 XIRDA QƏBRÜVƏ ZEYNƏBİN QURBANDur gedək qızım gedir karivan Xırda qəbrüvə Zeynəbin qurban *** Deyirdin əmmə gedək vətənə Mənzilin olub şəhri Mədinə Bacı bəs hanı mənim güllərim Qalıbsan məndən kənar ellərdə Xırda qəbrivə Zeynəbin qurban *** Mənim bülbülüm düşmüsən dildən məgər nə olub küsmüsən məndən Əsir qəribə oxşayan olmaz Dur gedək qızım gedir karivan Xırda qəbrivə Zeynəbin qurban *** Qəribəm qızım ağlayan olmaz Yetim qəbrini yoxlayan olmaz Əsir qəbrindən oxşayan olmaz Dur gedək qızım gedir karivan Xırda qəbrüvə Zeynəbin qurban *** Xaraba mənzildə yatmadım balam Rahat olmadım yatmadım balam Torpaqlr olub baluşun bala Dur gedək qızım gedir karivan Xırda qəbrüvə Zeynəbin qurban *** Şümrü-bihəya çox vurub səni Qətil eyləyib incidib səni Qərib ölməyin yandırıb məni Dur gedək qzım gedir karivan Xırda qəbrüvə Zeynəbim qurban *** Nalə eylərəm ağlaram səni Yatmaram qızım ağlaram səni Zakirəm söylərəm ağlaram səni Dur gedək qızım gedir karivan Xırda qəbrüvə Zeynəbin qurban Ruqəyyə nazlı surətin, qoyma divarə (2) Bu kərbəla yollarına, baxma avarə (20 Ağlama, Ruqəyyə (2) *** Həva dolar yağar vəli, sən kimi dolmaz Çəməndə gül solar vəli, sən kimi solmaz Cahanda çox yətimə var, sən kimi olmaz Ağlama, Ruqəyyə (2) *** Xərabədən kənara çox, getmə məhparə Vurur bu Şamın qızları qəlbivə yarə Çətindi ayrılıq bala, məndə yox çarə Ağlama, Ruqəyyə (2) *** Üzarə bir belə qızım, tökmə göz yaşın Bibin kimi bəlalərə, tuş olub başın Bu Şamın əhli bilməsin, yoxdu qardaşın Ağlama, Ruqəyyə (2) *** Torpaqlar üstə can verir, Zamini ahu (2) Canın Həqqə qurban verir, Zamini ahu (2) Yox bir kəs, ağlasın, gözlərim bağlasın (2) *** Musər-Rizanı etdilər, zülmilə məsmum[853] Qürbət vilayətdə qalıb, hər nədən məhrum Çatmır əli bir kimsəyə, can verir məzlum Yox bir kəs, ağlasın, gözlərin bağlasın *** Namə yazıb Məsuməyə, çox məlal ilə Dəvət edib Tusə onu çox cəlal ilə Məsumə düşdü çöllərə, şuri hal ilə Yox bir kəs, ağlasın, gözlərin bağlasın *** Məsumə Qumda can verir, sinədə namə Öldü Rizanı görmədi, oldu həngamə Qaldı Cavadı əmməsiz, gün dönüb şamə Yox bir kəs, ağlasın, gözlərin bağlasın *** Bir kəştiye bi sahilə,(Zəhərlədilər) Gülzaridə solmuş gülə bənzərəm əl”an Küncü-qəfəsdə bülbülə, bənzərəm əl”an Yox bir kəs, ağlasın, gözlərin bağlasın *** Zəhr aldı Şahi Tusidən, taqətü-yara Qəlbi yananda səslənir, vay ana Zəhra Yetməz səsi bir kimsəyə, can verir tənha Yox bir kəs, ağlasın, gözlərim bağlasın *** Gahi dodaqlardan çıxıb, yandıran sözlər Səslir Cəvadım gəl atan, gəl yolun gözlər Gahi bəharın əbritək, yaş tökür gözlər Yox bir kəs, ağlasın, gözlərin bağlasın Viranədə nazlı balam (2) can verdi dincəldi Bu düxtəri şirin zəban (2) can verdi dincəldi *** Bəxti o tiflin ovcidən düşdü sərazirə(Sahilsiz gəmiyə) Yeksər ata-qardaşların, çəkdilər şəmşirə Kərbübəladən Şaməcən, bağlandı zəncirə Yatmaq ona oldu haram, can verdi dincəldi *** Qaldı orada bikəfən, Allah balam öldü Bir kimsənə yox dəfn edə, Allah balam öldü Asudə oldu zülmüdən, Allah balam öldü Hər zəhmətə etdi davam, Allah balam öldü *** Hər bir gecə Əkbər boyun, oxşardı yatmazdı Şimri görən gün ol gecə, qorxardı yatmazdı Çox yalvarardım yat qızım, ağlardı yatmazdı *** Qüslün verən yoxdu nədən, öldü balam öldü Öz məcərində dəfn edin, öldü balam öldü Sönməz odun yandım dedin öldü balam öldü *** Axşam oldu nənə, (2) qurban ollam sənə Sən də yaralı, mən də yaralı (2) *** İndi səs ver mənə, (2) başlayaq şivənə Sən də əzalı, mən də əzalı. *** Qapıları bağlayaq, sinəmiz dağlayaq Səs qoşub ağlayaq Ay çıxdı göydə, söndür çırağı Xəlvət edək bu qəmli otağı *** Hər gün axşam olur qəlbimə qəm dolur Gün tək rəngin solur Gündə atamı, qəlbimə sallam Məsciddən çıxıb, qapıda qallam *** Hər gün aldım xəbər, dedin axşam gələr Axşam oldu səhər Hey qaş ağardı, şəfəq saraldı Babam gəlmədi, gözüm saraldı *** Qəlbimi qəm alır, qəm-qəm üstən yağır Gözlərim əşg gəlir Yol gözləməkdən, düşdüm ayaqdan Hamı yətimi, tanır uzaqdan *** Anasının cavabı: Gəl düşək çöllərə, üz tutaq göylərə Tapşıraq ellərə Atan gedəndən, getmiş qonaqlar Sinəmi dağlar, bağlı otaqlar *** Ey qəmər təl”ətim, dürrü-por qiymətim Boynu çiynində, səbr evim yıxma İzzətim, şövkətim, qəlbidə həsrətim Allah kərimdi, oğlum darıxma *** Ey mənim naz gülüm, sevgili yaz gülüm Dərdivi yaz gülüm Tapşır ərizən, badi səbayə Əbbas atandan, eylə gilayə *** Gül əkdim bal dərəm, qəlbim etdi vərəm Vay mənə neylərəm Sən hər güləndə, dərdim azalır Baba deyəndə, rəngin saralır *** Sinəmi dağlama, çarəmi bağlama Oxşayıb ağlama Canım bu şirin, sözlərə qurban Əbbasa bənzər, gözlərə qurban *** Qoy silim gözlərin, bir öpüm ləblərin Salmışam bəstərin Süzdü gözlərin, birdən axıldı Yat dincəl oğlum, sübhə yaxındır *** Gözlərin gözəldi, ləblərin əsəldi Səndə xoş məsəldi Bu sərvi qamət, bu mahi mənzər Başdan ayağa, Əbbasə bənzər *** Dörd gül əkdim dərdim, qalmıyıb bir dərdim Dörd oğul becərdim Dörd güldən əlan, bir qönçə qaldı Düşmən kam aldı, bağban qocaldı Bəşir mədinəlilərə xitab edərək dedi: –Ey əhli-Mədinə! Daha sizin üçün Mədinədə qalmağa yer yoxdur. Çünki İmam Hüseyn (əleyhis-salam) qətlə yetirildi, buna görə də ürəyim qan ağlayır. Onun bədəni Kərbəlada qana qəltan olmuşdur və (müqəddəs) başını nizədə şəhərbəşəhər gəzdirdilər. Bəşirin sözləri bura çatdıqda, camaat başlarına-vurur, "Vay Hüseyn, Vay Hüseyn, vay məzlum!” deyib ağlayırdılar. Bir neçə nəfər Bəşirin ətrafına yığışıb soruşdular: –Bəs ismət və təharət Əhli-beyti indi haradadır? Bəşir dedi: –Əhli-beytin sağ qalanları şəhərin kənarındadır. Ey Mədinə əhli, haliyədə İmam Səccad əmmələri, bacıları ilə birlikdə sizin yaxınlığınızda, şəhərin kənarında çadır qurmuş, məni sizin yanınıza göndərmişdir ki, sizi baş vermiş hadisələrdən agah edim. Gəlin gedək onları sizə göstərim. Camaatın ah-nalə, şivən səsləri fələklərə yüksəlirdi. Qadınlar başlarına, üzlərinə vurub deyirdilər: "Ey müsibətlər anası! Ey Zeynəb! Ey Əlinin qızı, sənin üçün ciyərlər dağlandı. Ey səbir və müqavimət dağı, ey Zeynəbi Kübra! Sənin çəkdiyin müsibətlər nə qədər ağır və böyükdür!
İMAM SƏCCADIN (əleyhis-salam) MƏDİNƏ ƏHALİSİNƏ SÖYLƏDİYİ XÜTBƏ Mədinə əhalisi Həzrət Zeynəbin, Həzrət Səccad (əleyhis-salam)-ın ətrafına yığışıb şivənlə, ah-nalə ilə başsağlığı verməyə başladılar. İmam Səccad (əleyhis-salam) özünün (camaata) yalgöstərmə vəzifəsinə əməl edib gələcək hərəkət tərzini təyin etmək üçün əli ilə işarə edib camaatı sakitləşdirdi. Hamı hörmət əlaməti olaraq sakit oldu. Sonra o Həzrət Allaha həmd edərək buyurdu: "Allaha şükür edirik–həyatın çətinlik və giriftarçılıqlarında, dərdli bəlalarda, qəm-qüssəli hadisələrdə, böyük ağır, qəmmi müsibətlərdə, çətin bəlalarda! Ey camaat, Allaha şükür olsun ki, bizi böyük müsibətlərlə imtahan etdi. İndi islamda Əba Əbdillah Hüseyn (əleyhis-salam) və onun itrətinin öldürülməsi, o cənabın ailəsinin əsir edilməsi kimi ağır itki baş vermişdir. O Həzrətin müqəddəs başını nizə başında şəhərbəşəhər diyarbadiyar gəzdirdilər. Bu, elə bir faciədir ki, misli görünməyib. Ey camaat, sizdən hansı biri Hüseyn (əleyhis-salam)-ın şəhadətindən sonra şad olacaq? Hansı bir qəlb ona görə qəmgin olmaz? Hansı göz yaş axıtmadan çəkinər? Halbuki, atamın şəhadətində asimanlar ağladı, dəryalar öz dalğaları ilə ona ağladılar; asimanların, yerin fəryadı ucaldı, ağacların şəxələri, dəryadakı balıqlar, müqərrəb mələklər və bütün səma əhli bu müsibətdən cuşa gəldi, matəm saxladı. Ey Mədinə əhli, hansı qəlb Hüseyn (əleyhis-salam)-ın qətlindən təsirlənmədi? Hansı qulağın islamda baş vermiş bu itkini eşitməyə taqəti var? Ey camaat, bizi pərakəndə edib şəhərbəşəhər dolandırdılar, öz şəhər və diyarımızdan elə uzaqlaşdırdılar ki, elə bil biz Türküstan, yaxud Kabul əhliyik. Biz heç bir günah, təqsir, yaxud xoşagəlməz işə əl atmadan bu qədər zülmü bizə rəva gördülər; elə bir zülm ki, bunu heç öz əcdadlarımızdan da eşitməmişdik. Allaha and olsun, əgər Peyğəmbər (səlləllahu əleyhi və alihi və səlləm) bizi onlara sifariş etmək yerinə, onlara bizi öldürmələrini əmr etsəydi, bizim barəmizdə rəva gördükləri bu zülmdən, sitəmdən artıq iş görə bilməzdilər. Bu müsibət necə ürəkyandıran, acı və çətin idi! Allah onların bizə qarşı etdikləri bu qədər zülmün hesabına yetişəcəkdir. Çünki intiqam alan və qüdrətli yalnız Odur. Bu xütbədən sonra Əhli-beyt (əleyhimüs-salam) karvanı Mədinə camaatının naləsi, şivəni altında şəhərə daxil oldu. Əhli-beytin gözləri Peyğəmbər (səlləllahu əleyhi və alihi və səlləm)-in qəbrinə düşəndə, nalələr göyə qalxdı: "Va Cəddah! Va Mühəmməda! Ya Rəsuləllah, sənin gözlərinin nuru Hüseyni susuz öldürdülər, sənin Əhli-beytini romalı əsirlər kimi şəhərbəşəhər, şəhidlərin başları ilə birlikdə dolandırdılar.” Həzrət Zeynəb (əleyha-salam) Peyğəmbər (səlləllahu əleyhi və alihi və səlləm) məscidinin çatıb qapıdan yanınıda dedi: "Ey mənim əziz cəddim, Hüseyn (əleyhis-salam)-ın şəhadət xəbərini sənə gətirmişəm!.” "Ey əhli-Mədinə! Daha sizin üçün Mədinədə qalmağa yer yoxdur. Çünki İmam Hüseyn (əleyhis-salam) qətlə yetirildi. Buna girə də göz yaşım yağış kömi yağır, Onun bədəni Kərbəlada qana qəltan olmuşdur və (müqəddəs) başını nizə başında şəhərbəşəhər gəzdirdilər. Bəşirin sözləri çatdıqda camaat başına, gözünə vurur, deyirdilər: Vay Hüseyn, vay Hüseyn-vay məzlum! Bir neçə nəfər Bəşirin ətrafına yığışıb soruşdular: –Bəs ismət və təharət əhli-beyti indi haradadır? Bəşir dedi: –Əhli Beytin sağ qalanları şəhərin kənarındadır. Ey Mədinə əhli, haliyədə İmam Səccad əmmələri, bacıları ilə birlikdə sizin yaxınlığınızda, şəhərin kənarında çadır qurmuş, məni isə sizin yanınıza göndərmişlər ki, sizi baş vermiş hadisələrdən agah edim. Gəlin gedək onları sizə göstərim. Camaatın ahü-naləsi əl səsləri fələklərə yüksəlirdi. Arvadlar başlarına üzlərinə vurub deyirdilər:–Ya müsibətlər anası! Ey Zeynəb! Ey Əlinin qızı, sənin üçün ciyərlər dağlandı. Ey səbr və müqavimət dağı, ey Zeynəbi Kübra! Sənin çəkdiyin müsibətlər nə qədər ağır və böyükdür?
İMAM SƏCCADIN (əleyhis-salam) MƏDİNƏ ƏHALİSİNƏ SÖYLƏDİYİ XÜTBƏ Mədinə əhalisi Həzrət Zeynəbin, Həzrət Səccad (əleyhis-salam)-ın ətrafına yığışıb şivənlə, ah-nalə ilə başsağlığı verməyə başladılar. İmam Səccad (əleyhis-salam) özünün (camaata) yolgöstərmə vəzifəsinə əməl edib gələcək hərəkət tərzini təyin etmək üçün əli ilə işarə edib camaatı sakitləşdirdi. Hamı ona hörmət göstərərək sakit oldu. Sonra o Həzrət Allaha həmd edərək buyurdu: –Allaha şükr edirik həyatın çətinlikləri və giriftarçılıqlarında, dərdli bəlalarda, qəm qüssəli hadisələrdə, böyük ağır, qəmi müsibətlərdə, çətin bəlalarda! Ey camaat, Allaha şükür olsun ki, bizi böyük müsibətlərlə imtahan etdi, İndi islamda böyük itki baş vermişdir. Əba Əbdillah (əleyhis-salam) və onun itrətinin öldürülməsi, o cənabın ailəsinin əsir edilməsidir. O Həzrətin müqəddəs başını nizə başında şəhərbəşəhər, diyarbadiyar gəzdirdilər. Bu elə bir faciədir ki, misli görünməyib. Ey camaat, sizdən Hansı biri Hüseynin (əleyhis-salam) şəhadətindən sonra şad olacaq? hansı bir qəlb ona görə qəmkin olmaz? Hansı göz yaş axıtmadan çəkinər? Halbuki, atamın şəhadətində asimanlar ağladı, dəryalar öz dalğaları ilə ona ağladılar. asimanların, yerin fəryadı ucaldı, ağacların şaxələri, dəryadakı balıqlar, müqərrəb mələklər və bütün səma əhli bu müsibətdən cuşa gəldi, matəm saxladı. Ey Mədinə əhli, hansı qəlb Hüseyn (əleyhis-salam)-ın qətlindən təsirliənmədi? Hansı qulağın islamda baş vermiş bu itkini eşitməyə taqəti var? Ey camaat, bizi pərakəndə edib şəhərbəşəhər dolandırdılar, öz şəhər və diyarımızdan elə uzaqlaşdırdılar ki, elə bil biz Türküstan, yaxud Kabul əhliyik. Onlar heç bir günah, təqsir, yaxud xoşagəlməz işə əl atmadan islam dinində dəyişiklik etmə kimi heç bir iş olmadan bu qədər zülmü bizə rəva gördülər. Elə bir zülm etdilər ki, bunu heç öz babalarımızdan da eşitməmişdik. Allaha and olsun, əgər Peyğəmbər (səlləllahu əleyhi və alihi və səlləm) bizi onlara sifariş etmək yerinə onları bizi öldürməyə əmr etsəydi, bizim barəmizdə rəva gördükləri zülmdən, sitəmdən artıq iş görə bilməzdilər. Bizim imtahanımız üçün olan bu müsibət necə ürəkyandıran, acı və çətin idi? Allah onların bizə qarşı etdikləri bu qədər zülmün hesabına yetişəcəkdir. Çünki intiqam dlan, qüdrətli yalnız odur. Bu xütbədən sonra Əhli-beyt karvanı Mədinə camaatının naləsi, şivəsi altında şəhərə daxil oldu. Elə ki, əhli-beytin gözləri Peyğəmbərin qəbrinə düşdü, nalələr göyə qalxdı: Va Cəddah! Va Mühəmməda! Ey Rəsuləllah, sənin gözlərinin nuru Hüseyni susuz öldürdülər, sənin əhli-beytini Roma əsirləri kimi şəhərbəşəhər, şəhidlərin başları ilə birlikdə dolandırdılar. Həzrət Zeynəb (əleyha-salam) Peyğəmbər məscidinin qapısına çatıb qapının yanında dedi: Ey mənim əziz cəddim, Hüseynin (əleyhis-salam) şəhadət xəbərini sənə gətirmişəm.
İMAM ZAMAN ƏLEYHİSSALAMA XİTAB Ey sərvəri din[856], şahi mübin[857], höccəti Sübhan[858] Gözəl aduva qurban (2) Ürəklər dolu qandır, yetiş dadə amandır (2) *** Axır nə qədər sayəneşin mehridir asan Gəl ey xosrovi xuban[859] Axır nə qədər tul tapar müddəti hicran Gəl ey xosrovi xuban Axır nə qədər şiə qalar, didəsi giryan[860] Gəl ey xosrovi xuban *** Sən gəlməsən islah ola müşküldü bu dünya Dolub zülmilə dünya Koştarü-fsadilə dolub dəhri səlapa Dolub zülmilə dünya Yoxdur çəkən asudə nəfəs qüssədən əsla Dolub zülmilə dünya *** Ey höccəti Həqq, şibhi Rəsul[861], natiqi Quran Gəl ey xosrovi xuban Zəhra balası, dadə yetiş, ey şəhi mərdan[862] Gəl ey xosrovi xuban Sənsiz nə qədər səbr eləyər, şiə müsəlman Gəl ey xosrovi xuban *** İfritü-sitəm sayə salıb bərqi[863] cəhanə Gəl ey şahi zəmanə Hər guşədə məzlum gəlib ahü-fəğanə Gəl ey şahi zəmanə Qəm atəşi hər ləhzə çəkər dildə zəbanə Kəl ey şahi zəmanə Zülmün odu çox şö”lə salıb külli cəhanə Gəl ey şahi zəmanə Zülmün dayağı rəhm eləmir pirü-cəvanə Gəl ey şahi zəmanə *** Gözlərdən olub Fatimənin qəbri nihandır İşim ahü-fəğandır Göz qəbrə dəyəndə o xanım əşgi fişandır İşim ahü-fəğandır Gəl qalmaya gizlində onun qəbri amandır İşim ahü-fəğandır Olmuş sənə bu şiə fəda əşgi rəvandır İşim ahü-fəğandır Oğlanlarının qəmlərinə göz yaşı qandır İşim ahü-fəğandır *** Dilsiz balanın yerdə qalıb qundağı şaha Dirəng eyləmə[864] şaha Yandı sitəmi Hərmələdən itrəti-Taha Dirəng eyləmə şaha
856.Yüksəkdən üzü aşağı düşdü 857.Dinin sərvəri, başçısı 858.Aşkar padşah 859.Allahın yer üzündəki höccəti, sübutu 860.Yaxşı insanların ağası 861.Gözləri ağlar 862.Rəsuli Əkrəm (səlləllahu əleyhi və alihi və səlləm)-in oxşarı 863.Mərd insanların şahı 864.Dünya işığına
| 
