2. Təxminən 30 il bundan öncə Tasua gecələrinin birində süfrə açıb ehsan verməkdən ötrü imkanım olmadı. Nəhayət, qərara aldım ki, o ili öz nəzirimə əməl etməyim. Həmin gecə xəstələndim və məni «Kamıkar» adlı xəstəxanaya apardılar. Feyz və Fatimi adlı həkimlər məni müayinə etdilər. Dedilər sənin narahatçılığın 12 barmaq bağırsaqdandır. Əməl olunmalısan.

Elə ki, həkimlərin fikrin öyrəndim çox narahat oldum və həmin xəstəxanada həzrət Əbul-Fəzl Abbasa(əleyhissalam) dua etdim.

Yatdığım otaqda altı başqa xəstə də yatırdı. Qərara alınmışdı ki, o günün səhəri hamını cərrahiyyə əməliyyatına aparsınlar. Gecə yuxuda gördüm ki, həzrət Əbul-Fəzl Abbas(əleyhissalam) xəstəxananın biz yatan otağına gəldi və buyurdu: «Siz yeddi nəfərin heç birinizin əməliyyata ehtiyacı yoxdur. Hamınız sağalmısınız. O yeddi nəfərdən biri cənab Xirədməndin oğlu idi.

Səhəri gün hamını müayinə etdilər.Həkim etiraf etdi ki, heç birinizin əməliyyata ehtiyacı yoxdur. Axırda hamımızı xəstəxanadan çıxardılar. Allaha şükür olsun ki, hər il nəzirimə əməl edirəm və həzrət Əbul-Fəzl Abbasa(əleyhissalam) borcluyam.

Atam dəniz səfərlərinin birində gəmidən dənizə düşür. O, suda boğula-boğula bir dəfə başını sudan çıxardıb həzrət Əbul-Fəzl Abbası(əleyhissalam) köməyə çağırır və fəryad edir: Ya Əbul-Fəzl! Dadıma yetiş!

Birdən görür ki, bir əl gəlib onun əlindən tutub gəmiyə atır».

Bir nəfəri and içməkdən ötrü həzrət Əbul-Fəzl Abbasın(əleyhissalam) hərəminə gətirmişdilər. Yalandan and içdiyinə görə durub yerə yıxıldı. Xidmətçi və başqaları gəlib onu tuturlar. Sonra yaşıl şal gətirdilər. Onu həzrət imam Hüseyn (ə)-ın hərəminə bağladılar ki, Seyyidüşşühəda(əleyhissalam) ona şəfa versin. O həzrət ona şəfa verdikdən sonra ayıldı!

Otuz il bundan əvvəl Kərbəlayə getmişdim. Bir gün «Zeynəbiyyə» adlı məkanda durmuşdum. Gördüm bir bulud göründü. Əvvəlcə imam Hüseyn (əleyhissalam)-ın, sonra isə həzrət Əbul-Fəzl Abbasın(əleyhissalam) hərəmlərinin başında dövr etdi. Sonra Nəcəfi-Əşrəfə üz tutdu.

İnandığım dostlardan biri nəql edir: Həzrət Əbul-Fəzlə Abbasa(əleyhissalam) xüsusi məhəbbətim olduğuna görə çox vaxt harada olsam onu:

«Ey qədim ələmlərin ələmi!» Nökərini darda saxlama»- deyə çağırırdım. Hətta, həzrəti Fatimeyi-Məsumənin(salamullahi əleyha) zirehi yanında durub (canım ona fəda) ərz edirəm:

Bibi can! Üzr istəyirəm! Həmin yerdən sənin əmini çağırıram: Ya Əbul-Fəzl! Bilirəm narahat olmazsan, bəlkə də xoşhal olarsan!».

O şəxs buyurur: Təxminən, iki il əvvəl, yəni, 1994-cü ildə dost libasında olan bəziləri şeytanın vəsvəsəsi nəticəsində mənə müşkül icad etmişdilər. Elə vəziyyətdə idim ki, bəzən dərs oxumaq və fikirləşməyə belə qüdrətim olmurdu. Mən səbr etdim. Hətta iki dəfə özüm qabağa düşüb onların evinə getdim ki, kin-küdurət aradan getsin. Təəssüflər olsun ki, onlar mənim bu xoş niyyətimdən sui-istifadə edib, yenidən mənimlə dava-dalaş etməyə başladılar. Mən də nə qədər nəsihət etdimsə faydası olmadı. İki müşkül arasında giriftar olmuşdum. Bir tərəfdən əgər öz haqqımı müdafiə etsəydim dava-dalaş şöləsi ucalacaqdı, başqa tərəfdən belə cəsarətlər və bihudəçiliyə dözməyə qüvvətim yox idi. Bu arada qəlbimin döyüntüləri çoxaldı. Öz sağlamlığımdan ötrü qorxu hissi keçirtdim. Həmişə cibimdə olan Quranı yanımdakılar hiss etmədən qorxunun aradan getməsindən ötrü qəlbimin üzərinə qoydum. Bir neçə an keçmişdi mən hələ də qəlbimdə xətər hiss edirdim, onlarsa öz aləmlərində mənə qarşı hörmətsizliklərində davam edirdilər!!

Nəhayət, abır-həyamı və sağlamlağımı qorumaqdan ötrü o evdən çıxıb mənzilimə tərəf hərəkət etdim. Yol arasında ayaqlarımı çətinliklə çəkirdim. Küçələr arasından keçdim. «Eşq Əli» küçəsində yol üstə olan məscidin yanından ötəndə artıq nəfəsimi güclə alırdım. Qəlbimin dayanması (infakt) ehtimalı var idi. Öz-özümə dedim: Yaxşı olar ki, şəfa və nicat niyyəti ilə bədənimi içində uzun illər Peyğəmbər (səlləllahu əleyhi və alehi və səlləm) dininin tədrisi keçirilən və böyük ustad ayətullah hacı, şeyx Məhəmməd Əli Müdərris Əfğaninin (r.ə) dərs keçdiyi məscidə sürtüm. Ona görə də bədənimi məscidin divarına sürtməyə başladım. Lakin hələ xətər hiss edirdim. Bir neçə qədəm çətinliklə yeridim. Birdən yadıma Kərbəla Ələmdarı və «ələm» düşdü. Ərz etdim: Ya Ələm! Bizləri an, ümüdsiz etmə! Nicat ver! Məhərrəm ayının 7-ci günündə həzrət Əbul-Fəzl Abbasa(əleyhissalam) xatir qurbanlıq qoyun kəsərəm.

Ravi deyir: Həzrət Əbul-Fəzl Abbasın (əleyhissalam)özünə and olsun «Eşqəli» küçəsindəki dörd yol ayrıcından təxminən yüz metr keçməmiş birdən hiss etdim ki, qəlbimin heç bir döyüntüsü yoxdur və heç bir xətər hiss etmirəm. Hətta əvvəlkindən də gümrah oldum. Bir neçə gündən sonra mənimlə dava-dalaş edənlər isə rüsvayçılığa mübtəla oldular.

Ümidvaram ki, Kərbəla ələmdarı bütün dünyanın məzlumlarına şərli adamların əlindən nicat versin və hər kim onun ziyarətini arzulayırsa ona qismət etsin!».

Axırda bu kitabın müəllifi höccətül-islam vəl-müslimin hacı şeyx Əli Rəbbani Xəlxaliyə müvəffəqiyyət arzulayıram.

* * * * * * * * * * * *

Möhtərəm Şeyx Əli Rəbbani Xəlxaliyə salam ərz edirəm. Dahi Qum elm ocağının ustadı, ayətullah hacı şeyx Əbul Fəzl Xonsarinin hüzuruna yetişib sizin kitabınızın 1-ci cildini ona təqdim etmək mənə qismət oldu. O, sizin zəhmətinizi qiymətləndirdikdən sonra belə buyurdu:

Nənəm, ayətullah hacı şeyx Əbu Turab Kəlardəştinin həyat yoldaşı idi. Nənəm nəql edir ki, sənin ananı dünyaya gətirməyə yaxın vaxtlarda mama dalınca gedir və mama ilə birlikdə mənzilə qayıdarkən gecə yarı olur. Küçə qapısı bağlanmış idi. O vaxtlar gecələr qapını bağlayıb sübhə kimi heç cür açmazlarmış. Nənəmin vəziyyəti xarablaşır. Heç bir yol tapa bilmir. Həzrət Əbul-Fəzl Abbasa(əleyhissalam) pənah gətirib and verir və əhd edir ki, əgər bu uşaq sağlam dünyaya gəlsə onun adını «Əbəlfəz» qoyacağam. Ona nökər qərar verərəm. Birdən bağlı qapı öz-özünə açılır və nənəm özünü evə çatdıra bilir. Uşaq salamatçılıqla dünyaya gəlir. Cənab Şərifi hadisəni nəql etdikdən sonra yazır: O cür də oldu. Övladına «Əbəlfəz» adını qoyur. Bu gün həmin şəxs o adın bərəkətindən elm və bilik aləmində ən yüksək mərtəbəyə çatmışdır.

«Bir neçə il idi ki, özüm ailəmlə birlikdə Qumda yaşamaq həsrətində idik. Lakin buna imkanım yox idi. O vaxta qədər ki, atamın məsləhəti ilə Əbul Fəzl Abbası(əleyhissalam) çağırıb 133 dəfə xüsusi dua oxumaqla bu işi davam etdirdim. Bu işlərin bərəkətindən Kərəcdən müqəddəs Qum şəhərinə köçmək şəraitim düzəldi. İndi iki ildir ki, Qum şəhərinin «Zənbilabad» xiyabanında məskun olmuşam. Allaha şükr edirəm ki, mənim Əbul Fəzl Abbasa(əleyhissalam) xatir işlərimi sahmana saldı.

Alimlərdən biri hacət almaqdan ötrü on gecə Əmirəl-möminin Əli (əleyhissalam)-ın pak hərəmində qalır. Lakin bir nəticə almır. Sonra həzrət imam Hüseyn (əleyhissalam)-ın hərəmində on gecə qalır. Yenə də nəticə almır.

Həmçinin həzrət Əbul-Fəzl Abbasın(əleyhissalam) hərəmində on gecə qalmalı olur. Burda da məqsədinə çata bilmir. Həzrət Əbul-Fəzl Abbasın(əleyhissalam) hərəmində qaldığı günlərin sonuncusunda görür ki, bir qadın ziyarətgaha daxil oldu. Çolaq bir uşağı zirehin yanına atıb dedi: «Ya Əbul Fəzl Abbas! Mən sizdən övlad istəmişdim. İndi Allah mənə bir naqis övlad verib. Mən buradan getməyəcəyəm. O vaxta qədər ki, möcüzə edəsən və mənim naqis uşağımı sağlam edəsən! Birdən hay-küy qopdu. Dedilər naqis uşaq sağlam oldu. Qadın uşağı qucağına alıb çölə çıxdı.

Bunu görən alim çox kədərləndi. Zirehin kənarına gəlib dedi: «Ya Əbul-Fəzl Abbas! Bir gör mən bir aydır atanın, qardaşının və sənin yanında hacət istəyirəm, lakin hacətim qəbul olmayıb. Amma köçəri ərəb qadın gələn kimi birbaşa hacətini verdin.»

Bir neçə an sonra alim zirehin yanında yuxuya gedir. Röya aləmində Həzrət ona deyir: Hər kəs öz mərifətinə görə hacət istəyir. Və Allah hər kəsə səlah bilsə onun hacətin qəbul edir. O qadın bizə aşina olduğu qədər hacətin verdik. Amma hesabı başqadır. Biz sənə lütf nəzəri ilə baxırıq. Və sizin salahınızı bunda görürük! (Kəramat Hüseyniyyə, səh.156).

Təxminən 32 il əvvəl idi. Mənim yeddi yaşım olardı. O vaxt Kərbəlada yaşayırdım. Günlərin birində günortadan sonra yatmışdım. Birdən anam məni səslədi: Məhdi, yuxudan oyan!

Mən yuxudan oyanan zaman ayaqlarımı hiss etmirdim və hərəkətdən düşmüşdü.

Dedim: Ana, yeriyə bilmirəm. Anam təəccüblə soruşdu: Necə? Yeriyə bilmirsən? Tez bir maşın tapıb məni doktora apardı. Həkim müayinədən sonra dedi: Övladının hər iki ayağı şil olmuşdur. Onu tez Bağdada çatdırmalısan. Anam məni başqa bir həkimin yanına apardı. Bu həkim də əvvəlki həkimin sözlərini təkrar etdi.

Anam gözləri yaşlı halda məni tələsik Həzrət Əbul-Fəzl Abbasın(əleyhissalam) hərəminə apardı və müqəddəs zirehə yapışdırıb yalvarmağa başladı.

Anam razi-niyaz və ağlamaqla məşğul olarkən mən bir anlığa yuxuya getdim. Yuxuda hiss etdim ki, bir bağdayam. Nurani bir şəxs mənə tərəf gəldi. Mənə yetişəndə dedi:

Nəyə görə anan bu qədər narahat olub ağlayır?

Dedim: Ağa! Anamın ağlamağının səbəbi budur ki, mənim hər iki ayağım şil olmuşdur.

Dedi: Dur! Ananın yanına get. Qoyma daha ağlasın. Sənin ayağında bir şey yoxdur.

Dedim: Ağa! Yeriyə bilmirəm.

Ağa əlimdən yapışdı. Maraqlısı budur ki, mənim ağaya dediyim sözləri camaat eşidirmiş. Ayağa duran kimi sevinc qopdu. Əhali üstümə düşüb təbərrük üçün libasımı cırıb götürməyə başladılar. Anam naçar qalıb məni çadrasına bükdü. Sonra pak hərəmdən çölə çıxdıq. Anam mənə bir dəst təzə libas alıb geyindirdi. Sonra məni əvvəlki iki həkimin yanına apardı. Hər iki həkim heyrətdən təəccübdə qalmışdılar. Həzrət Əbul-Fəzl Abbasın (əleyhissalam)kəramətinə yəqinlik edirdilər. Hər iki həkim mənə qiymətli hədiyyə veridilər. Onu da qeyd edim ki, mən evin sonuncu və oğlan uşağı idim.

Əssəlam Ələykum ya Əbul-Fəzl Abbas və rəhmətullahi və bərəkatuh!