 MƏCMUƏLƏRİNDƏN Fərvərdin, 1373-cü il 1 Var elə gözmü görməsin Ay kimi nurlu surətin? Hansı qulaq eşitməmiş yüksələn haqla dəvətin? Hamı cahanda axtarır təkcə ayağının izin Yox elə əl uzanmasın süfrənə varsa nemətin. Eşq yolunda yolçuyam, xirqə və məsnəd atmışam, İki cahana vermərəm könlüm açan vəcahətin. Qəddini sərvqədlərin almaz o kəs qara pula, Kim yuxuda görüb sənin bir kərə sərv qamətin. Qibləsi olmasın deyə, hansı yana çevirsin üz? Kim ki, cahanda axtarır mənzilini o afətin Hər tərəf eşq mənzili, yarım o yerdədir mənim, Korbeyin axtarar əbəs, məskənini tapar çətin. Mən nə deyim ki, görmədi, görməyəcəkdir axtaran, Çatma qaşınla xaç telin qeyri olan vəcahətin. Elmü ağıl büsatını yığdı, üzüldü eşq ilə, Hər o kəsin ki, başına vurdu sənin məhəbbətin. Bu qələmi qırıb da, bu dəftərimi cırım gərək, Şərh edə bilməsəm əgər cilvəsini məlahətin. Gəlmişəm meyxanəyə, çün ehtiyacım var buna, Gəlmişəm səcdə edəm əhli-təriq əshabına. Sirr xəlvətxanısindən yox əlimdə bir xəbər, Sirbilən piyri-müğanın gəlmişəm dərbarına. Asitanından məni min zillətilə qovdular, Bağrıbağlı dönmüşəm səhradan indi yanına. Zahid öz səccadəsi, sufi dəxi öz xirqəsi, Mən də öz nəğməmlə gəldim muğların dərgahına. Deyrdən qəm tapdığı könlümə getdim məscidə, Yana-yana gəlmişəm, qalmış ümidim tək sana. İki aləmdə üzün nürü ki, qovqa qaldırıb, Yüz diləklə gəlmişəm hər zərrənin ünvanına. |
X X X 2 Çatması kəc qaşının qibleyi-mehrabımdır, Hörüyün eşməsi əsrari-təbu tabımdır. Könül əhlinin əgər vəsfdə var abadı, Üzünü, zülfünü öymək mənim adabımdır. Hər nə ki, gördüm həriflərdən ayıqlıqdan idi, Məstlər içrə ayıqlıq, yuxu ərbabımdır. Müddəilər üzər elmü əməl okeanında, Huşsuzam, məstəm, mey sağəri girdabımdır. Öz günahından hamı tövbə edib, üzr istər, Tövbəkarım mənə taətdəki əhbabımdır. Vermərəm mən bu yolu başqa yola vəllahi, Yoğrulan gül üzün eşqiylə geli-abımdır. Hər kəsin bir payı vardırsa qəmü şadlıqdan, Mayası şadlığımın camda-maye-nabımdır. |
X X X 3 Xoş o gündən ki, hamı sakini-meyxanı olaq, Çıxaraq ağlın əlindən dəli-divanə olaq. Qıraraq güsgüsünü fəlsəfənin, ürfanın, Bütlərin məskəni bu karvana biganə olaq. Xanəqəh, deyri atıb, mədrəsəni tərk edərək, Varlığı tapdalayıb, dəhrdə fərzanə olaq. Özümüzdən keçərək, vasil olaq dildarə, Şəmi tək ay üzünün valehi pərvanə olaq. Hamı bəndi qırıb, hər danəyə göz dikməyərək, Çalışaq bəlkə şikari-boti-yekdanə olaq. Əql sərxoşluğunu başdan ataq, huşa gələk, Bir qədəh badə ilə aqili məsdanə olaq. |
X X X 4 İki dünyanı kökündən çıxaran dərvişdir, Zahirə, batinə bağları qıran dərvişdir. Xanəqəh, xirqə yaraşmaz işinə rindlərin, Ondan həm bundan uzaqda dayanana dərvişdir. Başa dərviş tacı qoymuş hamı dərviş deyil, Papağa, can-başa biganə olan dərvişdir. Qurma zikr halqası, zənn etmə yarım zakirdir, Zakiri ortada zakir tanıyan dərvişdir. Kim cəmaət arasında desə «mən dərvişəm», O, həqiqətdə deyil, dildə qalan dərvişdir. Könlünün əmri ilə dərviş olan bir sufi, Quludur hümmətinin, bəs qul haçan dərvişdir. |
X X X 5 Kirpiyi, qaşı onun oxla kamandır hələ də, Zülfünün silsiləsi ətir salandır hələ də. Biz hamı getmədəyik başdakı sövda yolunu, Osa dilbərlik ilə canlar alandır hələ də. Biz sığındıqsa onun sərv boyu sayəsinə, Anlamımdın mənim o sayə nəhamdır hələ də. Məndə yoxdur elə can-baş ki, ona hədyə edim , Özü başdan ayağa ruhi-rəvandır hələ də. Bağrı yanmış mən onun şəm üzü pərvanəsiyəm, O gözəl üz ki, əyan idi, əyandır hələ də. Mələyin bizlərə çatmaz əli fəxr etməkdə, «Əlləm-əl-əsma» sözü dildə rəvandır hələ də. |
X X X 6 Sübh əzəldən sənə sarı bu karvan gedər, Çatsa da sonsuz gecə, təkcə bu yoldan gedər. Valehü-heyran hamı eşqin ara qərq olub, Bağrı yanar hər biri tabü-təvandan düşər. Qaldır üzündən niqab, göstər o rüxsarını, Zahirə çıxsın o ki, cümlə dalıncan gedər. Pərdə nişin dilbərim görmək üçün gül üzün, Can uduzub qəlbini, qəlb isə candan keçər. Meykədə də rindlər yadın ilə məst olar, Bəlkə də, zahidləri adın ilə mürgülər. Çatma qaşındır kaman, ox qara kipriklərin, Gəl bu yanar könlümü al hədəf, ey simbər! |
X X X 7 Ay üzün həsrət odunda alışıb-yanmadayıq, Nə qədər biz bu qəmin dərdinə qatlanmalıyıq?! Görməsən gül üzün hicran gecəsi bitməz olar, Nazlanırsan hələ də, sizsə niyazlanmalıyıq. O gün olsun açasan qapımızı, pərdəmizi, Başla, canla ayağın altına yaslanmalıyıq. Bir işarətlə görüş vədəsi versə bizə yar, Qəbrdə saz ilə, avaz ilə şadlanmalıyıq. İnanarsaq ki, sığınmaq yerimiz vardır evimdə, Nə sənəmxanəyə, nə Kəbəyə yollanmalıyıq. Saqiya, gizli o küpdən ki, onu yad görə bilməz, Sirdaşam canımızı tök ki, biz hallanmalıyıq. |
X X X 8 Bilmirik biz ki, ona aşiqi-zarıq hamımız, Məstü-avarə o gülüzlüyə xarıq hamımız. Tərk edib hər iki dünya evini, bilməyirik, Qəmzəsi ardıca səhrada qaçarıq hamımız. Eşq meyxanəsi sakinləriyik əvvəldən, O qəribə kuzədən məstü-xumarıq hamımız. Gülşənindir ki, onun hər nədə yaxşı qoxu var, İyləsək onları yar ətri duyarıq hamımız. Nə macal var, nə cəmil yarın üzündən başqa, Qəmi ilə danışıb, həm də susarıq hamımız. Bilmədən ki, hamımız baş itirib, heyranıq, Səy ilə, üz-üzə hər yerdə durarıq hamımız. |
X X X 9 Sən ki, adəmzadəsən bəs «əllaməl-əsma» hanı? «Qabə-qovseynin» hara getmişdir, «ov ədnan» hanı? Dar acağında çəkirsənsə «əməl-həğ» nərəsi, Həqtələbsənsə, bu cür «inniyyətin», «innan» hanı?! Saf sufisənsə, əynindən çıxar bu xairqəni, Dəm vururdun çox özündən şeypurun, zurnan hanı?! Ey qələndər, satma zahidlik üzündən tökmə su, Söylə, zahidsən əgər tərk etdiyin dünyan hanı? Bu ibadətlər ki, etdik kəsbdir ən yaxşısı, İddəan ixlas, özünsən xudpəsən, mənan hanı? Əl çək ey mürşid məni dəvətdən öz ətrafına, «La ilahən»dinlədim, bəs ardıcıl, «illan» hanı? Təbi künd şair, o murdar xaməni qır, at daha, Xalqı az incit, utan, Allahdan pərvan hanı? |
X X X 10 Pərdə qaldır, daha naz etmə, camalın göstər! Bağrıqan aşiq o rüsxarını görmək istər. Ətəyindən sənin ey dost, daha çəkmərəm əl, Xəstə canımda rəqəm, ya ki, nəfəs var nə qədər. Gözəlim, hüsnün önündə nə qədər dilbər var, Dalğalı bir dəniz üstündə saman tək görünər. Qanadı yansa bahardan pay alamaz bülbül, Qarğa meydan sulayar, arı səsiylə öyünər. Ürəyim dərdinə kimdən, haradan çarə gəzim? Mən kimi haq arayan varmı ki, fəryada yetər. Belə hay-huy, belə qovğa ki, afaq tutar Karvanın zənc səsidir, mənzili dildarə gedər. |
|
