Əbu Haşim Cəfəri deyir: Əlim çox aşağı idi. Əbu Həsən Əli ibn Məhəmmədin yanına getdim. Mənə daxil olmaq üçün icazə verdi. Həzrət buyurdu: "Ey Əba Haşim! Allahın hansı nemətinə şükr edirsən?” Dilim tutuldu, bilmədim nə cavab verim? İmam sözünə davam edib buyurdu: "(Mehriban Allah) İmanı sənə ruzi etdi və nəticədə cismin cəhənnəm odundan qurtuldu. Sənə sağlamlıq əta etdi. Bununla ibadət və itaətdə yardım göstərmiş oldu. Sənə qənaəti ruzi buyurdu. Nəticədə səni israfçılıqdan qorudu. Ey Əba Haşim! Mən söhbətə ona görə bu mövzuda başladım ki, sənə böyük lütf göstərmiş kəsdən şikayət etmək istədiyini düşündüm. Göstəriş vermişəm ki, sənə yüz dinar versinlər.”("Biharul-ənvar”, 5-91, bab 5, hədis 6 )

Fəhham Mənsuri atasının əmisindən belə rəvayət edir: "Bir gün imam Hadi (ə) buyurdu: "Məni məcburi şəkildə Reyin Sur şəhərinə gətirdilər. Əgər bu şəhərdən çıxarsalar narazı qalacağam.” Səbəbini soruşdum. Həzrət buyurdu: "Saf havası və şirin suyuna görə. Burada xəstəlik azdır.”("Mətalibul-süvəl fi mənaqibi ali-rəsul”, 140 )

İsfahan əhlindən bir dəstəsi, o cümlədən Əbül-Əbbas Əhməd ibn Nəzr və Əbu-Cəfər Məhəmməd ibn Ələviyyə deyir: İsfahanda Əbdürrəhman adlı bir şiə vardı. Ona dedilər: "Nə üçün bir başqasına yox, məhz Əliyyən Nəqinin (ə) imamətinə etiqadı özünə vacib sayırsan?” Dedi: "Şahid olduğum bir səhnə bunu zəruri etdi. Mən yoxsul bir adam idim. İti dilim vardı. Bir gün İsfahan əhli məni bir dəstə adamla kömək istəmək üçün Mütəvəkkilin yanına göndərdi. Mütəvəkkilin sarayında olduğumuz vaxt Əli ibn Məhəmməd ibn Rizanın (ə) oraya gətirilməsi barədə göstəriş verildi. Oradakılara dedim: Buraya gətiriləsi şəxs kimdir?” Dedilər: "Ələvi bir şəxsdir, rafizilər onun imamətinə inanır. Olsun ki, Mütəvəkkil onu qətlə yetirmək üçün tələb edir.” Qərara gəldim ki, onu görənədək sarayı tərk etməyim. Bir qədər ötdü və deyilən şəxs süvari halda saraya yaxınlaşdı. Xalq onu dövrəyə alıb maraqla tamaşa edirdi. Onun görkəmi qəlbimi riqqətə gətirdi və dua etdim ki, Allah onu Mütəvəkkilin şərindən qorusun. Bu şəxs insanların arasından keçərkən yalnız atının yalına baxırdı. Mən fasilə vermədən ona dua edirdim. Yanından keçəndə üzünü mənə tutub buyurdu: "Allah duanı qəbul etdi, ömrün uzandı, sərvətin və malın artdı.” Bütün vücudum həyəcandan əsirdi. Ətrafımdakılar mənə nə olduğunu soruşdular. Məsələni açıqlamayıb "xeyirdir” söylədim. Bu hadisədən sonra İsfahana qayıtdım. Üzümə var-dövlət qapısı açıldı. Təkcə evimdə milyon dirhəmlik avadanlığım var. Allah mənə on övlad əta etdi. Yaşım yetmişi keçib. İndi də həzrətin imamətinə etiqadlıyam. O mənim qəlbimdə olanı oxudu, Allah onun mənim haqqımda dualarını qəbul etdi.("Mənla yəhzuruhul-fəqih”, 4-401  )