir. Onların hamısı elmi baxımdan eyni səviyyədə və yaxud bir-biri ilə bərabər olduqda isə onların hər hansı birindən təqlid edə bilər. Amma onlardan biri başqalarından daha elmli olarsa, məhz daha elmli fəqihdən təqlid etməlidir.

39. Təqlid üçün müəyyən şərtlərə malik olmayan fəqihdən təqlidi döndərib, şərtlərə malik olan fəqihdən təqlid etmək vacibdir. Bu isə onun bilərəkdən və ya səhvən təqlid etməsi arasında heç bir fərq yoxdur. Həmçinin o fəqihin əvvəldən və ya sonradan (qeyd olunmuş) şərtlərə malik olmaması arasında da heç bir fərq yoxdur. Hətta sonradan ayrı bir fəqih ondan üstün olduqda belə təqlidini döndərməlidir.

40. Təqlid edən şəxsin birinci müctehidi vəfat etdikdə, diri müctehid vəfat edən müctehiddən bilikli olarsa bütün məsələlərdə diri müctehiddən təqlid etməsi vacibdir. Amma vəfat edən müctehid, diri müctehiddən bilikli və ya onunla bərabər olarsa, mükəlləf (vəfat etmiş müctehiddən) təqlid etməkdə qalmaq məsələsindən başqa məsələlərdə birinci müctehid və yaxud diri müctehid yaxud da bəzi məsələlərdə birinci, bəzi məsələlərdə isə ikinci müctehiddən təqlid edə bilər.

41. Hər bir zonadan istedadlı və maddi imkanı olan bir dəstənin hicrət edərək elmi mərkəzlərə gəlib, özünün məzhəbi vəzifələrin əncam vermək, həmçinin başqalarını öyrədib, tərbiyələndirmək (millətləri hidayət edib axirət, cəhənnəm və s. işlərdən qorxutmaq) üçün dini əsasları, əməlləri və ilahi maarifi üzrə təhsilə məşğul olması vacibdir.

42. Xalqın dəstə və ümmət təyin etməsi tərzində dini cəmiyyətlər və elmi hövzələr yaratması «kifayə vacib»(Kifayi vacib sözünün mənası bu kitabın müqəddiməsində qeyd olunmuşdur (mütərcimdən).)sayılır. Belə ki, onlar aşağıdakı üç hədəfi həyata keçirməlidir:

1. Cahillərin xeyir, (yəni) dinin əsasları, əməlləri və bəyənilmiş əxlaq, həmçinin insanın mənəvi təkamül və maddi rifahına səbəb olan maarif və elmlərə tərəf dəvət olunması;

2. Əmr be məruf; (yəni hər növ yaxşılığa dəvət etmək).

3. Nəhy əz münkər. (Yəni hər növ pis işdən çəkindirmək.

Bu vəzifə «kifayi vacib» olaraq bütün müsəlmanlar və ya bütün mükəlləflərin öhdəsindədir.

Dəstə və ümmətdən məqsəd elmi və dini maarif hövzələrində təhsil alan (və ya dərs verən) şəxslərdən ibarətdir. Beləliklə müsəlmanlara belə bir mərkəzlərin üzvlərini öz aralarından təyin edərək onların xərclərini hazırlaması kifayi vacib sayılır. Lakin ağıl hökmünə əsasən hər bir cəmiyyətin başçıya ehtiyacı olduğu üçün belə bir iş cəmiyyətin başçısına vacib olacaqdır.

43. Cahili düz yola yönəltmək vacibdir. Yəni imkan daxilində dini hökmlər sayılan istər əqidə, istər əməl, istərsə də onların müqəddimələrini xalqa öyrədib onları doğru yola hidayət etmək zəruridir. Bu vacib əməl isə dini hövzələrin yaradılışının əsaslı nəticələrindən sayılır.

44. Fasiq (azğın) bir şəxsin gətirdiyi hər hansı bir xəbər haqqında axtarış aparmaq vacibdir. Belə ki, onun gətirdiyi xəbər, istər məsumdan bir hökm və ya hikmət və yaxud bir fəqihdən nəql olunan fətva kimi dini hökm, istərsə də bir meyyitdən bir vəsiyyətin nəql olunması kimi xarici mövzulardan olduqda, (bu haqda axtarış və tədqiqat aparılmalıdır). Belə bir vacibə isə «şərti vacib» deyilir. Yəni bu xəbərə əməl etməyin şərti, o haqda axtarış aparıb yəqin hasil etməkdən ibarətdir. Əks təqdirdə isə onun heç bir etibarı olmayacaqdır.

45. Şəriət hökmlərinin özünü öyrənmək vacib olduğu kimi, onun mövzularını, yəni namaz, oruc, zəkat, həcc, kəffarat və s. bu kimi şəriət tərəfindən ixtira olunmuş ibadətləri də öyrənmək vacibdir.

Həmçinin ibadətlərin şərtləri və maneələrini öyrənmək də vacibdir. Buna misal olaraq namazın hissələri sayılan «təkbirətul-ehram», «rüku», «səcdələr» və namazın şərtləri sayılan bədən və geyimin pak olması, dəstəmazlı və üzü qibləyə olmaq, həmçinin onun maneələri sayılan namaz ortasında danışmaq, bir şey yemək və s. işləri qeyd etmək olar. Həcc əməlinin hissəsindən sayılan «ehram» «vüquf», «təvaf» və «səy» də bu qəbildəndir.

Həmçinin sair vacib əməllərin hissələri və şərtləri digər tərəfdən qeyri-ibadi mövzuların (yəni şəriət hökmü adlanan kənar əməlləri) öyrənmək də vacib sayılır ki, buna misal olaraq «az su», «küfr suyu», «mədən», «ənfal», «məsafət», «namazı qəsr və ya tamam qılmaq», «iqamət», «vətən», «təmiz torpaq» və s. bu kimi mövzulardan ad çəkmək olar.

Qeyd etmək lazımdır ki, bu ünvanların hər birinə aid şəriət hökmü və ya hökmləri vardır.

46. Hər bir mükəlləfə istər öz şəxsi, istər qohum və cəmiyyət, həmçinin istər ibadət, istərsə də müamilə (alver) və s. bu kimi yaşayışına dair ehtiyaclı olduğu vacib və haram məsələləri öyrənməsi vacibdir. Həmçinin dinin əsasları və əqidəyə bağlı məsələləri öyrənməsi də vacib sayılır.

Lakin qeyd etmək lazımdır ki, adətən dini hökmləri öyrənmək şəriət və ağıl baxımından, dinin əsaslarını (əqidə məsələlərini) öyrənmək isə məhz ağıl baxımından vacibdir.

47. Dində bidmət qoymaq haramdır. Yəni dindən sayılmayan və ya dini bir əməl olması isbat olunmayan hər hansı bir işi din adı ilə əncam vermək və ya başqasına öyrətmək haram sayılır. Bunun isə əqidələr, ibadətlər və ya bundan başqa şeylər olması arasında heç bir fərqi yoxdur. Bidətə misal olaraq, müəyyən bir yerdə müəyyən bir ağacın müqəddəsliyinə inanmaq, müəyyən bir yer və ya gündə həmçinin bir şəxsin adına aş bişirmək, «vüsal» və ya «sükut» orucu tutmaq kimi əməlləri qeyd etmək olar.

48. Elmsiz halda müctehid olub-olmadan fətva vermək və ya şəriət hökmünü bəyan etmək haramdır. Həmçinin şəriət hökmlərinə aid suala səhv cavab vermək də bu qəbildəndir.

49. Din aliminin öz elmini gizlətməsi haramdır. Belə ki, əqidələr elmi üzrə mütəkəllim (alimi), şəriət hökmləri üzrə müfəssir, sünnət (məsumların davranışı) və hədis elmləri üzrə mühəddis (hədis nəql edən) alimlərə öz elmlərini yaymaq vacibdir. Yəni imkanı, cəmiyyətin ehtiyacı olan həmçinin ondan başqa bu vəzifəni yerinə yetirən bir alimin olmadığı hallarda dili və qələmi ilə öz məlumatlarını yayıb, bəyan etməlidir.

Amma qeyd etmək lazımdır ki, bu məsələdə elm sahibi tək olarsa, elmi yaymaq ona «eyni vacib», elm sahibi bir neçə nəfər olduqda isə elmi yaymaq (onların hər birinə) «kifayi vacib» sayılır.

50. Cəmiyyətin böyük ehtiyacı olan halda hər bir dünyəvi iş və fənni üzrə mütəxəssis aliminin öz biliyini gizlətməsi haramdır ki, buna misal olaraq müxtəlif sahələrdə «həkimlik» və «mühəndislik» həmçinin müxtəlif sənaye işlərində bacarıqları qeyd etmək olar. Hətta onların hər birinə, xalqın ehtiyaclarının ödənilməsi həddində öz işlərinə məşğul olması «kifayi vacib» sayılır. Necə ki, xalqın hər birinə xalqın ehtiyacı olan halda artıq məharət tələb etməyən ticarət, çörəkçilik, əkinçilik, heyvandarlıq və bu kimi işlərə məşğul olması «kifayi vacib» sayılır. Hətta islam ölkələrində ümumi və zəruri ehtiyac sayılıb, tərk edildikdə cəmiyyətin korluq çəkməsinə səbəb olan fəhləlikdən böyük idarə vəzifələrinə qədər işlərdə məşğul olmaq bəzi vatlar «kifayi», bəzi vaxtlar isə «eyni» vacib sayılır. Lakin məqsəd heç də onların pulsuz işləməsi deyil, əksinə maaş alıb-almasa da vacib işə məşğul olmasından ibarətdir.