 ON SƏKKİZİNCİ KƏRAMƏT «HƏZRƏT ƏBUL-FƏZL ABBASA(Ə) ÜZ TUTMAQLA CƏRRAHİYYƏ ƏMƏLİNƏ EHTİYAC OLMADI» Höccətül-islam vəl-müslimin cənab seyyid Fəxrəddin Əmadi həzrət Əbul-Fəzl Abbasdan gödüyü kəraməti belə yazır: «Mən seyyid Fəxrəddin Əmadiyəm. Mənim seyyid Mürtəza Rəzəvi adlı qardaşım uzun müddət Qum şəhərinin «Nikuyi» adlı xəstəxanasında işləmişdir. Bir çox tələbələr onu yaxşı tanıyırlar. Günlərin birində müəyyən məbləğ pulu köçürtməkdən ötrü bangə girir. Pul kisəsini bankın stolunun üstünə qoyub sağ əli ilə stola söykənir. Birdən əli çıxıb sürüşür Çox narahat olur. Ağrının şiddətindən dad-fəryad etməyə başlayır. Onu xəstəxanaya gətirirlər. İlk müayindən sonra heç bir nəticəyə gələ bilmirlər. Xəstəxananın rəisi həkim Qəraqızlı göstəriş verir ki, əlinin şəklini çəksinlər. Şəkili çəkdikdən sonra göstəriş verir ki, onu cərrahiyyə otağına aparıb əməliyyata hazırlaşsınlar. Seyyid Mürtəza taxtın üstündə cərrahiyyə əməlinə ötrü taxtın üstündə uzanır. Bu halda həzrət Əbul-Fəzl Abbas (əleyhissalam) «Babül həvaic» niyyəti ilə yalvarır. Bu hal ilə gözünün önündə durmuş çırağa baxa-baxa o Həzrətə and verdirir. Əlini çırağın otuna yaxınlaşdırıb istiyə verir. Birdən əlindən səs gəlir. O, əlini çırağın istisindən kənarlaşdırır. Bir az diqqətdən sonra anlayır ki, həzrət Abbasın(əleyhissalam) şəfaətinə görə əli yaxşı olub. Daha cərrahiyyə əməlinə ehtiyac yoxdur. Bir az sonra doktor içəri girib vəziyyəti soruşur. Seyyid Mürtəza Əbul-Fəzl Abbasa(əleyhissalam) etdiyi duanı ona nəql edir. Həkim onun əlinə baxıb deyir: Əgər Həzrət Əbul-Fəzl Abbasın(əleyhissalam) sənə kəraməti olmasaydı əlində cərrahiyyə əməli olmalı idi. «GƏNC OĞLANI ELEKTRİK VURUB QURUTMUŞDU» Cənab höccətül-islam şeyx Məhəmməd Təqi Nəhvi atası hacı şeyx Əbul Qasim Nəhvidən aşağıdakı əhvalatı bizə yazıb göndərib. Mərhum Nəhvi, o vaxtı həzrət Ayətullah üzma Burucerdinin əmri ilə onun oğlu ilə Nəcəfdə idilər. Həzrət Seyyidüşşühəda Əba Əbdillah Hüseyn (əleyhissalam)-ın xüsusi ziyarəti günü idi. O gün Şəban ayının 15 ilə bərabər idi. Kərbəlaya gedirlər. Həzrət Əbul-Fəzl Abbasın(əleyhissalam) qəbrini ziyarət edirlər. Günlərin birində bu hərəmi ziyarət edərkən görürlər ki, 13-14 yaşlı bir cavanı elektrik vurub öldürmüşdür. Uşağın atası Həzrət Əbul-Fəzl Abbasa(əleyhissalam) yalvarıb dua oxuyurdu və belə deyirdi: Ağacan! Sən bilirsən ki, mən sənin qəbrinə ziyarətə gələndə uşağın anası onu özümlə gətirməyə qoymurdu. İndi mən onsuz anasının yanına necə qayıdım, anasına nə deyim? Mərhum Nəhvi buyurur: Birdən gördüm ölü uşaq yavaş-yavaş tərpənir. Həzrət Əbul-Fəzl Abbasın(əleyhissalam) duasını Allah qəbul etmişdi. Bəli, cavan ayılıb atası ilə birlikdə evə yola düşdülər. «BƏLİ, BİZDƏN BAŞQA DA BAŞQA HƏKİMLƏR VAR!» Höccətül-islam hacı şeyx Məhəmməd Müiyn Ğurab yazır: «Təxminən qırx il bundan əvvəl subay vaxtımda cümə gecələrindən birində piyada Nəcəfdən Kərbəlaya getdim. «Kumeyl» duasını Həzrət Əbul-Fəzl Abbasın(əleyhissalam) hərəmində oxudum. Duanın ortasında məni yuxu tutdu. Bir neçə dəqiqədən sonra səs-küyə və şivən səsinə yuxudan ayıldım. Gördüm dəli bir ərəb qızını Həzrət Əbul-Fəzl Abbasın(əleyhissalam) pak zirehinə bağlayıblar. O da dəli olduğundan camaata cəsarət edirdi. Ata-anası və qouhm-əqrabası onun ətrafını tutmuşdular. Bu divanə qızın şəfa tapmasından ötrü qəməri bəni Haşim Həzrət Əbul-Fəzl Abbasa (əleyhissalam) dua edirdilər. Həmən yerdə bir nəfər iranlı özünü pisixatriya həkimi kimi tanıtdırdı. Buyurdu: Deyin o qızı hərəmin eyvanına gətirsinlər, mən orda olacağam. Bu xəstəni müalicə edəcəyəm.» Mən iranlı həkimin dediyini qızın atasına dedim: Qızın atası ərəbcə belə dedi: «Lənət o ataya ki, Həzrət Əbul-Fəzl Abbasa (əleyhissalam) etiqadı olmasın.» Doğrusu bu sözdən çox xəcalət çəkdim. Gedib yerimdə oturdum və oxuduğum duanın davamına başladım. Yenidən dua oxuyan halda yuxuya getdim. Yenə təzədən səs-küyə yuxudan ayıldım. Divanə qızın ətrafını tutmuşdular. Həzrət Əbul-Fəzl Abbas(əleyhissalam) kəramətini göstərmişdir. Ona şəfa vermişdi. Əhali tökülüb qızın paltarına əl sürtürdülər. O, özünü qorumaqdan ötrü atasının libasına bürünmüşdü. O halda iranlı həkimin iki əli ilə başına vurub ağladığını gördüm. Bizdən başqa da həkimlər varmış!-dəyə peşiman olmuşdu. KƏRBƏLA MEYDANINDA HƏZRƏT ƏBUL FƏZL ABBASLA (Ə) MARİDİN DEYİŞMƏSİ Marid: Ey sifdi şəhi kövsər, Peyqunbərə can Əbbas! Bu dəhrdə yox müslüm Soltani cahan Əbbas! Abbas (ə): Ey nökəsi bədtiynəb, Mərdudi dəqa Marid! Səndən çəkər aləmlər, bu çöldə cəfa Marid! Marid: Sən baği imamətdə, bir nəxş sənubərsən Dünyadə nəzrin yox, bir şiri hünərvərsən Aləmlərə yavərsən, Soltani cahan Əbbas! Abbas (ə): Gülzari şəhidini, bu dəşdidə soldurduz Nari sitəmi zülmi, aləmlərə doldurduz Gül üzlü cavanları bu ərsədə öldürdüz Aləmdə görünmüb heç bu zülmü xəta Marid! Marid: Sən bir şahi valasən, dürdanəvü Zəhrasən Çün dürrü səadətdə, bir gövhəri yektasən Ey qaməti rənaya bir sərvi rəvan Əbbas! Abbas (ə): Gəldüz bu çölə salduz, od səfheyi dövranə Oldu bu zaman sizdən, çün dinevü viranə Lənət gələ ey zalim, siz kimi müsəlmanə Etsün üzüvü xaliq, hər yerdə qara Marid! Marid: Gəl sən mənə ol təslim, eylüm sənə çox hörmət Gey əynüvə xoş xələt tap səltənəti izzət Bu sözdə xilafim yox, Vallahi inan Əbbas. Abbas (ə): Çox lafa gəzaf etmə, ey Maridi bəd fitrət Varsa hünərin göstər, qoyma mənə heç minnət İndi səni öldürrəm, var əldə bu gün fürsət Başuvə gətirrəm çox, bu çöldə xəta Marid. * * * * * * * * * * * Gördüm ki gəlib qeyzə, Əbbasi hünər pərvər İş keçdi nəsihətdən, aldı ələ o xəncər Səsləndi xəbərdar ol, ey sindi şəhi kövsər İndi sənə qan ağlar, haluva yanan Əbbas! * * * * * * * * * * * Əbbasi hünərvər bir xeymələrinə baxdi Dərya kimi göz yaşı heyran tökülüb axdı Ol dəmdə təmaşayə qardaşı Hüseyn çıxdı Səsləndi yetir qətlə, sağ qoyma qala Marid! * * * * * * * * * * * Marid: Gəl boynuma qoy minnət, bu mərgi əcəldən gəl Bir ver mənə sən möhlət, olma sənə aləmdə Nökər edərəm hörmət, tərifüyü mən verərəm Hər yanə nişan Əbbas! * * * * * * * * * * * Əbbasi hünər pərvər xəm oldu rikabindən Əl atdı düşüb ol dəm, çun nuki sinayildən Öz nizəsini aldı, ol mürtədi xaindən Olmazsan əlimdən sən, heç vaxti rəha Marid! * * * * * * * * * * * Öz qövminə üz tutdu, fəryadi aman qoymun Qıldı bu Əli oğlu, halımı yaman qoymun Qalmadı bilün məndə, bu ərsədə can qoymun Səd heyfi əcəb etdi, qəddimi kaman Əbbas! |
* * * * * * * * * * «HƏZRƏT ƏBUL-FƏZL ABBAS(Ə) BUYURDU: DE Kİ, YA SAHİBƏZZAMAN!» Cənab höccətül islam Məkarimi yazır: Nəql edirlərki, Şiraz vilayətinin məntəqələrindən birində bir nəfər əmisi ilə birlikdə dərya kənarına balıq tutmağa gedirlər.Təsadüfən bu oğlan suda çimərkən qərq olur.Əmisi qardaşı oğlunun suda boğulub batmasından çox nigaran olur.Birdən onun suyun üzünə çıxmasını görür.Oğlan sahilə tərəf gəlir.Əmisi ondan soruşur: Necə oldu ki, nicat tapdın? Oğlan cavabında buyurur: Qərq olan halda mərsiyələr, (imam Hüseyn (əleyhissalam)-ın müsübəti) yadıma düşdü. Ondan sonra "Ya Əbul Fəzl!-deyə çağırdım.Bir an mənə elə gəldi ki, Həzrət Əbul-Fəzl Abbas(əleyhissalam) yanımdadır.Səs gəldi ki, :Ya Sahibəzzaman! –deyə səslə. Mən ixtiyarsız olaraq : Ya Sahibəzzaman! –deyə fəryad etdim! Elə bu vaxt kimsə məni sahilə tərəf gətirdi. QƏBİRDƏ DEDİ: ƏSSƏLAMU ƏLƏYKƏ YA ƏBUL-FƏZL ABBAS(Ə)!» Cənab höccətul-islam vəl-müslimin hacı şeyx Əbdüllah Mübəlliği Abadi: 1355-ci şəmsi ili idi. Yəzd şəhərinin ruhanilərindən Şeyx Zakiri adlı birisi Bəndər-Abbasa gəlir. Oradan da «Siyahu» adlı bu şəhərin kəndinə ezam olunur. Məhərrəm ayının 9-da qəlbi xəstəliklə əlaqədar dünyadan köçür. O mərhumun cənazəsini Bəndər-Abbasa göndərirlər. İmamzadələrin birinin qəbirinin yanında torpağa tapşırırlar. İndi əhvalatın ardını höccətül-islam vəl-müslimin Mübəlliğinin öz dilindən eşidin. O buyurur: Mən təlqin oxuyarkən mərhum Zakirinin sağ əlini tərpətdim. Birdən gözlərini açdı. Uca səslə çağırdı: «Əssəlamu əleykə ya Əbul-Fəzl Abbas!» Sonra gözlərini yumdu. Bu təəccüblü hadisədən sonra xoş ətir iyi mənim və orada iştirak edənlərin burnuna gəldi. Ondan sonra oradakılar Peyğəmbərə (səlləllahu əleyhi və alihi və səlləm)) və Məsum İmamlara (əleyhimussalam) salavat göndərdilər. Bu idi ki, mən meyyitə təlqin oxuyarkən özüm müşahidə etmişəm. «GET EVİNƏ UŞAĞIN SAĞALDI» Ayətullah hacı şeyx Məhmud Ğərəvi nəql edir: Bir gün uşağı xəstələnmiş ərəb, həzrət Əbul-Fəzl Abbasın(əleyhissalam) hərəminə gəlib şəfa istəyir. Aləmi röyada ona deyirlər: Get evinə uşağın sağalıb». Elə ki, evə gəlir görür ki, həzrət Əbul-Fəzl Abbas (əleyhissalam) uşağa öz kəramətini göstərib. YÜZ DİNAR HƏZRƏT ƏBUL-FƏZL ABBASIN(Ə) HƏVALƏSİDİR» Siqətül-islam hacı şeyx Əli Rza Gülməhəmmədi Əbhəri Zəncani yazır: (Qum) .«Kərbəla əhalisindən bir nəfər ərəbi gördüm ki, həzrət Əbul-Fəzl Abbasın(əleyhissalam) zirehinin yanında dayanıb o həzrətlə razi-niyaz edirdi. Söyləyir: Ağacan! Yüz dinar sizdən pul istəyirəm, əgər verirsənsə ver, vermirsənsə həzrət seyyidüşşühəda Hüseyn (ə)-ın hərəminə gedib sizdən o həzrətə şikayət edəcəm! Sonra başını pak zirehə tərəf əyib dedi: Başa düşdüm! Başa düşdüm! Hərəmdən çölə çıxdı. Bazara gedib mağazalardan birinə yaxınlaşır və buyurur: Ağa buyurdu ki, yüz dinar mənə verəsiniz! Mağazaçı cavabında - Ağadan nişanəniz nədir? - deyə soruşur. Ərəb cavab verir: Nişanə budur ki, uşağınız xəstələnmişdi, həzrət Əbul-Fəzl Abbasa (əleyhissalam) nəzr etmişdin onu ver! Mağazaçı ona yüz dinarı verir. Ravi deyir: Ərəbə dedim: Necə oldu ki, Həzrətlə söhbət etdiniz və istədiyinizi aldınız? Dedi: Dedim ki, əgər pul verməsəniz imam Hüseyn (ə)-a şikayətə gedəcəm. Belə olan halda gördüm Həzrət oturmuş halda zirehin içində zahir oldu və mənə kağız (həvalə) verdi. Mən də onu alıb mağazadan pulu aldım. Dillərin əzbəri Səqqayi Əbəlfəzlin adı Dillərin əzbəri Səqqayi Əbəlfəzlin adı Eşqi çox gəbri nəsarani müsəlman eyləyib Teşnə aşiqlərə dəryadı Əbəlfəzlin adı Şiələr qalsın hələ səslər onu ərmənilər Moridi hörməti tərsandı Əbəlfəzlin adı Çün özün nökər hesab etdi Hüseyn qardaşına Odu hər aşiqə mövladı Əbəlfəzlin adı * * * * * * * * * * * Möhnəti dadə düşəndə gözüm əşqilə dolar Gör nə əndazə dilə məqsadi Əbəlfəzlin adı Mətləyi müstəri mərhum qoy elan eləyim Düşdün ey vaxtı ki, bir dərdə Əbəlfəzli çağır. * * * * * * * * * * * Sidq ilə kim tuta damanını dərdin alacaq Şərti var zaru dil əfsurdə Əbəlfəzli çağır Şiyənin onnan əlavə görək aya kimi var? Can verən vaxtidə bəstərdə Əbəlfəzli çağır. * * * * * * * * * * * Qapısın vır ağadı heç kəsi naümid eləməz Çün şəfa yox dəri digərdə Əbəlfəzli çağır Sənə düxtarilər gər eyləsə aləmdə cavab Əzmüvü cəzb elə bil pərdə Əbəlfəzli çağır. * * * * * * * * * * * Əli boş indiyəcən kim qapısından qayıdıb Xatirin olmasın az orda Əbəlfəzli çağır Əymə baş zalimə bihudə kiçiltmə özüvü Kərbəla xidmətini həzrət Zəhra bəyənib Olub aləmdə nəzər kərdə Əbəlfəzli çağır. O kiçildib özün amma, onu Allah bəyənib Baxma sən bağladılar Kərbübəlanın yolunu Ona fərq eyləməz hər yerdə Əbəlfəzli çağır. Yol uzaq olsa da qəlbün yaxın olsun ağama Tap iradət o cavan mərdə Əbəlfəzli çağır! * * * * * * * * * * * Nə rəvadi elə mövlani kəməndə salalar Gör nələr gəldi o sərdari dilavər başına Cəm olub halə kimi qövmi sitəmkar başına Dörd tərəfdən ətrafın alıb daşladılar Nə deyim gəldi nələr zadu Heydər başına! |
«OTAQ ƏTİRLİ İDİ VƏ HƏYAT YOLDAŞI AĞLAYIRDI» Cənab Vəhid Lütfi yazır: 1.Anamın atası (babam) cavan vaxtlarında elm almaqdan və böyük alimlərin dərslərində iştirak etməkdən ötrü Nəcəfi-Əşrəfə yola düşür. Yol üstündə Kərbəlaya gedir və mehmanxanalardan birində qalır. Nənəm dayım və xalam uşaqları ilə birlikdə Kərbəlada qalan müddətdə o vaxt geniş yayılmış xəstəliyə tutulurlar. Gün-gündən halları pisləşir. Nəhayət, nənəm həzrət Əbul-Fəzl Abbasa(əleyhissalam) nəzr edir. Əgər özümün və uşaqlarımın halı yaxşılaşsa qızıldan olan bilərziyini həzrətin zirehinə ataram! Həmin nəzirdən sonra mehmanxanada yuxu görür. Yuxuda otağın qapısı açılır. Həzrət Əbul-Fəzl Abbas (əleyhissalam) otağa daxil olur. Əlləri biləkdən kəsilmiş halda olur. Nənəm yuxu aləmində ağlayıb həzrətdən soruşur ki, niyə görə əllərin bədənində yoxdur? Həzrət özünü tanıtdırıb buyurur: «Mən Əbul-Fəzl Abbasam». Nənəm özünün və uşaqlarının şəfaət tapmasını həzrətdən istəyir. Həzrət iki mübarək biləklərini nənəmin üzünə sürtür və buyurur: «Bizə etdiyin qolbağı nəzirini hərəmin xuddamına vermə. Onu zirehin içinə at!» Sonra nənəm yuxuda ağlamağa başlayır. O anda babam otağa daxil olur, görür ki, otaqdan xoş ətirli iy gəlir.Həyat yoldaşını isə ağlayan halda görür. Nənəmi yuxudan oyadıb ağlamağının səbəbini soruşur. O, əhvalatı olduğu kimi danışır. Tezliklə anlayırlar ki, nənəmin və uşaqların vəziyyəti yaxşılaşıb. Xəstəlikdən bədənlərində əsər-əlamət yoxdur. Başa düşürlər ki, Allah həzrət Əbul-Fəzl Abbasın(əleyhissalam) şəfaətini qəbul etmişdir. Nənəm nəzirini əda edir. Əvvəlcə nə qədər çalışırsa zirehdən qolbağını içəri ata bilmir. Sonradan fikirləşir ki, görəsən qolbağını içəri atsın, yoxsa xuddama versin. Zirehin içərisindən səs eşidir ki, «İçəri at!». Bu dəfə qolbağını zirehin içinə ata bilir. «BÜTÜN QƏLƏM VƏ TİKAN QIRIQLARI ÖZ-ÖZÜNƏ AYAĞINDAN ÇIXDI!» 2. Nənəm yenə nəql edir: Kərbəlada olan zaman günlərin birində həzrət Əbul-Fəzl Abbasın(əleyhissalam) ziyarətinə yola düşdüm. «İçəri girmək» duasını və «ziyarətnaməni» oxuduqdan sonra hərəmə daxil oldum. Gördüm əl-ayağı yaralı bir nəfər kəndçi pərişan və narahat halda ağlamaqla məşğuldur. Məlum idi ki, iti iynə qələmlər və tikanlar əl-ayağına dolub şişirtmişdi. Kəndçi kişi ayaqlarını həzrət Əbul-Fəzl Abbasın(əleyhissalam) zirehinə tərəf tutub belə ahu-zar etdi: Ay ağa! Gərək bütün bu qələmləri və tikanları mənim ayağımdan çıxartmağa kömək edəsiniz. Mən artıq hərəkət edə bilmirəm. Heç bir iş görə bilmirəm. Mənim övladlarım var. Onlar gözləyirlər ki, mən onlardan ötrü yemək aparım». Ağlaya-ağlaya belə razi-niyazla məşqul idi. Biz də yaxından hadisəni müşahidə edirdik. Çox keçəmdən gördük ki, kəndçi kişinin vəziyyəti yaxşılaşdı. Əl-ayaqlarında heç bir qələm və tikan yox idi. Ayaqları adi hala düşüb şişi çəkilmişdi. Kişi həzrət Əbul-Fəzl Abbasın(əleyhissalam) şəfaətin qəbul etməsindən ötrü Allaha şükürlər edib evinə yola düşdü. Bu bir hekayət idi ki, nənəm bunları öz gözləri ilə görüb nəql edir. | 
