 HƏZRƏT QASİMİN (Ə) ŞƏHADƏTİMəhərrəmin 9-cu günü, Tasuanın gecəsi İmam Hüseyn əleyhis-salam səhabələrinə buyurdu ki, hamınız azadsınız, bunların işi mənimlədir, bu halda səhabələrin hamısı dedilər ki, ya Hüseyn, biz səni tək qoyub hara gedək? Eşidənlər bizə nə deyər? İmam Hüseyn (əleyhis-salam) onların vəfalı qaldıqlarını görəndən sonra buyurdu: "İndi ki, belədir, bilin ki, sabah hamınız qətlə yetiriləcəksiniz.” Hamılıqca dedilər: "Əlhəmdü lillah! Bizə belə inayətlər etdiyinə görə Allaha şükür edirik. Bu bizim üçün bir müjdədir, şadlıq və sevincdir.” Bu vaxt məclisin bir küncündə 13 yaşlı bir uşaq oturmuşdu. Adı Qasim ibnil-Həsən. O, öz-özünə fikirləşdi ki, ilahi, görəsən sabah mən də şəhid olacağammı və bu böyük feyz mənə də qismət olacaqmı. Digər tərəfdən də İmam buyurmuşdu ki, sizin hamınız şəhid olacaqsınız. O belə fikirləşirdi ki, mən uşaq olduğuma görə bəlkə də bu söz mənə aid deyil. Əmisinə xitabən dedi: Əmican, mən də qətlə yetirilənlərin cərgəsində olacağammı? Yazırlar ki, İmamın qəlbi riqqətə gildi, onun sualına cavab vermədi, amma soruşdu: De görüm ölüm sənin nəzərində necədir? Cavab verdi: Əmican, baldan da şiirin! Əgər desən ki, sabah sən də şəhid olacaqsan, mənə böyük və xoş bir müjdə vermiş olarsan. İmam buyurdu: Bəli, şəhid olacaqsan, amma ağır və çətin bir dərdə mübtəla olandan sonra. Qasim dedi: Əlhəmdu lillah ki, belə bir hadisə minim üçün baş verəcikdir! Sabahı gün, Aşura günü, Həzrət Əliəkbərin şəhadətindən sonra, Qasim İmamın hüzuruna gəlir, həddi-büluğa çatmadığından, silah əndamına uyğun gəlmir, yerlə sürünür. İmama ərz etdi: Əssalamu əleykə, ya Əba Əbdillah! Əmi can, indi mənim növbəmdir, icazə ver, meydana gedim. İmam dərhal icazə vermədi, ağlamağa başladı. Qasim İmamın əl-ayağını öpməyə başladı. Əmi qardaşoğlu qol-boyun olub ağlamağa başladılar. O icazə almaq üçün israr edir, İmam isə icazə vermir.Yazırlar ki, o ikisi bu səhnədə o qədər ağlaşdılar ki, hər ikisi haldan gedib bir-birindən ixtiyarsız aralandılar. Qasim dərhal ata minib meydana yollandı. Ömər Sədin qoşununda olan ravi deyir ki, bir vaxt gördük ki, bir uşaq ata minmiş, başına dəbilqə yerinə əmamə bağlamışdı. Çəkmələrinin də bağı açıq idi. Bu uşaq sanki ay parası idi. Düşmənlər onun rəcəz oxumasını eşidən kimi hər tərəfdən ona həmlə etdilər, birdən "Əmi can” səsi ucaldı. İki yüz nəfər onun yaralı bədənini dövrələyib biri başını kəsmək istəyirdi. İmam onun başı üstünə gəldi, hamısı qaçmağa üz qoydu, onu öldürmək istəyən məlun öz yoldaşlarının atlarının ayaqları altında paymal oldu. Cənab Qasim yerə yıxılmış, ağrının şiddətindən ayaqlarını yerə vururdu. Bu vaxt İmamın səsi eşidildi: "Mənə nə qədər ağırdır ki, sən öz əmini köməyə çağırasan, amma sənin əmin sənə heç bir kömək edə bilməsin. Mənə nə qədər ağırdır ki, başın üstündə hazır olam, amma sənin üçün bir iş görə bilməyim!”
HƏZRƏT QASİMİN NÖVHƏSİ Ölürəm hərayimə gəl əmu (2), Salıb atdan əhli-cəfa məni Çətin halda dərk elə[561] yalquzam (2), Ey əzizi-Əhli-kisa[562] məni (2) *** Sən əzizi-Xatəmül-Ənbiya, həm əzizi-Rəbbi Cəlilisən Baban ərşə seyrə gedib sənin, əmu sən əzəldən əsilisən Bu Minadə teşnə fəda mənəm, bilirəm ki, sən də xəlilisən Kərəm eylə gəl başım üstə bir, eylə sərbülənd ey ağa məni *** Bədənim lətif idi atların, ayağında qalmağa yox tabım Başım üstə eyliyə həlhələ, sinəm üstə at çapa əhli-Şam Gəl apar bu yaralı nəşimi, baxıb ağlasın o qərib anam Mən özüm xiyamə gedəmmirəm, ki salıb kəməndə qəza məni *** Əmu gəl hərayimə düşmənim, bədənimi torpağa qatmamış Başımı susuz kəsə qatilim, səri-nizələrdə ucaltmamış Əmu xəsmi-kinə şüar ilə, bu susuz boğazıma çatmamış Gör alıb arayə negini[563] tək, bu güruhi qövmi dəğa məni *** Baxaram xiyamə tərəf əmu, hamı yollara nəzər eylərəm Yoluvi gözətdiyirəm dəxi, üzə cari əşkilər eylərəm O gələn qədəmlərə mən fəda, bilirsən ki, canü-sər eylərəm Gəl edim ziyarət o əllərin, eylə bir də sən də dua məni *** Yeri vardı yeksər anam əgər, mühənimdə[564] qəlbini dağlasın "Bala vay” deyə o əsiri-qəm, üzə seyli əşkini bağlasın Verə baş-başa Əli Əkbərin, anasıyla oxşayıb ağlasın Yaza növhə bir də mühibbilər, sala yadə əhli əza məni *** Eşidib bu səsimi xeymədən, buyurub Hüseyn ona can bala Gəlirəm hərayuvə qəm yemə, mənim ey əzizü-cavan balam Gülü-pər-pəri-çəməni-Həsən, nə tez oldun indi xəzan bala Kəsilibdi taqəti qəlbimin, eyliyən zamanda səda məni *** Tapşıraydıin ömrü baharına, əssə sərsəri sitəm ey bala Elə yalquzam bu ürək sözün, kimə bilmirəm deyim ay bala Məni tək qoyubdu köməklərim, necə gör köməksizəm ay bala Gedirsiz özüz belə bi kömək, qoyursuz bu ləşkər ara[565] məni *** Xəm edibdi qəddimi qüssələr, mühəniqəmizdə qocalmışam Eliyibdi qəm məni xun cigər, mühəniqəmizdə qocalmışam Bu qədər qəmə bala kim dözər,? Mühəni qəmizdə qocalmışam Əlimin əsası düşüb yerə, yıxar indi mövci bəla[566] məni
GƏL DADƏ ƏMU... Gəl dadə əmu, qalmışam əşrar arasında (2) Soldurdu həvadis[567] gülüvü xar arasında (2) *** Əvvəl əmu bir həmlədə pozdum bu süfufi[568] Vəhşətlə qoyub qaçmağa üz şamiyü-kufi Düşmən o qədər vurdu mənə zəxmi-süyufi[569] Şirin yıxılıb ərseyi-peykar[570] arasında *** Rehlət eliyən gündən atam ey Şəhi-dövran Sən zəhmətimi çəkmisən ömrüm sənə qurban Axır nəfəsimdir alıb ətrafımı üdvan Gəl qoyma cənazəm qala küffar arasında *** Gəl peykəri-məcruhimi[571] həml eylə xiyamə Yalquz anama bir də gedim ərzi-salamə Əfsus ki, dövran yetişib qoymadı kamə Yandı ürəyim ahi şərərbar arasında *** Hərçənd həyatimdən hüsul olmadı kamim Səbt oldu vəli dəftəri-üşşaqidə[572] naməm Bu cəngi-cədəldən bu idi ümdə məramım Hürriyyətim elan ola əhrar[573] arasında *** Düşdüm əmu can atlar ayağında nəfəsdən Gəl tairi-ruhum[574] uça az qaldı qəfəsdən Sındırdı qoşun sinəmi düşdüm dəxi səsdən Qaldım yaralı, firqeyi-xunxar arasında *** Tapşır xanım əmməm anamın könlünü alsın Biçarə hərəmlər başına qarəmi salsın Fəryadü-fəğan xeymələrində ucalansın Səbt olsun adım dəftəri-əxyar arasında *** Ox, nizə, qılıc hər nə gəlir əhli-şəqavət Zülm ilə vurur canimə yox məndə də taqət Almış arayə cismimi bi şərm cəmaət Bir nöqtəyə bənzər xəti-pərgar arasında *** Gəl dövri-bərimdə firəqi-batilə bir bax Min nazilə əmməm darıyan kakülə bir bax Tiğ əldə tutan kakülimi qatilə bir bax Gəl can verirəm qövmi-sitəmgər arasında *** Növhə yazar ağlar mənə biçarə Kərimi Bu şövq ilə daim gəzər avarə Kərimi Bir vəqfəni həmrah ola zəvvarə Kərimi Ta sinə vurub ağlıya zəvvar arasında
HƏZRƏT QASİMİN NÖVHƏSİ Yandım ey əmu yandım, cürə su səvab eylə (2) Yandı ləblərim yandı, qətrə su savab eylə (2) *** Qeyrətin fəda olsun, bu Səkineyi-nalan Təşnəlik salıb dildən, qəlbimi edib nalan Bu susus uşaqların, dilləri olub büryan[575] İstidir, həlak olduq, qətrə su səvab eylə *** Yox əmu təvan[576] məndə, qəlbidən alovlannam Bəzi xırda ətfalun,[577] haluna baxıb yanam "Əl-ətəş”[578] deyər söylər, yandım əl-əman yandım! Gəlmişik dəxilik biz, qətrə su səvab eylə *** Bağrı qan ürəklərdə, istidi təvan yoxdur Bəzi xırda qızlardan, qalmağa güman yoxdur Bizlərə bu ləşgərdən, bilmişəm əman yoxdur Əsğərin həlak oldu, qətrə su səvab eylə *** Var səxa[579] uzun qolda, ey vəfalı sərdarım Dəstə qız uşaqları, var əmu qonaqlarım Qət ümid olam səndən, yox dilimdə inkarım Min ümid ilə gəldim, qətrə su səvab eylə *** Bu bəla çölü qandan, hər tərəf gəlir cuşə Əsğərə əmu baxsan gər, əlin vurar başə Gəh rubab edər fəryad, gəh ölər gələr huşə Ah çəkir deyir səqqa,[580] qətrə su səvab eylə *** Xeymələr ara baxsan, teşnələb qalan çoxdur Heç kəsin bibim Zeynəb tək ətəş[581] olan yoxdur Həm babam da ətşandı,[582] nitqdən düşən çoxdur Sən özün də ətşansan, qətrə su səvab eylə *** Əkbərin qəmi səbrin, almış Ali-Tahadan Qalmadı kömək yoxdu, Kərbəladə Sultanın Eylə sən fəda bir-bir, bu Minadə qurbanın Bir pənahımız sənsən, qətrə su səvab eylə *** Ey Xuda qəsəm[583] verrəm, ol rəşid ələmdarə Kərbəladə ətşanlar, şahzadeyi-ətfalə[584] Əkbəri cavan qalmış, Əsğəri dilarayə "Gülçinə o kövsərdən, qətrə su səvab eylə
ƏLİ ƏKBƏR (ƏLEYHİSSALAM) MEYDANA GEDİR Bəni Haşimdən döyüşə getmək üçün icazə alan ilk şəxs İmam Hüseyn (əleyhis-salam)-ın oğlu cənab Əli Əkbər idi. İmam Hüseyn (əleyhis-salam) ona döyüş icazəsi verdi, əziz oğlu meydana yola düşdü. Bu əziz şəhidə Əkbər (ən böyük) ləqəbi verilmişdi, çünki onun yaşı İmam Səccad (əleyhis-salam)-dan çox idi. Bunu İmam Zeynül Abidin (əleyhis-salam) özü buyurmuşdur: İbni Ziyad o Həzrətə "məgər Allah Əlini (Kərbəla hadisəsində) öldürmədi?” deyəndə, İmam Səccad (əleyhis-salam) buyurdu:”Mənim özümdən böyük bir qardaşım var idi, siz onu öldürdünüz.” İbni Ziyad dedi: "Yox, onu Allah öldürdü.” İmam Səccad (əleyhis-salam) buyurdu: "Allah, ölüm vaxtı gəlib çatanda canları alar.” (Zümər, 42) Məlumdur ki, bu mübahisə, Əhli-beyt və İsmət hərəminin qadınlarını darül-imarəyə gətirib, onları camaata ağır bir yük kimi təqdim edəndən sonra baş vermişdir. Bəli, İmam Hüseyn (əleyhis-salam) görürdü ki, əziz oğlu meydana yola düşür və əcəl peyki başının üstündə dolanır. Belə olan halda gözlərindən qan-yaş axıtmaqdan başqa bir çıxış yolu görmədi. (Rəvayətdə deyildiyi kimi, "gözləri yaşla doldu”) İmam Hüseysn (əleyhis-salam) əllərini göyə qaldırıb dedi: "İlahi, şahid ol ki, camaat arasında xilqət, əxlaq və danışıq cəhətindən sənin Rəsulun Mühəmməd (səlləllahu əleyhi və alihi və səlləm)-ə ən çox oxşayan bir şəxs onlara (düşmənlərə) tərəf gedir. Hər vaxt Sənin Rəsulun yadımıza düşəndə, ona baxardıq. İlahi, yerin bərəkətini onlaradan al, onların arasındakı birliyi təfriqəyə, ittifaqlarını pərakəndəliyə döndər. Onlara müxtəlif yollara sal, heç vaxt əmirləri onlardan razı salma, çünki onlar bizə kömək etməyə dəvət etmiş, sonra isə bizə qarşı çıxıb bizimlə (bizi öldürmək üçün) vuruşurlar. Sonra isə "Ali İmra”n surəsinin 33-34-cü ayələrini tilavət etdi: "Həqiqətən Allah Adəmi, Nuhu, İbrahim və İmran övladlarını aləmlərə seçdi. (Bunlar) bir zürriyyədirlər ki, bir-birindən törənmişlər. Allah çox eşidən və biləndir.” Əli Əkbər at üstündə meydana atıldı. O, meydana girəndə düşmənlər heç fikirləşmirdilər ki, qəlblərinə sancılacaq ölüm caynaq, yaxud varlıqlarını məhv edən bir ildırımdır ki, qılıncından od tökülür. O, hamını öz şücaəti ilə heydan etmişdi, bəziləri də qorxudan yerində donub qalmışdı. "Allahu Əkbər”, "təbarəkəllah” təkbirləri ucalır, hər tərəfə həmlə edəndə düşmən qaçmağa üz qoyur, onunla qarşılaşmağa cürət etmirdilər. Sağ cinaha hücum edəndə ordakıları sol tərəfə qovur, sonra qoşunun mərkəzinə hücum edirdi. Beləliklə düşmən pəhləvanlarından 120 nəfəri qanlarına qəltan etdi. Əfsus ki aldığı çoxlu zərbələr, axan qanlar və suzuzluq döyüşü davam etdirmək üçün onda güc, taqət qoymamışdı. Son nəfəslərdə öz atasının mübarək camalından biz az mənəvi azuqə götürüb Müqəddəs dərgaha pərvaz etmək istəyirdi, odur ki, gileylənib bədəninə dəymiş ox-qılınc yaralarından, bu yaraların nəticəsi olan susuzluqdan şikayət etdi, dedi: "Susuzluq məni öldürdü, zirehin ağırlığı taqətimi kəsdi. Görəsən bir qurtum su varmı ki, qüvvət tapıb düşmənə həmlə edəm?!” İmam Hüseyn (əleyhis-salam) ona elə bir müjdə verib onu sakitləşdirdi: "Sən ilahi rəhmətin sonsuz dəryasına daxil olmaq ərəfəsindəsən, onun gəmiçisi də cəddin Rəsulullahdır, səni öz saf canı ilə sirab edəcək ki, heç vaxt susamayacaqsan.” Bunu deyib öz barmağını onun ağzına qoydu. Əli Əkbər yenidən meydana atıldı. Bütün vücudu o sadiqanə nurla, sevinclə dolmuşdu. Qılıncı ölum quşu kimi düşmənin başına enirdi. Nəhayət öldürdüyü kafirlərin sayı 200-ə çatdı. İntizar sona çatdı, ağ şəhadət quşu onun pak başının üstündə pərvaza başladı. Mərrət ibni Mənqəz Əbdi onun başını qılınca hədəf etdi, sonra arxadan kürəyini nizə ilə parçaladı. Əli Əkbər qanına qəltan olmuş halda atın boynundan asılndı, at onu düşmən qoşununun içinə apardı. Düşmənlər onun pak bədənini tikə-tikə doğradılar. Son nəfəsdə öz İmamı ilə vidalaşmağı unutmadı, düşmənin ağır zərbələri altında atasını çağırdı, onun verdiyi vədənin həqiqətə çevrildiyini söylədi: "Bu mənim cəddimdir ki, sizə salam göndərir; o, şərbət camı ilə mənə elə bir şərbət içirtdi ki, ondan sonra bir daha susuzmaram. O (cəddim) buyurdu: "Sizin üçün də bir cam hazırdır” Bu sözü eşidən İmam Hüseyn (əleyhis-salam) şahin kimi oğlunun üstünə gəldi: Peyğəmbər ailəsinin ümidini torpağa düşmüş, qan içində qərq olmuş halda gördü. Atalıq məhəbbəti cuşa gəldi, özünü oğlunun tikə-tikə doğranmış bədəninə atdı, üzünü onun üzünə qoydu« Həyatının son anları idi, vidalaşmaq üçün fürsət qalmamışdı. İmam Hüseyn (əleyhis-salam) buyurdu: "Səndən sonra dünyanın başına kül olsun! Onları mehriban Allaha Rəsulullahın hörmətini pozmaqda hansı şey cürətləndirmişdir? Sənin atan, əmin və cəddinə çox ağırdır ki onları çağırasan, onlar da sənə cavab verməyələr, köməyə çağırasan, fəryadına yetişməyələr.” Həzrət Əli Əkbərin şəhadətindən sonra İmam Hüseyn (əleyhis-salam) Ömər Sədin üstünə nərə çəkib buyurdu: "Allah nəslini kəssin, necə ki mənim nəslimi kəsdin, mənim Rəsulullah ilə olan qohumluğuala baxmadın. Allah səndə bərəkət qoymasın, səni elə bir adamın əlinə salsın ki, o sənin başını kəssin!”[585]. Sonra İmam Hüseyn (əleyhis-salam) ürəyinin parçasının–Əli Əkbərin parə-parə olmuş bədənini xeymələrə aparmaq üçün taqəti kəsildi, Bəni-haşim cavanlarını çağırdı ki onu şəhidlərin xeyməgahına aparsınlar..
561.Dəri-sümüyüm 562.Gəl məni tap 563.Məşhur hədisə görə, Peyğəmbər, 564.Üzük qaşı 565.Qəmimdə 566.Arasında 567.Bəla dalğası, tufanı 568.Hadisələr 569.Düşmən dəstələri 570.Qılınc yarası 571.Döyüş meydanöında 572.Yaralı bədənimi 573.Aşiqlər dəftərində 574.Azad insanlar 575.Ruh quşum 576.Kabab 577.Qüvvə, qüdrət 578.Uşaqların 579.Yandım, susuzdan! 580.Səxavət 581.Su işinə baxan 582.Susuz 583.Susuzdur 584.And 585.Uşaqların şahzadəsi
| 
