 Səccadənin kənarında atasının yolunu gözləyirdi Həzrət Rüqəyyə (ə) hər namaz vaxtı atasının səccadəsini sərərdi və o həzrət onun üstündə namazını qılardı. Aşura günü zöhr, yenə adəti üzrə atasının səccadəsini sərib, intizarla oturdu. Amma bir müddətdən sonra birdən Şimrin xeyməyə daxil olduğunu gördü. Rüqəyyə (ə) ondan soruşdu: Mənim atamı görməmisən? Şimr səccadənin kənarında atasının yolunu gözləyən qızı görən kimi öz qulamına dedi: Bu qızı vur! Qulam bu göstərişə əməl etmədi. Şimr özü qabağa gəlib, o nazdanənin surətinə belə sili vurdu ki, Allahın ərşi titrədi. Atasının susuzluğunu biləndə su içmədi İbn Covzinin "Məfatihul-ğeyb" kitabında gəlib: Saleh ibn Əbdullah deyir: Xeymələrə od vurulan zaman, əhli beyt (ə) biyabanlara üz qoydular. Paltarının ətəyi od tutmuş bir balaca qızı gördüm. Qorxusundan ağlayır və qaçırdı. Mənim onun halına rəhmim gəldi. Libasının odunu söndürmək üçün, atı ona tərəf çapdım. Atın nəfəsini eşidən kimi iztirabı artdı. Ona dedim ki, qorxma, səni incitmək istəmirəm. O, çarəsiz olaraq qorxusundan dayandı. Atdan yerə enib, libasının odunu söndürdüm. Birdən o qız soruşdu: Dodaqlarım susuzluğun şiddətindən quruyub, mənə bir içim su ver. Bu sözü eşidəndə ürəyim yumşaldı, qabı su ilə doldurub ona verdim. Suyu alıb, bir ah çəkdi və ahəstə yola düşdü. Soruşdum: Hara getmək istsyirsən? Buyurdu: Bir kiçik bacım var ki, o məndən də susuzdur. Dedim: Qorxma, suyun qadağası götürülüb, siz için. Dedi: Səndən bir sualım var. Atam Hüseyn (ə) susuz idi, ona su verdilər, ya yox?! Dedim: Yox, and olsun Allaha, ta axıra kimi buyururdu: "اسقوني شربة من الما ء" "Mənə bir içim su verin." Amma su verən olmadı, hətta onun cavabını da vermədilər. O qız, bu sözü eşidərkən suyu içmədi. Bəziləri bu qızın həzrət Rüqəyyə (ə) olduğunu deyirlər.("Məvaizi Şuştəri", səh.140. ) Suyu atama aparmaq istəyirəm Rəvayətdə gəlib: Ömər Sədin qoşunu imam Hüseynin (ə) xeymələrinə od vurarkən iyirmi üç uşaq xeymədən çölə qaçdılar. Onlar susuzluğun şiddətindən və qorxularından titrəyirdilər. Xeymələrin qarətindən və onlara od vurduqdan sonra, Ömər Sədin qoşun böyüklərindən biri ona dedi: Bunları Yezidin yanına belə aparmaq fikrindəsənsə, bir nəfəri də Şama gedib çıxmaz. Göstəriş ver, bunlara su versinlər. Bunlar susuzluqdan ölürlər. (hətta uşaqlardan bir neçəsi susuzluqdan ölmüşdü("Həzrət Rüqəyyə (ə)", Şeyx Əli Fəlsəfi. )) Ömər Səd dedi: Uşaqlara su verin! Suçular su məşglərini su ilə doldurub, uşaqlara və qadınlara apardılar. Onlar suyu əldən-ələ ötürərək, uşaqların arasında ən kiçiyi olan həzrət Rüqəyyəyə (ə) verdilər. Həzrət Rüqəyyə (ə) su qabını alıb, qətligaha tərəf yola düşdü. Ona dedilər: Hara gedirsən? Həzrət Rüqəyyə dedi: Atam döyüş meydanına gedəndə dodaqları susuzluqdan qurumuşdu. İstəyirəm bu suyu ona aparım, içsin.("Məaliyüs-sibtin", 2-ci cild, səh.89.) Həzrət Rüqəyyə (ə) şami qəribanda atasının cənazəsi kənarında Şami qəriban gecəsi həzrət Zeynəb (ə), yarısı yanmış bir xeymədə azca yuxuladı. Yuxuda anası Fatimeyi Zəhranı (ə) gördü. Ərz etdi: Anacan, bizim halımızdan xəbərin varmı?! Həzrət Fatimeyi Zəhra (ə) buyurdu: Eşitməyə taqətim yoxdur. Həzrət Zeynəb ərz etdi: Bəs dərdimi kimə deyim? Fatimeyi Zəhra (ə) buyurdu: Oğlum Hüseynin (ə), başını bədənindən ayırdıqları vaxt, mən özüm orada idim. İndi ayağa qalx və Rüqəyyəni (ə) tap. Həzrət Zeynəb (ə) ayağa qalxdı və nə qədər səsləsə də Rüqəyyədən (ə) bir xəbər olmadı. O, Ümmü Gülsümlə ağlayıb nalə etdilər və Rüqəyyəni (ə) axtarmağa başladılar. Nəhayət, qətligahın yaxınlığından onun səsini eşitdilər. Parə-parə olmuş bədənlərin yanına gəldilər, gördülər Rüqəyyə (ə) özünü atasının pak cənasi üstə atıb və əllərini atasının sinəsinə yapışdırıb, ürək dərdlərini deyir. Həzrət Zeynəb (ə) onu nəvaziş etdi. Bu vaxt Səkinə (ə) da gəldi və birlikdə xeyməyə qayıtdılar. Yolda Səkinə (ə) Rüqəyyədən (ə) soruşdu: Atanın bədənini necə tapdın? O, cavab verdi: O qədər ata, ata səslədim ki, birdən atamın səsini eşitdim ki, buyurdu: Buraya gəl, mən buradayam. Yatdı qoşun kəsildi səs, sayə çəkildi dövrədən Çıxdı Rüqəyyə xaricə, nisfi şikəstə("Səməratul-həyat", 2-ci cild, səh.16. ) xeymədən Başı açıq, ayaq yalın, caməsi(Yarısı dağılmış ) köhnə pirəhən Qətligəhə tərəf qaçır, yel kimi titrəyir bədən Hər qədəm ağlayır deyir: hardasan ay baba Hüseyn? *** Guşeyi-qətligahidən birdən eşitdi bir səda: Gəzmə bu qanlı ərsəni, sinəmin üstə gəl bala Cəzb edib aşinasını ləhni- sədayi-aşina(Geyimi ) Xaneyi-eşqidən işıq sate olurdu bərməla(Tanış səs ) Oldu çiraği-nur ilən ol qıza rəhnəma(Gur işıq saçılırdı )Hüseyn *** Tapdı nişani-nur ilən məqtəl ara babasını Gördü çuxur məkanidə qan bürüyüb yarasını Açdı yaralı şəh iki bazuyi-həqnəmasini(Yol göslərən ) Sinəsinə yapışdırıb doxtəri-binəvasini(Haqqı göstərən qollar ) Nisgil ilə dedi o qız: canüvə mən fəda Hüseyn! *** Harda idin qoşun gəlib xeyməni yandıran zaman At qabağında qızları çöldə dolandıran zaman Məcərü-guşivaridən(Binəva qızını )ötrü qovub yoran zaman Rəxtimizi(Örtük və sırğa ) soyan zaman, qəmçi ilə döyən zaman Vermədin, eylərəm giley, naləmizə səda Hüseyn *** Bir də məriz qardaşım, od tutub odlanan zaman Vurdu bibim özün oda, xeymə alovlanan zaman Damənim od tutub mənim şölə çəkib yanan zaman Əmmələrim, anam, bacım qol-qola bağlanan zaman Səs niyə vermədin hamı səslədi onda ya Hüseyn! *** Etmə Rüqəyyəcan giley, mən niyə dadə gəlmədim Qərq idi xaki-xunidə(Qiymətli paltarlarımızı ) nəşim aradə gəlmədim Köynəyimi apardılar, sinə qoşadə(Qanlı torpaqda ) gəlmədim Nazir idim o halizə nuki-cidadə(Açıq ) gəlmədim Fikr eləmə Dəməşqəcən sizdən ola cüda Hüseyn *** Qovzanıb istədim gələm, atlar ayağı qoymadı Tutdü məni çuxur yerin qanlı qucağı qoymadı Qəlbidə növcəvanımın suzişi-daği qoymadı Nizə, qılınc sınıqları kəsdi qabaği qoymadi Oldu bu seyri-rahidə manei-mübtəla(Nizə ucunda )Hüseyn *** İndi öpüm icazə ver surəti-şəms-tələti(Yol boyu mübtəla edən maneələr ) Sən də müqabilində qoy surətimə o surəti Çək o mübarək əllərin başimə, qıl məhəbbəti Pak elə zülfümün tozun, sən bil anamın hörməti Ta bu yətimə doxtərin xatiri xoş ola Hüseyn *** Yoxdu başım Rüqəyyəcan, ta öpəsən cəmalimi Ya ki, qoyam o surətə surəti por məlalimi(Günəş kimi parlayan surət, üz ) Yoxdu bədəndə əllərim gör bu şikəstə halimi Başuvə əl çəkəm siləm, zülfi-çəmən misalini(Əzab-əziyyət görmüş surət ) Yoxsa edərdi xahişin şövqilə cabeca(Çəmənə bənzər zülf )Hüseyn *** Yatma bu qanlı sinədə, dur, bala get, Rüqəyyəcan Əmmələrin gəzir çöli sinə xəraşü(Yerbəyer ) bağrı qan Ərsədə rəddi-payuvi(Sinə dağlı ) dərk edib axtarır nişan Gör necə səs gəlir deyir: nazlı Rüqəyyəm hardasan? Bir də deyirlər qıl kömək bizlərə ya əxa Hüseyn! *** Ey yaralı Hüseynimə doxtəri-nazidanə(Ayaq izlərini ) gəl Başı bəlali bülbülüm, boş qalıb aşiyanə gəl Bu gecə aləmi səni saldı çölə zəmanə gəl Ləl kimi boyanmısan başdan-ayağə qanə gəl Zülfüvə xuni sorx(Nazlı qız ) ilə vermiş əcəb cəla(Qızıl qan ilə ) Hüseyn *** Gəldiyi yoldan ol xanım istədi ricət eyliyə(Bəzək ) Əmmələrin gəzib tapa, ya gedə parə xeyməyə Qorxdu itirdi düz yolu, düşdü vücudi lərzəyə Bir Nəcəfə tərəf baxıb, bir də səvadi(Qayıda )-Kufəyə Gəl yolumu itirmişəm, ol mənə rahnəma Hüseyn *** Zülməti şəb(Kufə tərəfindən görünən qaranlığa ) hərəsnak(Gecə zülməti ), əmmələri gəzir çölü Bir qız uşağı nabaləd, ərsə tikan ilən dolu Oxdu, qılıncdı, nizədi, qanlı cənazə sağ-solu Əmmələrin gəlir səsi, leyk tapammayır yolu Nazir idi o qəmfəza aləmə bərməla Hüseyn *** Əhli əza! kim elədi bəs o qıza dəlaləti(Qorxulu )? Getdi mənim əqidəmə, şəmsi-həyavü-möhənəti(Yol göstərmək, bələdçilik ) Yəni anası Fatimə tapdı o morği möhnəti(Möhnət və ismət, həya günəşi ) Əmmələrinə əlbəəl verdi həmən əmanəti Hifz edələr ki, Şamidə salim ala onu Hüseyn |
Salam olsun sənə ey ata! Səndən sonra necə müsibətlər çəkdim. Sənin ayrılığından və şəhadətindən sonra qərib və tənhayam. Əsirlər aparılan məntəqələrin birində, Əba Əbdillah Hüseynin (ə) qızı məhmildən yerə düşdü. İmam Hüseynin (ə) başını aparan nizədar deyir: Birdən nizəm yerə girdi. Nə qədər çalışdımsa, onu yerdən çıxara bilmədim. Dedim: İmam Səccaddan (ə) soruşun, görün nə olub ki, nizə yerə batıb, çıxmır. Xəbər imam Səccada (ə) çatdı. Həzrət buyurdu: Bibim Zeynəbin xidmətinə gedin və ondan soruşun ki, nə olub? Həzrət özü də gəlib buyurdu: Bibi, atam demək istəyir ki, bacı, əsirləri say, gör qardaşının balalarından yerdə qalan olmayıb? Həzrət Zeynəb, bu sözü qardaşının yadigarından (imam Səccaddan ə) eşidən kimi, Ümmü Gülsümün yanına gəlib dedi: Bacı qardaşımın balalarından biri yoxdur, gəl onu axtaraq tapaq. Hərəsi bir tərəfə yollandılar və çağırırdılar: Bibin sənə qurban haradasan? Niyə cavab vermirsən? Amma cavab eşidilmirdi. Bu vaxt, qaranlıqda onlara tərəf gələn bir qaraltı gördülər. O, zəif və titrək səslə ağlaya-ağlaya atasını çağırır və deyirdi: Ata, ata hardasan, niyə qızının fəryadına çatmırsan? Onlar nazdanəni görən kimi ona tərəf qaçdılar, qucaqlarına aldılar. O nazdanə, atasının kəsilmiş başına xitab edib deyirdi: Ata, ata elə ki, naqədən yıxıldım, fəryad edirdim. Bir nurani və əzəmətli xanım gəlib, mənə kömək etdi. Ona ürək sözlərimi dedim. Ona dedim, mən Hüseynin (ə) qızıyam. Mənə qəmçi vurdular, mənə sili vurdular. Ata, o əzəmətli xanım çox mehriban idi, məni qucağına aldı, nəvazişlə başımi əl çəkdi, mənə dildarlıq edib dedi: Qəm yemə, qafiləyə çatacaqsan. Bu mehribanlığı ondan görəndə dedim: Bibi ayaqlarima bir bax, o qədər tikanlar üstə qaçmışam, yaradır. O xanım bu sözləri məndən eşidəndə dedi: Ürəyimin yaraları üstə duz səpmə. O nurani və əzəmətli xanımın neçə əlaməti var idi: biri, surəti nili idi, ikinci, qəddi əyilmişdi, üçüncü, bir əlini qabırğalarına tutmuşdu. Əhli beyt (ə) əsirlərini məhmillərə mindirmək istərkən, Ömər Səd qoşununa, qadınları və uşaqları məhmillərə mindrməyi əmr etdi. Amma imam Səccad (ə), o qeyrətullah və vəliyullah acıqla səsləndi: Ey Ömər, qoşununu geri çağır. Bu qadın və uşaqlar özləri bir-birlərini məhmilə mindirərlər, naməhrəm gözlər onları görməməlidir. Ömər Səd, qoşununa fəryad çəkdi: İsmət və təharət əhli beytinin (ə) hərimindən uzaq olun, onlar özləri bir-birlərini məhmillərə mindirsinlər. Naməhrəmlər uzaqlaşan kimi Zeynəb (ə) və Ümmü Gülsüm (ə), qadın və uşaqları məhmillərə səvar etdilər. Axırda özləri qaldı, onlar dayanıb, bir-birlərinə baxdılar. Zeynəb (ə) dedi: Bacı, Ümmü Gülsüm (ə) gəl mən sənə kömək edim, səvar ol. Ümmü Gülsüm (ə) dedi: Bəs sənə kim kömək edəcək? Bibi Zeynəb (ə) dedi: Bacı sən səvar ol, mən də səvar olacağam. Ümmü Gülsüm (ə) səvar oldu və bacısına üz tutub dedi: İndi necə səvar olacaqsan? Bacım, Ümmü Gülsüm, məni Mədinədən bura gətirən, özü səvar edəcəkdir. Sonra o, nəhri-Əlqəmə(Qəmli quşu Həqiqətə çatmaq Fərat çayına ) tərəf üz çevirib, qardaşı Əbbası səslədi: Qardaşım Əbbas (ə)! Sən, qeyrət sahibi idin və sən məni məhmilə mindirib izzət və cəlal ilə gətirmişdin. İndi yenə səvar olmaq vaxtıdır, qalx, məni məhmilə səvar et. Çünki, Zeynəbin (ə) onu məhmilə səvar etməyə daha heç kimi yoxdur. Sonra qətligahə tərəf gedib, qardaşı Hüseyni (ə) səslədi: Hüseyncan, bacın getmək istəyir. Qardaş qalx, bacını məhmilə səvar et. Amma Hüseyncan, öz əlimdə deyil, məni sənin yanından məcbur aparırlar. Həzrət Zeynəb, özünü Hüseynin parə-parə olmuş bədəni üstə atmışdı və son vidanı edirdi. Bu vaxt Hüseynin nazdanəsinin səsi eşidildi: Ata, ata yerindən qalx gör, bibimi taziyanə ilə vururlar. يا ابتاه انظر الي عمتي" المضروبة" Qətligahda, ata qucağında Ali Mühəmməd (s) əsirlərini, şəhidlərin pak və müqəddəs bədənlərinin yanından apararkən, onların hər biri özünü, öz əzizinin cənazəsi üstə atdı və son dəfə olaraq öz şəhiidləri ilə vidalaşdı. Hüseynin (ə) nazdanəsi atasının bədənini ağuşuna çəkib, səsləyirdi: Ata, ata nə üçün mənimlə danışmırsan? Ata bir bax, bizi əsir aparırlar. Bu vaxt kufəlilər gəlib, taziyanə ili onları vuraraq, müqəddəs bədənlərdən ayırdılar. Əba Əbdillah Hüseynin (ə) nazdanəsi, atasının bədənini qucaqlamışdı və onunla söhbət edirdi. Kufənin kinli zalımları onu nə qədər çəkirdilərsə də ayıra bilmirdilər və taziyanə ilə vururdular. O səsləndi: Ata məni taziyanə ilə vururlar, bədənim qaraldı. O vaxt atasının qucağından ayrıldı. Həzrət Rüqəyyə atasını qucaqladığı bir halda onu atasından ayırdılar. Həzrət Rüqəyyənin (ə) atasına şikayəti Rəvayət olub: Həzrət Rüqəyyə (ə) imam Hüseynin (ə) qana qərq olmuş bədəninin kənarında oturdu. O, gah atasının çiynindən tutub öpür, gah atasının barmaqlarını ürəyinin üstünə qoyur və gözlərinin üstünə çəkirdi. Rüqəyyə (ə) atasının qanını götürür, öz üzünə və tüklərinə çəkirdi. O, deyirdi: Ey ata! Sənin ölümün şəmatət edənlərin gözlərini işıqlandırdı və düşmənləri sevindirdi. Ata! Bəni Üməyyə uşaq yaşımda yetimlik paltarını mənə geyindirdilər. Atacan! Gecənin qaranlığı çökərkən mən kimə pənah aparım? Əgər susuzlasam kim mənə su verəcək? Atacan, bizim pozulmuş saçlarımıza, qəmli ürəklərimizə, taziyanə ilə döyülmüş bibimə və əsir olunmuş anama bax. Sonra həzrət Rüqəyyə (ə) buyurdu: Ey camaat! Bu gün getmək istəyirsinizsə, gedin və bu qadınları da özünüzlə aparın, amma məni atamın yanında qoyun. Çünki, mən kiçik bir uşağam və dəvəyə minməyə taqətim yoxdur. Mənimlə yaxşı rəftar edin və atamın qana qərq olmuş bədəninin yanında tənha qoyun ki, göz yaşlarımla və nalələrimlə atamın müsibətində əzadarlıq edim. Bu halda ölsəm də qanım sizin boynunuza olmaz. Daşürəkli düşmənlərdən biri, zorla həzrət Rüqəyyəni (ə) atasının pak bədəni üstündən qaldırdı. Rüqəyyə (ə) məzlumcasına atasının parə-parə olmuş bədəninə pənah apardı və o bədənə yapışdı. Amma o kafir, həzrət Rüqəyyəni (ə) çəkib, atasından uzaqlaşdırdı. Həzrət Rüqəyyə (ə) atasının parə-parə olmuş bədəninə xitab edib, dedi: Atacan! Səndən sonra gecə olarkən kim məndən himayət edəcək və məni qoruyacaq, keşiyimi çəkəcək? Ey mehriban ata! Düşmənlər mənim sırğamı və libaslarımı qarət etdilər. Ey ata! Bizim örtüksüz başlarımıza və yanmış ciyərlərimizə baxmırsanmı? Ey ata! Bibim, həzrət Zeynəbə, baxmırsanmı ki, düşmənlər onu taziyanə ilə nə qədər döyüblər? Ravi deyir: Onun bu nalələri bütün gözləri ağlatdı.("200 dastan əz kəramat və məsayib həzrət Rüqəyyə (ə)", Əbbas Əzizi, səh.137. ) |
