Mühəmməd dünyaya gəlməmiş hələ Tarixi kitablar köstərir belə Onun mövludundan iki ay qabaq Atası əbdullah hazırlaşaraq Ticarətlə bağlı gedir səfərə Şam adında məşhur qədim şəhərə. Yükünü tutaraq qayıdan zaman Yəsrib(Yəsrib – indiki Mədinə şəhəri.) şəhərində köçür dünyadan. Nə əbdullah gördü əziz körpəsin Nə də oğlu duydu ata nəfəsin. Onun mövlud günü sübh vaxta düşdü Sanki bir anlığa aləm dəyişdi. Cahan birdən–birə nura bələndi Bütlər parçalanıb yerə ələndi Küfrün yer üzündə laxladı adı Kəsranın(Kəsra – fars padşahı) eyvanı çat–çat çatladı. Söndü ibadətgah olan ocaqlar Sava gölü batdı məhv oldu nə var. Ağıllı kahinlər(Kahin – bütpərəstlərdə din xadimi, qeybdən xəbər verən) xəbər verdilər: – Haşimi nəslindən gəldi Peyğəmbər. Allahın hökmünə boyun əyəcək "La–ilahə–İlləllah” o deyəcək. Münəccimlərdən də deyənlər oldu: "Bu gecə əhmədin ulduzu doğdu”. Bilmirəm o günü vəsf edim necə Tarix görməmişdi belə bir gecə. Buludlar çəkilib açdı göyləri Ay da öz nuruyla bəzədi yeri. O gecə islamın parladı taxtı Məkkənin qütbündən ulduzlar axdı. Əbdül Müttəlib də nəvəsi üçün Ziyafət elədi düz yeddinci gün. Qohumlar–yaxınlar sordular: – Nədən Mühəmməd ismini verdin ona sən? Bu adı nəslində yoxdur daşıyan: – Röyada bunları gördüm bir zaman. Belimdən bir böyük ağac göyərdi Budaqları qərbə şərqə dəyirdi. Bütün ölkələrə kölgəsi düşür Get–gedə bu ağac daha böyüyür. Hər yerdən axışıb insanlar gəlir Ağaca sitayiş səcdə edilir. Ayılıb özümü alanda ələ Yuxumu yozanlar söylədi belə: – Rəbbinə həmd–səna eyləsən əgər Nəslindən dünyaya bir uşaq gələr Allahın ən yaxın bəndəsi olar Onun ətrafına hamı yığılar. Odur ki adını qoydum Mühəmməd Bu ad "bəyənilmiş” deməkdir əlbət. Özüm görməsəm də edirəm güman Bu əziz nəvəmi gələcək zaman Göydə Haqq yerdə xalq çox sevəcəkdir Onunla çoxları fəxr edəcəkdir. Məkkə şəhərində bir qayda vardı Çox zaman havası ağır olardı. Körpə uşaqları şəhərdən kənar Səfalı yerlərdə saxlayardılar. Ərəb adətincə Mühəmməd üçün Süd anası tapdı babası bir gün. Həlimə adında qadına verdi O da obasına aldı gətirdi. Mühəmməd onlara gələndən bəri Kasıb ailənin güldü üzləri O evə qədəmin qoyandan Həzrət Özüylə gətirdi xeyir bərəkət. Uşaq da meylini saldı qadına "Mənim anacığım” deyərdi ona. Mühəmməd beş yaşda olduğu zaman Yaşıdları ilə oynadığından Badiyədən(Badiyə – həzrətin süd anası Həlimənin yaşadığı kənd)kənar çıxırlar düzə Qəfildən baş verdi belə möcüzə. Cəbrail yanında bir neçə mələk Həmin uşaqlara yaxın gələrək Birincisi sordu: – Gör o hansıdır? İkinci göstərib dedi:– Bax odur! Cəbrail ahəstə: – Gətirin dedi. Tarixdə olmayan hadisə idi. Uşaqlardan kənar etsinlər deyə Tədricən aldılar onu dövrəyə. Cəbrail işarə verdiyi zaman Mələklərin biri hiss olunmadan Allahın əmriylə qəlbinə girir Köksünü açaraq genişləndirir.(Əl-İnşirah "açma” və ya "genişlətmə” ayə-1) Kindən vəsvəsədən qəlbini yuyur Elm hikmət iman nuru doldurur Sonra kürəyinin tən ortasından Möhür irilikdə vurdular nişan. Onun süd qardaşı bunu görərək Bir baş evə qaçdı divanələrtək. Ata–anasına çatdırdı xəbər Onlar da bu işdən heyrətləndilər. Eşitdiklərindən qorxuya düşən Həlimə həyəcan içində ikən. Onda görünəndə qeyri–adi hal Uşağı Məkkəyə gətirdi dərhal. Baba nəvəsini alıb sevindi. Həlimə bəxşişlə evinə döndü. Həzrət altı yaşa çatdığı zaman Anası Aminə köçdü dünyadan İki il babası saxladı onu Bilmədi yetimlik nə olduğunu. Babasının ömrü çatmışdı sona Vəsiyyət eylədi oğlanlarına: – Mən daha gedirəm bu nəvəmi siz İncidib qəlbini üzməyəsiniz. Abbasın külfəti böyükdür –dedi Əbu Ləhəbəsə belə söylədi: – Zənginsən ancaq çox daş ürəklisən Bunu hiss edirəm hərəkətindən. Bu yetimi sənə etsəm etibar Səndə nə məhəbbət nə mərhəmət var. Zalımsan qorxuram məndən sonra sən Uşağın qəlbini qıra bilərsən. Kobud hərəkətin könlünə dəyər Nadan rəftarından bezib inciyər. Bu müdrik qocanın sözləri haqmış Sanki ilahidən qəlbinə axmış Əbu Ləhəb ilə həm əbu Cəhl Ömrü boyu ona düşmən oldu bil. O necə də bilmiş keçəcək zaman Nəvəsinə nazil olanda Quran "əbu–Ləhəb”(Əbu–Ləhəb – (alov atası)) adlı surə enəcək Onun ayələri belə deyəcək: "əlləri qurusun əbu Ləhəbin. Qurudu da” onun əlləri lakin "Alovlu atəşə o girəcəkdir Var–dövləti fayda verməyəcəkdir Cəhənnəm odunda yandığı zaman Övrəti olacaq odun daşıyan”. Babası uşağı vermədi ona Üzünü çevirdi başqa oğluna. Əbu Talib(Əbu–Talib – Həzrəti Mühəmmədin əmisi həzrəti Əlinin atası) dedi: – And olsun sənə Göz üstə saxlaram onu ver mənə. Mənim az olsa da varım sərvətim Qardaşım oğluna var məhəbbətim. Atası oğlundan razılıq etdi Uşaq əmisinin evinə getdi. Əbu Talib ona oldu mehriban Ayırmadı onu övladlarından. On iki yaşında olanda uşaq Əsla xoşlamazdı oyun oyuncaq. Şərəfli işlərə həvəsi vardı Bir işi görəndə çox zövq alardı. Əmisinə kömək məqsədi ilə Qoyun otarmağa gedərdi çölə. Bir dəfə əmisi səfərə getdi Onu da özünə yardımçı etdi. Gəlmişdilər Busra adlı şəhərə Gördülər burada başqa mənzərə. Bahira adında bir rahib keşiş Mühəmmədi görüb belə söyləmiş: – "Lat və Üzza”(Lat və Üzza – islamiyyətdən qabaq ərəblərin ibadət etdikləri bütlər) haqqı bir sualım var Cavabını düzgün de mənə aşkar. Uşaq dedi: – Bütə mən and içmirəm Bütpərəstliyə də nifrət edirəm. Buheyra Allaha and verdi ona Sual cavabını çatdırdı sona. Dedi: – Kitablarda var belə xəbər Gələcək axirəzzəman Peyğəmbər. Kürəyində gərək nişanən də var Mübarək kürəyin açıb baxdılar Rahib görən kimi baş əydi ona Allahın sevimli son Rəsuluna. Əmisinə dedi: – Şama getmə sən Getsən bu uşağı itirəcəksən. Şamda yəhudilər duyuq düşərlər Çünki onlarda da var belə xəbər. Gəlibdir islamın son Peyğəmbəri Xətaya düşərsən qayıdın geri Əbu Talib elə o gün o axşam Alış–verişini eylədi tamam. İnandı rahibin buyurduğuna Qorxudan etiraz etmədi ona. Gördü ki ağıllı məsləhət verir Karvanı Məkkəyə tərəf döndərir. | 
İSLAMİYYƏTDƏN ƏVVƏL MƏKKƏ VƏ KƏBƏDƏ ƏRƏBLƏRİN VƏZİYYƏTİ
